คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 0 : That butler, Impression (part 2)
ตอนที่.2 ความสัมพันธ์ของเจ้านายและลูกจ้าง
ประตูรั้วสีดำบานใหญ่ถูกแง้มออกเล็กน้อยสื่อถึงลางไม่ดีจนมารินเริ่มขนลุกไปทั่วกาย คู่หูเริ่มแตกตื่นจนเขาต้องคอยปลอบมันไม่ให้ตื่นตระหนกมากนัก ตอนนี้เด็กชายได้แต่ภาวนาขอให้มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดไว้
เขาค่อยๆควบม้าคู่ใจเข้าไปที่โรงเก็บม้าท่ามกลางบรรยากาศที่เปลี่ยนจากเมื่อเช้าโดยสิ้นเชิงมันให้ความรู้สึกถึงภัยอันตรายบางอย่างที่เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ มารินเก็บม้าของตนอย่างเบามือพร้อมกับค่อยๆเข้าไปในคฤหาสน์ ก่อนจะตกตะลึงกับภาพตรงหน้าจนขาของเขาไม่สามารถก้าวต่อไปได้
ร่างบรรดาสาวใช้นอนเกลื่อนอยู่บนแอ่งน้ำสีแดงฉาดกลิ่นคาวชวนอ้วก ทั้งร่างกายที่โดนชำแหละ ไม่ว่าเครื่องใน หนอง ชั้นไขมันที่ทะลักจากกาย มารินแทบไม่อยากมอง เขาฝืนกวาดตามองรอบๆก่อนจะพบร่างสาววัยทองคนหนึ่งที่เห็นแวบแรกก็รู้ว่าใคร
"คุณโอพีเรีย..."เขาเอ่ยพึมพำอย่างตกตะลึงพร้อมโผเข้ามาพยุงร่างไร้วิญญาณขึ้นมามองใกล้ๆอย่างสลดใจ เขาค่อยๆทำอาเมนด้วยมือที่สั่นไปด้วยความกลัวและเสียใจแล้วพึมพำบางอย่างออกมา"โปรดส่งวิญญาณคุณโอพีเรียและคนอื่นไปยังดินแดนแห่งพระผู้เป็นเจ้า พวกเขาเป็นคนดี จิตใจงาม อย่าได้พาสู่นรกแห่งเหล่าปีศาจเถิด ขอให้ท่านเมตตาพวกเขา"
โครม!! เสียงข้าวของกระทบพื้นทำให้มารินสะดุ้งเงยมองหาต้นเสียงทันที ถ้าเขาจำไม่ผิดเจ้านายของเขามักทำงานอยู่ข้างบนชั้น 2 และเสียงดังกล่าวก็ดังมาจากชั้นนั้น!? เขารวบรวมความกล้าที่มีอยู่เล็กน้อยค่อยๆก้าวไปที่บันไดสูงขึ้นไปสังเกตข้างบนชั้น 2 ด้วยใจที่สั่นอย่างหวาดกลัว
ปังๆ! เสียงปืนลั่นขึ้นมาเกือบทำให้เด็กชายฮังการีร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจพอดิบพอดีกับที่มีร่างทมิฬของใครบางคนพุ่งมาหา คว้าตัวเขาหลบเข้าที่แจกันโลหะใบโตและเสียงกระสุนก็ดังขึ้นกระทบกับแจกันอีกครู่หนึ่ง มารินพยายามกวาดตามองคนข้างๆที่กำลังกอดเขาไว้ด้วยแขนทั้งสองที่สั่นไหวและเปื้อนของเหลวเหนอะสีแดง แค่มองแวบแรกก็รู้ว่าคนๆนี้คือใคร
"ท่านเอ็ดเวิร์ท!?"
"ชู่ว! ไม่คิดว่าจะได้เริ่มคุยกันอีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้นะหนูอูลตอลเซ่"เอ็ดเวิร์ท บลูแพตเชียร์เอ่ยขบขันแกมประชดประชันก่อนจะพาลงมาชั้นล่างทันกระสุจที่เฉียดกายไปเพียงเล็กน้อย ทั้งคู่วิ่งสุดกำลังก่อนมาหลบอยู่ในห้องเก็บของที่อยู่มุมซ้ายสุดของชั้นล่าง
"เกิดอะไรขึ้นหรอขอรับ?ทำไม..."
"อูตอลเซ่ รับสิ่งนี้ไว้"ยังไม่ทันถามคนเป็นนายก็ยื่นถุงสีน้ำเงินกรมธาตุให้เด็กชายอย่างรีบร้อนพร้อมกับท่าทีที่เหมือนกับกำลังจะหมดแรง
"ท่าน ... บาดเจ็บ!?"
"รับไป! แล้วหนีไปสัก เมื่อรอดจากเหตุการณ์นี้จงนำไปให้ควีนเจสเสีย"ตอนนี้มารินสับสนไปหมด
เขาไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม? อะไร? ใคร? ที่ไหน? หรืออย่างไร?
"แต่ท่า..."
"หนีไป!!!"
ผลัก!!! จู่ๆร่างของเด็กชายผิวสีก็ลอยขึ้นกลางอากาศผ่านหน้าต่างขนาดกลางที่เปิดไว้แต่แรกก่อนจะร่วงลงพื้นดินที่มีหญ้าปกคลุมเล็กน้อยจนหลังของเขาชาไปหมด หัวเริ่มมึนเพราะการกระแทกโดนต้นคอที่เชื่อมกับเส้นประสาทการทรงตัวในสมองอย่างจัง ตามด้วยเสียงปืนลั่นมาจากห้องที่เขาพึ่งออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก .
หนีไป.....
