ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : >>Chapter 9 : Study Class 3
สวัสดีครับ... พ่อ... แม่... และก็อาสึยะ
ตอนนี้ผมได้ทำงานตามปกติแล้ว
แต่รู้สึกเหงาจังเลย
คุณทอรัสช่วงนี้ก็ไม่ค่อยอยู่
ไม่รู้ไปไหนของเขา
หัวหน้าก็ดูยุ่ง ๆ
วินเซนต์ก็ไปเป็นบอร์ดี้การ์ด
เลยมีเพื่อนเล่นคนเดียว... เหงา ๆ ยังไงไม่รู้
ทั้งที่เมื่อก่อน...
มีแค่อาสึยะ...
ก็สุขใจแล้ว...
มันต่างกันยังไงนะ?
Chapter 9:Study Class 3
ภายในห้องเรียนที่ผมเข้ามาเป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีแถวที่นั่งไล่ลงมาจนถึงลานกล้างเล็ก ๆ ซึ่งเป็นพื้นที่ไว้สำหรับครูที่จะมาสอน...
คราวนี้ผมไม่รู้นะว่าครูที่มาสอนสอนอะไรในชีววิทยา... แต่แค่พูดถึงชีวะ...
ได้ยินแล้วสยองหู = =;;;|||||
ตอนนี้ภายในห้องคนมานั่งเยอะใช่เล่นเลย... ผมเลยตัดสินใจนั่งหลังสุด... ไม่ใช่ไม่มีที่หรอก... ที่เลือกด้านหลังเพื่อหลบตาของอาจารย์แล้วหลับต่างหาก อิอิ -w-
ถึงแม้จะต้องเรียนก็เถอะ... ให้เลือกนั่งหน้า ๆ แล้วเผลอหลับโดนจัดการกับนั่งหลังจงใจหลับไม่มีใครเห็นมันยังจะดีกว่า : )
“Excuse me.(ขอโทษนะครับ)”จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านซ้ายของผม
เมื่อผมหันไปก็เจอร่างผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้มซอยตั้งตรงเจ้าของดวงตาสีดำน้ำเงินในเสื้อสีน้ำเงินแขนยาวสียาวกับกางเกงยีนสีดำ
“What you have here?(มีอะไรครับ?)”ผมถาม
“Is ...I was sitting next to you like^^;(คือ... นั่งข้าง ๆ ได้ไหมครับ ^^;)”
“Leisurely(ตามสบาย)”
หลังจากนั้นผมก็ได้เพื่อนเป็นคนที่มาขอนั่งข้าง ๆ ผมอย่างรวดเร็วด้วยอันเนื่องจากความเป็นมิตรของคนด้านข้าง - -;;; เขาคนนั้นชื่อ อุสึโนมิยะ โทระมารู เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นที่สนใจการเป็นนักฆ่าขึ้นมา และยังเป็นรุ่นน้องผมที่ห่างกัน 2 ปีด้วย ผมจึงพูดภาษาญี่ปุ่นกับเขาได้ทันที
“รุ่นพี่พูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องจังเลย”ก็กูเป็นคนญี่ปุ่นนิเฟ้ย - -; ผมคิด
“ก็... หลังจากอยู่กับแม่บุญธรรมฉันก็อยู่ญี่ปุ่นจนเหมือนเป็นคนญี่ปุ่นไปเลยหล่ะนะ ^^;”ผมพูดไปก่อนจะหันไปมองอาจารย์ที่ตอนนี้เอาหุ่นจำลองของคนแล้วชี้อวัยวะต่าง ๆ พร้อมกับอธิบายและยังถอดออกมาให้ดูกันชัดเจน... อี๋!!! ถึงผมเป็นตำรวจ... แต่เห็นแล้วอยากอ้วกสักไม่มี =x=;;;;;;;
“ผมเกลียดเรื่องพวกนี้มากเลย... เห็นแล้วอยากอ้วก”
“เหมือนกัน”ผมตอบโทระมารูกลับไป
“พอเรียนเรื่องพวกนี้ตอนเข้ามหาวิทยาลัยผมเลยเข้านิติศาสตร์”
“เหมือนกันเลย!!!”
