คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 คดีอัญมณีต้องบาปทั้ง 7 บทกลาง 100 %
เวลาต่อมา...
เวลากลางวัน
เฮ้ย~… สบาย...สบ้าย...สบาย... ลั้ลลา...ลั้ลลา.... อยากนอนจังเลย -w-
“ริวจิ”
“ครับ”จู่ ๆ เสียงของคุณคาเซะมารูก็ดังขึ้นทำให้ผมหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็วก็พบคุณคาเซะมารูกำลังยืนอยู่หลังผมพอดีโดยมียัยเตย่าเดินตามอยู่ข้าง ๆ
แต่ทำไมยัยนี่ดูกล้า ๆ กลัว ๆ ชอบกล = =;;;
“เราไปดูสถานการณ์ที่คณะของเตย่ากัน... เดี๋ยวเตย่าจะพาไป... ฝากด้วยนะ ^^”คาเซะมารูบอกผมก่อนจะหันไปมองเตย่าทำเอา She แกสะดุ้งโหยงเลย = =;
“อะ...อะ... โอเค... เดินตามฉันมาเลย ^^;///”หลังจากนั้นเตย่าก็หันหลังกลับไปแล้วเดินนำทางพวกเราทันที...
...
..
.
ตอนนี้ผมเดินตามหลังเตย่าแทนคาเซะมารูที่ตอนนี้เขาเดินตามหลังผมเพื่อดูว่ามีคนตามพวกเรามาหรือป่าว... ดีหล่ะ... ใช้โอกาสนี้...
จัดการเลย!!
.
..
…
“นี่... ยัยเตย่า”
“หมะ... มีอะไร - -;”
“เธอน่ะ... ชอบคาเซะมารูหรอ”
ป้าบ!!!!
“ยั๊ย!!!!! =[ ]=;;;;;; เจ็บนะ!!!!”ผมร้องอย่างโอดครวญเมื่อจู่ ๆ ยัยนี่ก็ตบหลังผมแบบได้ยินทั้งสนามบาสเลยมั้งนั้น = =;;;
“มีอะไรหรอริวจิ... เตย่า...”นั้นไง... คุณคาเซะมารูถามผมจนได้ = =;
“ขะ... ขอโทษ >< ตะกี้เห็นยุงอยู่แถว ๆ ริวจิง่ะ...เลยตบสักดังเลย... แถมไม่โดนด้วย... ขาดทุนแรงตบจริง ๆ เลยง่ะ ><;;;”ไอ้คนขาดทุนคือฉันโว้ย!!!! เจ็บโว้ย!!! รู้ไหมห๊ะ!!!?
“หรอ... แล้วไป... รีบ ๆ เดินหล่ะ... เดี๋ยวมีคนสงสัย”ไม่สงสัยแบบตอนโทบิทากะด้วยท่านผู้ชม =[ ]=;;;
“คะ ^^;”หลังจากนั้นเตย่าก็เดินนำต่อไปโดนมีผมที่ยังคงกุมไหล่ผม(ที่ขาดทุนไป)โดยมีคาเซะมารูเดินตามหลังตบท้ายผมไว้
แน่นอนว่าผมยังคงสงสัยยัยเตย่าอยู่ดี -M-;;
ณ ห้องเรียนคณะสถาปัตยากรรม
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสถาปัตกับคุณคาเซะและเตย่าโดยนั่งรอใครบางคนอยู่... ทุกคนคงสงสัยว่าพวกผมรอใคร... มันมีอยู่กลุ่มเดียวแหล่ะนะ - -;
ปัง!!!
“มาแล้วโว้ย!!!!! ไอ้สัตว์เอ๋ย.... แม่มหาตั้งนาน”ไอ้พวกหัวสกั้งค์... สมาชิกของกลุ่มผมนั้นเอง -___-;
“ไง... ที่นี่เป็นไงบ้าง”โทบิทากะเดินมาถามผม
“ดีมั้ง”
“เอาดี ๆ -___-;”
“ก็โอเค... ถ้าไม่เจอไอ้ฟรุด๋อยนี่หรอก”
“ว่าไงนะ!!!!! ไอ้เรียวขรี้!!!”
“แน่จริงพูดใหม่สิไอ้ฟุโดะ!”
“นายก็เหมือนกันไอ้ริวจิ!!!!”
