อารีน่า เจ้าหญิงภูตหิมะ

ลำดับตอนที่ #9 : การจากไปของผู้เป็นที่รัก

อารีน่าอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียง แล้วจู่ๆก็มีความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้น ความรู้สึกที่ทำให้เธอกังวลใจจนบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่เหมือนจะบอกให้เธอรู้ว่ากำลังจะมีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้น เธอลุกจากเตียงอย่างรีบร้อน ออกจากห้องตรงไปที่ห้องของน้องสาวฝาแฝด แต่เมลานี่ออกจากห้องมาพอดี

"รีน่า พยาบาลคนหนึ่งมาบอกฉันว่า..."เมลานี่พูดยังไม่ทันจบประโยค อารีน่าก็คว้ามือเธอวิ่งไปตามทางเดินตรงไปที่ห้องของชารีน พี่สาวคนโตทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับแพทย์ชราที่อยู่ประจำวังหลวงมาหลายปี สีหน้าของเขาทำให้อารีน่าเข้าใจความรู้สึกประหลาดนั่น และประโยคที่เมลานี่พูดไม่จบทันที

"ท่านหมอไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้แล้ว"อารีน่าพูดเสียงเบาๆ แพทย์ชราคนนั้นเดินออกจากห้องไป เธอเดินไปที่เตียงของพี่สาว ร่างที่เย็นเฉียบนั้นยังเป็นพี่สาวคนเดิมของเธอทั้งสอง ทั้งๆที่วิญญาณจากร่างไปแล้ว แต่ยังดูคล้ายเพียงแค่นอนหลับไป เมลานี่ร้องไห้อย่างสุดกลั้น และน้ำตาของอารีน่าก็ไหลอาบใบหน้า เร็ว...เร็วเกินไป เธอคิด ชารีนจากไปเร็วมาก เหมือนเตรียมใจไว้แล้ว อารีน่าเช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วแตะใบหน้าพี่สาวเบาๆ มันเย็นมาก น้ำตาของหญิงสาวตกลงบนใบหน้าที่ไร้ชีวิตของชารีน หยาดหยดนั้นส่องประกายล้อแสงไฟ

..................................................................................

อารีน่าในชุดกระโปรงสีดำ คอปกและริบบิ้นไหมที่ติดปกเสื้อนั้นเป็นสีเทา ตัวกระโปรงยาวถึงเข่า เธอเกล้าผมสีเงินสลวยของตัวเองขึ้นและปักด้วยปิ่นปักผมประดับอัญมณีสีดำ

เมลานี่ที่ยืนอยู่ข้างๆนั้น ดวงตาบวมช้ำเพราะร้องไห้มาตลอด แต่อารีน่าวันนี้กลับดูนิ่งสงบจนน่าแปลก เหมือนเธอจะเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เธอถือช่อดอกลิลี่สีขาว ที่ชารีนเคยบอกว่าชอบนักหนา เธอเดินไปวางมันลงในโลงศพ แล้วนำมือของร่างไร้วิญญาณมาวางทับไว้ตรงหน้าอกของร่างนั้น โดยวางช่อดอกไม้ไว้ข้างใต้มือทั้งสอง หยาดน้ำตาไหลลงมา แต่อารีน่ารีบเช็ดอย่างรวดเร็ว เธอถอยกลับมาเมื่อนักบวชหญิงปิดฝาโลง แล้วนักบวชหลายคนที่ยืนอยู่ด้านหลังโลงศพนั้นก็เริ่มสวด เป็นบทสวดที่มีท่วงทำนองช้าและเศร้า เหมือนจะบรรยายความเศร้าของทุกคนออกมา แล้วเมื่อบทสวดนั้นจบลง โลงศพที่ใส่ร่างของชารีนก็ค่อยๆเคลื่อนลงไปก้นหลุม แล้วดินที่เตรียมไว้ก็ถูกเทลงไปกลบ แผ่นป้ายหลุมถูกยกมาตั้ง แล้วคนอื่นๆก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้น เหลือแค่อารีน่า เมลานี่ วิลเลี่ยม มายากับชินที่ตอนนี้หมั้นกันแล้วในคืนก่อนที่ชารีนจะเสียชีวิต กราเซียล่ากับเอมิเลีย และอาลิเซียซึ่งใบหน้าเย็นชามาก เหมือนจะเก็บอารมณ์เศร้าไว้ ถึงตอนนี้น้ำตาของอารีน่าก็ไหลพรากอย่างคุมไม่อยู่ วิลเลี่ยมโอบไหล่เธอ และเธอซบหน้ากับไหล่ของเขาและปล่อยให้น้ำตาไหลเปรอะเสื้อสูทสีดำที่วิลเลี่ยมใส่

"แล้วเธอจะกลั้นมันไว้ทำไม การที่ร้องไห้ออกมา ระบายมันออกมา มันดีกว่าเก็บไว้นะรีน่า"

วิลเลี่ยมพูด อารีน่าร้องไห้ย่างหนัก เธอรักพี่สาวคนนี้ของเธอมาก และการที่เธอกลั้นน้ำตาไว้ตลอดพิธีศพที่ยาวนานทำให้ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เมลานี่ยังเช็ดน้ำตาอยู่ถึงมันจะน้อยลงแล้วก็ตาม เอมิเลียถือเชิงเทียนสองอันมาส่งให้อารีน่าซึ่งเดินไปวางมันลงที่หน้าป้ายหลุมศพที่ถูกสลักไว้ว่า'ชารีน เอมมา แอนน์ เซนเดล'บรรทัดต่อมามีข้อความ'ราชินีที่เป็นที่รักของประชาชน พี่สาวที่เป็นที่รักของน้องสาวทั้งสอง และพระธิดาที่แสนดีของพระมารดา
เกิด....ตาย........'อารีน่าอ่านข้อความและจุดเทียน ก่อนจะวางเชิงเทียนนั้นไว้สองข้างป้าย ที่ตรงกลางระหว่างเชิงเทียนทั้งสองนั้น ทีแจกันดอกลิลี่สีขาววางอยู่ ทุกคนเดินจากไป อารีน่าเหลียวมอง เธอรู้สึกเหมือนมีเสียงแว่วมาตามสายลม

'โชคดีนะ'

อารีน่าคิดในใจว่า  'ขอบคุณที่อวยพรค่ะ พี่'