คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 คดีอัญมณีต้องบาปทั้ง 7 ครึ่งแรก #New
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถสีดำส่วนตัวของผมโดยมีคนขับรถไปส่งให้อยู่... ผมอยู่ในชุดมหาวิทยาลัยของเซนปีเตอร์อันโด่งดัง ชุดของผมเป็นชุดคลุมยาวถึงเป้าสีดำลายเสื้อตรงกลางเป็นรูปไม้กางเขนสีขาว และกางเกงสีขาวกับรองเท้าสีดำเงาดูแล้วเท่ดีเหมือนกัน... และผมก็กำลังนั่งฟังเพลงจากหูฟังที่เสียบกับโทรศัพท์สีดำแบบไอฟอนรุ่นกาแลตซี่ของผมอย่างเพลินสบายก่อนจะหงุดหงิดอีกทีเมื่อคนขับรถทักผมว่า...
“ถึงมหาลัยแล้วครับ คุณหนู”
“ชิ...”หลังจากนั้นผมก็แกะหมากฝรั่งแล้วใส่เข้าปากทันทีแล้วลงจากรถอย่างหมดอารมณ์
เสียงเปิดประตูของผมทำให้ผู้คนมากมายมองมาทางผม... พูดอะไรบ้างหรอ...
“ใครน่ะ...”
“นักเรียนใหม่หรอ”
“น่ารักจังเลย ><”
อืม... สรุป... ปัจจัยหล่ะ... มีแค่นี้นอกนั้น... อย่ารู้เลย - -^
ทำไมผมมาอยู่นี้ไงหรอ... มันเริ่มจาก...
ย้อนกลับไปเมื่อวานก่อน...
“คดีที่คณะสถาปัตยกรรมหรอ!!!! = =;”>>>ทุกคน
“โอ๊ย~… เบา ๆ ได้ไหมน่ะ พวกนาย - -^”โทโกะบ่นโดยเอามือปิกหูตัวเองไว้ด้วย
“น่าแปลกที่เกิดคณะนี้น่ะ...”คาเซะมารูเสนอขึ้น
“นั้นสิ... คณะนี้ไม่เคยมีเรื่องกันนิ... มันเกิดอะไรขึ้น”นัตสึมิ... เลขาของโทโกะ(รู้ชื่อเพราะมันแปะชื่ออยู่ตรงป้ายชื่อ - -^)ถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้รายละเอียดแน่ชัด... เอาหล่ะ... ทีนี้ก็แค่เอานาย... มิโดริคาว่า ส่งเรียนที่คณะตำรวจศาสตร์ของมหาลัยเราก็สิ้นเรื่อง -w-”โทโกะพูดอย่างกับว่าวางแผนไว้หมดแล้ว... แหม... ดีจริง ๆ - -^
“ว่าแต่... จะส่งมิโดริคาว่าไปเรียนปี 1 ใช่มะ...”ฮิโรโตะถามอย่างสงสัย... แหม ๆๆๆๆๆ ส่งปี 1 เลยเนอะ ไอ้ซีดเสื่อมเอ้ย!
“ป่าวๆๆๆ ใครบอก - -^ จริงอยู่ที่มิโดริคาว่าอยู่ปี 1 แต่ฉันเห็นสมควรให้หมอนั่นอยู่ปี 2”หะ...หา! =[ ]=;;
“วะ... ว่าไงนะ!!!?”อะโฟร์ดี้ ฮิโรโตะและฟุโดะพูดพร้อมกันรวมทั้งลุกขึ้นอย่างตกใจก่อนจะตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง(ถ้าให้มากสุดก็ไอ้หัวสกั้งค์ปากชะนีอานะ)ซึ่งไอ้รุ่นพี่หัวปีกเหยี่ยว(โทบิทากะ)ก็เหมือนตกใจไม่แพ้กันแต่ทำเพียงแค่หันมามองอย่างตกใจเท่านั้น
“ไอ้หน้าอ่อนนั้นมันอยู่ปี 1 ไม่ใช่หรือไง... ไหงไปอยู่ปี 2 ฟ่ะ”เอาแล้วไง ๆ ไอ้หน้าอ่อนหรอ...
“หน้าอ่อนแล้วมันผิดตรงไหนฟ่ะ!!”ผมแหวงกลับไปอย่างโกรธเคือง
“ก็หน่วยของฉันอยากได้หัวหน้าหน้าอ่อนไร้ฝีมือหรือไงหล่าว!”ไอ้หัวสกั้งค์โวยไม่เลิก
“แล้วคิดว่าฉันอยากได้ลูกน้องหัวสมองเป็นสกั้งค์แบบนายและรุ่นพี่เจ้าระเบียบหัวเหยี่ยวอย่างโทบิทากะหรือยังไงฟ่ะ!”ผมว่าออกไปอย่างเหลืออด
“แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย = =;”โทบิทากะบ่นอย่างเหนื่อยหน่าย
“เกี่ยวสิฟ่ะ!”>>>ผม
“ไอ้หัวสีหนอน”>>>ฟุโดะ
“ไอ้ซีดกลิ่นปลาทูเน่า!”>>>ผม
“ไอ้คาราเมลบูด 3 ปีหนอนขึ้น”>>>ฟุโดะ
“ไอ้หัวสีกองเศษเหล็ก!”>>>ผม
“ไอ้...”
