[Fic Ina]Judge Killer นักฆ่าผู้พิพากษา

ลำดับตอนที่ #20 : >>Chapter 16: Friend,Whichis commendable, the illusory

สวัสดีครับ พ่อแม่...

ในที่สุดผมก็ได้รู้ความจริงว่า...
 

อาสึยะยังไม่ตาย
 

มันเป็นเรื่องที่ผมดีใจที่สุดแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

 

ขอบคุณพระเจ้าที่ยังช่วยผม

แต่แล้ว...

ทำไมกันนะ...

จู่ๆ อาสึยะถึงหายตัวไป!?

 

Chapter 16: Friend,Whichis commendable, the illusory
 

     สองวันต่อมา ผมก็กลับมาที่ห้องของตัวเองเพื่อเก็บข้าวของจะย้ายไปอนู่กับพี่...

หลังจากที่ได้รู้ความจริงอย่างนั้น ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่ไปที่ญี่ปุ่นอีก... แต่ก็คิดว่าจะคุยกับแม่รันและคนบางคนให้พอรู้เรื่องอะไรบ้างก่อนไปกับพี่

พอจะโทรศัพท์ปั๊บก็นึกได้ว่าแบตหมด - -; เพราะไอ้วันที่เล่นเกือบ 4 ชั่วโมงนั่นทำให้ผมต้องมานั่งรอเครื่องให้ชาตเต็มสักก่อน... ขอพูดตรง ๆ ว่ามภิมหาเซ็งสุด ๆ - -;

พอชาตเสร็จผมก็จะเตรียมตัวกดเบอร์ของแม่รันก่อนเป็นอันดับแรก

แต่สายตาของผมก็ไปสะดุดตากับซองจดหมายที่เขียนเบอร์ที่ไม่ได้รับซึ่งคนที่โทรมาคือ...

‘緑川(มิโดริคาว่า)’

ผมถึงกับเบิกตามองอย่างตกตะลึง... ไม่คิดว่ามิโดริจังจะโทรมา ผมคิด

ผมจึงคลิกดูแมดเซทก็พบว่ามิโดริจังฝากข้อความมาด้วย... สงสัยแบตหมดเลยต้องฝากมา - -;

คงจะบอกว่า ‘อยากดอกไม้ช่อนี้ให้จังทำไงดี’ ไม่ก็ ‘หายไปไหนมา อาสึยะ เมื่อไรจะกลับ’ ประมาณนี้ - -;

แต่พอคลิกเปิดดูเท่านั้นแหล่ะ...

(อาสึยะคุง...) เพียงเปิดมาเสียงที่ผมได้ยินนั้นเป็นเสียงที่หวาดกลัวและเหมือนร้อนรน... นี่มันอะไรกัน ผมคิด

(ช่วยฉันด้วย! ฉันถูกคนตามล่า!! ตอนนี้อยู่ซอยเล็ก ๆ แถว ๆ ตึกมิอุระกิ ชะ... กริ๊ด!!!)

สิ้นเสียงข้อความของมิโดริจังทำเอาผมช็อกไปจนร่างกายของผมชาไปหมด... มะ... มิโดริจัง... โดนลับพาตัว!?

พอรู้อย่างนั้นผมก็นั่งคิดวิเคราะห์สถานการร์ตอนนี้ว่าตอนนี้เป็นยังไงอย่างครุ่ยคิดก่อนจะตัดสินใจเอากระเป๋าที่ผมเก็บของเสร็จเดินลงไปจากโรงแรมแล้วมุ่งหน้าไปที่ตึก Killer ทันที

...

..

.

 

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

ตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อแจ็กเก็ตสีขาวกับส้มและใส่กางเกงสีน้ำตาลเข้มกำลังสะพายเป้อยู่ในสนามบินของญี่ปุ่น...

หลังจากที่ผมเอากระเป๋าเดินทางในครั้งนั้นไว้ที่ตึก Killer ผมก็ออกมาจากตึกแล้วหาตั๋วจองกลับญี่ปุ่นทันที แต่กว่าจะได้ก็ปาเข้าไป เกือบสัปดาหืเต็ม ๆ - -;

ตอนที่ผมออกจากอังกฤษก็ประมาณ 01.00 น. พอมาถึงญี่ปุ่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว - -; ทำไมมันต่างกันอย่างนี้ ผมคิด

ผมจึงรีบออกจากสนามบินแล้วไปร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดก่อนจะสั่งเบอเกอร์หมูไปสองอันก่อนจะรีบวิ่งออกไปพร้อมกับกินเบอเกอร์ไปด้วย...

สำหรับช่วงเวลานี้มันต้องแข่งกับเวลาเป็นที่สุด...

มันเป็นการแข่งระหว่างเวลาและความอยู่รอดของ มิโดริจัง...

 

 

หลังจากที่ผมกินเบอเกอร์หมดก็ทิ้งลงแถว ๆ ถังขยะแล้วเดินตามหาทันที

ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นมิโดริคาว่าบอกว่าอยู่ตรงซอกตึก มิอุระกิ สินะ ผมคิด

หลังจากนั้นผมจึงเริ่มตระเวนถามคนนู้นคนนี้แต่คำตอบที่ได้มาคือ...

‘อะไรว่ะ ตรูไม่ว่าง อย่ามายุ่ง!’
 
‘ไม่รู้หรอก’
 
‘แล้วเกี่ยวไรกับกูฟร่ะ!’
 
-__-; ขอบคุณสำหรับคำตอบนะครับ ชาวญี่ปุ่นที่น่ารักของผม...

ผมก็เริ่มตระเวนตามไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...

“เอ๋... ตึกมิอุระกิหรอ?”ผมถามยายแก่คนหนึ่งซึ่งเป็นคนขายของชำแถว ๆ ทางแยกของใจกลางเมือง

“คุณยายรู้ป่าวครับ”

“รู้สิ... ก่อนยายขายของทำงานที่ตึกนั้นมาก่อน”ยายพูดก่อนยิ้มย่าอย่างมีความสุข ส่วนผมก็เป็นโล่งใจที่หาเบาะแสตามตัวมิโดริจังเจอ

“แล้วมันอยู่ตรงไหนหรอครับ?”ผมถาม

“ตรงแถว ๆ ร้านสากิถัดไปอีกสองบล็อกทางซ้ายมือจ้ะหนู... แต่ว่าหนูจะไปทำไมหรอ”อา... ตอบไงดี ผมคิด

“เมื่อหลายวันก่อนเพื่อนผมลืมของไว้แล้วเจ้าตัวไม่ว่างผมดลยจะไปเอาเอง ทำไมหรอครับ?”ผมถามอย่างสงสัย

“ตรงซอกตึกนั้นมันแหล่งชุกชุมของกลุ่มโจรน่ะ... ยังไงก็ระวังตัวไว้แล้วกันนะพ่อหนุ่ม”แหม... ฟังดูดีมาก ๆ -__-;

“อา... ขอบคุณครับ”หลังจากนั้นผมก็วิ่งไปตามทางที่คุณยายคนนั้นบอกอย่างรวดเร็ว...

