คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : หวั่นไหว
Chapter 3 : หวั่นไหว
Patel Part
สวัสดีครับ เจอกันอีกครั้งนะครับ ตั้งแต่ผมได้มีโนเวลมาอยู่ด้วยผมรู้สึกว่าชีวิตผมดีขึ้นมากเลยครับ โนเวลไม่เรื่องมากเลย นิสัยดีน่ารัก ผมมีความสุขมาก...ซะที่ไหนล่ะ!! =[]= ตั้งแต่หมอนี่มาอยู่ผมเหมือนมีเด็กแปดขวบมาอยู่ที่บ้าน เออเด็กแปดขวบผู้ชายที่แม่ม หน้าตาโคตรน่ารักอ่ะ เรื่องมากที่หนึ่งเลยอย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น
“พี่ถ้าพี่ปิดไฟ ผมก็จะนอนไม่หลับนะ” โนเวลพูดแถมยังทำแก้มป่องเหมือนเด็กด้วย
“ถ้ามึงเปิดไฟกูก็นอนไม่หลับเหมือนกัน” ผมขึ้นเสียงใส่
“ง่า แต่ว่าถ้าพี่ปิดไฟผมก็มองไม่เห็นน่ะสิ” โนเวลงอไหล่แล้วก้มหน้า เอาอีกแล้วไอ้ท่าแบบนี้ มันจะรู้มั้ยว่ามันทำผมใจสั่นน่ะหา ไอ้เด็กบ้า
“ถ้าเปิดกูก็มองไม่เห็น เพราะงั้นกูจะปิด เพราะที่นี่ห้องกู จบ !!” ผมทำเป็นไม่มองหน้าโนเวลแล้วเดินไปปิดไฟทันที แล้วเดินไปที่เตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอนเลยแต่โนเวลยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ทำไมไม่นอนฮะ” ผมถาม
“ก็ผมมองไม่เห็น ผมเป็นโรคที่เวลามืดแล้วจะมองไม่เห็นอะไรเลย มันน่ากลัวสำหรับผมนะ” อ้อ เอาอีกแล้ว โว้ย เรื่องมากจริงๆไอ้เด็กนี่ หมับ ผมเอื้อมมือไปจับมือโนเวลแล้วดันหมอนั่นให้นอนลง โนเวลสะดุ้งเล็กน้อย
“พี่จะทำอะไรอ่ะ”
“ถ้ามึงกลัวก็จับมือกูไว้แล้วกัน แล้วก็นอนได้แล้ว” ผมหยิบผ้าห่มมาห่มให้ไอ้เด็กแปดขวบแล้วก็..นอนสักที !!
************
หาวว~~ ผมตื่นมาด้วยอารมณ์สดชื่น ฮ่า ผมบิดตัวก่อนจะลุกขึ้นมองหาเจ้าเด็กแปดขวบ วันนี้วันเสาร์มันน่าจะอยู่บ้านนี่นา ไปไหนล่ะเนี่ย = = ผมเดินไปหาในห้องน้ำ ไม่มีแฮะ หรือว่าอยู่ห้องครัววะ ผมก็เดินออกไปที่ห้องครัว แต่ก็ไม่มี แล้วไปไหนวะ ผมเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วมองออกไปที่ระเบียง เฮ้ย !! นั่นๆๆ ไอ้เด็กแปดขวบกำลังยืนอยู่ที่ขอบระเบียง หรือว่ามันจะน้อยใจที่ผมไม่ยอมเปิดไฟตอนมันนอนเลยคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย ผมวิ่งออกไปที่ระเบียงทันที
“เฮ้ย มึงอย่าคิดสั้นนะเว่ย” หมับ พลั่ก ตุ้บ โอ๊ย !! ผมกอดเอวไอ้เด็กบ้าไว้แล้วดึงลงมา ทำให้ไอ้เด็กบ้ากับผมลงมากองอยู่กับพื้น
“อะไรของพี่เนี่ย” แล้วดูมันถาม = =
“มึงนั่นแหละทำบ้าอะไร ไปยืนบนราวระเบียงทำไมหา” ผมตะโกนใส่หน้าโนเวล
“ผมแค่ยืนเฉยๆ” นั่น ยังมาตอบหน้ามึนๆอีก
“ยืนเฉยๆ ใครบ้างวะจะไปยืนเฉยๆบนราวระเบียง ตกไปน่ะตายเลยนะเว่ย” ผมโมโหจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วเนี่ย โว้ยยยย ไอ้เด็กนี่ไม่เข้าใจหรือไงวะว่ากูห่วงมึงน่ะ!!