“โอ้ย!!!!!! เลิกโวยวายด่ากันสักทีได้ไหมเจ้าพวก Perple police !!!!!!! =\ /=+++”โทโกะตะโกนห้ามศึกจนผมและฟุโดะกระเด็นไปชิดกำแพงห้องประชุมเลย... โอ๊ย~… หนวกหูสุด ๆ แก้วหูฉันพังไหมเนี่ย = =;
“นี่โทโกะ... ทีหลังอย่าเสียงดังมาเผยแพร่มาทางฉัน... ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสองตัวนั้นสักหน่อย - -^”เซย์ยะพูดก่อนจะเอานิ้วชี้ตัวเองแคะหูอย่างหมดอาลัยอาวอนกับหูตัวเอง
“นายเป็นรุ่นพี่ก็ดูแลหน่อยสิฟร่ะ!! = =;”โทโกะแหวกไม่เลิก
“เอาเถอะ... อย่าเสียเวลา... รีบ ๆ เริ่มภารกิจเถอะ... เพราะงานนี้คนที่เกี่ยวข้องคือ ATP”สิ้นประโยคทำเอาผมค่อย ๆ ลืมตามองอย่างสงสัย... ใครฟ่ะ
“นี่โทโกะ”ผมถามอย่างสงสัย
“อะไร - -^”
“ATP คล้าย ๆ กับตู้ ATM ใช่มะ?”
“ไอ้บ้า! มันคล้ายตรงไหนฟร่ะ”ฟุโดะบ่นขึ้นทั้งที่ตัวเองอยู่ในสภาพโดนทับอยู่
“อ๋อ! หรือว่า”
“...”<<<ทุกคนทำหน้าลุ้นแบบผมจะเข้าใจ
“ATP คือการสร้างพลังงานในเซลล์ของร่างกายของคนเราใช่มะ โทโกะ ^^;”
โครม!!!!
และแล้วทุกคนก็เกือบหงายหลังไปกับพื้นเกือบพร้อมเพรียงกัน
“ไอ้บ้า!!!! นั้นมันชื่อสายลับระดับ 9 เชียวนะโว้ย = =;”ผู้ชายผมสีแดงแล้วมีรูปทิวลิปอยู่ตรงกลาง... ถ้าจำไม่ผิดคงเป็น เบิร์น ลูกน้องไอ้หน้าสวย แหวกใส่ผมอย่างตกตะลึง
“อ๋อหรอ...”(ผมพึ่งรู้)
“งานนี้ทีม Blue Police ของคาเซะมารูร่วมงานด้วย...”พูดถึง Blue Police ทำให้ผมเหมือนขึ้นสวรรค์มาหน่อย
“ฝากตัวด้วยนะครับคุณคาเซะมารู”ผมลุกขึ้นจากการทับไอ้หัวสกั้งค์(แล้วไม่ลืมถีบหลังเป็นของตบท้ายอย่างน่าหมั่นไส้)ก่อนจะไปจับมือคาเซะมารูอย่างตามธรรมเนียม
“เช่นกัน... ริวจิ... นี่ลูกน้องฉัน นี่ฮันดะ ชินอิจิ..และก็... - -^”คาเซะมารูแนะนำลูกน้องผมสีน้ำตาลเข้มก่อนจะหยุดค้างเหมือนชี้ไปทางผู้ชายหัวผ้าไหม - -^
“มาสึโนะ...”
“คร่อก zzzZ”
“มาสึโนะ คุสุเกะ...”
“คร่อก zzzZ”
“ถ้านายไม่ตื่นภายใน 10 วินาทีจะให้นายขัดส้วมรวมทั้งเป็นเวรทำความสะอาดทั้งสัปดาห์ - -^”สิ้นประโยคนั้นทำให้หมอนั่นรีบลุกขึ้นมายืนอย่างหวาดกลัว... น่ากลัวสมฉายา มัจจุราชแห่งหน่วยโพลีส จริง ๆ (Devil of police) ชักเสียวสันหลังชอบกล TT^TT
“ขะ... ขอโทษครับ คาเซะมารู >< ก็คนมันง่วงนิ”มาสึโนะขอร้องคาเซะมารูอย่างอ้อนวอน
“ง่วงหรอ -__-”>>>คาเซะมารู
“ครับ ^^;…”>>>มาสึโนะ
“งั้นฉันจะอนุมัติให้ทั้งสัปดาห์นี้ไม่มีเวรนาย...”