 

เวลาต่อมา

ตอนนี้ผมก็มาถึงแถวซอกตึกมิอุระกิแล้ว ผมจึงเดินตรวจอย่างพินิจก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ แปลกจัง... หรือว่าโจรที่ลักพาตัวจะจัดการหลักฐานไปแล้ว!? โธ่เว้ย! แล้วตรูจะช่วยไงดี = =;; ผมคิด

วิ้ง...

ตอนนั้นเองที่ผมเห็นแสงวับ ๆ แถว ๆ ถังขยะ ผมจึงเดินเข้าไปดูก็พบโทรศัพท์ของใครบางคนโดนเอามาถึงไว้ในถังขยะที่มีแต่ซากอาหารต่าง ๆ แหวะ... เห็นแล้วอยากจะอ้วก = =;; แต่ผมก็ลองสังเกตดี ๆ ก็พบว่าเป็นโทรศัพท์บีบีสีดำและตกแต่งลวดลายด้วยสติ๊กเกอร์หนอนชาเขียวไว้ตรงหน้าจอ... นั่นมันของมิโดริจังนิ!? ผมคิดก่อนจะวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบปิดจมูกจนแทบไม่ทันกับกลิ่นของถังขยะ ตายหล่ะ ใครบังอาจทิ้งโทรศัพท์อันแสนน่ารักของมิโดริจังไว้ในถังขยะอันโสโครกได้ลงคอ!? = =^ ผมคิด(โจรไง :ผู้แต่ง)

ผมจึงตรวจเบอร์ในโทรศัพท์ของมิโดริจังก็พบว่าก่อนที่เธอจะโทรหาผมเธอได้โทรหาคนอื่นก่อนแล้ว...

เริ่มจากคนแรกคือผู้กำกับนั่นเอง ต่อมาด้วยรุ่นพี่ซากินุมะ... แต่แปลกจัง... มำถึงโทรหาผมในเมื่อโทรหาสองคนแรกไปแล้ว...

ผมจึงค่อย ๆ สันนิษฐานอย่างวิเคราะห์ อาจจะเป็นว่าโทรหาผู้กำกับและรุ่นพี่ไม่ได้จึงโทรมาหาผมแทนก็ได้ ผมคิด

ตอนนั้นเองผมก็พึ่งสังเกตว่ามีข้อความส่งมาที่เครื่องของเธอด้วย ผมจึงเปิดข้อความนั้นแล้วอ่านเอา

ข้อความที่ส่งมานั้นเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จักแถมยังส่งมาเมื่อกี้ด้วยพออ่านดูผมก็ช็อกไปชั่วขฯกับข้อความก่อนจะรีบเดินออกมาแล้ววิ่งไปหาสิ่งที่ในนี่บอกมาทันที...

 

 

‘ข้อความจาก : 085-xxx-xxxx

    ถ้าอยากได้ตัวมิโดริคาว่า ริวจิคืน มาที่ตึกร้างฮินาตะ ฮารุ มิโดสากุชินกะ ที่ซอย 5 เขต มามาริ ถนน เบกะ

                                                                                           จาก G’

 

ณ สถานที่ดังกล่าว(ชื่อยาวเกินขอเรียกงี้แล้วกัน - -; :ผู้แต่ง)

ตอนนี้ผมกำลังยืนประจันหน้าตึกกระจกสูงประมาณ 3 ชั้นที่มีแต่รอยร้าวและต้นซากุระล้อมรอบเต็มไปหมดเพียงแต่ต้นซากุระในที่แห่งนี้นั้นไร้ซึ่งใบไม้... ไร้ซึ่งกลีบดอก... เหลือแต่กิ่งของมันไว้ประดับตัวมันอย่างเศร้าสร้อย

ผมจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังพร้อมกับเตรียมปืนคู่ไว้ที่ข้างตัวอย่างโกรธแค้น

ผมได้เดินตามทางอย่างระมัดระวังและสอดส่องหาคนที่น่าสงสัยและตัวของมิโดริจังอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้คนร้ายนั้นรู้ตัว... ชิ... ถ้าฮันดะกับแมกส์อยู่คงจะดีเนอะ ผมคิดก่อนจะหยุดเดินแล้วก็รู้สึกเศร้าใจทันที... ผมไม่น่าทำอย่างนั้นเลย ผมคิด

“มิโดริจัง!!!!!!!”ผมตะโกนเรียกเธอ

เงียบ...

“มิโดริจัง!!”

“อาสึยะคุง!!!!”ตอนนั้นเองเสียงคนที่ผมรู้สึกคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งอย่างตกใจแล้วหันหามองต้นเสียงทันที

เสียงมิโดริจังนิ!? ผมคิดก่อนที่จะวิ่งไปจนถึงห้องโถงใหญ่ ๆ ก่อนจะพบร่างมิโดริคาว่ากำลังนั่งกับพื้นและมีเชือกพันรอบตัวไว้แล้วก็มีร่างผู้ชายผมสีขาวยาว ๆ ร่างใหญ่ผิวคล้ำในชุดไปเวทธรรมดากำลังนั่งบนเก้าอี้มาทางผม

นั่น... นั่นมัน... วีดส์ อิซึโนะ ยูนิ!?

“วีดส์!?”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจแกมมึนงง... ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันสมาชิกเจเนซิสของผู้กำกับนิ!? เดี๋ยวนะ... แต่ G นี่ตกลงหมายถึงใคร? วีดส์หรอ!? ไม่น่าใช่ เพราะ วีดส์ ตัว V เจเนวิสหรอ อันนั้น J ยิ่งไม่ใช่

ผมจึงรีบสลัดความคิดทุกอย่างออกก่อนจะหันมามองภาพตรงหน้าแทน

“ทำไมนายอยู่ที่นี่!?”ผมตะโกนถามอย่างสงสัย

“ฟุบุคิ อาสึยะ...”จู่ ๆ วีดส์ก็เรียกชื่อของผมอย่างเย็นชา

“ถ้านายอยากให้ตัวมิโดริคาว่าคืนก็ต้องเอาชีวิตของนาย... มาแลก!!!”พูดเสร็จวีดส์ก็วิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับเอามีดที่เป็นอาวุธประจำตัวของตัวเองขึ้นมาจะแทงผมแต่ผมก็เบี่ยงหลบออกไปแล้วจับแขนของวีดส์แล้วเตะที่ท้องของวีดส์อย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวเซไปเล็กน้อยก่อนจะชักปืนที่ได้จาก ตึก Killer (ผมจะบอกให้ว่าตอนนี้ผมมีปืน 4 ประบอก - -;)(แล้วแกเก็บไว้ส่วนไหนว่ะเนี่ย!!!? : ผู้แต่ง) แล้วยิงใส่วีดส์ให้เฉียดตัวเขาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เกิดแผลใหญ่มาก... เพราะผมไม่ชอบทำร้ายพวกตัวเองโดยไม่มีเหตุผล... การที่วีดส์ทำแบบนี้แสดงว่าเจ้าตัวนั้นมีเหตุผลที่ต้องทำ ผมคิด