“ก็ผมไง” มันชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ “มันไม่ตกหรอกน่า ผมยืนประจำ”
“แล้วมึงไปยืนทำบ้าอะไรฮะ”
“อันที่จริงผมกำลังฝึกเป็นเพื่อนกับนกพิราบอยู่” เดี๋ยวๆ ผมไม่ได้ฟังผิดใช่มะ ฮ่าๆๆ
“ห่ะ ? มึงบอกว่ากำลังฝึกเป็นเพื่อนกับนกพิราบอยู่ เนี่ยนะ” ผมถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“อื้อ”
“กูว่ามึงต้องไปหาหมอนะ =____= ” ผมว่าผมต้องพามันไปหาหม่อ ใช่ๆ ผมต้องพามันไปหาหมอ
“แต่ผมสบายดีนะ ตัวไม่ร้อนนะ จริงๆนะ” ไม่พูเปล่าโนเวลเขย่งปลายเท้าเอาหน้าผากมาแนบกับหน้าผากผมด้วย “ทำไมพี่นิ่งไปอ่ะ ผมทำไรผิดรึเปล่า”
เออผิด ผิดสุดๆเลย ผมรู้สึกได้ว่าหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมา พร้อมจังหวะหัวใจที่เผลอเต้นเร็วตอนที่มองหน้าโนเวลใกล้ๆ นี่ผมกำลังหวั่นไหวใช่มั้ย ผมหวั่นไหวกับเด็กอายุสิบแปดที่สมองยังหยุดอยู่ที่แปดขวบเหรอ แต่ผมคงต้องยอมรับว่า ไอ้เด็กนี่มันมีแรงดึงดูดจริงๆ
“ไม่ ไม่มีอะไรๆ” ผมพึมพำเบาๆ
“พี่หน้าแดง ไม่สบายหรือเหล่า พี่น่าจะไปหาหมอนะฮะ”
“กูไม่ได้เป็นอะไร ไปไกลๆเลยไป” ผมผลักโนเวลก่อนรีบเดินหนีเดินเข้าห้องน้ำ อันตรายๆ
************
“พี่พาเทลฮะ”
“อือ”
“พี่ตอบแต่อืม อย่างเดียวมาสามชั่วโมงแล้วนะ”
“อือ”
“พี่เป็นอะไรๆๆๆๆ” โนเวลนั่งคุกเข่าแล้วเขย่าแขนผมง๊องแง๊ง
“=___= มึงอายุสิบแปดหรือแปดขวบฮะ”
“สิบแปดสิ -3-“
“งั้นก็หุบปากซะ” ผมหันไปหยิบหนังสือมาอ่านบังหน้า ไม่ได้อ่านหรอก แต่ถ้ามองหน้าโนเวลต่อผมต้องบ้าแน่ๆ =__=
“งือ” โนเวลทำหน้าเป็นหมาหงอย ไม่ได้ผลหรอก !! ผมจะต้องไม่สนใจโนเวล ไม่สนใจๆ อย่าหันไปมองนะ ใจแข็งไว้พาเทล อย่าหวั่นไหว อย่านะพาทลอย่ามองงงงงง
“พี่ฮะ TT “
“เออ จะเอาอะไรวะ” แล้วผมก็ทำไม่ได้ TT
“ผมหิวววว”
“ไม่ว่างทำให้กิน มาม่าในครัวอ่ะ ไปต้มกินเอาดิ” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่อาววววว”
“เรื่องมากนะมึงอ่ะ” ผมเอาหนังสือเคาะหัวโนเวลเบาๆ “เออๆ เดี๋ยวพาไปกิน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป”
“เย้ !! พี่พาเทลใจดีโพ้ดๆ >O< “ โนเวลกระโดดดีใจแล้ววิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วตกลงนี่ผมจะทำใจแข็งไม่ได้สักนาทีเลยใช่มั้ยเนี่ย =_=
โนเวลเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนออกมาด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีดำยาวถึงสะโพก กับกางเกงขาสั้น เอ่อ ก็ประมาณเหนือเข่าขึ้นมาจนเห็นขาอ่อน ขาขาวๆที่โผล่พ้นออกมาจากกางเกงนี่ดึงดูดชะมัด เฮ้ยๆ หยุดความคิดแบบนั้นนะโว้ย ไอ้พาเทล !! ผมบอกกับตัวเอง แต่ขาโนเวลสวยชะมัดอย่างกับขาผู้หญิงแน่ะ =.,=
“ไปเปลี่ยนกางเกงใหม่ไป” ผมบอกโนเวล