“ใช่ไหมหล่ะ!!!”
“What did you two talk?(พวกเธอสองคนมีอะไรคุยกัน!?)”แต่แล้วเสียงอาจารย์ก็กระทบมาทางพวกผมและโทระมารูจนสะดุ้งตกใจจนเกือบตกเก้าอี้
“I do...nothing.(มะ... ไม่มีอะไรครับ)”ผมตอบกลับไป
“So you have a little quiet!(งั้นก็เงียบ ๆ หน่อยสิ!)”
“Yeah!!!>_<;;(ครับ >_<;)”หลังจากนั้นผมและโทระมารูก็เงียบลงตามคำสั่งของท่านอาจารย์ผู้(ซึ่งทำตัว)สูงศักดิ์ - -;
เวลาต่อมาท่านอาจารย์ก็ได้สอบทันที... เรียนติวไปแค่ 3 ชั่วโมงสอบเลยหรอเว้ยเฮ้ย!? =[ ]=;;;; ผมคิด
จากที่ดูข้อสอบอย่างคราว ๆ ก็อย่างเช่นมีที่ถามว่า
‘อวัยวะคู่ใดต่อไปนี้มีหน้าที่เหมือนกัน แต่โครงสร้างต่างกัน’
หืม... ตรูไม่ได้เรียนสายนี้แล้วตรูจะรู้ไหมเนี่ย = =;;; ผมคิด
เอาเถอะ... วิธีเดียวที่จะทำได้คือ...
ดิ่งควายโลด!!!!
เวลาต่อมา...
สอบผ่านด้วยนะ... เว้ยเฮ้ย = =;;; (อาสึยะเริ่มกลายเป็นโคโรเนโล่เต็มที : ผู้แต่ง)
จากคะแนนทั้งหมดเต็ม 100 ได้ 59 ได้มาได้ไงเนี่ย? (ดิ่งความของแกไง - -; :ผู้แต่ง)
“รุ่นพี่!!!!”เสียงโทระมารูดังมาจากด้านหลังผม
ผมจึงหันไปหาโทระมารูอย่างสงสัย
“ผมสอบผ่านด้วยครับรุ่นพี่ ^^”โทระมารูบอกก่อนจะชูกระดาษข้อสอบตัวเองที่มีเขียนว่า ‘Pass’ ที่แปลว่าผ่าน โดยคะแนนคือ 59 เท่ากับของผม
“เก่งจัง... ทำได้ด้วย”
“ป่าวครับ... ผมดิ่งควาย...”
“...”>>>ผม
“...”>>>โทระมารู
“โทระมารู... นายทำเหมือนฉันเลย T_T”
“จริงหรอครับ!!!? ดีใจจังเลย!!”หลังจากนั้นผมและโทระมารูก็นั่งกอดกันอย่างดีใจพร้อมกับน้ำตา... ไม่เคยซึ้งใจเท่ารุ่นน้องสุดน่ารักคนนี้อีกแล้ว TwT
หลังจากนั้นแม่นางผีเสื้อสมุทรนัตสึมิก็ปรากฏกลายออกมาหาพวกผมพร้อมกับการิน
“Hello, you pass out. Blud(ไงสอบผ่านมะ บลัด)”เธอถาม
“Through it man!(ผ่านสิเฟ้ย!)”
“Wood! You seem to really tell with the FK.(วู้! นายดูท่าน่าสนใจอย่างที่ FK บอกจริง ๆ ด้วย)”การินบอกก่อนจะยิ้มให้อย่างเริวร่า สงสัยตั้งแต่ตอนคุยกันแรก ๆแล้ว... FK มันคือใคร - -; ผมคิด
“Karin… You have to break out of it.(การิน... เลิกนอกเรื่องได้ยัง)”นัตสึมิหันไปบ่นก่อนจะส่งสายตาจิกกัดใส่การิน
“Chi!(ชิ!)”