ผมพยายามยิงใส่วีดส์แต่วีดส์ก็หลบได้หมดเกือบทุกนัด... สมกับเป็นตัวการของกลุ่ม... ความเร็วนี้เหนือชั้นจริง ๆ ผมคิด

พอคิดอย่างนั้นผมจึงคิดจะเปรียบวิธีเป็นการต่อสู้ระยะประชิดกับวีดส์แทนก่อนจะเกาะไหล่ของวีดส์แล้วเหวี่ยงตัวไปทางด้านหลังของวีดส์อย่างรวดเร็วแล้วล็อคแขนของวีดส์ทำให้มือที่ถือมีดนั้นคลายออกมา

“พอได้แล้ววีดส์!”ผมบอกวีดส์

แต่วีดส์ไม่บอกแถมยังผลักผมออกไปจนผมกลิ้งลงไปนอนกับพื้นก่อนที่จะถูกใครเหยียบหลังอย่างรุนแรง

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!”ผมร้องออกมาอย่างเจ็บปวด... อะไรกัน... ทำไมวีดส์ทำอย่างนี้ ผมคิด

“อาสึยะคุง!!! ยู! นายพอเถอะนะ!! ฉันขอร้อง”มิโดริจังสั่งด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนและเศร้าสร้อยแต่วีดส์ก็ยังคงกระทืบหลังผมอยู่... จะ... เจ็บ... มะ... ไม่ไหวแล้ว ผมคิด

“อิซึโนะคุง!!!!!! พอเถอะนะ!!!ทำอย่างนี้แล้วคุณยายจะดีใจหรอ!?”สิ้นเสียงเธอวีดส์ก็หยุดชะงักอย่างตกใจก่อนจะค่อย ๆ ยกเท้าออกจากร่างผมก่อนจะค่อย ๆ ถอยหลังแล้วทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า ส่วนผมก็พยายามลุกขึ้นจากการนอนก่อนจะมองวีดส์อย่างสงสัยแล้วพยายามยืนขึ้นเดินไปหาวีดส์

“คุณยาย...”ตอนนั้นวีดส์พึมพำกับตัวเองเบา ๆก่อนจะค่อย ๆ ร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน ผมจึงเอามือมาตบบ่าของวีดส์อย่างปลอบใจ

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณยายของนายหรอ?”ผมถามอย่างสงสัยแต่ก็แสดงสีหน้าอย่างจริงจัง คุณยายของวีดส์คือ อิซึโนะ ฟุนิโกะ

“คุณยาย... โดนจับไป”

“เฮ้อ!!!?”ผมตะโกนร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับผงักออกอย่างไม่อยากเชื่อ

“ใคร... ใครจับไป!?”ผมรีบถามวีดส์ด้วยอารมณ์ที่โทสะ

“คนที่... จับ... คือ...”

 

 

 

ปัง!

จู่ ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างวีดส์ค่อย ๆ ล่มลงตรงหน้าผมก่อนจะมีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากหัวของวีดส์

“กะ... กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!! ยูคุง!!!”มิโดริจังตะโกนออกมาอย่างตกใจและหวาดกลัวส่วนผมก็ได้แต่มองภาพตรงหน้าและอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก... ใครเป็นคนทำ!!!!!!!!!!!!!

 

“ขอโทษที่ต้องทำอย่างนั้นนะวีดส์... แต่ก็ขอบคุณสำหรับสิ่งที่นายทำให้กับฉันและไม่ต้องห่วงคุณยายนะ...”เสียงใครบางคนดที่ผมฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยดังมาจากตรงหน้าผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง

“...คุณยายของนายสบายดี”ก็พบร่างผู้ชายผมสีแดงซอยสั้นดัดเล็กน้อยผิวสีขาวซีดเจ้าของดวงตาสีเขียวเรียวคมดั่งมรกตในชุดเสื้อลายทางสีน้ำตาลสลับส้มเหลืองอ่อนสดใสและใส่เสื้อกระดุมแขนสั้นทับอีกเป็นสีส้มแต่ไม่ติดกระดุมกับกางเกงยาวสีน้ำตาลเข้มและรองเท้าผ้าใบโดยในมือถือปืนที่มีควันเขม่าปืนลอยออกมาเล็กน้อย คนนั้น... คนนั้น... มะ... มัน...

“ผะ... ผู้กำกับ!!!?”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ... ทำไมผู้กำกับถึงอยู่ที่นี่!? แล้วทำไมต้องยิงวีดส์!?

“กริ๊ด!”จู่ ๆ เสียงมิโดริจังก็ดังขึ้นทำให้ผมรีบหันมามองทางมิโดริจังทันทีก็พบร่างผู้หญิงผมสีฟ้ายาวแซมด้วยผมสีขาวที่ข้างหูทั้งสองข้างในชุดเสื้อสีม่วงอขนยาวลูกไม้ใส่กางเกงเรกกิ้งสีดำพยุงตัวมิโดริจังขึ้นแล้วลากเธอมาทางผู้กำกับและวางตัวเธอลงอย่างช้า ๆ ดวงตาสีฟ้านั้นมัน...

“เรนะ!?”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจก่อนจะค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นเพราะความเจ็บปวดที่วีดส์เหยียบที่หลังผม

“อุ๊... สวัสดี อาสึยะคุง”ผู้กำกับพูดก่อนจะยิ้มให้ผม

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่!?”ผมถามอย่างสงสัยและข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

“ทำไมน่ะหรอ?... ก็มาช่วยมิโดริจังไงหล่ะ”เขาพูดก่อนจะยิ้มให้ผมอีก... แต่ผมกลับรู้สึกว่ายิ้มนั้นเป็นยิ้มที่เวแซร้งทำเหมือนกับทอรัสทำอยู่ทุก ๆ ครั้ง แต่มันแฝงบางอย่างไว้

“แล้วทำไมต้องฆ่าวีดส์!”ผมถามอย่างร้อนรน

“ก็เขาลักพาตัวมิโดริจังนิ”ผู้กำกับยังตอบผมแบบหน้าซื่อ ๆ

“แล้วฮิโระคุงรู้ได้ไงว่าฉันถูกจับตัวทั้งที่ฉันโทรไปแล้วปิดเครื่อง!?”มิโดริจังตะฏนออกมาอย่างสงสัย อะไรนะ!? ผมคิด

“ฉันว่าเธออย่างพูดมากจะดีกว่านะ”สิ้นเสียงเรนะจู่ ๆ แก้มของมิโดริจังก็เกิดแผลเล็ก ๆ ขึ้นพร้อมกับมีของเหลวสีแดงไหลออกมาซึม ๆ เล็กน้อยทำเอามิโดริจังช็อกก่อนจะตัวสั่นอย่างหวาดกลัว

“เธอ... ทำอะไรมิโดริจังน่ะ!!?”