“ทำไมอ่ะ ( ‘ ‘ )” ก็ขามึงกำลังทำกูคลั่งนะเส่ !! ผมร้องในใจ
“กูบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ -____- ”
“ก็ได้ -3- “ โนเวลยอมเปลี่ยนจากขาสั้นเป็นกางเกงยีนส์ขายาวแทน โฮ่ยยย อย่างน้อยก็ลดอาการหน้ามืดของผมได้ล่ะนะ = = ไม่หัดรู้จักระวังตัวเองบ้างเลย ไอ้นาเนียร์มันสอนอะไรมาบ้างวะเนี่ย = =
“พี่จะพาไปกินที่ไหนอ่ะ”
“ตรงข้ามคอนโดนี่แหละ” ผมตอบ ไม่อยากไปไหนไกล ผมขี้เกียจ =O=
“ฮะ”
ผมพาโนเวลข้ามถนนมาที่ร้านอาหารตรงข้ามกับคอนโด โนเวลดูตื่นเต้นเป็นพิเศษประมาณเด็กที่เพิ่งมาสวนสัตว์เป็นครั้งแรกอะไรประมาณนั้นน่ะครับ ตั้งแต่ลงลิฟท์มาก็มีแต่คนมองโนเวลแถมส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายด้วยกันอีกด้วย ส่วนเจ้าตัวคนที่ถูกมองก็เหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แถมยังยิ้มให้เค้าไปทั่วอีกด้วย -___-
“นี่มึงจะยิ้มให้มันทำไมฮะ”
“ก็พี่นาเนียร์บอกว่าถ้าใครยิ้มให้ก็ต้องยิ้มตอบฮะ” เวลตอบเสียงซื่อ ให้ตาย ไอ้นาเนียร์มันสอนอะไรมาเนี่ย
“ไม่ต้องยิ้ม แล้วเดินก้มหน้าไว้เลยนะ -___- ” ผมพูดไม่สบอารมณ์มันรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก =__= ผมรีบลากมือไอ้เด็กบ้าไปนั่งที่โต๊ะ
“นี่เมนูครับ” พนักงานเสิร์ฟเอาเมนูมาให้ เจ้าเด็กบ้าก็ยิ้มให้อีก =__=
“หูยยยยย แพงๆทั้งนั้นเลย พี่พาเทลเอาอะไรดีอ่ะ”
“อยากกินอะไรก็สั่งๆมาเหอะน่า” ผมตอบเซ็งๆ
“อ่างั้นเอานี่กับนี่ฮะ พี่พนักงานเสิร์ฟ” โนเวลจิ้มไปที่ภาพสองอย่าง แถมเรียกพนักงานเสิร์ฟซะเพราะเชียว -____- จะบ้าตาย !!
“ นี่ให้น้อยๆหน่อยมึงจะอ่อยทั้งร้านเลยรึไง” ผมว่าโนเวล ก็มันหงุดหงิดนี่ -___-
“พี่พูดกับผมเหรอ” โนเวลชี้หน้าตัวเองงงๆ
“กูกับมึงนั่งกันอยู่สองคน มึงจะให้กูพูดกับใคร
“อ่าพี่หงุดหงิดอีกแล้ว” โนเวลทำหน้าเศร้า เหอะ !!
“อาหารมาแล้วครับ ^^” พนักงานคนเดิมเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้วเดินยิ้มออกไป ยิ้มอะไรกันนักกันหนาวะ -___-
“เร็วจัง พี่ฮะกินข้าวกันๆ”
“อ่อยทั้งร้านเลยนะ ไม่เดินไปอ่อยพ่อครัวด้วยล่ะ” ผมพูดน้ำเสียงหงุดหงิด
“พี่หงุดหงิดอะไรอ่า TT ดีกันนะๆ” โนเวลยื่นนิ้วก้อยมาขอคืนดีแบบเด็กๆ ชิ
“เออๆ” ไม่อยากอารมณ์เสียหรอกนะ (!?!) ถึงยอมดีด้วย -3- ผมยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยโนเวลแล้วลงมือกินข้าว
“ว่าแต่..พี่ฮะ อ่อยนี่หมายความว่าอะไรอ่ะฮะ ( ‘ ‘ )”
“....”
กลับมาอัพแล้วหลังจากห่างหายไปครึ่งชาติ -O-
เพราะไรท์ต้องยืมโน้ตบุ๊คเพื่อนอัพเลยค่อนข้างจะนานนิสนึง ==
เนื่องจากเพื่อนไรท์มันบ้า =__= เอ่อ เหมือนจะไม่เกี่ยว ><
ยังไงก็เม้นให้สักน้อย สักหน่อยเนอะ ><
ความคิดเห็น