“Eaaepenwea to test the queue was over ... And then I'll take you and ...(เอาเป็นว่าต่อไปการทดสอบระดับคิวนายผ่าน... และต่อไปฉันจะพานายและ...)”
“Toramaru… Utsunomiya Toramaru.(โทระมารู... อุสึโนมิยะ โทระมารู ครับ)”โทระมารูแนะนำตัวให้นัตสึมิรู้
“Toramaru… The test tracks I've got the boss's daughter.(โทระมารู... คนที่ทดสอบกับลูกสาวของบอสคุโดมาใช่มะ)”
“Yes.(ครับ)”
“So I take it.(งั้นฉันพาไปเอง)”สิ้นเสียงเธอก็หันหลังให้ผมแล้วเดินนำไปทันที
“You can test the tracks I like the boss's daughter? (นายได้ทดสอบกับลูกสาวของบอสคุโดหรอ?)”ผมถามอย่างสงสัย... เริ่มได้เบาะแสแล้ว
“Yes… Nice...her name Kudou Fuyuke She’s so cute> _<.... (ครับ... ใจดีมาก ๆ เลย... รู้สึกจะชื่อ คุโด ฟุยุเกะ... เห็นแล้วสวยน่ารักมาก ๆ เลย >_<)”โทระมารูบอกก่อนจะหน้าแดงแล้วบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย
“I ... I want to see it.(หรอ... ฉันอยากเห็นจัง)”
หลังจากนั้นนัตสึมิก็พามาจนถึงห้อง ๆ หนึ่งที่เขียนว่า ‘DepartmentofHealthlaboratory.’ ก่อนที่นัตสึมิจะผลักประตูเดินเข้าไป
“You've come.(เข้ามาสิ)”สิ้นเสียงการินผมและโทระมารูก็เดินตามเข้าไป
ภายในห้องมีกลิ่นฟลอมารีนฟุ่งเต็มไปหมดจนจมูกผมเริ่มแสบนิดหน่อยแล้วในตอนนี้
“Level 7 at the Joker ... The test subjects were students of the Department of Health ... Who are you people are. Surgical separation of the respiratory organs. (การทดสอบระดับ 7 ระดับโจ๊กเกอร์... เป็นการทดสอบวิชาภาคปฏิบัติของวิชาชีวศึกษา... หัวข้อที่พวกนายสองคนได้คือ ผ่าตัดแยกอวัยวะการใช้หายใจ)”นัตสึมิอธิบายก่อนจะโบกมือให้การินเอาของออกมา...
นั่นคือกายวิภาค หรือ ร่างกายคนที่ให้เอามาศึกษา... อี๋... เห็นแล้วอยากอ้วก = =|||
หลังจากนั้นผมก็ยืนชำและอวัยวะกับโทระมารูโดยมีนัตสึมิและการินนั่งมองอยู่ห่าง ๆ...
“รุ่นพี่... ตอนนี้ผมรู้สึกหยักแหยง = =;;”โทระมารูบอกผมด้วยท่าทีที่รังเกียจของตรงหน้าสุด ๆ
“พอ ๆ กัน”ผมพูดก่อนจะตัดไปเลื่อย ๆ ตอนนี้ผมเอาหลอดลมและปอดออกมาได้แล้ว... เห็นแล้วสยดสยอง = =;;;; แต่ก็ต้องทำไมหล่ะนะ -___-;;;;
…
..
.
“Ummmm...ok...You two full passes. (อืม... โอเค ครบ... พวกนายสองคนสอบผ่าน)”สิ้นเสียงของนัตสึมิพวกผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะรีบกลับหลังหันไปล้างมืออย่างรวดเร็ว... นึกสภาพตอนผ่าตัดอวัยวะออกมาเมื่อกี้ มีเลือดไหลออกมาแล้วยังมีน้ำเหลืองไหลมาอีก... อี๋!!! สยอง =[ ]=;;;; ถึงผมเป็นตำรวจแต่สภาพแบบนี้ผมพึ่งเห็นครั้งแรก(ยกเว้นกรณีที่ไส้ไหลออกมาและสมองทะลักออกมาแบบนั้นเห็นจนชิน - -^)
เวลาต่อมา...
