คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มันก็เเค่เริ่มต้น....
บทที่ 1
สวรรค์.... ทีที่ทุกคนเฝ้าฝัน ว่ามันจ่ะต้องสวยงาม
สววรค์... ดินแดนที่เปงแค่เรื่องสมมุติ
แต่.... ใครเล่าจะไปรู้ว่าดินแดนนั้นมันมีจริง!!
อะลูซีพอส... อาณาจักรเทพแห่งสรวงสวรรค์!!!
ซึ่งเป็นสถานที่ที่บุคคลมีปีกอยู่กันอย่างมากมาย...
“ เอาล่ะหลานข้า บุตราแห่งมนตรานคร ลืมตาดูโลกแล้วสิน้ะ”
“ ใช่ๆ ลูกสาวตัวน้อยของข้า ฮ้ะฮ่ะฮา”
“ อาเพศวิบัติครั้งใหญ่จะติดตามบุตรามาเกิด ณ ปฏิพีนี้เฉกครั้งดังสวรรค์ต้องพินาส”
“ ท่านว่าอะไรน่ะ?..”
“ อักษรศักดิ์สิทธิ.... มันบอกข้า”
“ ท่านชีเรอดาแล้วข้ามีทางแก้มันมั้ย”
“ โอ้!!ข้าขอโทษมันไม่มีทางแก้เลย เทพสวรรค์เรอ์เร อักษรมัน...มันขึ้นเป็นสีเลือดติดกับอ่างศิลา”
“ แล้วไม่มีเวทย์มนตร์ไหนแก้หรือท่าน..”
“ ไม่มี.... ข้าจะพยายามใช้เวทย์ป้องกันบุตราให้ดีที่สุดข้าสัญญา”
“ รีเพนเซียข้าว่าน้ะเราควรจะรีบออก...”
ท่ามกลางหมู่สวนดอกไม้งดงาม ณ สวนแห่งหนึ่งของสรวงสววรค์อะลูซีพอส แต่สิ่งที่ไม่สะดุดตาอย่างหนึ่งนั้นก็คือ หญิงสาวแสนสวยอยู่ในชุดงดงามกำลังด้อมๆมองๆแถวข้างรั้วเวทย์ที่กำหนดเขตแดนของอะลูซีพอส และห่างไปไม่ไกลนั้นคือนักพรตเวทย์แสนหล่อเหลาหน้า ดวงตาแปลกประหลาดสีม่วง ผม
ยาวสลวยสีเงินวาววับ กำลังจับจ้อง.....
“ ออกไปไหนหรือ อิสเบล..”
“ เอ่อ!!คือข้าว่า.. คือท่านเฟอร์เซคือ..”
“ จะออกไปนอกวังอีกแล้วใช่ไหม”
องค์หญิงตัวดีหน้าจ๋อยสนิทไม่เหลือร่องรอยของความสนุกให้เห็น..
“ คือว่าข้าแค่.....”
“ จะฟ้องท่านเรอ์เร”
สะบัดหน้าพรืด!! พร้อมสาวเท้ายาวก้าวอย่างรวดเร็ว.. กลั้นยิ้มจนแก้มแทบปวด
“ อย่าน้ะ ท่านเฟอร์เชข้าขอร้องล่ะน้ะ อย่าเลยท่านก็รู้..”
“หื้ออ..”
“ อย่าฟ้องเลยน๊ะ ท่านพ่อจะต้องครองเวทย์ข้าแน่ข้าไม่อยาก..”
“....”
น้ำเสียงหวานจ๋อยเงียบลงสนิท ใบหน้างดงามเบือนออกห่างอย่างจงใจ
“ ข้าเหงา.. ข้าไม่มีเพื่อนท่านเข้าใจมั้ย? ข้าต้องทนอยู่กับความเงียบเหงา ข้าไม่อยากอีกแล้วข้าไม่ต้องการ”
“ ทำไม?”
“ ท่านไม่มีวันเข้าใจ”
หน้าพรตสุดหล่อแฝงความฉงนเต็มที่
ตึงงง!!!!
“ ฮะฮ้ะฮา อ๊า รีเพนเซียมาแล้ว ข้าไปล้ะน่ะท่านเฟอร์เซแล้วข้าจะเที่ยวเผื่อ”
เทพบุตรร่างบางนอนแน่นิ่งกับพื้นพร้อมกับสติที่ค่อยๆดับวูบลง...
