คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Novel
Chapter 2 : Novel
Novel Part
“เดี๋ยวก็มา...นู่นไงมาแล้วๆ”
ผมเห็นพี่นาเนียร์ยืนกวักมือเรียกอยู่ ผมเป็นน้องชายของพี่นาเนียร์เราเกิดห่างกันสี่ปี ตอนนี้ผมอยู่ ม.6 เมื่อวันก่อนพี่นาเนียร์บอกว่าเขาต้องไปเมกาหนึ่งเดือนและจะให้ผมมาอยู่กับพี่พาๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ
“โนเวล นายต้องอยู่กับพาเทลนะ อย่าดื้อล่ะ อย่าไปหาเรื่องด้วยเข้าใจมั้ย” พี่นาเนียร์พูดกำชับผม
“ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำ ว่าทำไมผมต้องอยู่ที่นี่” ผมตอบพี่นาเนียร์
“แล้วจะให้พี่ปล่อยนายไว้คนเดียว แล้วก็ไปคุยกับช้อนส้อมน่ะเหรอ” พี่นาเนียร์ตอบผม เอ่อ..ผมก็แค่..
“กูว่าน้องมึงต้องการจิตแพทย์มากกว่ากูนะ หึๆ” ไอ้พี่พาเทลว่าผม ผมเพิ่งย้ายมาจากเมกาภาษาเลยไม่ดีเท่าที่ควร พ่อกับแม่ผมอยู่ที่นั่นแต่ผมขอพวกท่านว่าอยากมาอยู่เมืองไทยพวกท่านเห็นว่าพี่นาเนียร์ก็อยู่เลยยอมให้มา แต่ตอนนี้พี่นาเนียร์ต้องไปคุยงานที่เมกา เลยต้องเอาผมมาฝากไอ้พี่พาๆ อะไรนี่ไว้ชั่วคราว
“น้องกูยังสติดี กูต้องไปแล้ว ฝากด้วยนะมึง พี่ไปนะ” แล้วพี่นาเนียร์ก็ตบบ่าพี่พาเทลสองทีแล้วก็เดินเข้าลิฟท์ไป
“เอ่อ..คือผมต้องไปเรียน” ผมเอ่ยปากพูดกับพี่พาเทล ที่ยืนยิ้มขวางประตูอยู่
“หือ..อ้อ เข้ามาก่อนสิ ฉันต้องไปทำธุระเหมือนกัน เดี๋ยวไปส่ง” พี่พาเทลเปิดประตูให้ผมเข้าไป
“แล้วห้องของผม...”
“ไม่มีหรอก..ฉันไม่ได้เตรียมอะไรไว้ นายคงต้องนอนห้องเดียวกับฉัน” พี่พาเทลยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม “คงนอนได้นะ” เสร็จพี่แกก็หัวเราะเบาแล้วผลักไหล่ผมแรงๆหนึ่งที “มึงก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชายกูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า จะไปเรียนไม่ใช่รึไง รอแปปแล้วกัน เดี๋ยวไปส่ง” แล้วพี่แกก็เดินหายในห้อง ผมลอบถอนหายใจทันที คนบ้าอะไรอันตรายชะมัด ดีนะที่ฝึกวิชาป้องกันตัวมาถ้าพี่แกหน้ามืดอย่างน้อยผมก็ป้องกันตัวได้
“เอ้า ไปกันได้แล้ว” พี่พาเทลใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์เดินนำผมออกมาจากห้อง แค่เสื้อยืดธรรมดาๆก็ทำให้เขาดูดีได้สุดๆ แล้วผมคิดอะไรอยู่เนี่ย = =
“มึงอยู่โรงเรียนอะไร กูจะได้ไปส่งถูก” พี่พาเทลถามตอนที่เดินมาถึงลานจอดรถแล้ว
“นานาชาติจีเนียร์ฮะ” ผมตอบก่อนที่พี่พาเทลจะหยุดยืนที่เฟอร์รรี่สีดำ “โห พี่ขับเฟอร์รารี่ ผมเคยอยากได้รุ่นนี้นะ” ผมบอกแล้วเอามือไปลูบกระโปรงรถ
“เออ มึงจะรีบไปเรียนไม่ใช่เหรอ รีบๆขึ้นรถสิ” พี่พาเทลเร่ง
“ฮะ” ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง พี่พาเทลหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่แล้วก็ขับรถออกมาจากลานจอดรถใต้คอนโด
“ถ้ามึงไม่ดื้อ ไม่ซน ว่างๆกูจะให้มึงยืมขับเล่น” พี่พาเทลพูด
“จริงดิ เจ๋งโคตร !!” ผมยิ้มดีใจ สักพักพี่พาเทลก็ขับมาถึงหน้าโรงเรียนผม
“ขอบคุณฮะพี่ เอ่อ ตอนเย็นพี่ไม่ต้องมารับก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งรถเมล์กลับเองก็ได้ฮะ” ผมก้าวลงจากรถพร้อมบอกพี่พาเทล
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูมารับ เลิกสี่โมงใช่มั้ย” ผมพยักหน้ารับแทนคำตอบ พี่พาเทลยิ้มมุมปากแล้วขับรถออกไปทันที
“เอ้ยๆ มึงดูนั่น เจ้าหญิงมากับใครวะ”
“นั่นดิๆวะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ถามผมสิครับ” ผมเอ่ยปากออกไปหลังจากที่เห็นสองคนนี้กระซิบแบบให้ผมได้ยินมานานแล้ว พวกมันเป็นเพื่อนผมเองครับ คนนึงชื่อแอรอน อีกคนชื่อภาพวาด และไอ้เจ้าหญิงที่พวกนี้พูดนั่นก็คือตัวผมเองแหละ ฉายานี่ผมได้มาตั้งแต่สองเดือนที่แล้วนี้เอง
“แหะๆ เจ้าหญิงยิ้มบ้างสิ หน้าออกจะหวาน ถ้ายิ้มอีกหน่อยนี่จะน่ารักกว่านี้นะครับ” ภาพวาดพูด
“นั่นสิๆ” แอรอนพยักหน้าเห็นด้วย ไอ้... “ว่าแต่คนที่มาส่งน่ะ ใครเหรอ?”
