อารีน่า เจ้าหญิงภูตหิมะ

ลำดับตอนที่ #5 : ธารน้ำแข็ง

ร่างสองร่างที่ลื่นไถลไปมาบนพื้นน้ำแข็ง ร่างหนึ่งกำลังอุ้มร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเอาไว้

"นี่อารีน่า เราจะเจอกราเซียล่าได้ที่ไหนเหรอ"วิลเลี่ยมถาม

"ไม่รู้สิ เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วล่ะ แล้วเธอก็ไม่ส่งข่าวมาเลย จะไปรู้ได้ไง"อารีน่าตอบ

"อ้าว แล้วบอกว่าจะมาหาโดยไม่รู้ที่อยู่เนี่ยนะ"วิลเลี่ยมร้องอย่างตกใจ มีที่ไหนกันจะมาหาคน โดยที่ไม่รู้ที่อยู่

"เท่าที่รู้นะ พวกของเกรซน่ะจะออกมาหาของบางอย่างในเวลาช่วงนี้ ฉันก็ไม่เคยรู้เหมือนกันว่าพวกเขาหาอะไร แต่ถ้าเจอพวกนั้นน่าจะรู้ได้ว่าเกรซอยู่ที่ไหน ดีไม่ดีอาจได้เจอตัวเธอเองเลยก็ได้"อารีน่าพูด ขณะที่ดวงตาก็มองไปรอบๆ ไม่นานเธอก็เห็น ร่างที่วูบไหวอยู่ห่างไกล

"นั่นน่ะ อาจเป็นพวกนั้นก็ได้"อารีน่าพูด พวกเขาจึงไถลสเกตไปหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามาใกล้ ร่างนั้นเป็นหญิงสาวผมสีเทาเงิน ตาสีเทา เธอเงยหน้าขึ้นจากการก้มเก็บบางอย่างบนพื้น ในมือมีพืชบางอย่างสีเขียวเข้าสดใสกำไว้ในมือ

"เกรซ เธอจำฉันได้มั้ย"อารีน่าถาม

"รีน่า ใครจะลืมเธอลงกับ อ๊ะ เดี๋ยว เธอคือรีน่าหรือเมลนี่กันแน่เนี่ย"กราเซียล่าพูด แล้วหัวเราะ"เธอคือรีน่า ฉันล้อเล่นน่ะ"กราเซียล่ายิ้ม

"นี่ ฉันอยากให้เธอช่วยเมลนี่หน่อย"อารีน่าพูด

"อ้อ ได้ แต่ว่าถ้าเดินไปที่ถ้ำมันไกลนะ เอางี้ฉันใช้เวทพาพวกเธอไปดีกว่า"กราเซียล่าพูดเธอเริ่มร่ายเวท แล้วทั้งหมดก็มาอยู่ที่หน้าถ้ำ กราเซียล่าเอาหัวแหวนรูปเกล็ดหิมะที่เธอใส่อยู่ใส่เข้าไปในช่องที่ประตู แล้วหมุนทวนเข็มนาฬิกาช้าๆ แล้วประตูก็เลื่อนเปิดออก เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่กลางห้องนั้น เธอมีเส้นผมที่ยาวมากสีเทาและดวงตาสีเทาเช่นเดียวกัน

"เกรซ นี่ใครน่ะ"อารีน่าถาม

"โซลน่ะ โซลเป็น...เอ่อ...เป็นอะไรดีล่ะ คือโซลเขาไม่ใช่ภูตอย่างพวกเรา แล้วก็ไม่ใช่มนุษย์ด้วย"กราเซียล่าพูด

"เขาเป็นแองเจิ้ลเหรอ"อารีน่าถาม วิลเลี่ยมวางร่างของเมลานี่ลงที่ฟูกที่วางอยู่บนแท่นไม้ที่สูงจากพื้นเล็กน้อย กราเซียล่าเปิดตู้ เธอหยิบขวดใบเล็กที่ใส่น้ำสีฟ้าๆออกมา