ตอนนี้ก็ 16.09 น. สองวันมาเล่นปาเข้าไป 7 ทดสอบ... เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย = =;;;
“Now you're in the seventh to get the stickers and stick with it. (ตอนนี้พวกนายอยู่ระดับ 7 ช่วยรับสติกเกอร์ระดับแปะไว้ด้วย)”นัตสึมิบอกก่อนจะยื่นแผ่นสติกเกอร์ให้ผม
“Oh? Do really do not have tattoos? (อ้าว? ไม่ได้ทำรอยสักแล้วหรอ?)”ผมถามอย่างสงสัย
“It was many years ago ... This section of the sticker that is attached to the surface, then rinse it out instead. (นั่นมันเมื่อหลายปีก่อน... ปีนี้ใช้มาตราการใช้สติกเกอร์ที่ติดกับผิวแล้วล้างน้ำไม่ออกแทน)”นัตสึมิบ่นออกมาเป็นชุด
“Chi...Lady butterflies. (ชิ... ยัยแม่นางผีเสื้อ)”
“On anything. Blud(บ่นอะไร บลัด - -^)”หูไวเกินไปไหม - -^
“Nothing (ไม่มีอะไร)”ผมตีหน้าซื่อบอกกลับไป... ถ้าบอกตรง ๆ แบบตอนทำยัยเรนะมีหวังหน้าบวม(หนัก)กว่าเก่า - -;
“Then hurry back home to me then the next .(งั้นก็รีบ ๆ แปะแล้วกลับบ้านกลับช่องไป - -^)”นัตสึมิสั่งก่อนจะหันหลังจะเดินไปในตัวตึก
แต่ตอนนั้นเองที่นัตสึมิเหมือนจะเผลอไปเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งพอเธอเงยหน้าขึ้นไปก็พบผู้ชายผมสีน้ำตาลหยักศกมัดกล้าวและสวมแว่นประหลาด... นั่นมัน...
“Are you ok… Natsumi.(ไม่เป็นไรใช่มะ... นัตสึมิ)”
“Torus?(คุณทอรัส!?)”ผมเรียกชื่อคนตรงนั้นอย่างตะลึงเล็กน้อย
“Oh ... hello ... Coincidentally, Blud ... I'm going to test the fit ... Done it.(อ้าว?... สวัสดี บลัด... บังเอิญจัง... ฉันกำลังจะไปดูนายทดสอบพอดี... เสร็จแล้วหรอ)”เขาถามก่อนจะปล่อยนัตสึมิอย่างช้า ๆ
“Thank you.(ขอบคุณ)”
“Never mind...(ไม่เป็นไร...)”สิ้นเสียงเขาก็หันมาคุยกับผม
“OK,done it.(ตกลงเสร็จแล้วหรอ)”เขาถามอีกรอบ
“Ummmm...I'm done.(อืม... เสร็จแล้ว)”ผมบอกไปก่อนมองทอรัสที่ตอนนี้เหมือนกวาดสายตามองไปมารอบ ๆ ตัวผม
“Level 7 too.(ระดับ 7 สินะ)”เฮ้อ!? รู้ได้ไง
“Oh the other hand...it's as ticker with 7 on it.(หึ ๆ... ก็มือนายถือสติกเกอร์ระดับ 7 อยู่น่ะ)”เฮ้อ!? อ่านใจเราออก =[ ]=;;;
“Your face against it. : ) (หน้านายมันฟ้อง : ) )”โอ้โหสุดยอด =[ ]=;;;!