“เพื่อนพีน่ะฮะ ผมว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะฮะ ไปเรียนกันดีกว่า” ผมตัดบทแอรอนที่ถามคำถามแล้วเดินเข้าอาคารเรียนไป ขี้เกียจตอบมัน อีกอย่างได้เวลาหลับ เอ้ย !! เวลาเรียนแล้วด้วย
*****************
“มึงยืนตรงนี้อยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ” พี่พาเทลพูเสียงเย็น
“ก็ผมยังเลือกไม่ได้นี่นา”
ตอนเย็นพี่พาเทลพาผมมาซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อมาเลือกซื้อของใช้ส่วนตัวของผมและอื่นๆ รวมถึงนมกล่องที่ผมต้องดื่มทุกเช้าและก่อนนอน ผมยืนเลือกนมอยู่ว่าจะเอารสอะไรดีระหว่างสตอเบอร์รี่หรือกล้วยดี แต่มันอร่อยทั้งคู่นะ แต่จริงๆแล้วผมกำลังเลือกอยู่ว่าจะเอากล่องลายพิกเล็ทหรือหมีพูห์ดี พิกเล็ทก็น่ารักนะ แต่ผมก็ทิ้งหมีพูห์ไม่ได้ ทำไงดี เลือกไม่ถูกเลยแฮะ ผมเลยตัดสินใจหันหน้าไปมองพี่พาเทล
“อะไร มองหน้ากูแบบนั้น หมายความว่าไง”
“พี่ ช่วยเลือกให้หน่อยดิ” ผมส่งสายตาขอร้องให้พี่พาเทล
“โว้ย มึงนี่มัน... ฮึ่ย” พี่พาเทลหัวเสียนิดหน่อยก่อนเอามือไปหยิบกล่องนมรูปพิกเล็ทมาใส่รถเข็น “เอาพิกเล็ทนี่แหละ เข้ากับหน้ามึงดี ไอ้เรื่องมาก” พี่พาเทลผลักหัวผมจนเซเล็กน้อยแล้วเดินต่ออะไรผมแค่ตัดสินใจไม่ถูกเอง ไม่ใช่เรื่องมากสักหน่อย พี่นาเนียร์ไม่เห็นว่าอะไรเลยด้วยซ้ำ ฮู่วว
พี่พาเทลเดินเรื่อยๆเลือกนู่นนี่นั่นใส่รถเข็น เอ่อ...อันที่จริงไม่เรียกว่าเลือกหรอก เรียกว่าเห็นอะไรก็หยิบใส่มาหมดนั่นแหละ ผมเองก็เดินเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ
“มึงจะเอาอะไรอีกมั้ย” ปากพี่พาเทลพูดกับผมแต่มือพี่เค้ากำลังหยิบกล่องสีชมพูที่มีรูปสตอเบอร์รี่อยู่ข้างกล่องขึ้นมา กล่องเหมือนลูกอมเลยแฮะ มันเขียนว่าอะไรน่ะ durex เหรอ อ๊ะ มีกลิ่นให้เลือกด้วย เหๆ สงสัยพี่เค้าจะชอบมากเห็นหยิบไปเยอะเลยอ่ะ แต่พี่นาเนียร์เคยบอกนี่นาว่ากินลูกอมเยอะๆ ฟันจะผุ
“พี่พาเทลกินลูกอมเยอะฟันจะผุนะฮะ” ผมเอียงคอบอกพี่พาเทล
“ห๊ะ ไหนลูกอมของมึง กูไม่ได้หยิบมา” พี่พาเทลมองในรถเข็นแล้วทำหน้างง
“ก็ในมือพี่ไงฮะ” ผมชี้ พี่พาเทลมองตามก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆ มึง ฮ่าๆๆๆๆ นี่มันถุงยาง ฮ่าๆ” พี่พาเทลกุมท้องหัวเราะใส่หน้าผม
“อ่า -/////- ก็ผมไม่รู้นี่..” ผมเกาหัวแก้เขิน
“เออๆ ไปถ้าไม่เอาอะไรก็เข็นไปจ่ายตังเลยไป” พี่พาเทลพูดไปกลั้นหัวเราะไป
“ฮะ” ผมรีบเข็นไปทันที อะไรจะน่าอายขนาดนี้นะ ฮือๆ ก็ผมไม่รู่นี่นา พี่นาเนียร์ไม่เคยบอกไว้สักหน่อย
“หึๆ ใสซื่ออย่างมึง จะรอดไปได้อีกกี่น้ำวะ” พาเทลยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนรีบตามโนเวลไปจ่ายตัง
******************
ความคิดเห็น