“นายก็หุบปากแล้วอยู่นิ่ง ๆ”

ฉึก!

“อ๊าก!”

“อาสึยะคุง!!”

จู่ ๆ แขนของผมก็ไปบาดอะไรเข้าจนทำให้เกิดแผลที่ยาวและลึกพอสมควรจนเลือดไหลออกมาจนแขนผมแสบและเจ็บไปหมด... อะไรน่ะ... ผมคิด

ผมจึงใช้สายตาของผมสังเกตรอบ ๆ ตัวผมดี ๆ ก็พบเส้นเล็ก ๆ อยู่รอบ ๆ ตัวห้องไปหมด

“ลวด!?”ผมพึมพำตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองเรนะก็พบว่านิ้วของเธอแต่ละนิ้วพันด้วยลวด

“ใช่... ตอนที่ฉันเริ่มเข้ามาฉันก็ได้ยิงกระสุนเม็ดอันที่ไม่มีเสียงที่พันด้วยลวดของฉันไว้ทั่วห้องหมดแล้ว... เพราะฉะนั้น... อย่าขยับสุ่มสี่สุ่มห้าจะดีกว่า”เรนะเตือนด้วยสีหน้าที่เย็นชาก่อนจะเหล่ตาไปมองผู้กำกับอย่างหงุดหงิด

“ส่วนนายก็เลิกกวนตีนได้แล้ว”สิ้นเสียงเรนะเธอก็กวักมือไปทางผู้กำกับอย่างรวดเร้ว ส่วนผู้กำกับก็เหมือนรู้ทันคว้าเก้าอี้ที่วีดส์เคยนั่งเมื่อกี้โยนไปทางเรนะแล้วจู่ ๆ เก้าอี้ก็ขาดออกเป็นส่วน ๆ ก่อนจะหล่นลงกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงอย่างรวดเร็ว... อึก... อะไรว่ะเนี่ย ผมคิด

“ฮะๆๆๆ อย่าหงุดหงิดสิ... เอาเป็นว่าฉันจะบอกความจริงให้ก้ได้”พูดเสร็จผู้กำกับก็ปัดฝุ่นที่กางเกงแปปหนึ่งก่อนจะหันมามองผม

“คนที่วางแผนให้วีดส์ลักพาตัวมิโดริจังคือฉันเองแหล่ะ”

“อะ... อะไรนะ!!!?”

“ฮะ... ฮิโระคุง!!?”ทั้งผมและมิโดริจังพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง... งั้น G ก็คือ แกรนด์... แกรนด์ คิยามะ ฮิโรโตะหรอ!? ผมคิด

“ฮะๆๆๆ อึ้งไปเลยหรอเนี่ย ^^ ”

“ทำไมหล่ะ! ทำไมต้องทำแบบนี้”ผมถามอย่างสงสัยและฉุนโกรธและไม่เข้าใจเหตุผลของฮิโรโตะ(ขอเรียกงี้ดีกว่า - -;)

“อืม... ขอไม่บอกตรง ๆ แล้วกัน... แต่ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะ... มันเริ่มจากที่นายจะปลอมตัวเป็นนักฆ่านั่นแหล่ะ ที่ฉันคิดแผนการพวกนี้”ฮิโรโตะเริ่มอธิบาย

“ในคืนนั้นฉันพยายามที่จะถอดรหัสข้อมูลที่ได้มาอย่างเอาเป็นเอาตายจนแปลได้ข้อมูลส่วนที่เล็กน้อยจนฉันนั้นแค้นใจสุด ๆ แต่ข้อมูลเล้ก ๆ นั้นทำให้ฉันเหมือนได้ชัยจนไม่อยากเชื่อ...”พูดเสร็จฮิโรโตะก็ชูกระดาษเล้ก ๆ ที่พิมพ์ออกเป็นภาษาญี่ปุ่นให้ผมดู

 

イノセントキラー : 吹雪士郎 (เกรย์ ไอรอล : ฟุบุคิ ชิโร่)

 

 

อึก!!?

นี่ฮิโรโตะ... รู้มาตลอด!? ผมคิด

“พอเห็นอย่างนั้นฉันก็เกิดนึกสนุกอยากรู้ว่านายจะทำยังไงถ้ารู้ว่าเกรย์ ไอรอลคือฟุบุคิ ชิโร่ พี่ชายสุดรักของนาย ฉันเลยส่งสายลับส่วนตัวไปสอดส่องดูและลองส่งของเล่นอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง”สิ้นเสียงของฮิโรโตะทำให้ผมลองนึกทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา...

“งั้น... ตอนที่ชายหาดในฝรั่งเศสก็...”

“ถูกต้อง!... ฉันสั่งให้ซากินุมะหัวหน้ากลุ่มเอฟซิลอนและลูกน้องอีกสองคนมาลองเล่นกับพวกนายที่นั่นสักหน่อยไง... โดยให้เล่นกับคนในรูป”สิ้นเสียงฮิโรโตะก็ชูรูปภาพสี่ใบขึ้นมาไว้ในมือซึ่งมีรูปของวินเซนต์ ฟุโดะ พี่ชิโร่และก็...

 

 

ผมหรอ!!!?

“ทำไมถึงทำอย่างนี้หล่ะ!!?”ผมตะโกนถามออกไปอย่างโกรธเคือง

“ไม่เอาน่า ๆ ก็ไม่ตายจริง ๆ นี่หน่า : )”คำพูดของฮิโรโตะทำเอาผมช็อคไปแบบว่า... ยังไงดี มันเหมือนกับหัวใจของผมมันหล่นวูบด้วยอารมรืที่โกรธและพูดไม่ออก ไม่คิดว่าคนตรงหน้าผมที่พูดประโยคนี้ออกมาจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม!? ผมคิด

“ฮิโรโตะ!!!”

“อย่าขยับแม้แต่ก้าวเดียวนะ”เสียงเรนะเตือนหลังจากที่ผมจะเริ่มเดินไปหาฮิโรโตะอย่างเหลืออดก่อนที่จะยอมหยุดเพราะลวดที่อยู่รอบ ๆตัว ส่วนมิโดริคาว่าได้แต่อึ้งและหรั่งน้ำตาอย่างทรมาน... หน๋อย แก! ผมคิด

“ฮะ... ฮิโระคุง... ฉันขอถามไรหน่อย”มิโดริจังได้เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับหยุดร้องไห้หลังจากที่ภายในห้องมันเงียบอยู่นาน

“ได้สิ... มิโดริจัง : )”

“ทำไม...”