“พวกนายอยากทำงานหรืออยากขัดส้วม -___-^”
“=[ ]=;;”โอ้... ประโยคของคุณคาเซะมารูน่ากลัวมาก ๆ เลย... ผมมิกล้าคร้าบ YY^YY
เวลาต่อมา
ตอนนี้ทุกคนก็รวมตัวกันครบแล้วหลังจากนั้นก็เริ่มคุยกับเตย่าต่อทันที
“ขอดูข้อมูลล่าสุดได้มะเตย่า”>>>คาเซะมารู
“ได้สิ”หลังจากนั้นเตย่าก็ยื่นเอกสารไปให้คุณคาเซะมารูอ่าน
“ผู้ต้องสงสัยหล่ะ”ผมถาม
“มีอยู่ประมาณ 10 คน เรียกตัวมาแล้ว... มาพอดีนี่ไง”สิ้นเสียงของเตย่าเสียงประตูก็ดังขึ้นมา...
“สวัสดี...”
“นี่คือ ป๊อป... คนในกลุ่มฉันเอง”เตย่าแนะนำ
“ชิ! เตย่า! พามาเพื่อมาเจอคนพวกนี้เนี่ยนะ... แทนที่จะมาหาคนเดินแบบ... เสียเวลาจริง ๆ !”คนที่ชื่อป๊อปเริ่มตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป
“ถ้าคุณทำอย่างนี้ผมถือว่าคุณกำลังขัดขืนทางตำรวจนะครับ”ผมเริ่มจัดการขั้นเด็ดขาดแบบตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น
“แล้วนายเป็นใครถึงมีสิทธิ์มาสั่งฉัน”
“ผมก็แค่นักสืบระดับต้น ๆ ที่ถูกว่าจ้างเท่านั้น : )”>>>ดูมันพูด - -; :ผู้แต่ง
“หา - -;;;”>>>ฟุโดะ
“น่าสนหนิ”>>>ป๊อป
หลังจากนั้น...
“อีก 9 คนก็... นี่ชื่อแพรว... น้องสาวป๊อป”
“อืม”>>>คุณเธอไม่สนใด ๆ ทั้งสิ้นนอกจากอ่านหนังสือ
“ส่วนนี่ก็เติ้ล... เลขาของฉัน”
“ฮ้าว... สวัสดี - - Zzzz”
“- -;”>>>พวกผม
“ส่วนนี่ก็บอส... เพื่อนจากคณะอักษรศาสตร์ที่มาช่วยพวกกลุ่มส่วนออกแบบเครื่องประดับและการแต่งตัวของคนเดินแบบของฉัน”
“สวัสดีจร้า!!!!~ วันนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันดีหล่ะ ^^”
“- -;;”>>>พวกผม
“ต่อมาก็เด็กจากกลุ่มสังกัดที่เหลือหน่ะ”และแล้วพวกผมก็เริ่มสอบปากคำทีละคน ๆ
ทางฝั่งผม
ผมกำลังสอบปากคำพวกกลุ่มย่อย ๆ ที่คุณคาเซะมารูแบ่งมาให้ผมและตัวคุณแพรวและป๊อปผู้เป็นสองพี่น้องนั้นเอง - -;
“แพรวครับ... ช่วงเวลา 12.00 – 19.00น. ของตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วจนถึงสัปดาห์นี้คุณกำลังทำอะไรครับ”ผมถาม
“นั่งอ่านหนังสือ... และทำงาน”แพรวตอบกลับผมด้วยความเรียบง่าย
“ไม่ทำอย่างอื่นอีกหรอ”
“กินข้าว”
“มีอีกไหม”
“เข้าห้องน้ำ”
“- -^ เอาดี ๆ หน่อยครับ”
“แปรงฟันเช้าเย็นแล้วเข้านอน”
“- -;”ยัยแพรวาว่าชักจะกวนบาทาแล้วนะเนี่ย - -^
ต่อจากแพรวแล้วก็ป๊อป
“คุณป๊อป... ช่วงเวลา 12.00 – 19.00น. ของตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วจนถึงสัปดาห์นี้คุณกำลังทำอะไรครับ”
“ไปร้านเสริมสวยแล้วเสริมหน้าเสริมตาให้งดงามทุกวันแล้วจากนั้นก็มาทำงานและเรียนหนังสือแบบปกติแล้วกินข้าวแล้วเข้าห้องน้ำแล้ว _)_()^%&**&^B&***)_(&^*NY&())_*^()*()_(**&*)U*&PM&**Y*(^()()9988***(()()”
“- -;;;”ดีใจอยู่หรอกที่บอกได้ดีแต่...