“Thank you. ; )(ขอบคุณที่ชม ; ) )”ดู... - -^ อ่านเก่งเกินไป... แล้วจะให้ผมพูดไหมเนี่ย
“Then why do not you speak for me.(แล้วทำไมไม่พูดหล่ะ)”-___-;;;; ใบ้รับประทาน
“(Laughs).((หัวเราะ))” ไป ๆ มามาชักจะเริ่มเกลียดคนตรงหน้าสักแล้ว - -;;
“เอ่อ... รุ่นพี่”และแล้วฌทระมารูก็เริ่มออกมาถามผมเป็นภาษาญี่ปุ่น
“อะไร?”ผมถามอย่างสงสัย
“รุ่นพี่รู้จักเขาหรอ?”โทระมารูถามอย่างสงสัย
“อืม... เจอที่...”
“ร้านโอริกาโน่ คาเฟ่น่ะ”จู่ ๆ เสียงของทอรัสก็ดังขึ้นมาเป็นภาษาญี่ปุ่น
“คะ... คุณพูดญี่ปุ่นได้!? =[ ]=;;;”>>>โทระมารู
“และฟังออก ^^”โอ้!? อะเมซิ่งเกินไปแล้วคุณทอรัส = =;;;
“ขอบคุณที่ชมในใจ บลัด : )”อ่านใจผมอีกแล้ว - -^
“หึ ๆ... โทระมารูสินะ... ยินดีที่ได้รู้จัก... ฉันทอรัส เควสม่า... นักฆ่า Killer ระดับ 13”หลังจากนั้นทอรัสก็แช็กมือกับโทระมารู อ๋อ... ระดับ 13...
เฮ้อ!!!!!!!!!?
ระ.... ระ...
ระดับ 13 !?
“เอ่อ... คุณทอรัสอยู่กลุ่ม Judge Killer ที่เขาลือกันว่าเป็นห้าคนที่เก่งที่สุดในหน่วย Killer หรอ”โทระมารูถามอย่างสงสัย
“^^Yes. (ใช่แล้ว ^^)”และแล้วเขาก็กลับมาพูดภาษาอังกฤษอีกครั้งแบบสำเนียงอเมริกันตามเคย
“I asked what it was Eaaepenwea.(เอาเป็นว่าถามอะไรฉันก็ได้เลยนะ)”ทอรัสบอกก่อนจะส่งยิ้มให้พวกผมสองคน... ตอนนั้นเองสายตาผมก็เห็นรอยสักระดับ 13 ที่แว่นตาข้างขวาของทอรัส... ทำไมพึ่งมาสังเกตตอนนี้ = =;;;;
แล้วทำไมมันบังเอิญอย่างนี้เนี่ย !?
ข้อมูลอยู่ตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว... แล้วทำไมเราถึงได้โง่อย่างนี้!!!
“รุ่นพี่!! เอาหัวไปโขกกับโต๊ะทำไม!?”จู่ ๆ โทระมารูก็มาดึงตัวผมพร้อมกับเรียกผมอย่างตกใจ เอ๋?...
หลังจากนั้นผมก็มองภาพตรงหน้าคือ...
ตัวผมกำลังจับโต๊ะอย่างแน่นและหัวของผมรู้สึกเจ็บแปรด ๆ เล็กน้อย อูย... เจ็บ - -;;;
“I... you have to do is to strike me .(เหอะ... นายจะเอาหัวไปโขกเพื่ออะไรเนี่ย - -^)”นัตสึมิที่ยืนสังเกตผมอยู่นานก็บ่น
“I'm so nervous-;; Ocean Butterfly Lady. (ประสาทเสียเพราะเธอไง - -;; ยัยแม่นางผีเสื้อสมุทร)”
“...”
“...”
“Blud. You will dead! '!!! (ไอ้บลัดแกตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)”
ป้าบบบบบบบ!!!!!
“จ้ากกกกกกก ก ก ก ก!!!!!”
