อารีน่า เจ้าหญิงภูตหิมะ

ลำดับตอนที่ #4 : การต่อสู้ในป่าวิญญาณ

ในป่านั้นหนาวเย็นมาก ร่างวิญญาณมากมายเคลื่อนไหวไปมาอย่างเชื่องช้า วิญญาณดวงหนึ่งลอยมาข้างหน้าของอารีน่า ร่างนั้นขยับปากพูดบางอย่าง แต่เพราะเธอไม่มีสัมผัสพิเศษเหมือนเมลานี่จึงไม่อาจได้ยินเสียง ทำได้แค่มองเห็นเท่านั้น

"เมลนี่ เขาพูดอะไรน่ะ"อารีน่าถาม

"อ้อ เขาบอกว่า เขาเห็นเงาของเหตุการณ์ร้ายที่ตรงเข้ามาหาเธอ เขาบอกว่าเธอเป็นคนที่มีกรรมติดตัวมามาก อีกไม่นานจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีกับคนที่เธอรัก"เมลานี่แปลคำพูดของวิญญาณดวงนั้น แต่อารีน่าก็ต้องตกใจเมื่อวิญญาณดวงนั้นสลายตัวกลายเป็นจุดแสงเล็กๆ ที่มีบางส่วนพุ่งเข้ามาในตัวเธอ

"นี่มันอะไรกัน"อารีน่าถาม

"การกลับสู่ความว่างเปล่าไงล่ะ การกลับสู่ความว่างเปล่าของดวงวิญญาณจะทำได้ทุกเวลาเมื่อวิญญาณดวงนั้นต้องการ แต่ที่วิญญาณดวงเมื่อกี้ทำคือการแบ่งพลังส่วนหนึ่งของตัวเองมาเพื่อปกป้องคนๆหนึ่ง ใครก็ได้ที่ต้องการ เขาคงอยากจะช่วยเธอมั้ง"เมลานี่ตอบ

"แล้วเขาจะทำอย่างนั้นทำไมในเมื่อฉันไม่ได้มีความสัมพันธุ์อะไรกับเขานี่"อารีน่าถาม

"ก็เขาอยากช่วยเธอไง ไม่ได้ยินที่เขาพูดเหรอ หมายถึงที่ฉันแปลให้น่ะ"เมลานี่บอก อารีน่าหายสงสัยทันที

.........................................................

เมื่อยามกลางคืนมาถึง ป่าวิญญาณที่มืดอยู่แล้วยิ่งมืดเข้าไปอีก ทั้งสามช่วยกันกางเต็นท์ขนาดใหญ่ที่นอนได้ถึงสี่คน ร่างวิญญาณขาวๆที่ลอยไปมานั้นให้แสงสว่างเป็นจุดๆ แต่ก็ยังมีความหนาวเย็นที่ชวนขนลุกออกมา วิลเลี่ยมลงมือก่อไฟกองเล็กเพื่อความอบอุ่น โคโนกะปรากฏตัวออกมาเพราะมีวิญญาณมากมายอยู่ข้างๆพวกเขา เธอลอยไปมาเพื่อพูดคุยทักทายวิญญาณดวงอื่นๆ

"เดี๋ยว เสียงอะไรน่ะ"อารีน่าถาม หญิงสาวได้ยินเสียงบางอย่าง

"รีน่า ฉันไม่เห็นได้ยินเลย"เมลานี่พูด

"ทำไมล่ะเมลนี่ ฉันยังได้ยินเลย"วิลเลี่ยมถาม เขาเองก็ได้ยินเสียงนั้นเหมือนกัน จากนั้นร่างๆหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้สูง มายานั่นเอง เธอเงื้อดาบฟันลงมาที่ร่างของอารีน่าอย่างรวดเร็ว หญิงสาวก้มตัวหลบได้ทัน ข่ายมนตร์ประหลาดกระชากตัวทั้งสามออกห่างจากที่พักอย่างรวดเร็ว และกว่าจะรู้ตัว พวกเขาก็ติดอยู่ในอาณาเขตของมันแล้ว ร่างของชินกระโดดลงมาจากต้นไม้อีกต้น