“ ไปกันเร็วรีเพนเซีย”
“ เจ้าจะไปไหนหน๊ะ อิสเบส”
“ ท่านพ่อ!!”
ณ วิมาณชั้นใน
“ เจ้าก่อเรื่องมามากแล้วนะข้าขอส่งเจ้าไปอยู่กับหอคอยห้าธาตุ เพื่อความปลอดภัยของเจ้าเอง”
“ไม่ท่านพ่อ!!! ข้าไม่อยาก...”
“ ไม่อยากเจ้าก็ต้องไป แอบออกไปจากเขตครองเวทย์บ่อยนัก ข้าจะหายห่วงเจ้าได้อย่างไรกัน”
“ โถ่!!ท่านพ่อ ก็อยู่ในเขตวิมาณชั้นในมันน่าเบื่อหนิเพค๊ะ”
“ แต่ออกไปข้างนอกมันก็อันตรายพอกัน เจ้าต้องเจออะไรบ้างก็ไม่รู้”
“ พรุ่งนี้เตรียมตัว ข้าจะให้ชีเรอดามารับเจ้าไป”
“ ท่านพ่อ ข้าไม่เห็นด้วยที่จะต้องให้น้องข้าไปอยู่ในที่ๆมันลึกลับเช่นนั้น”
“ เซฮาล เจ้าไม่เกี่ยว!!”
“ แต่ท่านพ่อ ท่านคิดดีแล้วหรือที่จะให้น้องข้าไปอยู่ในที่ๆไกลหูไกลตาแบบนั้น”
“ ไม่มีทางเลือก เจ้าก็รู้เกี่ยวกับอักษรศักดิ์เมื่อคราว 17 ปีก่อนดี ข้าจะเสี่ยงให้น้องเจ้าอยู่อย่างอันตรายแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วเซฮาล”
“ แต่ท่านพ่อท่านคิดจะให้น้องข้าไปอยู่ในดินแดนอับเวทย์ลึกลับ ที่แม้แต่เทพชั้นสูงยังไม่เคยเข้าไปงั้นเหรอ”
“ เซฮาลข้าตัดสินใจดีแล้ว โปรดเคารพการตัดสินใจของข้าด้วย”
“ ฮึกกฮื้อ..... ท่านพ่อใจร้ายไม่รักลูกแล้วก็บอกมาเถอะอย่าหาข้องอ้างหน่อยเลย”
“ แล้วท่านจะเสียใจกับการตัดสินใจของตัวท่านเอง”
“เซฮาลล !!!!!!!!!!!!”
บนเตียงนุ่มฟูสีหวานดูนวลตามีร่างงามนอนซึม ในห้องล้วนมีแต่สิ่งของกระจุกกระจิกที่ดูล้ำค่า ห้องแสนกว้างใหญ่แต่องค์หญิงองค์น้อยกลับต้องนอนคนเดียว... แถมมีแสนเวทย์ขีดอยู่ทั่วห้อง เพื่อความปลอดภัยส่วนใหญ่ของหญิงสาวที่งดงาม....
“ อิสเบล.. อิสเบล”
“.......”
“ อิสเบล ท่านอาให้เรียกเจ้าลงไปกินข้าว”
“ รีเพนเซีย ฮึกก... ฮื้ออ ขะ..ข้า”
ภายในดวงตาสีส้มอ่อนมีหยาดน้ำพร่างพราว จนกระทั่งหยดน้ำนั้นค่อยๆไหลรินจนอาบแก้มและดวงหน้าเนียนใส แก้มที่เคยเป็นสีชมพูเปล่งปรั่ง บัดนี้กลับกลายเป็นสีขาวซีด ดวงหน้านั้นหมองลงไม่เหมือนแต่ก่อนที่เคยสดใส เริงร่า และยิ้มแย้ม และอุณหภูมิในเนื้อตัวนั้นกลับเย็นลงจนน่าตกใจ
“ อิสเบลเจ้าเป็นอะไรไป ? บอกข้าสิ”
หญิงสาวอีกนางที่อยู่ในห้องด้วยดวงตาสีฟ้าทอแสงประกายอ่อนโยน กำลังลูกผมคนตัวเล็กกว่าที่กำลังสะอึกสะอื้น
“ รีเพนเซีย ข้ากลัว กลัวจังเลย”
“ กลัวะไร หึ เด็กโง่!! ที่อยากจะออกไปนอกเขตวิมานไม่กลัวเล้ย”
“ ก็มันไม่เหมือนกันหนิ แต่คราวนี้ที่ข้าจะต้องไปหอคอยห้าทิศมันไม่มีเจ้าอยู่ด้วย แล้วอีกอย่างดินแดนแสนห่างไกลนั้นมันอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”
“ เพราะอย่างนี้นี่เองเจ้าถึงกลัว แต่เจ้าลองคิดในมุมที่กลับกันสิ ว่ามีคนน้อยนักที่สามารถเข้าไปถึงในดินแดนนั้นได้ แต่เจ้ากลับเป็นผู้โชคดีที่ไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลยแต่ก็สามารถเข้าไปในนั้นได้ง่ายดาย”
“ เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้ายังอยากนอนอีกสักนิด...”