“เยส!”
“...แต่นายต้องทำความสะอาดห้องน้ำห้องนั้นทั้งสัปดาห์ทุกเย็น - -^”
“หะ...หา!! ไหงงั้น = =;;; ไม่เอานะครับ >< ถ้าจะให้ผมทำต้องให้ฮันดะมาทำด้วย”เหอะ ๆ... เหมือนต่อรองกันยังไงไม่รู้กลุ่มนี้
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ! ได้ไงว่ะ... ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยมาสึโนะ = =;;”
“ไม่ต้องห่วง... ถ้าฮันดะทำอะไรผิดเดี๋ยวส่งไปอยู่เป็นเพื่อน -w-”
“อ้าว... ไหงงั้นหล่ะคาเซะมารู = =;;;”เหอะๆ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเถียงอะไรกัน… แต่ท่าทางคุณคาเซะมารูจะเผด็จการได้อย่างสมเหตุสมผลจนผมหาทางแก้ตัวไม่ได้เลย - -^
“เอาหล่ะ... ไปทำตอนนี้ของวันนี้เลย มาสึโนะ...”
“ชิ! ก็ได้ว่ะ = =;”หลังจากนั้นไอ้หัวผ้าไหมสองสีก็เดินออกไปจากห้องอย่างหงุดหงิดโดยคาเซะมารูมองหมอนั่นแวบหนึ่งอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันมามองผม
“โทษทีนะริวจิ... ลูกน้องฉันมันพวกกันเอง... กวนประสาทไม่เข้าเรื่อง - -^ มันเลยต้องใช้มาตราการแบบนี้น่ะ”คุณคาเซะมารูหันมาอธิบายให้ผมฟัง อ๋อ... พอเข้าใจครับ ^^; แต่มันก็โหดไปหน่อยนะครับ...
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^ มิโดริคาว่า”ฮันดะลูกน้องอีกคนของคุณคาเซะมารูเดินเข้ามาแล้วเราทั้งสองก็จับมือกันธรรมเนียมแต่...
อ๊อบ ๆ
สะ... เสียงอะไรฟ่ะ = =;;;
หลังจากนั้นผมก็ค่อย ๆ แบมืออกก็พบ...
กบตัวน้อยตัวนิด... กบ มีฤกษ์น่าดูยู้ฮู...เอ๊ย!!! เราเพี้ยนไปแล้วหรือไงฟร่ะ = =;
“5555+ นายทำหน้าตลกจังเลย 555+”ฮันดะหัวเราะอย่างชอบใจ... แต่ฉันไม่ชอบใจด้วยเฟ้ย!
“เอาคืนไปเลยไป้!!!”
แพล๊ะ!
หลังจากนั้นผมก็ปากบตัวนั้นไปแล้วมันไปเกาะบนปากหมอนั่นพอดิบพอดี...
และแล้ว...
“คิก ๆ”>>>โทโกะ
“อุ๊บ...”>>>นัตสึมิ
และ...
“55555555+ ตลกเป็นบ้าเลย 55555+”หลังจากนั้นทุกคน(เกือบในห้อง)หัวเราะกับใบหน้าใบใหม่ของไอ้หน้าเคะ(ฮันดะนั้นแหล่ะ)ที่มีกบมาประดับบนปากอย่างเหมาะสมจริง ๆ 5555+
“ไอ้ฮันดะ - -^”
ผัวะ!!