 

“พี่โอซามุต้องทำตามที่พี่สังด้วย!?”มิโดริคาว่าตะโกนถามออกมาอย่างเจ็บปวดซึ่งผมเองก็ฉุดนึกได้เหมือนกัน... ผมเห็นด้วยกับมิโดริจัง ทำไมรุ่นพี่ต้องทำตามฮิโรโตะ

“เพราะพี่มีข้อแลกเปลี่ยนกับเจ้านั่นอยู่น่ะสิ”และแล้วเสียงของคนที่คุ้นเคยก็ดังจากด้านหลังผมก็พบร่างผู้ชายผมสีดำยาวมัดกล้าวผิวสีขาวครีมเจ้าของดวงตาสีแดงส้มในเสื้อสีแดงแขนยาวกับกางเกงหลวมสัม่วงและรองเท้าผ้าใบซึ่งสวมสร้อยหยินสีเขียวไว้...

“รุ่นพี่ซากินุมะ!!?”

“พี่โอซามุ!!!”มั้งผมและมิโดริจังเอ่ยชื่อคนตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

“นึกว่าไม่มาสักแล้ว : )”ฮิโรโตะเอ่ยอย่างเซแซร้งซึ่งใบหน้าของรุ่นพีก็แสดงออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร

“ที่บอกว่ามีข้อแลกเปลี่ยนหมายความว่าไงน่ะคะ !?”มิโดริจังถามอย่างสงสัย

“อย่างที่รู้ ๆ กัน... ในกลุ่มตำรวจของญี่ปุ่นนั้นจะมีการแต่งตั้งกลุ่มตำรวจฝรมือดี ๆ อยู่ 5 ทีม มี เจมินี่ตรอม เอฟซิลอน ไดมอนดัดส์ โพรมิเนนต์ และเจเนซิส โดยกลุ่มไดมอนดัดต์นั้นจะดูแลทางฝั่งเหนือของญี่ปุ่นทางพวกฮ็อคไกโดหัวหน้าคือ ลีโอเน คุริโอเนะ ยูคิ กลุ่มเอฟซิลอนทางตะวันตกทางพวกเมืองโอซาก้า หัวหน้าคือ ฉัน เดซาม ซากินุมะ โอซามุ กลุ่มโพรมิเนนต์ทางฝั่งตอนใต้ของญี่ปุ่นพวกหมู่เกาะ หัวหน้าคือ เนคเปอร์ เนคสึวะ นัตสึฮิโกะ กลุ่มเจเนซิส ทางเมืองหลวงของญี่ปุ่น หัวหน้าคือคือ แกรนด์... คิยามะ ฮิโรโตะ”พูดเสร็จรุ่นพี่ก็เหล่มองฮิโรโตะอย่างเย็นชาซึ่งฮิโรโตะก็แสยะยิ้มอย่างนึกสนุก

“ส่วนกลุ่มเจมินี่ตรอมนั้นเป็นแรงกำลังเสริมจึงแบ่งกระจัดกระจายอยู่ตามที่ต่าง ๆ ไปทั่วทุกเขต หัวหน้าคือ เรเซ่... มิโดริคาว่า เรจิ พี่ชายของมิโดริคาว่า ริวจิ”พอได้ยินอย่างนั้นผมก็อึ้งก่อนจะมองหน้ารุ่นพี่ซากินุมะอย่างสงสัย...

“หมายความว่าไง!? ก็พี่ชายของมิโดริจังคือรุ่นพี่ไม่ใช่หรอ!?”ผมถามอ่างสงสัย

“ก็ฉันเป็นแค่พี่ชายต่างแม่ของมิโดริจังเท่านั้น”คำตอบของรุ่นพี่ผมก็อึ้งก่อนจะมองรุ่นพี่สลับกับมองมิโดริจังไปมาอย่างตกใจ... ไม่ได้เป็นพี่น้องจริง ๆ หรอกหรอ?

“สาเหตุเพราะพ่อของมิโดริจังนั้นมาขอแม่ของฉันแต่งงานเพราะเนื่องจากแม่ของมิโดริจังและเรเซ่ตายด้วยโรคลูคีเมียระยะสุดท้าย และพ่อของทั้งสองก็ไม่อยากให้ทั้งมิโดริจังและเรเซ่อาภัพเรื่องแม่จึงมาขอแต่งงานแม่ฉันซึ่งแม่ฉันก็ยินดีในตอนนั้นฉันอายุได้ 8 ปี เรเซ่ 7 ปีกับอีก 9 เดือน และมิโดริจัง 6 ปีแต่พอเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน เรเซ่ไม่เห็นด้วยที่ให้ฉันและแม่เป็นครอบครัวเดียวกันจึงมีปัญหากันอยู่บ่อยแต่ก็ได้มิโดริจังมาช่วยห้ามปรามทุกอย่างจึงลงเอยด้วยดี... ในตอนนั้นฉันสาบานในฐานะที่ฉันนั้นเป็นพี่ใหญ่ที่สุดของครอบครัวว่าจะดูแลพี่น้องให้ดีที่สุดถึงแม้เรเซ่จะไม่ชอบหน้าฉันฉันก็จะดูแลเขาเหมือนน้องชายและมิโดริจังเหมือนน้องสาว จนกระทั้งฉันและเรเซ่ทำงานกันในช่วงอายุ 17-18 ปี ในตอนนั้น...”

...

..

.

 

‘แมเคียว!! เธอช่วยนำคนออกไปทีนะ’

‘รับทราบค่ะ หัวหน้า’

‘เป็นไงบ้างที่นี่’

‘ระ... เรเซ่!? นายมาทำไม!?’

‘ก็ฉันเป็นหน่วยเสริม... ก็ต้องมาช่วยสิ’

‘แต่มันอันตรายเกินไป!!’

‘ชั่งเถอะน่า’

‘เฮ้อ... นายนี่ไม่เคยฟังใครจริง ๆ’

 

 

‘เดซามระวัง!!!’

‘!!!?’

 

โครม!!!!!

‘ระ... เรเซ่!!!!!!!’

…

..

.