มันละเอียดเกินไปไหมฟ่ะ - -^
เวลาต่อมา...
“เฮ้ย... - -;”ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะมานั่งที่เก้าอี้แล้วฟุบลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยหน่าย... คนสอบปากคำเนี่ยยิ่งกว่าคนที่ผมสอบปากคำที่ญี่ปุ่นอีก - -;
“ว่าไง... ริวจิ”เสียงอันคุ้นเคยที่ฟังแล้วรู้สึกเบื่อหน่ายและแค้นเจ้านี่ไม่หายจากคราวก่อน...
ไอ้หัวประหลาด... โทบิทากะนั้นเอง
“เป็นไงบ้าง”หมอนั่นถามพร้อมมานั่งข้าง ๆผม
“คนให้ปากคำก็พอได้นะ... แต่แพรวกับป๊อปเนี่ยสิ! ให้ปากคำแปลก ๆ - -;”ผมตอบไปอย่างเหนื่อยหน่าย
“พอ ๆ กัน บอส... คนที่ฉันสอบปากคำก็คุยแต่เรื่องไปเที่ยวอยู่นั่นแหล่ะ - -;… กาแฟมะ”สิ้นประโยคแก้มของผมก็รู้สึกเย็นเหมือนเอาน้ำแข็งมาทาบที่แก้ม... พอเหล่ไปมองก็พบกับกระป๋องกาแฟเบอร์ดี้ 3 in 1 รส คาปูชิโน่
“ขอบคุณ”
“มีหางเสียงหน่อยสิ... ริวจิ... นายเป็นรุ่นน้องฉันนะ - -;”โทบิทากะสั่งสอนผมหรอ!?
“แล้วไง... นายก็เป็นลูกน้องฉันหนิ - -;”
“แล้วไง... ทีคาเซะมารูที่เป็นรุ่นเดียวกับนายนายยังมีหางเสียงเลย... แล้วทำไมกับฉันจะมีไม่ได้ - -^”เจ้านั่นเริ่มเถียงแล้ว... หน๋อย - -^
“ก็นั่นเป็นหัวหน้าทีม Blue สุดแกร่งเชียวนะ... แถมเป็นคนที่น่าเชื่อถือด้วย - -^”ผมบอกเหตุผลไป
“เฮ้ย~… เอาเถอะ... ฉันจะรอวันที่นายทำตัวเรียบร้อยสมวัยแล้วกัน - -^”พูดเสร็จหมอนั่นก็เดินจากไป... ทำไมเจ้านั่น... พูดแปลก ๆ นะ?
Seiya talk:
ผมรู้สึกแปลก ๆ - -;; พูดจริง ๆนะ!!!! อยู่กับหมอนั่นแล้วรู้สึกแปลก ๆ...
จะพูดยังไง... มันอธิบายไม่ออก - -;
(อึดอัด - -; :ผู้แต่ง)
นั้นแหล่ะ! รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับไอ้ริวจิ - -;;;
ทำอะไรดูไม่สะดวกเลย... อย่างตะกี้จู่ ๆ ก็อยากเอาน้ำให้... ผมเป็นอะไรหวา - -;;; ชั่งมันเถอะ... รู้แต่ว่าตอนนี้ทุกคนสอบปากคำเสร็จหมดแล้ว... เหลือแค่คุยกัน
“เอาหล่ะ... เดี๋ยวให้ทีละคนบอกผลการสอบปากคำแล้วกัน”คุณคาเซะมารูบอกก่อนจะหันมามองฮันดะกับมาสึโนะ
“นายสองคนเริ่มก่อนเลย - -;”
“ก็สอบปากคำเติ้ลตะกี้มาหล่ะนะ”
“อืม”
“ยัยนั่นก็บอกแต่ว่าไม่รู้... ง่วงนอน - -^”คนบ้าอะไรฟ่ะง่วงนอนได้ทั้งวัน - -;
“นายหล่ะ ฟุโดะ”
“ก็สอบปากคำพวกสังกัดอื่น ๆ ที่ไอ้หนอนชาเขียวมันแบ่งมาให้ก็ปกติดี… ถามเตย่าก็บอกว่าตอนนั้นนั่งออกแบบลายแบบลืมหูลืมตาไปเลย - -;”
“ใครเป็นหนอนชาเขียวฟร่ะ!!!!!!”อีกแล้ว - -; ทะเลาะอีกแล้ว
“ก็ใครหล่ะ... ผีมั้ง!?”