และหน้าเคะก็โดนฝ่ามือของคาเซะมารูตบหัวเป็นของหวานตบท้าย... สยดสยองทุกสุดที่ผมเคยเห็นเลย - -;
“โอย... เจ็บนะคาเซะมารู = =;”ฮันดะหันมาแย้งใส่คาเซะมารู
“อืมรู้... ไป... ไปขัดส้วมกับมาสึโนะตอนนี้เลย”
“หะ...หา!!! ตอนนี้เลย = =;”>>>ทั้งสอง
“หรือจะเอาตลอดไปหล่ะ -__-”
“รับทราบๆๆๆๆๆๆ เยวไปทำความสะอาดห้องน้ำ เดท ทอเร็ท เดี๋ยวนี้แหล่ะ!!!”หลังจากนั้นทั้งสองคนก็รีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว... เดท ทอเร็ทหรอ - -;
“คุณคาเซะมารูครับ... เดท ทอเร็ทคืออะไรหรอ”ผมถามคุณคาเซะมารูไปอย่างสุภาพ... ตอนนั้นเองที่ทุกคนหันมามองผมอย่างตะลึง(รวมทั้งคาเซะมารูด้วย)แล้วผมรู้สึกเหมือนมีคนมาจับหลังผม... คนนั้นคือ ไอ้ซีดเสื่อมนนั่นเอง - -;
“นาย...ไม่รู้จักห้องน้ำแห่งนรกหรอ... เรเซ่ = =;”ฮิโรโตะเรียกชื่อเล่นอีกชื่อของผมอย่างตกใจ
“อืม...”ผมตอบไปแบบเรียบง่ายแต่อยู่อาการที่หงุดหงิดอยู่ดี... ทำไมฉันถึงไม่รู้ฟ่ะ -3-
“มันเป็นห้องน้ำที่ได้ชื่อว่า... สกปรกที่สุดในห้องน้ำในหน่วยตำรวจของเราทั้งหมดและกลิ่นเหม็นที่สุดในโลกยิ่งกว่าห้องน้ำในจีนด้วย... ทำกี่ครั้ง ๆ ก็ยังเหมือนเดิม ถ้าให้สะอาดต้องใช้เวลาร่วม 2 ปี - -;”
“หะ...หา!!!! =[]=;; สะ... สองปี!”ผมร้องตกใจพร้อมกับหันไปหาฮิโรโตะอย่างตกตะลึง... หะ...ห้องน้ำอะไรว่ะ... ใครเป็นคนคิดน่ะ
“แล้ว... ทำไมห้องน้ำนั้นถึงสกปรกหล่ะ”ผมถามอย่างสงสัย
“อืม... จะว่ายังไงดีหล่ะ... จริง ๆ ห้องน้ำนั้นเป็นห้องน้ำที่สะอาดที่สุดน่ะ - -;”อะ...อ้าว = =; ตกลงยังไงฟร่ะไอ้ฮิเสื่อม - -;
“แต่ในช่วงตอนที่กลุ่ม Black Police จากประเทศอเมริกามาเยี่ยมแล้วทำท่อในห้องน้ำนั้นแตกไปหลายท่อเพราะเผลอโยนลูกบอลมาทางห้องน้ำแล้วพังพินาคแถมตอนทำความสะอาดยกใหญ่ดันมีคนเอาถุงปลาร้าจากไทยแล้วทำตกแล้วดันไปทำปฏิกิริยากับสารตัวใดไม่รู้ของน้ำยาล้างห้องน้ำมาเลย...”นึกภาพออกแล้ว... โคตรเหม็นสุด ๆ เลย = =;
“ตอนแรกจะลื้อทิ้ง... แต่หัวหน้า Blue Police รุ่นก่อนคาเซะมารูปีนึงได้ขอเอาเก็บไว้สำหรับทำโทษแล้วคาเซะมารูก็ได้รับคำสั่งจากBlue Police นั้นมาให้สานงานนี้เขาต่อ... มันเลย... เป็นแบบนี้ไง U__U;”หลังจากที่ไอ้เสื่อมอธิบายผมก็หันไปมองคาเซะมารูที่ตอนนี้สนใจกองเอกสารที่ได้จากโทโกะแทน... ดูเคร่งเครียดน่าดู - -;
“อ๊ะ... นี่คืออุปกรณ์การเรียน... และคู่มือ เอาไปอ่านสัก”นัตสึมิบอกกับผมก่อนจะยื่นถุงมาให้... แต่ทำไมต้องเอามือมาสะบัดผมตัวเองด้วย... ผมหยิก ๆ หยอง ๆ ไม่พอหรือไง - -;
“พะยะค่ะ ขอทูลกล้าทูลกระหม่อมท่านราชะนี -w-;”ผมประชดก่อนจะรับของไปและ...
โป๊ก!!!!
โดนนัตสึมิเขกหัวเต็ม ๆ YY^YY
“โอ๊ย... เจ็บนะ ยัยนัตสึมิ!!”
“ช่วยไม่ได้... มาล้อเลียนคนอย่างฉันได้ยังไง...หึ!”หลังจากนั้นนัตสึมิก็สะบัดผมแล้วหันหลังให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป... หน๋อยๆๆๆๆๆ ทำตัวได้น่าหมั่นไส้มากกกกกก - -^ ฝากไว้ก่อนเถอะ!
กลับมา ณ ปัจจุบัน...
ตอนนี้ผมกำลังใช้สายตาสอดส่องหาคนที่ใช้โครเนมว่า ATM… เอ๊ย!! ATP… ให้ตายสิ! คิดชื่อตัวเองมาได้ยังไง... คล้ายทั้งรหัสของชีวะ และยังจะเหมือนตู้ ATM อีก อยากรู้จริง ๆ - -; (โครเนมตัวเอง MRP ไม่ใช่หรอริวจิ... ใกล้เคียงกับพลาสปอต์ของสนามบินเลยนะ... ยิ่งกว่าของเขาอีก :ผู้แต่ง)(หุปปากน่า!!!!!)
ตึก!