หลังจากนั้นผมก็นอนอยู่บนโซฟาในส่วนหนึ่งของตึก Killer… เจ็บ - -;;;
“I can not help it ... I think it is more difficult in itself. (เหอะ ๆ ช่วยไม่ได้นะ... ไปว่านัตสึมิอย่างนั้นเอง)”ทอรัสบอกก่อนจะเอาถุงผ้าที่ใส่น้ำแข็งมาประคบหน้าผมเบา ๆ
“Ouch!It's a little lighter. (โอ๊ย! เจ็บ เบา ๆ หน่อยสิ - -;;)”ผมบอก
“Senior do not...Does not help. (รุ่นพี่ทำเอง... ช่วยไม่ได้)”ขอบคุณมาก โทระมารู - -;
“Although I agree with ... Natsumireally like ocean butterfly. (แต่ฉันเห็นด้วยนะ... นัตสึมิเหมือน ผีเสื้อสมุทรจริง ๆ)”ทอรัสเสนอพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ
“Ask for it! (ใช่ไหมหล่ะ!)”
“Senior see it, it hurt more. (รุ่นพี่ - -; เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีก)”
“(Laughs) but ... I do not ask me.((หัวเราะ)ว่าแต่... ฉันขอร้องอะไรได้มะ)”จู่ ๆ ทอรัสก็ถามพวกผม
“What is it?(อะไรหรอครับ?)”>>>โทระมารู
“Tomorrow I have to do with you?(พรุ่งนี้ไปกับฉันได้มะ?)”
“Where to go?(ไปไหน?)”>>>ผม
“I go to my friends ...(ก็ไปหาเพื่อน ๆ ฉัน...)”
“The group ... Judge Killer.(... ที่กลุ่ม Judge Killer น่ะ)”
+
naru จากผู้แต่ง :
เฮ้อ... บทนี้ก็จบสักที... ตอนนี้โทระมารู น้องเสือของหมู่เฮา(?)ก็ออกโลงแล้ว อิอิ ตอนนี้เริ่มมีเบาะแสเข้ามามากขึ้น... อย่างมากที่สุดคือการได้รู้จักกับ ทอรัส เควสม่า... ทุกคนเคยสงสัยไหมนะ... ว่าทอรัสเควสม่าเป็นใคร? ฮันแน่... เริ่มคิดกันแล้วสิ... ลองเดากันหน่อยนะว่า He เขาคือใครใน Inazuma eleven... ใครเดาถูกก่อนก็จะ... (อะไรดี - -;;;) เอาเป็นว่าขอไปคิดรางวัลมาก่อนตอนนี้ก็... ช่วยมอบคอมเม้นท์ดี ๆ แก่ผู้แต่งท่านนี้ด้วย T__T
และก็... ทำไมคอมเม้นท์น้อยจังเลย!? สังเกตเลยนะ... คนอ่านเยอะแต่คอมเม้นท์น้อยอย่างนี้หมายความว่าไง ? นักอ่านเงาหรอ? เหอะๆ... เอาแต่อ่านของชาวบ้านเคยคิดจะให้กำลังใจคนแต่งไหมหล่ะ!? รู้ไหมว่าเราเครียดมากเลยว่าทำยังไงให้มันจบเร็ว ๆ จะได้เอาเรื่องที่อยากเอาลงสำนักพิมพ์ไปลงสักที... เอาเป็นว่าคนที่อ่านถ้าอยากให้กำลังก็คอมเม้นท์อะไรมาหน่อย... ไม่ใช่เงียบ ๆ เป็นผีในป่าช้า - -;;;;;;;
เห็น Writer บางคนกำหนดคอมเม้นท์ให้ครบตามนู้นตามนี้... ก็เป็นวิธีที่ดีนะ... แต่ดูแล้วมันบังคับยังไงไม่รู้... เอาเป็นว่ามาขอร้องให้ช่วยเม้น ๆ หน่อย... ให้คุ้มกับที่โดนแม่ว่าและนั่นปั่นเป็นเวลา 3-4 ชั่วโมง... อย่างน้อย... สัก 100 คอมเม้นท์เราก็ดีใจแล้ว... ก่อนที่พี่จะใช้มาตราการนั้นจริง ๆ...
กับนิยายทุก ๆ เรื่อง!
<<<< กลับHome page
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น