“อยากทะเลาะไปขัดส้วมเลยไป - -;”
“|||||||||;;;”ท่าทางคาเซะมารูมันน่ากลัวจริง ๆ นั้นแหล่ะนะ - -;
“แล้วนายหล่ะโทบิทากะ”
“อะ... เอ่อ... สำหรับบอสก็เอาแต่คุยเรื่องไปเที่ยวนั้นแหล่ะนะ”ผมตอบแบบตั้งตัวไม่ทัน
“ริวจิหล่ะ”
“แพรวจะตอบแบบกวน ๆ ส่วนป็อปน่ะ... บอกละเอียดเกินไป - -;”
“เอาหล่ะ... จากการสันนิษฐานแล้ว...คนที่น่าสงสัยคือป็อป แพรว บอส และเติ้ลหล่ะนะ... ตั้งแต่พรุ่งนี้เราจะแยกกันสะกดรอยตามกันแล้วกัน... ฮันดะกับแมกส์สะกดรอยตามเติ้ลนะเข้าใจไหม”
“ครับ”
“ส่วนฟุโดะนายสะกดรอยตามบอสไป”
“อืม...”
“ริวจิสะกดรอบตามป็อปกับเตย่าไปนะ”
“ทำไมฉันต้องคู่กับยัยเตย่าด้วย - -^”
“ก็ป็อปเป็นเพื่อนสนิทของเตย่า... บางทีอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง... ฝากด้วยนะเตย่า”
“ไม่มีปัญหา ><”
“ส่วนโทบิทากะก็ตามแพรวไป”
“แล้วนายหล่ะ ?”ผมถาม
“หาหลักฐานกับพวกฮิโรโตะ”
“หาหลักฐานกับไอ้ลามกนั่นน่ะหรอ!!!!! = =;;;”อะ...อะไรนะ = =;;;
“หืม? ใครลามกริวจิคุง”
“หม่ะ... ไม่มีครับ - -;;; ทำไมพวกฮิโรโตะถึงมาช่วยด้วยหล่ะครับ”
“ก็เพราะพวกนั้นเจอหลักฐานเข้าโดยบังเอิญฉันเลยจะไปดูหน่อย... นัตสึมิก็จะมาช่วยด้วยก็อาจจะเร็วหน่อย... อ๋อ! ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็โทรมานะ... เข้าใจมะ”
“รับทราบ!”
เอาว่ะ... ตัวใครตัวมัน - -;
Reize talk:
2 วันผ่านไป
ผมก็คอยเดินตามยัยป็อปที่ตอนนี้กำลังเดินตามมหาลัยอย่างลั้ลลาในขณะที่ผมต้องมานั่งดูการเคลื่อนไหวกับยัย ATM เนี่ย - -;
“นี่... อีกนานไหมกว่าจะเสร็จน่ะ”ผมถาม
“ไม่รู้... รู้แต่ว่ายังไม่มีอะไรผิดปกติ”เตย่าบอก
“แต่ฉันสงสัย”
“หืม?”
“ถ้าเป็นเติ้ลที่ฟังจากพวกฮันดะน่ะ... จากที่ฟังในการอัดเทปของเจ้าพวกนั่น”
.
..
...
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
“เราล้างเครื่องอัดเสียงเสร็จแล้ว... จะเอาไปฟังได้เลยนะ ริวจิ”>>>ฮันดะ
“ขอบคุณ... และไม่ต้องเอากบมาหลอกหลอนอีก - -^”
“ว่า... โดนจับได้แล้ว : )”เห็นอยู่เต็มตาว่าแกจะเอามาใส่มือฉัน - -^
“ไปหล่ะ”หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่ห้องของผมแล้วล็อคประตูทันที
จะให้มาเห็นตู๊กตาหนอนชาเขียวสุดหวงแหนของผมไม่ได้! =m=
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเอาเทปที่ได้จากฮันดะมานั่งทบทวนฟังอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
เริ่มจาก... ของโทบิทากะแล้วกัน
ผมจึงกดกลอจนมาถึงช่วงที่มีเสียงของโทบิทากะแล้วฟังการสนทนาทันที
‘สวัสดีครับ คุณ บอส’
(ดีจ้า นายชื่ออะไรน่ะ)
‘ขอถามเลยแล้วกันนะครับ’
(นี่ๆๆๆๆๆ นายเคยไปแม่น้ำเวนิสยังพ่อหนุ่ม สนุกมาก ๆ เลยนะ เดี๋ยวฉันพา...)