"ไม่ใช่หรอก โซลเป็น...คือไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ ฉันสร้างโซลขึ้นมาจากวิญญาณของคนๆนึงที่ใกล้จะแตกสลายเพราะถูกทำลาย รวมกับพลังเวทส่วนนึงของฉัน ฉันไม่เคยลองหรอกนะ ก็แค่อยากจะช่วย แต่ผลมันคือทำให้วิญญาณของโซลกลับเต็มขึ้นอีกครั้ง และทำให้เธอมีร่างขึ้นมาน่ะ"กราเซียล่าบอก หญิงสาวเปิดตู้อีกไป หยิบผ้าสีฟ้าอ่อนๆออกมา

"โซล ลองดูนะ ฉันว่าเหมาะกับเธอทีเดียว"กราเซียล่าพูด

"นายหญิงใจดีกับโซลเกินไปแล้วนะคะ"โซลพูด

"เอาน่า ถึงเธอจะเกิดมาจากพลังเวทของฉัน แต่เธอก็เป็นตัวเธอเองด้วย ฉันไม่ใช่คนที่สร้างเธอขึ้นมา แต่วิญญาณของเธอตอนนั้นมันจะแตกสลายอยู่แล้ว ฉันแค่ช่วยเธอนะ"กราเซียล่าบอก โซลรับผ้าสีฟ้าๆนั่นไป กราเซียล่าเดินมาหาร่างของเมลานี่ที่นอนอยู่บนฟูก หยดน้ำสีฟ้าๆนั่นลงบนหน้าผากของเธอ มันส่งเสียงฟู่ออกมา แล้วมีควันสีฟ้าลอยขึ้นมา กราเซียล่ามีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นควันสีฟ้าๆนั่น

"รีน่า เมื่อกี้ที่ฉันหยดลงไปคือยาทดสอบ ถ้าเป็นยาพิษควันมันต้องไม่เป็นสีฟ้าแบบนี้ นี่มัน...นี่มันเวทมนตร์ รีน่า มันคือเวทมนตร์!"กราเซียล่าพูด เธอตกใจมาก

"แล้ว...เธอแก้เวทมนตร์ไม่ได้เหรอ"อารีน่าถาม

"มัน..มันยากกว่ายาพิษนะรีน่า เวทมนตร์น่ะ มันไม่เหมือนกัน เวทมนตร์นั้นฝังลงในจิตใจ ยาพิษแค่วิ่งอยู่ในเส้นเลือด"กราเซียล่าพูด

"เธอโดนเวทอะไรล่ะ"อารีน่าถาม

"มันเป็นเวทสะกดชนิดนึงรีน่า จะแก้ได้ต้องใช้การแก้ที่จิตใจโดยตรง หมายถึงต้องเข้าไปในจิตใจของเธอแล้วปลดเวทออก"กราเซียล่าพูด

"นายหญิงคะ ถ้าไม่ลำบาก ให้โซลทำนะคะ การเข้าไปในจิตใจนั้นอันตราย นายหญิงอาจกลับออกมาไม่ได้อีก"โซลพูด ร่างเล็กในชุดสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามา เส้นผมสีเทาเงินยาวสยายจรดข้อเท้าพลิ้วไหวไปตามจังหวะการก้าว

"โซลแน่ใจเหรอ"กราเซียล่าถาม

"แน่ใจค่ะ ถ้าโซลกลับออกมาไม่ได้ ร่างของโซลก็แค่สลายไปเท่านั้น มัน...เป็นร่างที่เกิดจากเวทมนตร์ ถ้า...ไม่มีวิญญาณ มันก็จะสลายไป"โซลพูด

"ไม่ เธอคิดผิดแล้วโซล ต่อให้เป็นร่างที่เกิดจากเวทมนตร์ มันมีชีวิตนะ อยากลองมั้ยล่ะ"พูดจบ กราเซียล่าบาดมีดสั้นใกล้ๆที่แขนโซลจนเป็นแผล เลือดสีแดงสดไหลลงมา