 

ตอนนี้ภายในห้องไม่มีอะไรนอกจากความเงียบสงัดในห้องกับสิ่งที่ได้ยิน... ถ้าไม่ได้คุณเรจิช่วย... รุ่นพี่ซากินุมะคง... ผมคิดอย่างทรมาน

“พี่โอซามุ...”มิโดริคาว่าได้แต่เรียกชื่อของรุ่นพี่

“ฉันจึงลองหาศพเขาในที่วางเพลิงนั้น... แต่ก็ไม่พบ ฉันจึงคิดว่าเรเซ่คงยังมีชีวิตอยู่ ฉันจึงตามหาแต่ก็ไม่เจอจนมาขอร้องให้ฮิโรโตะช่วยแต่ฉันก็คิดผิดที่พึ่งแก... เพราะเรเซ่ตายไปเพราะโรคหัวใจเมื่อสองวันก่อนแล้ว!!!”สิ้นเสียงของรุ่นพี่เขาก็มองมาทางฮิโรโตะอย่างโดรธเคืองอย่างระงับเอาไว้

“หึ ๆ... ช่วยไม่ได้ อีกอย่าง... ฉันก็คิดว่าทำแบบนี้มันน่าจะสนุกหล่ะนะ : )”

“ฮิโรโตะ!!!?”

“อย่าขยับ”ผมตะโกนเรียกชื่ออย่างโทสะแต่ก็ต้องรั้งไว้เพราะลวดของเรนะที่อยู่รอบ ๆ ตัว

กึก...

จู่ ๆ ก็มีเสียงอะไรแปลก ๆ อยู่แถว ๆ ประตูที่รุ่นพี่อยู่

“ใครน่ะ!?”เรนะตะโกนถามไป

“หึ... นายออกมาเถอะ”รุ่นพี่พึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะมีใครบางคนเดินออกมาเป็นผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้มดำซอยตั้งเจ้าของดวงตาสีดำกลมโตในชุดแขนสั้นฮูทสีเหลืองสะพายเป้สีเขียวกางเกงสามส่วนสีน้ำตาลและรองเท้าผ้าใบสีขาวขอบแดงโดยแสดงสีหน้าอย่างเจ็บปวดและเกรงกลัว... น่ะ... นั่นมัน...

“โทระมารู!?”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างตกใจ หมายความว่าไง!?

“รุ่นพี่...”เขาเอ่ยอย่างหวาดกลัว

“หมายความว่าไง!!?”

“ผม... ผม... ขอโทษ...”เขาเอ่ยขอโทษผมเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ มีของเหลวใสไหลรินออกมาจากดวงตาอย่างช้า ๆ อย่างโศกเศร้า

“โทระมารู?”

“คนที่... เป็นสอดแนมให้คุณฮิโรโตะ... คือผมเอง...”โทระมารูค่อย ๆ สารภาพอย่างเจ็บปวดส่วนผมก็ได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ผมอึ้ง... ความจริงพวกนี้... มันเกินที่จะให้ผมยอมรับในเวลาสั้น ๆ ยิ่งกว่าเรื่องของพี่... ทำไมกัน... ฮิโรโตะเพื่อนของผมถึงได้... เลวทรามอย่างนี้

“คือ... ถ้าผมไม่ทำ ผมก็ไม่สามารถรักษาแม่ของผมได้! เพราะคุณฮิโรโตะช่วย... แม่ผมจึงยังมีชีวิตอยู่... ถ้าผมไม่ทำ... แม่ผมคง...”โทระมารูพูดพร้อมกับน้ำตาที่อดกลั้นมานาน...

ขอพูดตรง ๆ ว่าตอนนี้ผมรู้สึกโกรธ... โกรธแบบว่าไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้... โกรธแบบโกรธจนหาคำมาบรรยายไม่ได้

“ฮิโรโตะ!!! นายกำลังคิดอะไรอยู่!!!? ทั้งมิโดริคาว่า วีดส์ รุ่นพี่ซากินุมะ... และจะโทระมารูอีก!!? นายคิดอะไรกันแน่!!! เรนะก็ด้วย!? ทำไมเธอเชื่อฟังฮิโรโตะขนาด...”

“เลิกถาม... ปากมาก”

ฉึก!!

“อรั่ก!!”

“รุ่นพี่!!!?”

“อาสึยะคุง!!!!!”

“อาสึยะ!?”

“อย่าขยับ”

สิ้นเสียงเรนะทำให้ทุกคนหยุดเคลื่อนไหวเพราะลวดที่อยู่รอบ ไ ตัว ส่วนผมก็ถูกลวดบาดที่ขาข้างซ้ายจนร่างกายของผมที่รู้สึกแสบชาอยู่แล้วยิ่งหนักกว่าเก่าจนผมทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วจับขาอย่างเจ็บปวดซึ่งที่แผลของผมมีของเหลวสีแดงไหลรินออกมาจนขากางเกงซึมไปด้วยเลือดสีแดง... ท่าทางจะลึก ผมคิด

“หึๆๆๆ เอาเป็นว่าบอกก็ได้ว่าที่ทำไปเพราะอะไร... ทำเพราะอยากรู้”

“อยากรู้?”

“อยากรู้สีหน้าของแต่ละคนก็เท่านั้น... เวลาคนเราแสดงสีหน้าแต่ละอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกตลก...”

“ตลกหรอ!?”

“ก็... อย่างฉีกยิ้มกว้าง ๆ อย่างมีความสุข... นั่นเรียกว่ายิ้มอย่างเป็นสุข... ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น... ฉันก็อยากรู้ประมารณนี้ก็แค่นั้น”คำตอบของฮิโรโตะทำให้ผมโกรธหนักกว่าเก่า ตลกหรอ!? อยากรู้หรอ!?  คนเราเป็นของเล่นหรือไง!!? ผมคิด

“แล้วนายไม่คิดบ้างหรือไงว่านายกำลังทำกับใคร!!? แฟนนาย!!! เพื่อนนาย!! นายไม่คิดหรอไง”ผมตะโกนถามอย่างเหลืออด

“มันก็แค่สถานะ... ยังไงก็คน ๆ หนึ่ง... บนโลกนี้”เขาพูดก่อนจะแสยะยิ้มอย่างสนุก

“แก...”

“เอาหล่ะ...ฝากด้วยนะ... โทระมารู...จัดการอาสึยะคุงสัก”พูดเสร็จฮิโรโตะก็มองมาทางโทระมารี่ตอนนี้เขาถือมีดไว้ในมีดแล้ว

“โทระมารู...”ผมเรียกชื่อเขาเบา ๆ

“ผม...”

ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนเงียบสงัด... ทุก ๆ อย่างเหมือนต้องมนต์... การตัดสินใจของโทระมารูนั้น... เหมือนเป็นจุดพลิกพันทุกอย่าง

“ผม...”

 

“...”

 

 

“ไม่กล้า...”

 

 

“งั้นก็อย่าอยู่เลย”

ฉึก!!!

เสี้ยววินาทีนั้น... ร่างของโทระมารูก็ถูกฟันทั้งร่างจนเลือดไหลกระเซ็นไปทั่วจนกระเด็นมาถึงผมก่อนที่ร่างของโทระมารูจะค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับกองของเหลวสีแดงที่ไหลตามร่างก่อนที่ผมจะหันไปมองต้นเหตุที่เป็นอย่างนั้น... ยางามิ เรนะ...