‘ไม่ทราบว่าตอนช่วงที่เกิดเหตุคุณกำลังทำอะไรและอยู่ที่ไหนครับ’
(ที่เกาะชิชิลีก็สนุกนะ มีสาวบิกินี่ที่นายอาจจะชอบเพียบเลย ^^)
‘ช่วยตอบคำถามก่อนได้ไหมครับ - -+’
(ตอนนั้นฉันกำลังเรียนภาคภาษาฝรั่งเศสอยู่ช่วงเวลานั้นตลอดแหล่ะ ไม่เชื่อถามอาจารย์ก็ได้)
เอ่อ..... ดูท่าทางจาลำบากจริง ๆ = =;
‘แล้วคุณมีทำอะไรอย่างอื่นนอกจากนี้บ้าง’
(นี่ ๆ พ่อหนุ่ม ช่วงนี้จะใกล้เทศกาลปาส้มแล้วไปด้วยกันมะ?)
‘คุณบอสครับ’
(เอ่อ... หลังเลิกเรียนคลาสนี้ฉันก็ต้องกลับบ้านไปช่วยกิจการที่บ้านแม่แล้วก็เดินกลับมาที่คณะของเตย่าเพื่อช่วยเขาน่ะ)
อืม... จากที่ฟังคงต้องไปสอบถามพ่อแม่ของบอสสักแล้ว คิดได้แบบนั้นผมก็โทรหาฟุโดะทันที ไม่อยากโทรหรอกนะ แต่ถ้าคนที่ต้องเฝ้าบอสไม่ใช่มัน
ตืด..... ตืด....
กึก!
(มีไรฟร่ะ ไอ้คุณหัวหน๋อย)มาถึงก็ด่าฉันเลยนะไอ้นี่-__-+
“สำคัญมากแล้วกัน ไอ้หัวหางตุ ๆ จากที่ฟังคำให้การของบอส มีจุดหนึ่งที่เธอสามารถก่อคดีได้ เลยอยากให้นายสะกดรอยตามเธอแบบจริง ๆ จัง ๆ ตอนเธอเลิกเรียนคลาส เพราะเธอบอกว่าเธอมักจะเดินออกจากมหาลัยไปช่วยงานที่ร้าน เป็นไปได้สอบปากคำพ่อแม่เธอด้วย มีอะไรก็เล่ามาตอนได้ข้อมูลเข้าใจใช่มะ”ผมอธิบายออกไปอย่างจริงจังแบบไม่ค่อยอยากเถียงคนในสายเท่าไร
(แหม... ทำเป็นจริงจังเลยนะมึง)ดูมัน - -+
“ฟุโดะ... อย่าเอามาปนได้มะ”พอผมพูดแบบนี้คนในสายก็เงียบไปพักหนึ่งแล้วก็เริ่มตอบกลับมา (โอเค... ขอบคุณสำหรับข้อมูลไอ้คุณหัวหน้า)หลังจากนั้นหมอนั่นก็วางสาย
ผมมองโทรศัพท์ตัวเองที่พึ่งถูกวางสายไปแล้วอมยิ้มให้เล็กน้อย มีมุมดี ๆ กับเขาด้วยเนอะ ผมคิด หลังจากนั้นผมก็เริ่มฟังต่อไป... นั่นคือเติ้ลที่พวกฮันดะสอบปากคำ
‘สวัสดีครับคุณเติ้ล’
(อืม ฮาว...)
‘เริ่มเลยนะครับ ช่วงเกิดเหตุคุณกำลังทำอะไร’
แต่เติ้ลก็เงียบไป
(ไม่มีไรเป็นไรเป็นพิเศษหรอก)
‘ยังไงก็ช่วยบอกมาด้วยนะครับ’เสียงแมกส์พยายามตื้อเขามาก ๆ
(ทำธุระของฉัน)
‘ที่ไหน’
(ฮาว.... เลิกยุ่งกับฉันเถอะ มันไม่มีไรจริง ขอไปนอนหล่ะ)
‘อ้าวคุณ!!!? ผมยังสอบปากคำไม่เสร็จเลยนะครับ’
แล้วมันก็จบแค่นั้น
ผมฟังเลยกรอกไปฟังอีกรอบซ้ำ ๆ อยู่สองสามที ธุระที่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ?... อย่างนี้โทรหาเตย่าดีกว่า ผมเริ่มกดเบอร์ของเตย่าแล่วจะโทรเข้าไปถ้าไม่มีเสียงเคาะประตูเข้ามาสักก่อน!!?