และแล้ว... ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินมาหาผม... เมื่อผมหันไปก็พบร่างผู้หญิงผมสีดำยาวสลวยประมาณกลางหลังผิวสีแทนอ่อน ๆ เจ้าของดวงตาสีดำกริบในชุดนักศึกษาหญิงของมหาลัยเซนปีเตอร์เป็นชุดเดรสยาวรองเท้าสวมสีดำมันกริบและตรงกลางชุดเป็นรูปไม้กางเขนสีขาวเป็นตราสัญลักษณ์ของมหาลัยเซนปีเตอร์ ใครหว่า = =;
“Hello... Are you Midouricawa Ryuuji,exchanging student from Japan,aren’t you?(สวัสดี... นายคือมิโดริคาว่า ริวจิ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นใช่ไหม)”เธอคนนั้นถามผมเป็นภาษาอังกฤษ
“Am… yes.Why?(อืม... ใช่ ทำไม)”ผมตอบกลับไป
“Nice to meet you… I’m Teya Monesa. I’m commission of Senpiter university about advertise.(ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ... ฉัน เตย่า โมนีซ่า... ฉันเป็นคณะกรรมการในมหาวิทยาลัยเซนปีเตอร์ในด้านทางประชาสัมพันธ์...)”เธอแนะนำตัวเธอให้ผมฟังแต่ขอโทษเถอะนะ... ฉันอยากรู้จักกับเธอตอนไหนมิทราบ = =;
“Please, follow me… I will lead you know about university.(งั้นรบกวนตามดิฉันมาด้วยค่ะ... ฉันจะพานายไปชมในตัวมหาวิทยาลัย)”หลังจากนั้นเตย่าก็จับมือ(ลาก)ผมออกจากฝูงชนไปตามอาคารเรียนทันที... อั๊ยย๊ะ! แรงเยอะจริง ๆ เจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย = =;;;
“อูย... เจ็บนะ!”ผมบ่นออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นแบบปกติ
“ไม่มีใครมาตามมาแล้วใช่ไหม”จู่ ๆ ยัยนี่ก็ดันมาถามผมเป็นภาษาญี่ปุ่นเฉยเลย = =; อ้าว... พูดญี่ปุ่นได้... แล้วก็ไม่บอก = =;
“ว่าแต่เธอลากฉันมาทำไมเนี่ย = =;”ผมถามไปอย่างหงุดหงิด
“หึ... ก็พามาชมในตัวมหาลัยไง... แต่ถึงตอนนั้น... ฉันต้องมั่นใจก่อนว่าฉันพาตัวมาถูกคน”หะ...หา! พูดอะไรของยัยนี่... งงมาก! = =;
“รหัสตัวนายอะไร!”และแล้วยัยนั่นก็ชี้หน้าผมพร้อมถามแบบฮิโรโตะถามในตอนแรก ๆ
“หะ...หา! อะ..เอ่อ... Reizegreen_1056”ผมตอบออกไปแบบตะกุกตะกัก... ถามแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยยัยนี่ = =;
“โครเนมนายอะไร!”นั้นไง... ฉันชักสงสัยว่ายัยนี่เป็นพวกมาเฟียหรือป่าวถึงได้ถามอย่างนั้น = =;
“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าโครเนมอะไร!”ผมเปลี่ยนคำถามเพื่อความมั่นใจและหลีกเลี่ยงการตอบ...
“หึ”ตอนนั้นเองที่ยัยนั่นแอบแสยะยิ้มอย่างเริงร่า... ทำคนอื่นตกใจยังมีหน้ามาหัวเราะอีกยัยเพี้ยนเอ๊ย!!!!
“มีความแข็งข้อดี... ดูท่าทางนายจะเป็นมิโดริคาว่า ริวจิ ลูกชายของมิโดริคาว่า ไคโด รองผู้กำกับฝ่ายภาคปฏิบัติตัวจริงอย่างที่เขาร่ำลือสินะ”จู่ ๆ ยัยนี่ก็บอกประวัติผมเหมือนรู้อยู่นานแล้ว... ตกลงยัยนี่เป็นใครฟร่ะ!!! = =;;
“งั้น... ฉันขอแนะนำตัวอีกทีแล้วกัน... ฉัน... เตย่า โมนีซ่า โครเนมของฉัน... ATP”อะ...เอ๋ ? ทำไมโครเนมมันคุ้น ๆ
ATP…
ATP…
ATM…
ไอ้หยา!!!!!! ไอ้คนที่เราตามหานี่หว่า = =;;;;
“เธอ... สายลับระดับ 9 = =;;”ผมพูดช้า ๆ อย่างหวาดกลัว... ขึ้นชื่อว่าสายลับระดับ 9 ย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว = =;;;
“ถูกต้อง... MRP นี่คือโครเนมนายสินะ”พูดเสร็จเตย่าก็สวมแว่นตาของตัวเองก่อนจะจ้องมองผมอย่างพิจารณา = =;;; ผมเหมือนกลายเป็นจำเลยตอนไหนก็ไม่รู้
“อืม...”ผมตอบไปแบบมีสติที่สุด
“ฉันว่า...”หลังจากนั้นยัยเตย่าก็เดินเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะกลับหลังหันอยู่ในทิศทางเดียวกับผมก่อนจะพาดแขนมาคล้องคอผมอย่างจัง
“…เราชมมหาลัยไปพร้อมกับรู้เรื่องตัวคดีเลยด้วยดีกว่ามะ ^^”
…
..