"มาจัดการพวกนี้ให้เสร็จไปซะในข่ายมนตร์นี่ เพาะฉันไม่อยากให้ป่านี้พังราบ"มายากระซิบเบาๆ

"ดี เธอจัดการผู้หญิงคนซ้าย ฉันจัดการคนขวากับผู้ชายเอง"ชินกระซิบตอบ อารีน่าเรียกคทาของเธออกมา เมลานี่และวิลเลี่ยมเรียกดาบของพวกเขา อารีน่าเริ่มร่ายเวท

"ข้าแต่องค์เทวีแห่งดวงจันทรา ขอมอบพลังแด่ข้าผู้รับใช้ท่าน ภายใต้แสงสว่างแห่งดวงจันทร์ ขอท่านจงขจัดศาตราแห่งศัตรูข้าให้สิ้น"ที่พื้นดินมีแสงขึ้นมาเป็นวงเวทที่เรืองแสงสีทอง "ขอท่านปลดเวทที่ปรากฏอยู่ให้หมดสิ้นไป ไมซาเดอา ราสสิเซีย นาราเรีย มานาเดอา เรกินา!"

เมื่อเธอร่ายเวทจบ วงเวทที่ใต้เท้าเธอเรืองแสงเจิดจ้าไปทั่วทุกทิศ ดาบของมายาและคทาของชินถูกพันธนาการไว้ด้วยแสงสีทอง แล้วแสงนั้นก็ดับวูบไป

'อะไรกัน เรา...พลังไม่พอหรือ'อารีน่าคิด ขณะที่มายาและชินคว้าอาวุธของตัวเองไว้อีกครั้ง มายาพุ่งเข้าหาอารีน่าอย่างรวดเร็ว

"ข้าแต่องค์เทพแห่งลม ขอมอบพลังแต่ข้าผู้รับใช้ วายุจงพัดพา!"อารีน่าร้อง ลมแรงพุ่งมาวัดร่างของมายากระเด็นไป เวทบทที่หญิงสาวใช้เมื่อกี้เป็นเวทที่ใช้พลังน้อย และไม่จำเป็นต้องมีวงเวทเหมือนบทที่แล้ว มันใช้เวลาในการร่ายสั้นและไม่ต้องร่ายเป็นภาษาภูตโบราณพร้องคำแปลเหมือนที่ผ่านมา มายาเงื้อดาบ อารีน่าร่ายเวทอีกบท ลอยตัวเองขึ้นไปอยู่บนต้นไม้

"นักดาบ อย่างไรก็ไม่มีทางชนะนักเวทได้"อารีน่าพูด น้ำเสียงเธอเย็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"จริงเหรอ งั้นลองเจอวิชานี้ดูแล้วกัน"มายาตอบ เธอขว้างมีดสั้นเล่มเล็กไปที่อารีน่าอย่างแรง อารีน่าเอี้ยวร่างหลบ แต่คมมีดก็กรีดเข้าที่สีข้าง เลือดสีแดงสดไหลเปรอะชุดสีขาว

'แบบนี้...ต้องร่ายเวทได้อีกไม่นานแน่ๆ เสียเลือดอย่างนี้ ต่อไปจะมีแรงยืนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย เรา
ไม่ถนัดเวทรักษาด้วย'อารีน่าคิด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่าง

"กรี๊ด!"  เสียงเมลานี่ร้อง ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น เพราะเข็มเล็กๆที่ปักที่ต้นคอ ที่สำคัญ เข็มนั่นอาบยาพิษ หญิงสาวหายใจรวยริน เมลานี่รู้สึกว่าลมหายใจกำลังจะจากร่างเธอไป จากนั้น เธอก็ไม่รับรู้อะไร...อีกเลย