ก๊อก ๆ
“ริวจิ นายอยู่ข้างในหรอ?”เสียงโทบิทากะดังขึ้นถามหาผม งาน!! ไอ้ผมวิปราศมันจะมาหาเฮี้ยไรฟร่ะ =__=; ผมบ่นในใจ
“อยู่ดิ! มีไร”ผมตะโกนแบบไม่สบอารมณ์มากนัก
“ออกมาก่อนได้มะ ฉันจะทำความสะอาด”อ๋อ... ทำความสะอา... หา!!? ไอ้บ้า อย่างนี้มันก็เห็นตุ๊กตาหนอนน้อยหมดดิ =m=;
“เอ่อ... ทำทำไมน่ะ?”ผมถามแบบสงสัย ทำไมไม่ต่างคนต่างทำฟร่ะ
“ก็ฉันทนเห็นห้องมันสกปรกไม่ได้เลยต้องมาทำทุกสัปดาห์เว้นสัปดาห์น่ะ”กรรม... หนอนน้อยของข้า... ไม่รอดแน่ ๆ = =;;
“ห้องฉันไม่ต้องทำหรอก! ฉันพึ่งทำไปเมื่อกี้เอง”ผมตอบแต่ความสัตย์ (จริง ๆ นะ หลักฐานอยู่ในถังขยะ ผมเอาผ้าเช็ดพื้นและผ้าขี้ริวมาเช็กสะอาดเอี่ยมอ่อง)
“เฮ้อ?... นายทำเป็นกับเขาด้วย?”เสียงของโทบิดูเหมือนจะตะลึงนิด ๆ
“ทำไม? คิดว่าฉันทำไม่ได้หรือไง ฉันเคยอยู่หอพักมาก่อนนะ แล้วฉันก็ไม่ชอบให้มันรก ๆ แบบไร้ระเบียบ ฉันน่ะทำทุกวัน”
“อืม... ดี ๆ นายออกมาคุยกับฉันหน่อยได้มะ”ผมชักเบื่อหมอนี่แล้วแหะ -__-+ แต่ผมก็ทำตามว่าง่ายแต่ผมก็ทำแค่แง้มประตูให้พอแก่ดวงคาสีดำของผมมองมันซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดแลดูพ่อบ้านจำเป็นสุด ๆ ดูตลกเป็นบ้า =w=
“โผล่มาแค่นี้มันจะไปคุยได้?”โทบิทากะถามเชิงไม่เข้าใจ “เรื่องของฉัน มีไรว่ามา”ผมเมินคำถามเมื่อครู่แล้วถามใหม่ทันที
“ฉันสืบแพรวเรียบร้อยแล้ว”เร็วมาก =__=!
“แล้วเป็นไง”
“ออกมาก่อนได้มะ มันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจีบผู้หญิงไงไม่รู้”ไอ้บ้า ดูมันเปรียบสิ =__=+ ผมจึงถอนหายใจแล้วรีบออกมาแล้วปิดประตูอย่ารวดเร็วจนโทบิทากะมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ
“รีบปิดอะไรหนักหนาฟ่ะ?”ไอ้หัววิปราศถามเชิงมึนงง
“ชั่งฉัน ว่ามาเร็ว ๆ”
“อืม... แพรวมีส่วนเกี่ยวข้องคดีนี้แน่นอน”คำพูดของเขาทำให้ผมขมวดคิ้วมองแบบสงสัย “อะไรทำให้นายมั่นใจ?”