“ ได้ตามใจเจ้าถ้าหิวข้าก็...ช่วยอะไรไม่ได้ล่ะน๊ะ”
แล้วบนเตียงก็มีแค่หญิงสาวนางเดียวนอนอยู่บนเตียง....
กลางห้องมืดทึบแต่มีสิ่งเดียวที่ส่องแสงสว่างอยู่ใจกลางห้อง มันคืออ่างน้ำมนต์แต่มันไม่ใช่อ่างธรรมดา!! สิ่งที่อยู่ในนั้นปรากฎภาพของหญิงสาวนางหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเด่นชัดด!!! ในห้องที่แสนมืดทึบนั้นถึงแม้จะมืดจนแทบมองอะไรไม่เห็นแต่ก็ยังมีเสียงพูดคุยดังก้องอยู่ในห้องที่แสนเล็กนั้น...
“ ถึงเวลาแล้วสิน๊ะ.. ที่ข้าจะต้องลงมืออะไรสักอย่างสักที่ ถึงเวลาที่ข้าจะต้องนำเอาอิสระมาปลดปล่อยตัวข้าเองซะบ้าง มีอะไรอีกหรือ? ที่ไม่เลวร้ายและอับอายที่โดนขับไล่ออกมาจากเหล่าฝูงชนปีกขาวที่ข้าเคยเป็น”
“ ท่านพ่อ.. ท่านยังไม่เลิกแค้นอีกหรือ? มันนานมากแล้วน่ะ แต่เหล่าฝูงชนปีกดำของเราก็ไม่ใช่จะอับอายอะไรนักหนิ!!”
“ เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอกลูซิเฟอร์ลูกรัก แต่เจ้าก็โชคดีที่มีเชิ้อผสมกับเหล่าปีกขาวแต่เจ้าไม่สามารถใช้ปีกขาวได้ก็เท่านั้น แต่ข้าสิ.. ต้องมีปีกสีดำเป็นชนักติดหลังไปนิจนิรันดร์”
ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องเอ่ยน้ำเสียงที่เจ็บปวดออกมาอย่างแช่มช้า ดวงตาสีน้ำเงินเป็นประกายทอความแค้นและเจ็บปวดออกมาระริก...!
“ ลูซิเฟอร์เจ้าช่วยอะไรพ่อหน่อยได้ไหม...”
“ ขอรับท่านพ่อ...”
“ ข้าอยากได้ตัวบุตราแห่งมวลเทพปีกขาว คนนั้น....”
“ ท่านพ่อ!! ท่านจะเอาตัวนางมาทำอะไร.. นางไม่มีส่วนรู้เห็นน่ะท่านพ่อ”
“ นางเป็นสิ่งเดียวที่เทพหอคอยห้าธาตุรักที่สุด และเหล่าปีกขาวก็มีแต่คนรักนาง ถ้าได้นางมาข้าอาจจะหลุดพ้นจากความอับอายนี้ได้ มันก็ไม่แน่... ”
“ .....”
“ ว่าไง!! ทำเพื่อพ่อสักครั้งได้ไหมม?”
“ ได้!! แต่.... ท่านพ่อต้องสัญญาว่าจะต้องไม่ทำอะไรนาง”
“ ข้า..... สัญญา”
รอจนหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาเดินพ้นออกจากห้องไป..
“ ข้าสัญญาแต่... มันก็ต้องขึ้นอยู่กับเจ้าด้วย!!”
ความคิดเห็น