.
เวลาต่อมา...
ตอนนี้ผมกำลังเดินตามเตย่าที่ตอนนี้พามาอยู่แถวตึกเรียนคณะศิลปะศาสตร์เดินไปเดินมาจนรู้สึกว่ามันเงียบกริบอย่างกับป่าช้า... แล้วฉันจะเปรียบแบบนั้นไปให้กลัวทำไมฟร่ะ = =; ชั่งมันเถอะ
“เรื่องคดีนี้น่ะ... มันเกี่ยวกับคณะสถาปัตย์ออกแบบภายในและออกแบบผลิตภัณฑ์”เตย่าเริ่มพูดขึ้นทำให้ผมยกเลิกความคิดนั้นออกไปแล้วจดจ่อกับสิ่งที่เตย่าพูดแทน
“คณะ... การออกแบบ”
“ก็ไม่เชิงหรอกนะริวจิ... เพราะมันเป็นคณะที่ออกแบบเน้นตึกและเน้นความเป็นจริงมากกว่าพวกมัณฑศิลป์”หลังจากนั้นเตย่าก็พามาถึงระเบียงห้องโถงที่มีน้ำพุอยู่เบื้องล่างซึ่งล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดสวยงาม… พามาในบรรยากาศที่ให้น่าคุยหน่อย - -;
“แล้วเรื่องมันเป็นยังไง”
“เรื่องมันเกิดเมื่อคณะโบราณคดีศาสตร์ได้ลองไปทัศนศึกษาที่เกาะชิชิลี... แล้วเจออัญมณี 7 สี ดูแล้วสวยงามเลยเก็บมาศึกษา... พบว่ามันเป็นอัญมณีทั่วไปเลยคิดค้นจะลองมาทำเครื่องประดับ... เลยขอความร่วมมือคณะการออกแบบรวมถึงคณะของฉัน...”
“คณะตำรวจศาสตร์หรอ?”ผมถามอย่างสงสัย... ส่วนใหญ่คนในองค์กรจะไปอยู่ตำรวจศาสตร์มากกว่า - -;
“ป่าว... ฉันอยู่สถาปัตย์ออกแบบภายใน”หะ... หา!!! = =;;; สถาปัตย์... อย่างสายลับระดับ 9 เนี่ยนะ... บอกกี่ทีก็ไม่เชื่อ = =;
“แล้วจากนั้นก็แบ่งกันไปทำคนละส่วน... เหมือนจะคิดคอนเซ็ปบาปทั้ง 7 เพื่อเป็นการเตือนสติแต่ละคน ฉันและเพื่อนทำส่วนของอัมพันในชุดความโทสะ... แต่แล้ว...”ช่วงจุดนั้นผมรีบหันมามองเตย่าอย่างรวดเร็ว
“ในส่วนของคนที่ทำมรกตในชุดอิจฉาริษยาจู่ ๆ ก็เกิดเป็นลมกันหมดเลย... ทั้งกลุ่ม”สิ้นประโยคนั้นผมแทบจะหน้าเหวอไปตาม ๆ กัน... อะไรบันดาลให้เป็นลมเป็นแล้งกันหมดเนี่ย = =;
“ต่อมาก็เป็นคนทำทับทิมในชุดความเกียจคร้านก็ท้องเสียกันหมดเมื่อตรวจก็พบสารพิษในร่างกาย...”ไอ้หยา = =;;; เริ่มชวนอ้วก
“กลุ่มที่ทำบุษราคัมในชุดความใคร่ก็ตกงันไดกลุ่มหนึ่งกับตกน้ำจากการล่องเรือเวนิสบาดเจ็บสาหัสเข้าโรงพยาบาลหมดและล่าสุดกลุ่มที่ไพลินในชุดความโอหังก็เกิดหายสาบสูญแถมตัวอัญมณียังถูกขโมยไปอีกด้วย... ตอนนี้ก็เหลือกลุ่มฉันกลุ่มอัญมณีสีม่วงในชุดความตรรกะและกลุ่มเพชรในชุดความโลภน่ะ”ตอนหลัง ๆ ทำให้ผมรู้สึกว่ามันบังเอิญเกินไปที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
“รู้สาเหตุการเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ้างยัง”ผมถามเพื่อเข้าประเด็น