"เมลนี่!"อารีน่าร้อง มายาขว้างมีดมาอีก หญิงสาวกระโดลงมาที่พื้นทันที จึงทำให้มีดสั้นนั้นไม่โดนตัวเธอ ระหว่างนั้นดาบของมายาฟาดลงมาอีก เธอหลบทัน แล้วเริ่มร่ายเวทอีกครั้ง

"ข้าแต่ภูตพรายแห่งน้ำแข็งทั้งสิบสอง ข้าขอยืมพลังจากท่าน พันธนาการร่างเบื้องหน้าข้า อย่าให้เคลื่อนไหวใต้มนตร์แห่งความหนาวเย็น"อารีน่าร่ายเวทจบ มายาเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างคืบคลานขึ้นมาตามขา กว่าจะรู้ตัวขาเธอก็ชาจนไม่อาจขยับได้อีก อารีน่าใช้เวทขยับตัวอย่างรวดเร็วมาด้านหลัง ก่อนจะฟาดปลายคทาใส่ต้นคอของมายา แต่จังหวะเดียวกัน มายาฟาดดาบใส่เธอ อารีน่าโชคดีที่หลบดาบได้ เมื่อคทาสัมผัสต้นคอขาวอย่างแรง มายาสลบไป แต่บาดแผลที่สีข้างทำให้อารีน่าเสียเลือดมาก ร่างหญิงสาวทรุดลงพิงต้นไม้ สติที่เลือนราง ดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งมายืนต่อหน้า เขาเงื้อดาบ แล้วอารีน่าก็ไม่รับรู้อะไร...อีกเลย

............................................................

'ที่นี่มันที่ไหนกันนะ'อารีน่าคิด เธอกำลังยืนอยู่กลางทุ่งดอกไม้สีขาวที่กว้างใหญ่ และคนๆนั้น สตรีที่ยืนอยู่ไม่ห่างไปนัก ใบหน้าที่คุ้นเคย รูปหน้าที่แทบไม่ต่างจากเธอ รอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้เธอน้ำตาไหลพราก

"คุณแม่..."อารีน่าเรียกออกมาเบาๆ ก่อนเธอจะคิดได้ว่ามารดาของเธอนั้นได้จากไปนานแล้ว

'งั้น แปลว่าเราตายแล้วเหรอ'อารีน่าคิด หญิงสาววิ่งตรงเข้าหาผู้เป็นมารดา

"คุณแม่คะ"อารีน่าร้องเรียก แม่ของเธอหันมา

"ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่ได้คะ หนูจำได้ว่าคุณแม่ตายไปแล้ว งั้นการที่หนูได้เจอคุณแม่อีกครั้ง แปลว่าหนูตายแล้วใช่มั้ยคะ"อารีน่าถาม

"มันควรจะเป็นเช่นนั้นรีน่า แต่หนูมีทางเลือก จริงๆแล้วเวลาของหนูยังไม่จบลง แต่การที่หนูได้มาอยู่ที่นี่กับแม่ก่อนเวลานั้นเป็นเหตุสุดวิสัย หนูเลือกเองนะ ว่าจะอยู่กับแม่ที่นี่ไปตลอดกาลหรือ จะกลับไป"แม่ของอารีน่าพูด

"หนู....หนูจะกลับไปค่ะ"เธอตอบ มารดาของเธอยิ้ม

"หนูตัดสินใจถูกแล้วรีน่า ได้เวลาแล้ว กลับไปหาคนที่รักหนูเถอะ"ผู้เป็นมารดากล่าว เลียงเพลงที่พลิ้วหวานดังไปทั่ว อารีน่ารู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นเบาหวิว ร่างเธอลอยขึ้นช้าๆ แล้วแสงสว่างสีขาวก็ครอบคลุมทุกสิ่ง ก่อนหญิงสาวจะลืมตาขึ้น ร่างของเธอนอนอยู่บนผ้าใบปูพื้นในเต็นท์ กระเป๋าเป้ถูกใช้แทนหมอน อารีน่าลุกขึ้น แต่ความเจ็บแปลบที่แผ่ซ่านทั่งร่างทำให้เธอทรุดร่างลงอีกครั้ง ข้างๆเธอเป็นร่างของเมลานี่ น้องสาวฝาแฝดของเธอซีดอย่างบอกไม่ถูก ลมหายใจแผ่วเบาทำให้อารีน่ากังวล เมื่อมือของเธอสัมผัสร่างเมลานี่ อารีน่าก็ต้องตกใจ มันร้อนมาก ดูท่าจะมีไข้ขึ้นสูง