“ตอนนั้นเธอสนทนากับใครบางคน ฉันแอบอัดเสียงไว้แล้ว... ฟังมะ”โทบิทากะถามแล้วชูเครื่องอัดเสียงให้ผมดู ผมมองแล้วเหล่มองเขานิดหน่อย ความจริง... คนตรงหน้าผมก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร... ผมควรจะทำดีกับเขาดีไหม? ไม่ได้! พ่อบอกมาว่าเราห้ามมีความอ่อนโยนให้กับลูกน้อง! ผมพยายามควบคุมสติในการคิดเล็กน้อยแล้วตอบเขาไป “ตกลง”
“งั้นมาที่ห้องฉันเลย”
ณ ห้องของไอ้คุณหัววิปราศ
เพียงแค่ผมเหยียบเข้ามาในห้องผมก็แทบอยากบอกตรง ๆ ว่าห้องมันโล่งและสะอาดกว่าผมสักอีก =__+;; ไอ้บ้านี่เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนหรือไงฟร่ะ? ผมถามตัวเองในใจ
“นี่... นายเป็นแม่ศรีเรือนหรือไง ดูสิ ห้องสะอาดเอี่ยมอ่องเชียว : )”ผมแซวไอ้คนข้าง ๆ ผม ก่อนจะถูกไอ้คนข้าง ๆ เขกหัวไปทีแต่ก็ไม่ได้แรงไรมาก
“โอย... ตีทำไม!!?”ผมหันมาถามอย่างสงสัย
“สั่งสอนรุ่นน้องนิสัยเสีย”ผมขมวดคิ้วใส่แล้วเมินมันแล้วเดินไปนั่งแถว ๆ เตียงแล้วไขว้ห้างมองมัน “จะเปิดได้ยัง?”
โทบิทากะมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออกแล้วก็เดินมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ โต๊ะคอมแล้วเปิดให้ผมฟัง
‘สวัสดีค่ะ’
มาถึงก็เป็นเสียงของแพรวดังขึ้นมา ถึงมันจะเบาแต่ก็มากพอให้พวกผมได้ยิน
‘เรียบร้อยตามแผนค่ะ เหลือแค่กลุ่มอัญมณีสีม่วงติดกับก็พอ... จะให้ทำยังไงต่อค่ะ... รับทราบ... แผนสุดท้ายเลยสินะค่ะ... ดีเหมือนกันค่ะ... สิ่งที่หนูต้องการมาตลอดก็จะได้เป็นจริงสักที ขอบคุญค่ะ’
และแล้วก็จบลง ผมฟังพอเข้าใจว่าแพรวมีส่วนร่วมในการก่อคดี... แต่ไม่เข้าใจอีกทำได้ยังไง? ทำยังไง? แล้วแผนอะไรที่พวกเขาจะทำกัน??
“เป็นไงบ้างริวจิ... นายมีข้อเสนอไรไหม”ไอ้หัวเหยี่ยวถามผม
ผมมองกลับไปแล้ว
“ฉันว่านายไปดูแลกลุ่มอัญมณีป้องกันไว้ก่อนนะ”
...
..
.
กลับมาที่ปัจจุบัน
ตอนนี้ผมตามป๊อปอยู่กับเตย่าต่อไป แต่ว่า...
[นี่ ๆ พี่ชายอยู่ข้างในนั้นสินะ นี่ ๆ พี่จ้ะ นี่ ๆ พี่จ้ะ...]แม่ม...เสียงริงโทนใครฟ่ะ ฟังแล้วสยองเป็นบร้า =m+;;
ตืด!
“ว่าไงโทบิทากะ”กรรม... เสียงเพลงริงโทนยัยเตย่าน่ากลัวสุด ๆ ||___|||;;
“อะไรนะ??”เตย่าอุทานอย่างตกใจแต่ก็แผ่วเบาก่อนจะวางสายรีบลากผมออกไป “อ้าวเฮ้ย!? ไม่ตามป๊อปต่อแล้วหรอ??”ผมถามอย่างสงสัย
“ไม่แล้ว ตอนนี้กลุ่มอัญมณีสีม่วงเกิดเรื่อง” เป็นไปตามที่คิด ผมคิด
“เกิดไรขึ้นกับกลุ่มนั้น?”
สรุปใครเป็นคนร้าย... เกิดอะไรขึ้น... ทำไปเพื่อไร ใครเดาถูก รับรางวัล... นั่นคือเดี๋ยวข้าน้อยวาดภาพตัวอย่างฉากในนี้โชว์ให้ดูตามที่เขาต้องการดู #ถถถถถถถถ ตรูงานเข้า
ตอบมากันเยอะ ๆ นะ ติดตามคราวหน้า ตอนจบ!
ความคิดเห็น