อารีน่า เจ้าหญิงภูตหิมะ

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนร่วมทางที่ไม่คาดฝัน

ร่างของอารีน่ากำลังคุ้ยหาบางอย่างในตู้เสื้อผ้า ก่อนเธอจะดึงรองเท้าเดินในหิมะคู่หนึ่งออกมา อารีน่าลองกดปุ่มเล็กๆที่อยู่ข้างรองเท้า มันกลายเป็นรองเท้าสเก็ตน้ำแข็งทันที

"เก่า แต่ยังใช้ได้ดี โชคดีจริงๆ"อารีน่าพูด เธอใส่ของสองสามอย่างลงในกระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างตัว ของประเภทมีดพับบ้าง ยานิดๆหน่อยประเภทยานวดสำหรับเวลาเท้าแพลงอะไรพวกนั้นบ้าง แล้วเธอก็ลุกออกไปจากห้อง

"เมลนี่"เธอเรียก หลังจากแบกกระเป๋าออกมาหน้าวังแล้วพบเมลานี่ยืนคอยอยู่ข้างๆ

"เดี๋ยวจะมีคนเอารถไปส่งเราที่ป่าวิญญาณก่อน แล้วเราค่อยเดินต่อกันไปเอง เอ้อ ฉันจะแนะเพื่อนร่วมทางของเราคนหนึ่งให้เธอรู้จักจ้ะ"เมลานี่บอก พอเธอพูดจบ ร่างวิญญาณของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเมลานี่ เธอมีตาสีดำราวกับท้องฟ้ายามราตรี ผมสีดำสนิทที่พลิ้วไปมาตลอดเวลาแม้ตรงที่พวกเธอยืนจะไม่มีลม ร่างที่โปร่งใสแต่ยังดูสวยงาม

"นี่คือโคโนกะจ้ะ"เมลานี่บอก"โคโนกะเป็นวิญญาณที่มีความพิเศษอย่างหนึ่งคือ เธอใช้เวทได้"

"แต่ปกติวิญญาณจะใช้เวทไม่ได้นี่เมลนี่"

"มันก็ใช่นะ แต่โคโนกะพิเศษกว่าวิญญาณดวงอื่นๆ"

"มีใครวิ่งมานั่นน่ะ"อารีน่าพูด หญิงสาวมองไปไกลๆแล้วเห็นใครสองคนวิ่งมา

"อ้าว วิล มาทำไมล่ะ"อารี่น่าถาม เมื่อเห็นวิลเลี่ยม

"นี่ไม่มีใครบอกเธอเหรอว่าฉันจะไปด้วยน่ะ"วิลเลี่ยมตอบ

"แล้วคิดว่าไงล่ะแล้วบอกไว้ก่อนนะ ฉันดูแลตัวเองได้ ห้ามเอาตัวเข้ารับอันตรายแทนฉันเด็ดขาด เพราะถ้าเสียเธอไปฉันจะเสียใจมากแน่ๆ"อารีน่าพูด

"รู้แล้วน่ะ แต่ถ้าต้องเสียเธอไปฉันก็คงทนไม่ได้"วิลเลี่ยมตอบกลับ มันแสดงถึงความรักที่พวกเขามีให้แก่กันและกัน

"นี่จะไปกันรึเปล่า"เมลานี่ร้องถามมาจากบนรถ ทั้งสองจึงรีบปีนขึ้นรถทันที รถเลื่อนที่แล่นด้วยความเร็วจนเส้นผมสีเงินของอารีน่าปลิวไปตามแรงลม แต่มีสิ่งอื่นที่ปลิวไปกับมันด้วย สิ่งนั้นปลิวไปตกลงบนพื้นหิมะ ส่องแสงแวววาวอยู่บนนั้น

"หยุดก่อนค่ะ"อารีน่าร้องตะโกนบอกคนที่ขับรถเลื่อนอยู่ เธอรีบวิ่งไปบนพื้นหิมะ สิ่งที่เธอเก็บขึ้นมาคือแหวนเงินประดับพลอยสีฟ้าแสนสวย มันหลุดจากเชือกบางๆที่อารีน่าห้อยมันไว้กับคอ เหตุที่เธอไม่ใช้สร้อยนั้นเพราะว่า แหวนนั้นเป็นของหมั้นของวิลเลี่ยม เขาเคยบอกเธอเอาไว้ว่าจะหาสร้อยมาให้ อารีน่าจึงใช้เพียงเชือกบางๆเท่านั้น