หนี!!!! เสียงผู้เป็นนายก้องอยู่ในหัวพร้อมกับร่างกายบางๆอย่างเขาค่อยๆลุกคลานวิ่งตรงไปยังป่าข้างคฤหาสน์อย่างโซซัดโซเซ วิ่งเท่าที่วิ่งได้เร็วที่สุด แม้จะไม่รู้ทางเลยก็ตาม
ปัง! เสียงปืนไล่หลังยิ่งทำให้ร่างกายของเด็กชายสั่นคลอนยิ่งกว่าเก่า ใจเขาอยากจะหยุดวิ่งเสียเพื่อทำเป็นแกล้งตายไป แต่ร่างกายกลับพยายามวิ่งต่อไป ตามเสียงของคนเป็นนายที่ยังก้องในหัว
หนี...
หนี....!!
ปัง ปัง!!!!
กระสุนสองนัดปักเข้ากลางหลังและปอดอย่างจัง ร่างกายจู่ๆก็ชาจนเส้นเอนและกล้ามเนื้อต่างๆหยุดทำงานฉับพลัน ดวงตาสีแซพไพท์บลูเบิกกว้างออกมองพื้นป่าโดยรอบอย่างเหม่อลอยก่อนพร่ามัวไปจนภาพที่เขาเห็นเริ่มพร่ามัว ร่างเด็กชายค่อยๆล้มลงไปกับพื้นพร้อมแน่นิ่งไร้การไหวติงใดๆ บุคคลปริศนามองภาพตรงหน้าก่อนจะรีบวิ่งหายไปในความมืดของป่าทันที
ทุกอย่างจบลงแค่นี้หรือ?? .
'มารินลูกรัก... เจ้าจงรับหน้าที่นี้ต่อ... จากข้าที..'
'เสด็จพ่อขอรับ...'
'ข้า... ข้าอยากอยู่กับเจ้านานกว่านี้... ข้าอยากให้เจ้าเข้าใจ...
ข้ารักเจ้ามากแค่ไหน... ลูกของข้า...'
'พ่อ....'
'นั่นแหล่ะ... ที่ข้าอยากฟัง... ฟังสักครั้ง.... ลูกชาย....' . .
'ทำภารกิจนี้ให้เสร็จ แล้วจงกลับมานำศพของข้าและเมเจน่าไว้ที่สุสานแห่งดอกเจคาเรนด้า(Jacaranda )'
ไม่ได้... จะมาตายแบบนี้ไม่ได้!!!!
. . ฮึ่ม... ใครกันที่ปลุกเวลานอนแบบนี้ บางสิ่งบางอย่างคิดในใจอย่างหงุดหงิดก่อนค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาต้นเสียงที่ได้ทำลายความเงียบสงบในช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนนี้
"พระมารดา... ผม... มะ... ไม่อยา.... พระ... มา..."เสียงพึมพำทำให้สิ่งนั้รสนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ มนุษย์? ยังเด็กแท้ๆ แต่จากหน้าตาดูไม่ใช่คนถิ่นนี้สักเท่าไร
มันค่อยๆคืบคานเข้ามาหามองเด็กชายผิวสีอย่างพินิจ ดวงตาสีอำพันบ่งบอกได้ไม่อยากว่าสิ่งนั้นคืออะไรนอกจากอสรพิษอย่าง'งู'
งูตัวนั้นค่อยๆเลื้อยผ่านขาเข้ามาสัมผัสเบาๆเพื่อเจาะเข้าไปดูความทรงจำของเด็กชายอย่างช้าๆ
เพียงได้เห็นไม่กี่วิดวงตานั้นเริ่มแพรวพรางอย่างชอบใจ ค่อยๆเลื่อยเข้ามาจนถึงตัวโดยเจ้าตัวก็รู้ถึงการมาของมัน
งู!!? มารินคิดอย่างตกใจพยายามจะหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขากำลังจะถึงฆาตในอีกไม่นานนี้
(ซู่.... ไม่ต้องกลัวเด็กน้อย)มันเอ่ยกลับในใจแผ่วเบา ค่อยๆเลื้อยมามองใบหน้าเด็กชายที่กำลังใกล้ตาย บรรยากาศแลดูเยือกเย็นแม้เวลานี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆแล้ว แสงอาทิตย์ค่อยฟสาดลงตัวกายของงูประกายเกล็ดสีดำเงางามอย่างนิลกาฬ
มารินพยายามเพล็งมองภาพตรงหน้า แต่เขาเห็นไม่ชัดนักนอกจากเงาดำๆของใครบางคน
คุณเป็นใคร?
(เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องรู้หรอก)ว่าแล้วหางของมันค่อยๆเข้ามาเชิดคางเด็กหนุ่มด้วยอารมณ์ที่มิอาจคาดเดาได้
(สิ่งสำคัญตอนนี้คือเจ้าจะตายหรือไม่...)
ไม่! แค่ได้ยินว่าตาย เขาก็ถึงกลับพยายามยื้อพลังชีวิตตัวเองพยายามที่จะ... ยื้อเวลาตายของตัวเอง
ผม...ตายไม่ได้! ผมต้องทำภารกิจของเสด็จพ่อให้เสร็จก่อนตาย!! เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มบางๆในจิตวิญญาณยิ้มอย่างพอใจ ลิ้นเรียวของมันค่อยๆบรรจงเลียใบหน้าเด็กชายแผ่วเบา
(สัญญา... ทำสัญญากับข้าสิเด็กน้อย...) และคำตอบที่ได้ไม่มีแม้แต่ความลังเล
ตกลง!!! ผมจะทำสัญญา จู่ๆ ภาพตรงหน้าก็พร่ามัวยิ่งกว่าเก่าพร้อมกับสติของเขาที่หายไปจากการฝืนบาดแผลกระสุน
***เดี๋ยวภาพประกอบตามมาทีหลัง
ความคิดเห็น