"เลือด"โซลพูดอย่างเลื่อนลอย

"โซล เห็นมั้ย เธอมีเลือด เหมือนฉันหรือใคร เหมือนพวกเรา มันคือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าเธอมีชีวิต"กราเซียล่าพูด "ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วนะว่าจะเข้าไปน่ะ"เธอถาม

"ค่ะ เพราะยังไง โซลก็จะกลับออกมาให้ได้ค่ะ"โซลบอก เมื่อมองเห็นสีหน้าของกราเซียล่าบอกว่าอนุญาต โซลเดินไปแล้วแตะมือที่หน้าผากของเมลานี่ เกิดแสงสีขาวส่องขึ้นมาที่มือเธอ แล้วร่างเล็กก็ล้มลง

"ตอนนี้วิญญาณของโซลอยู่ในร่างเมลนี่เหรอ"อารีน่าถาม

"ใช่ ถ้าจะพูดให้ถูก อยู่ในจิตใจ"กราเซียล่าพูด"นี่นาย อย่าเคลื่อนร่างโซลนะ ถ้าเคลื่อนแล้ว วิญญาณของโซลจะกลับเข้าร่างไม่ได้ตลอดไป"เธอร้องเมื่อเห็นวิลเลี่ยมแตะร่างโซล

"ฉันไม่ได้จะเคลื่อนนี่ รู้มั้ยว่าตัวโซลเย็นมากเลย"วิลเลี่ยมพูด

"อยู่แล้วล่ะ วิญญาณออกจากร่างไป ก็เหมือนคนตายแล้วนั่นแหละ"กราเซียล่าพูด

"นี่ ถ้าโซลปลดเวทไม่ได้ เมลนี่จะเป็นยังไง"อารีน่าถาม

"ก็จะ...กลายเป็น...เจ้าหญิงนิทรา นอนหลับอย่างนี้ไปตลอด"กราเซียล่าตอบ"นี่ไปที่ห้องสมุดก็ได้นะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันอยู่เอง"กราเซียล่าบอก

"ไปเถอะวิล เราอยู่ตรงนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้"อารีน่าพูด เธอลุกเดินไปที่ประตูบ้านหนึ่ง วิลเลี่ยมที่ไปด้วยต้องตะลึง ห้องที่ไม่กว้างมากนัก มีชั้นที่เจาะเข้าไปในผนังหินเรียงรายรอบใส่หนังสือเต็มแน่น แม้แต่หลังประตูก็มีชั้นที่มีหนังสือเต็มเช่นกัน"นี่มันอะไรกันเนี่ย"วิลเลี่ยมร้อง

"ฉันก็ไม่เคยเห็นหนังสือเยอะขนาดนี้มารวมอยู่ในที่เดียวกันมาก่อน"อารีน่าพูด ทั้งสองจึงตรงไปที่ชั้น เลือกหยิบหนังสือมาคนละเล่มสองเล่ม ทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้บุนวมนุ่ม เวลาผ่านเลยไปโดยที่ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย แล้วนาฬิกาเรือนที่แขวนอยู่บนผนังห้องสมุดก็มีเสียงเพลงออกมา

"อ้าว สองทุ่มแล้ว เราอยู่ในนี้กันนานมากเลยนะ"อารีน่าพูด "เดี๋ยวฉันจะออกไปดู"เธอบอก แล้วเดินออกไป เมื่อเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นเธอเห็นกราเซียล่ากำลังดึงโซลให้ลุกขึ้น ร่างของเมลานี่บนฟูกที่นอนอยู่มีสติแล้ว