“เธอ...”

“(หัวเราะ)เธอนี่ก็เลือดเย็นจริงๆ นะ”ฮิโรโตะแซว

“ก็ท่าทีอย่างนี้มันหมายถึงไม่ทำ... ก็แค่จัดกาอย่างที่นายเคยทำก็เท่านั้น”เรนะบอกอย่างเย็นชาก่อนจะเหล่มองไปทางอื่น

“งั้นฝากด้วยนะ... เรนะ”พดเสร็จฮิโรโตะก็หันหลังแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อนฮิโรโตะ!!! เรนะ!!! ทำไมเธอทำแบบนี้!? เธอไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลนิ”ผมตะโกนถามเรนะเมื่อเธอกำลังตั้งท่าจะใช้ลวดจัดการทุก ๆ คน

“ฉันมีเหตุผลของฉันนั่นแหล่ะ”คำตอบของเรนะทำให้ผมพูดไม่ออก

“ขอโทษนะ... แต่ก็...”

ตูม!!!!!

จู่ ๆ กำแพงที่อยู่ด้านซ้ายมือของผมก็ระเบิดขึ้นอย่างฉับพลันทำให้ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นตลบเต็มไปหมดฮิโรโตะที่จะเดินออกไปก็หันมามองอย่างตกใจส่วนผมก็เอามือมาบังตาเพื่อไม่ให้ฝุ่นเข้าแบ้วสังเกตต้นเหตุที่ทำให้เกิดระเบิด

ตอนนั้นเองก็มีวูมเมอแรงแล่นเข้ามารอบ ๆ ห้องแวบๆ ก่อนจะหมุนกลับมาที่มือของใครบางคนในกลุ่มฝุ่นที่ตลบภายในห้อง

“ให้ตายสิ... พอไม่มีเราสองคนนายสะบัดสะบอมอย่างนี้เลยหรอ?”เสียงคนคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ผมพยายามลืมตาและเงยหน้ามองต้นเสียงก็เห็นแต่เส้นผมสีน้ำตาลส้มที่มัดกล้าวฟัดปลิวสยายกับตัวหมวกไหมพรมสีน้ำเงินสลับชมพูทำให้ผมเบิกตาอย่างตกใจแกมดีใจอย่างพูดไม่ออก

“สวัสดี... ผู้ช่วยมาแล้วจ้า : )”

“แมกส์!!! ฮันดะ!!!”ผมตะโกนเรียกชื่อสองคนนั้นอย่างดีใจพร้อมกับขอบตาของผมเริ่มมีของเหลใส ๆ ไหลออกมา

“พวกแก... ทำไมถึง...”>>>ฮิโรโตะ

“ฉันเอง”รุ่นพี่เอ่ยขึ้นมาก่อนจะแสยะยิ้มเหมือนได้ชัย

“อะไรนะ!!?”

“ก่อนที่ฉันจะมา... ได้เจอโทระมารูมาเล่าความจริงให้ฟังฉันเลยโทรไปบอกฮันดะและแมกส์ให้มาช่วยน่ะ”รุ่นพี่อธิบายซึ่งฮิโรโตะได้แต่แยกเขี้ยวอย่างโกรธเคือง

“ไงอาสึยะ... มอมแมมเป็นลูกแมวตกถังขยะเชียว”แมกส์เริ่มแซว

“เดี๋ยะ ๆ ! เดี๋ยวจับส่งลงถังขยะเลย”ผมบ่น

“ถึงตอนนั้นค่อยว่าแล้วกัน”ฮันดะบอกก่อนจะมองบาดแผลผม พออย่างนั้นผมก็มองฮันดะอย่างลำบากใจก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยปาก

“ฮันดะ... วันนั้นฉัน... ขอโทษ”

“...”

“ฉัน...”

“ชั่งมันเถอะ”ฮันดะพูดก่อนจะหยิบปืนแล้วใส่กระสุนก่อนจะหันมามองผม

“ฉันเป็นเพื่อนนาย... ไม่โกรธหรอก”คำพูดของฮันดะทำให้ผมนั้นรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก... ดีใจจัง... เรายังมีเพื่อนดี ๆ แบบนี้อยู่

“ขอบคุณนะ”ผมพูดก่อนจะยิ้มให้

จู่ ๆ ฮันดะและแมกส์ก็นิ่งลงก่อนจะหันหลังให้แล้วเริ่มนินทากัน

“อาสึยะกล่าวขอบคุณด้วย!!!?”>>>แมกส์

“แถมยังยิ้มให้ด้วย... แสดงว่าอาสึยะกินยาไม่เขย่าขวดแหง ๆ”>>>ฮันดะ

“โอ๊ย!!!!! น่ะพวกแก!!!!! นี่นินทาของแกหรอดังเชียว!!?”ผมโวยวายออกไปอย่างเหลืออดขนฮันดะและแมกส์เซไปข้างหน้าเพราะเสียงของผม...

“(หัวเราะ)โทษที ๆ ต่อไปก็จัดการไอ้คนจอมหลวกลวงสินะ”แมกส์บอกก่อนจกชักวูมเมอแรงของตัวเองและชักปืนขึ้นพร้อมกับฮันดะก็ชักปืนขึ้นตาม ๆ กัน

“ชิ! เรนะ! จัดการสิ”ฮิโรโตะส่งเรนะที่อยู่ข้าง ๆ อย่างร้อนรนและแค้นใจ

“ไม่ได้”

“ทำไม!!?”

“ลวดขาด”

“อะไรนะ!!!?”

“หึ ๆ จะบอกอะไรดี ๆ ให้ ฮิโรโตะ”แมกส์เริ่มเอ่ยจนฮิโรโตะหันมามองอย่างหงุดหงิด

“ตอนระเบิดกำแพงฉันได้ขว้างวูมเมอแรงที่ตัดใบมีดไปตัดลวดให้ขาดหมดแล้ว : p”แมกส์เฉลยก่อนแลบลิ้นใส่อย่างได้ชัย

“หึ! งั้นก็ต้องเอาจริงแล้วสินะ”ฮิโรโตะพูดก่อนจะชักปืนคู่ขึ้นมาตั้งท่าจะจัดการ

“(หัวเราะ!!!)คิดว่าพวกเรามีแค่นี้หรือไง”ฮันดะพูดออกมาทำให้ฮิโรโตะคิ้วกระตุกอย่างสงสัย

“หมายความว่าไง”ฮิโรโตะถาม

“ถึงตอนนั้นขอตัวประกันคืนแล้วกัน”จู่ ๆ ก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างใครบางคนกระโดดลงมาจากเพดานแล้วขว้าตัวมิโดริค่าไปอย่างรวดเร็วจนฮิโรโตะตั้งตัวไม่ทันแล้วกระโดดข้ามมาอยู่ข้าง ๆ ผมทำให้ผมเห็นผมสีเทาไวโอเล็ตสีคุ้นเคย