“จากการสำรวจได้สักพักก็พบว่ามีอุปกรณ์ติดตั้งไว้ในการจัดการกลุ่มที่ว่าไว้ดังกล่าวอย่างกลุ่มที่เป็นลมก็พบว่ามีสารระเหยที่ใช่ในยาสลบถูกปล่อยในเครื่องปรับอากาศส่วนกลุ่มที่ท้องเสียเหมือนจะมีการแจกวิตามินซีให้กินคนละเม็ดเพื่ออมไว้แก้ง่วงแล้วบังเอิญกับข้าววันนี้เป็นกุ้งลอบเตอร์ทำให้สารที่อยู่ในกุ้งกับวิตามินซีเกิดทำปฏิกิริยาซึ่งกันและกันจนเกิดสารผิดมันคือสารหนู”
“สะ... สารหนู”อย่างนั้นไม่ตายแล้วหรือนั้น = =;
“แต่นับว่าโชคดีที่วิตามินซีนั้นใช้ปริมาณไม่มากและดูเหมือนจะกินกุ้งเยอะน่าดู - -; เลยไม่ค่อยทำปฏิกิริยามาก”
“เฮ้ย... ค่อยยังช่วย - -;”ผมเปรยออกมาเบา ๆ
“แล้วไงต่อ”
“ส่วนกลุ่มที่ตกบันไดรวมทั้งเรือล่มมีการติดตั้งกับดักเอาไว้ทำให้เกิดขึ้นแต่กลุ่มที่ถูกลักพาตัวไปยังไม่ได้ข่าวคราอะไร... เพราะยังหาสถา.../////////”จู่ ๆ ยัยนั่นก็หน้าแดงขึ้นมาฉับพรันแล้ววิ่งเข้ามาหาผมแล้วเอาตัวผมหันไปข้างหลังตัวเธอแล้วแอบอยู่หลังผมอย่างแน่นหนาจนผมรู้สึกได้ถึงคำว่า... เจ็บโว้ย!!!!!!
“จะ... เจ็บนะยัยบ้า!!!! = =^+”
“ขอที่บังแปปนะ ><;”เตย่ายังคงเกาะหลังผมไม่เปลี่ยนแปลงแถมแน่นขึ้น
“จะมาอยู่หละ.... ?”ยังไม่ทันที่ผมจะกล่าวประโยคนั้นจบเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นจากฝั่งซ้ายของผม...
เมื่อเจ้าของเสียงฝีเท้าออกจากทางผมก็เห็นร่างผู้ชายผมสีฟ้ายาวสลวยที่ถูกมัดด้วยหนังยางสีดำกับหมวกสีเหลืองซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายของมหาวิทยาลัยปี 2 ซึ่งผมพึ่งมายังไม่ได้(ต้องไปห้องทะเบียนก่อนจึงจะได้อานะ - -;;; เข้าใจหน่อยว่ากฎเยอะ...)
นั้นมัน...
คุณคาเซะมารู...
เขามาทำอะไรแถวนี้น่ะ... เอ... จะว่าไปทางนั้นเป็นห้องคณะตำรวจศาสตร์สินะ... คงเข้าห้องเรียนหล่ะมั้ง...
จึก!
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บ = =;;;
ยัยเตย่ามันหยิกผมง่ะ TT^TT คุณคาเซะผ่านไปเร็ว ๆ!!!!!!
หลังจากนั้นคุณคาเซะมารูก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
“เฮ้ย~ U0U”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันขอไปห้องแถว ๆ นี้นะ”จู่ ๆ เตย่าก็วิ่งออกจากหลังผมแล้ววิ่งไปหาห้องว่าง ๆ ทันที เฮ้ย = =;;;
“เฮ้ย!! เดี๋ยว...”
ปัง!
แกร๊ก!
และก็ไม่ทัน - -;;;;;;;;;
และก็เงียบลง...
เงียบลง...
เงียบลง...
...
..
.
และ...
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก = =;;;; ยัยบ้า! กริ๊ดแบบไม่มีลิมิตเชียวนะเว้ยเฮ้ย! = =;;;
“ยะ... ยัยเตย่า... จะกริ๊ดทำม้ายยยยยยยยยยยย!”ผมบ่นออกไปโดยเอามือปิดหูทั้งสองข้างไว้
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”ไม่เลิกอีกโว้ย = =;;;;;
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว!”และแล้วผมก็ทรุดลงกับพื้นแล้วภาพทุก ๆ อย่างก็มืดมนลง
...
..
.
