คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้มาเยือนในยามวิกาล 70%
บทที่ 2
ณ กลางลานแห่งหนึ่งแม้จะมองออกว่าเป็นเวลามืดแต่... ก็มีคนมากมายอัดแหน่นอยู่กลางลานนั้น ปีกสีขาวดุจหิมะนั้นสยายออกมาจากร่างของสิ่งมีชีวิตที่หน้าตาเหมือนมนุษย์ทุกประการ แต่สิ่งที่สะดุดตามีอยู่สิ่งเดียว สิ่งนั้น.. ก็คือกรงแก้วรูปร่างขนาดใหญ่ ในกรงนั้นเป็นสิ่งที่มีหน้าตาเหมือนมนุษย์อีกเช่นกันและเขาก็มีปีกสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนหิมะเฉกเช่นคนอื่นเขา...
“ ไล่มันออกไป”
“ฆ่ามัน”
“ เผามันซะไอ้คนชั่ว”
“ คนเยี่ยงนี้ต้องกำจัด”
“ หยุด!!”
เสียงอันทรงพลังแกมสุขุมและนุ่มลึกดังขึ้น.. สยบทุกความวุ่นวายที่เกิดขึ้นรอบตัว!!
“ ไล่มันผู้นี้ออกไปเถอะท่านเรอ์เร อย่าให้มันต้องอยู่ที่นี้อีกเลย..”
“ หื้มม.. ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง ลูเซียสอัส เจ้าขโมยมันไปหรือเปล่า”
“ เค้าสลบไปแล้วขอรับท่าน...”
ฮารูจัมมูแนจา !!
“ แฮ่กก.. คะ.. แค่กก ... แฮกก ...”
“ ลูเซียสอัส ข้าขอถามเจ้า.. เจ้าขโมยมันไปหรือเปล่า!!”
“ แฮ่กก... ขะ..ข้าไม่ได้ขโมยมันไปป!!”
“ ข้าขอถามอีก....”
“ ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้ขโมยมันไป ข้าบอกแล้วทำไมท่านไม่ยอมฟังข้าบ้างล่ะ”
เจ้าเด็กหนุ่มที่อยู่ในกรงแก้วสวนกลับอย่างเดือดดาล ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบให้เสร็จ!!
“ งั้นก็..... เนรเทศมันไปซะเอามันไปให้ไกลร่ายมนต์มันให้ปีกของมันเป็นสีดำ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วสารทิศ สีดำ... สีแห่งความชั่วร้ายและความอัปยศ แต่เขาผู้นี้ทำผิดอันใดเล่าถึงต้องถูกชนักติดหลังไว้เฉกเช่นนี้?!!...
“ ท่านแม่!! ฮะฮึก.. ท่านแม่!!”
เสียงร้องที่จ้าละหวั่นถูกเปล่งมาจากปากของเด็กสาวที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ทำเอาชายผู้บุกรุกอีกคนถึงกับสะดุ้งโหยง!!
“ ฮะฮึกก ... อื้ออออ”
และแล้วนางก็ลืมตาโพลงพร้อมกับสติที่ค่อยๆไหลกลับคืนมาสู่ร่างอันสั่นเทาด้วยความหนาวของอุณหภูมิห้องและจากลมที่มาจาก....
“ เอ๊ะ!! ใครเปิดหน้าต่างทิ้งไว้กันหน๊ะ หนาวจะตายอยู่แล้วน้า”
แม้จะพึ่งตื่นและได้สติกลับคืนมาขจากการนิทราแต่ก็ร่างกายยังไม่ค่อยจะสมบูรณ์และดีพร้อม นางพยุงร่างอันโซซัดโซเซไปจนถึงหน้าต่าง ชะเง้ออ!! และก้มมองลงดูข้างนอกหน้างต่าง
“ ก็ไม่มีอะไรหนิหน่า”
พอไม่มีอะไรแล้วนางก็อยากจะเข้าสู่ในห้วงนิทราอีกครั้ง จึงหมุนตัวและหันหน้ากลับไปทางทิศของที่ตั้งเตียงนอนที่นางเอา
ไว้ใช้นิทราแต่...
“ อ๊ะ!!!!”
ใบหน้าของหนุ่มน้อยหน้ามมนคมคายปรากฏชัดเจนขึ้นตรงหน้า ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีเสียงบ่งบอกแสดงออกถึงความตกใจ และนางก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนเช่นกันและที่สำคัญใบหน้าของทั้งสองห่างจากกันไม่ถึงคืบ..!!!
“ อ๊ะ!!เจ้าเข้ามาในห้องนอนข้าได้อย่างไร”
ไร้สิ้นเสียงคำตอบขานออกอีกฝ่ายแต่อย่างใด แต่แขนทั้งสองข้างของชายหนุ่งผู้บุรุกกับโอบกอดนางหญิงตรงหน้าที่แม้แต่ตนก็ยังไม่รู้จักไว้แนบแหน่น ดวงหน้าคมคายหล่อเหลาค่อยๆแหนบลงกับดวงขวัญของนางอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนและค่อยๆลูกไล้ริมฝีปากลงมาถึงไร้ผม.. ส่งผลให้หญิงสาวหน้าแดงสลับอาการร้อนวูบวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ หอมจัง.. เจ้าก็คืออิสเบลสิน่ะ”
หยุดจากอาการนัวเนียเป็นลูกแมวตัวน้อยแล้วแต่มือที่คล้องโอบเอวของอีกฝ่ายไว้ก็ไม่ได้เอาออกแต่อย่างใด
“ ใช่!!ข้าคือ อิสเบล แล้วแต่เจ้าล่ะเป็นใคร”
ความคิดเห็น