"ว่าจะให้เธออยู่แล้ว"วิลเลี่ยมบอก เขาดึงสร้อยคอเงินเส้นเล็กๆออกมาจากกระเป๋า อารีน่ารับมันมาแล้วร้อยแหวนเข้าไป แล้วใส่ไว้เหมือนเดิม

"เดี๋ยว เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ใช้สร้อย"อารีน่าถาม

"เธอนะ ถ้าฉันบอกว่าจะเอาสร้อยมาให้ ฉันก็เดาได้เลยว่าเธอไม่ยอมใช้สร้อยอันอื่นหรอก"วิลเลี่ยมตอบพลางยิ้มอย่างขำๆ

"อะไรกัน เดาถูกด้วยเหรอ"อารีน่าร้อง

"ถ้าเป็นเรื่องเธอ ฉันเดาได้อยู่แล้ว"เขาตอบ

ไม่นาน... รถเลื่อนก็มาถึงป่าวิญญาณ เมื่อมองเข้าไป ภายในนั้นมืดมาก แต่มีบางสิ่งที่ให้แสงสว่างเป็นจุดๆ ร่างขาวๆของวิญญาณมากมายเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าไปมาระหว่างหมู่ต้นไม้ ที่นี่ไม่ว่าใครก็ต่างมองเห็นวิญญาณได้ทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องมีสัมผัสที่6เหมือนเมลานี่ก็ได้ ทั้งสามลงจากรถเลื่อน แล้วรถก็วิ่งจากไป

"นี่อย่าบอกนะว่าต้องเข้าไปในนั้นน่ะเมลนี่"อารีน่าถาม แต่ไม่มีคำตอบจากเมลานี่ เราะหญิงสาวกำลังหลับตา ปิดประสาทการมองเห็นเพื่อใช้ความสามารถพิเศษของตัวเอง พลังตรวจหาตำแหน่ง

ขณะที่หลับตา

สิ่งที่เมลานี่เห็นคือความมืดอันว่างเปล่า เธอไม่รู้สึกว่ามีตัวตนอีกแล้ว ไม่ได้ยินเสียงเรียกของอารีน่าที่ร้องเรียก

'ไอน์เฟเรีย ไอน์เฟเรีย ออกมาสิ อยู่ที่ไหนกัน ไอน์เฟเรีย'แสงสว่างจุดเล็กๆสว่างขึ้น ภาพรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป มันเป็นห้องๆหนึ่ง มีเบาะสีขาวใบหนึ่งวางอยู่บนแท่น อะไรที่วางอยู่บนนั้นยังดูเลือนราง

'อะไรน่ะ ที่วางอยู่บนนั้นมัน...มันคล้ายลูกแก้วนี่'แล้วภาพก็จางหายไป เมลานี่กลับมามีสติอีกครั้ง สิ่งที่ต่างไปคือเธอรู้สึกเหมือนพลังในร่างนั้นหายไปมากทีเดียว

"เจออะไรบ้างล่ะเมลนี่"อารีน่าถาม

"เจอสิ เจอเยอะเลย"

"เจอแล้วก็นำทางไปเลย"อารีน่าพูด เมลานี่เดินเข้าไปในป่าวิญญาณอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว! เมลนี่"อารีน่าและวิลเลี่ยมพูดพร้อมกัน

"อะไรเหรอ"เมลานี่ทำหน้าสงสัยเมื่อหันมามองอารีน่ากับวิลเลี่ยม

"ก็เธอกำลังจะเดินเข้าไปในป่าวิญญาณนะ"อารีน่าบอก

"รีน่า อย่าบอกนะว่าเธอกลัวผีน่ะ"เมลานี่พูด

"เอ่อ...มันก็...นะ"อารีน่าตอบอ้ำอึ้ง

"ทั้งๆที่เธอมีน้องสาวฝาแฝดเป็นคนมีสัมผัสที่6เนี่ยนะ"เมลานี่ถาม

"แต่ฉันไม่เคยเห็นพวกนั้นเลยนี่"อารีน่าตอบ

"เอาน่า พวกเขาไม่ทำอันตรายเธอหรอก ถ้าแม้แต่ผีเธอก็กลัวแล้วถ้าเจอพวกคนที่เอาไอน์เฟเรียไปแล้วพวกนั้นทำร้ายเราเธอจะทำยังไง เอาล่ะไปกันเถอะ"

"อืม ไปกันเถอะ"

ทั้งสามจึงเริ่มเดินเข้าสู่ป่าวิญญาณ