“ขอบคุณมากนะคะคุณครูมิโค”
“ไม่เป็นไรจ้ะ... เท่านี้ก็รอให้เขาฟื้นแล้วไปเรียนตามปกติได้”
“คะ... ยังไงก็ขอบคุณเอ็นโดคุงมากเลยนะ”
“ชั่วไม่ได้หนิก็ฉันเดินผ่านมา - -;”
ทำไมมีเสียงดังเต็มไปหมดเลยนะ...
หลังจากนั้นผมก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก็พบกับเตย่าที่มีผู้ชายผมสีน้ำตาลแล้วมีที่คาดสีส้มคาดหัวและมีผู้หญิงผมสีชมพูยาวถักเปียในชุดเครสรัดรูปสีดำแล้วมีลายไม้กางเขนสีขาวไว้ตรงกลางแบบคณะครูคนอื่น ๆ
“อืม...~”ผมครางเบา ๆ
“อ้าว!~ ริวจิฟื้นแล้ว... เป็นอะไรไหม”เตย่าถามผมทันทีที่เห็น
“มะ... ไม่เป็นไร”ผมตอบกลับไป
“นี่หรอ... มิโดริคาว่า ริวจิ... หัวหน้าคนใหม่ของ Purple police ของพวกโทบิทากะน่ะ”เสียงจากร่างผู้ชายผมสีน้ำตาลคาดส้มถามพรางมองผมอย่างพิจารณา... คนอย่างผมมีให้พิจารณาหรือไงฟ่ะ = =;;
“อืม... ลูกชายของผู้กำกับอาวุโสของญี่ปุ่นน่ะ”เตย่าตอบกลับไปโดยที่ผมมองทั้งสองคนคุยกันอย่างมึนงง... มันจะคุยเรื่องผมทำไม - -;
“อ๋อ~ ลืมแนะนำน่ะ... นี่เอ็นโด มาโมรู หัวหน้าทีม Orange Police ของกรมตำรวจฝ่ายปราบปรามน่ะ”เตย่าแนะนำเมื่อเห็นผมทำหน้าไม่รับรู้อะไร(ง่าย ๆ คือ... ตายอยากจากโลกนี้นั้นเองครับ - -;;;;;)
“นายน่ะ... หน้าอ่อนชะมัด - -;”
ปึก!
ไอ้คนที่ทำงานว่าไม่พอ... ไอ้พวกนอกทำงานมาตอกย้ำอีก! หน๋อย~!
“มันจะดูถูกเกินไปแล้วนะ = =;;;^”ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วยืนประจันหน้ากับไอ้หัวคาดส้มอย่างหมดความอดทน
“แล้วจะทำไมว่ะ = =;;”
“หน๋อย~… ไอ้หัวเปลือกไม้ขอเลขหวย!!”
“อะ...อะไรน่ะไอ้หน้าอ่อนแห่งศตวรรษ - -^”
“ไอ้ต้นไม้ขอเลขเด็ด!”
“ไอ้หัวใบชาสีเขียวเอ๊ย!!”
“ไอ้ต้นส้มออกผลเน่า”
“ไอ้ไอติมชาเขียวเน่า”
“ไอ้...”
“โอ๊ย!!! จะเงียบไหม!!!! ไม่เงียบเดี๋ยวเอามีดอีโต้เนี่ยสับให้เละไปเลย!!”
ชึก!
“ไอ้หยา!!!!! = =;;;”ผมร้องอย่างตกใจก่อนจะกอดกับไอ้เอ็นโดอย่างหวดกลัว... ก็คุณเธอเล่นเขวี่ยงลงกับโต๊ะพยาบาลเลยหล่ะครับพี่น้อง = =;;;
“รีบ ๆ ไปได้แล้ว กลับห้องเรียน!!!!”
เวลาต่อมา...
ตอนนี้ผมก็เสด็จอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อย - -;;;
แน่นอนว่างานนี้ผมนั่งข้าง ๆ กับคุณคาเซะมารูอย่างไม่ต้องสงสัย(ถ้าอยู่กับฟุโดะดิฉันว่าไม่ต้องมีเรียนกัน - -; :ผู้แต่ง)
“คุยกับ ATP มาแล้วใช่มะ”คาเซะมารูถาม
“ครับ”ผมตอบกลับไป
“เป็นไง... น่ารักมะ ^^”
“เหอะ ๆ ครับ ^^;;…”น่ารักจนต้องกราบด้วยความกลัวตายเลยครับ YY^YY
“เอาหล่ะ... วันนี้เราจะเรียนหน่วย...”
“เรียนก่อนแล้วกัน”
“ครับ”
หลังจากนั้นเสียงของครูก็ขัดการสนทนาของผมและคุณคาเซะมารู
จบครึ่งแรกแล้ว(มีดัดแปลงบางส่วนเพื่อความเนียนของเนื้อเรื่อง)... รอช่วงสืบสวนคดีต่อไปนะจ้ะ
ความคิดเห็น