"รีน่า"วิลเลี่ยมเรียกเมื่อเขาเข้ามาในเต็นท์แล้วเห็นเธอฟื้นขึ้นมา

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเมลนี่"อารีน่าถาม

"เธอถูกผู้ชายคนนั้นใช้เข็มอาบยาพิษกับเธอ ตั้งแต่ตอนนั้นฉันพาเธอสองคนมาที่นี่ เธอเองก็บาดเจ็บมากนะ ผู้ชายคนนั้นเขาจะฆ่าเธออยู่แล้ว แต่ฉันดึงเธอหลบได้ เขาก็หายไป"วิลเลี่ยมตอบ

"อือ แล้วเมลนี่ ยาพิษ เธอคงให้ยาถอนพิษแล้วนะ"อารีน่าถาม

"ให้แล้วแต่เธอก็ยังไม่ฟื้น อ้อ แล้วก็เรื่องแผลฉันว่าฉันคงสมานมันได้ไม่ดีเท่าไหร่นะ อย่างที่เธอรู้ ฉันใช้เวทไม่เก่ง เวทที่ใช้ได้ก็มีแต่เวทรักษาอย่างเดียวแถมยังไม่ชำนาญอีก"วิลเลี่ยมพูด

"ถ้าจะรักษาเมลนี่ ต้องไปที่ธารน้ำแข็ง"อารีน่าพูด

"แต่สภาพของตัวเธอเองตอนนี้ก็ไม่ใช่สภาพที่ควรจะเดินทางนะ"วิลเลี่ยมตอบ แต่ตัวเขาก็รู้ดีว่าถ้าไม่รีบ เมลานี่อาจตายได้

"ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไป"อารีน่ารำพึงเบาๆ

"ธารน้ำแข็งเหรอ เธอจะไปหาใคร"วิลเลี่ยมถาม

"กราเซียล่า"อารีน่าตอบ เธอนึกถึงวัยเด็กกับเพื่อนคนนั้นที่ชื่อกราเซียล่า หรือที่เธอและเมลานี่เรียกว่าเกรซ

สาวน้อยภูตน้ำแข็งที่พออายุได้สิบสี่ปีก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย อารีน่ารู้มาว่ากราเซียล่าไปอยู่ในธารน้ำแข็ง อารีน่ายิ้มเมื่อนึกถึงคำว่าธารน้ำแข็ง (glacier) กับชื่อ กราเซียล่า เธอก็ไม่รู้ว่ากราเซียล่ากับครอบครัวอยู่ในที่แบบนั้นได้ยังไง แต่คงเป็นเพราะพวกนั้นเป็นภูตน้ำแข็งแน่ๆ หญิงสาวนึกถึงวัยเด็ก กราเซียล่าและเธอกับเมลานี่จะไปที่แม่น้ำฟรีซเสมอ แม่น้ำที่แข็งเป็นน้ำแข็งตลอดปีกลายเป็นที่เล่นสเก็ตน้ำแข็งของพวกเธอ อารีน่ายิ้มขึ้นอีกครั้ง เมลานี่ล้มบ่อยมาก สุดท้ายก็เล่นได้โดยไม่มีสะดุดอีก พอนึกถึงเมลานี่

"ฉันจะไม่ยอมเสียเมลนี่ไป คุณแม่คะ ถ้าเมลนี่ได้เจอคุณแม่เหมือนหนู คุณแม่ส่งเมลนี่กลับมาด้วยนะคะ"อารีน่ากระซิบกับตัวเอง