“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

“คะ... ค่ะ////”

“พี่!?”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ(อร๊ากกกกก พี่แย่งซีน = =^)

“เกรย์!? นาย... มาที่นี่ได้ไง”ฮิโรโตะถามอย่างสงสัย

“ก็นะ... เพื่อนของฉันโทรมาอ้อนวอนให้ช่วยน่ะ แถมยิ่งได้ข่าวว่าน้องชายสุดรักของผม... มาที่นี่โดยไม่บอกกล่าว ผมก็ต้องรีบมาสิ”พี่พูดก่อนจะหันมามองผมแล้วยิ้มให้ผมผมรู้สึกกลัว ๆ ชอบกล = =;;; ผมคิด

“เอาหล่ะ... มาเริ่มกันเลยแล้วกันนะ”พูดเสร็จพี่ก็ชักปืนขึ้นแล้ววิ่งไปหาฮิโรโตะแล้วเริ่มยิงใส่อย่างไม่ยั้งส่วนฮิโรโตะก็หลบอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มยิงใส่พี่... ระ... เร็วมาก ผมคิด

“รุ่นพี่... พามิโดริคาว่าออกไปเถอะครับ เดี๋ยวพวกผมจัดการเอง”ฮันดะหันไปบอกรุ่นพี่อย่างรวดเร็วส่วนแมกส์ก็เริ่มสู้กับเรนะที่เริ่มมาโจมตีทางผมบางแล้ว

“เข้าใจแล้ว”พูดเสร็จรุ่นพี่ก็แกะเชือกให้มิโดริจังแล้วอุ้มมิโดริตังออกไปก่อนที่ฮันดะจะชักปืนแล้วไปช่วยสู้กับเรนะ ส่วนผมก็พยายามลุกขึ้นแล้วชักปืนจะไปช่วยพี่สู้แต่

“ไม่ต้องลุกหรอก...”

“พี่?”

“คนแบบนี้... พี่จัดการแปปเดียวก็เสร็จแล้ว เพราะมันอยู่ในลิสของทอรัส”ตำพูดของพี่ทำให้ผมสงสัย

“หมายความว่าไง?”ผมถามอย่างสงสัย

“หึๆๆๆ เอาเป็นว่า... 5 นาทีจัดการได้แล้วกัน”เสียงของพี่คราวนี้เย็นชากว่าทุกทีก่อนจะแสยะยิ้มแบบที่เคยเห็นมาก่อน...

 

เหมือนตอนที่ผมสู้กับพี่ตอนที่รัสเซีย

พี่ยิงอย่างรวดเร็วแบบที่ไม่เคยคิดมาก่อนทำเอาฮิโรโตะอึ้งไปพร้อมโดนยิงที่แขนจนฮิโรโตะร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะผลักตัวออกอย่างรวดเร็วก่อนจะถูกพี่เตะเข้าที่หน้าจนกระเด็นไปชนกับกำแพงซึ่งผมได้แต่มองอย่างตกใจ...พี่เขา... สุดยอดสมเป็นนักฆ่าระดับ 13 จริง ๆ

ในตอนนั้นเองพี่ก็จ่อปืนที่หัวของฮิโรโตะตั้งท่าจะยิงแล้ว...

“เอาหล่ะ... จบสัก...”

“อย่าฆ่าเขา!!”จู่ ๆ ผมก็ตะโกนห้ามพี่ไปแบบไม่ตั้งใจ... ทำไมกัน...

“ทำไมหล่ะ? ไอ้นี่มันจะฆ่านายนะ...”พี่ถามอย่างสงสัยพร้อมกับเอาปืนกระแทกที่หน้าผากฮิโรโตะเบา ๆ ส่วนฮิโรโตะก็หันมามองผมอย่างช้า ๆ

“อะ... อาสึยะ”

“จริงอยู่ที่เขาทำแบบนั้น... แต่เขาเป็นเพื่อนผม... ผมเห็นเขาตายต่อหน้าไม่ได้”ใช่... ผมยังปลูกฝั่งกับเพื่อนคนนี้อยู่... เพราะเขาเป็นเพื่อนคนแรกของผมในชีวิตนี้...

 

 

พลั่ก!

หลังจากนั้นพี่ก็ต่อยที่หน้าของฮิโรโตะจนล้มลงไปกับพื้นก่อนที่พี่จะเก็บปืนแล้วเดินมาหาผม

“พี่ครับ...”

“เอาหล่ะ... แค่นี้ก็พอสินะ”ผมอึ้งกับสิ่งที่พี่ทำ... พี่ยอมทำในสิ่งที่ผมขอร้องก่อนที่ผมจะยิ้มอย่างพูดไม่ออกก่อนจะกอดกับพี่อย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณครับ... ที่เข้าใจ”ผมพูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามือของพี่มาลูบหัวผมเบา ๆ

“เอาหล่ะ... กลับกันเถอะ”พี่บอกก่อนที่ผมจะคลายกอดจากพี่แล้วพี่ก็ลุกมาพยุงผขึ้นแล้วพาออกไป

ดีใจจัง... ผมรู้สึกแต่อย่างนี้... ทุกอย่างจะจบ... ทุกอย่างจะลงรอย... ไม่มีเรื่องพวกนี้ให้ผมมารับรู้อีกแล้ว

เพราะผม...

 

 

มีทั้งพี่... แมกส์ ฮันดะ... และก็ทุกคน...

 

 

 

ปัง!

จู่ ๆ ที่หน้าอกข้างขวาของผมก็รู้สึกอะไรมากระแทกอย่างแรงก่อนที่ผมจะค่อย ๆ มองหน้าอกตัวเองก็พบว่ามีเลือดไหลรินออกมา...ข้างขวา... หน้าอก...

‘โชคดีนะที่หัวใจนายอยู่ข้างขวา... ไม่ใช่ข้างซ้าย’

มะ...มะ... ไม่จริง!!!!!

“อาสึยะ!?”

ตอนนั้นภาพทุกอย่างของผมมีแต่สีดำ... ทำไมกันนะ...

 

 

สวรรค์ถึงได้ใจร้ายกับผมอย่างนี้...

 

ขอโทษครับ...

 

 

 

 

พี่

 

 

 + naru 


จากผู้แต่ง :

สวัสดีทุกคน!!! กว่าฉันจะพิมเสร็จนานเหมือนกัน... แหมๆๆๆๆ ก็ตั้ง 23 หน้านิเนอะ ^^ (ยังมีหน้าระรื่น) เอาหล่ะ... เชียร์กันเยอะ ๆ นะเจ้าค่ะ ^^

และก็เอาใจเชียร์ด้วย

<<< กลับ Home page