"เมลนี่ เป็นไงบ้าง"อารีน่าถาม

"ไม่มีอะไรเลย ฉันหายดีแล้วล่ะ"เมลานี่พูด

"ยังไงก็พักที่นี่ก่อน มันมืดแล้วและเธอคงไม่อยากเดินข้ามธารน้ำแข็งตอนกลางคืนหรอกนะ"กราเซียล่าพูด"ลองไปดูข้างบนสิ"เธอพูด ทั้งสามรวมวิลเลี่ยมที่ออกมาจากห้องสมุดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เปิดประตูบานหนึ่งแล้วเดินขึ้นบันไดไป ประตูสามบานอยู่ตรงหน้า อารีน่าลองเปิดห้องหนึ่งดู

"เลือกเอาสิ"กราเซียล่าที่เดินตามขึ้นมาพูด อารีน่ามองเข้าไปในห้องที่เธอเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นเป็นห้องสีขาวสะอาด ผนังสีครีมอ่อนๆ เตียงไม้สีเข้ม ผ้าคลุมเตียงสีฟ้าอ่อน หมอนสีเดียวกัน บนเพดามีดาวดวงเล็กๆเรืองแสงอย่างสวยงาม

"สวยจังนะ"อารีน่าพูด"ลงไปข้างล่างกัน อยากจะนั่งคุยกับเธอนานๆ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว"เธอพูด

"รีน่าฉันไม่ไปนะ มันเหนื่อยๆน่ะ"เมลานี่บอก ส่วนวิลเลี่ยมก็เข้าห้องของตัวเองไปแล้ว ทั้งสองเดินลงบันไดมาชั้นล่าง

"โซล ยังไม่ไปนอนอีกเหรอ"กราเซียล่าถามเมื่อเห็นโซลลอยตัวจุดตะเกียงบนเพดานห้อง

"เดี๋ยวจะไปแล้วค่ะนายหญิง โซลจุดตะเกียงนี่ก่อน นายหญิงกับคุณคนนั้นคงนั่งคุยกันดึกแน่ๆ"โซลพูด ร่างเล็กกลับลงมาที่พื้น เธอเปิดประตู แล้วหายไปหลังประตูบานนั้น   

"โซลนี่ เหมือนไม่ยอมรับว่าเธอมีตัวตนเลยนะ"อารีน่าพูด

"ไม่ใช่ไม่ยอมรับว่าเธอมีตัวตน แต่ไม่เชื่อว่าตัวเธอมีจิตใจ ที่เป็นของตัวเอง มีเลือด มีเนื้อ เหมือนพวกเราที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอคิดว่าเธอเป็นคนที่ตายไปแล้ว เธอคิดว่าร่างนั้นเป็นแค่สิ่งที่เกิดขึ้นมาจากเวทมนตร์ ไม่เห็นความสำคัญ"กราเซียล่าพูด ร่างทั้งสองนั่งลงบนเบาะ

"แล้ว เธอมาอยู่คนเดียวนานเท่าไหร่แล้ว"อารีน่าถาม

"ก็นานแล้วนะ เราแยกกันตอนสิบสองใช่มั้ยล่ะ ฉันย้ายมาที่นี่ตอนสิบห้าน่ะ รวมๆก็สามปีแล้ว เพราะตอนนี้พวกเราอายุสิบแปดใช่มั้ยล่ะ"กราเซียล่าตอบ

"นี่ จำตอนนั้นได้มั้ย เธอน่ะน่าจะจำได้นะ ตอนที่ออกไปเล่นกันแล้วล้มบนแม่น้ำน่ะ"อารีน่าถาม กราเซียล่าหัวเราะ

"อือ จำได้สิ"กราเซียล่าบอก ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่องต่างๆไป เพื่อนที่แยกกันนานหลายปี วันนี้กลับมาเจอกันอีก ร่างหญิงสาวสองร่างนั่งหัวเราะอย่างมีความสุข พรุ่งนี้เพื่อนจะต้องไปต่อแล้ว กราเซียล่าจะต้องอยู่ที่นี่กับโซลต่อไป เธอรู้ว่า ไม่นานเพื่อนจะกลับมาอีกครั้ง