อารีน่า เจ้าหญิงภูตหิมะ

ลำดับตอนที่ #11 : บทส่งท้าย ครอบครัวแสนสุข

เสียงดนตรีดังลอดออกมาจากห้องสี่ห้องที่อยู่ติดกัน อารีน่าที่ตอนนี้มีอายุ 31 ปีแล้ว เธอกับวิลเลี่ยมแต่งงานกันมาสิบสามปีแล้วนับจากวันนั้น

เธอเปิดประตูสีขาวบานแรกในจำนวนสี่ห้องที่อยู่ติดกันนั้น ในห้องสีขาว มีหน้าต่างบานใหญ่รับแสงแดดที่ปิดด้วยผ้าม่านลูกไม้บางเบา ที่มุมห้องมีตู้เล็กเก็บโน้ตเพลงอย่างเป็นระเบียบ ที่กลางห้องมีแกรนด์เปียโนสีขาวตัวหนึ่ง และเด็กสาวผมสีเงินที่กำลังดีดเปียโนคือมารี ลูกสาวคนโตของอารีน่านั่นเอง

เด็กสาวอายุสิบสองปีดีดเปียโนเป็นเพลงที่อ่อนหวาน และแสดงถึงความรัก มือซ้ายของเธอเอื้อมไปเปิดโน้ตเพลงหน้าต่อไป แล้วกลับมาดีดต่ออีก คราวนี้อารมณ์ของเพลงเปลี่ยนไป เป็นความเศร้าอย่างสุดแสน มารีดูเหมือนไม่สังเกตเห็นผู้เป็นแม่ที่เข้ามาเลย ดูเธอตั้งสมาธิอยู่กับเพลงที่กำลังเล่นอย่างมาก อารีน่าคิดว่าเธอจะไม่รบกวนสมาธิของลูกต่อจึงออกจากห้องไป

เธอเดินไปห้องที่สอง เด็กหญิงผมสีทองคล้ายผู้เป็นพ่อกำลังเป่าฟลุ้ต เธอเงยหน้าขึ้นมองอารีน่า

"เล่นต่อไปเถอะคริสต้า"อารีน่าพูด คริสต้าจึงเป่าฟลุ้ตของเธอต่อไป คริสต้าลูกสาวคนที่สองของอารีน่าและวิลเลี่ยม อายุสิบเอ็ดปี เธอแตกต่างจากมารี พี่สาว คือมารีจะเย็นชามากในขณะที่คริสต้าจะอารมณ์ดีร่าเริงอยู่เสมอ อารีน่าออกจากห้องแล้วเปิดประตูไปที่ห้องที่สาม

ในนั้นมีเด็กหญิงอยู่สองคน คนหนึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้องตรงหน้าต่างที่แดดส่องสว่าง กำลังเล่นกับลูกแมวตัวเล็กชื่อลูซี่ มันมีขนสีเทาเหมือนควันไฟและมีปลายหางสีดำ กำลังพยายามตะปบเชือกผูกปมที่เด็กหญิงผมสีเงินกำลังถือห้อยล่อหลอกมัน เด็กหญิงอีกคนที่มีผมสีเงินเหมือนกันกำลังสีไวโอลินเป็นเพลงท่วงทำนองสนุกสนาน

"เป็นไง เอมมา แอนน์"อารีน่าพูด เด็กหญิงทั้งสองหันมาทันที แอนน์วิ่งมาโดยมีลูซี่ลูกแมวน้อยตามมาด้วย เอมมาวางไวโอลินลงในกล่องและเดินมาหา ทั้งสองอายุสิบปีแล้ว โดยที่เอมมาเป็นแฝดผู้พี่และเกิดก่อนแอนน์สองนาทีกับสามวินาที

"คุณแม่ วันนี้ลูซี่ไปเอาสร้อยข้อมือลูกปัดที่คุณแม่ทำให้หนูมาเล่น มันกัดขาดเลยค่ะ"แอนน์พูด พร้อมกับหยิบเส้นเชือกขาดที่มีลูกปัดสีฟ้ากับขาวห้อยอยู่ และปลายเชือกก็รุ่ยเพราะฟันซี่เล็กๆของลูกแมวมาจากในกระเป๋าเสื้อ

"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวแม่ทำให้ใหม่"อารีน่าพูดแล้วเอาเส้นเชือกจากมือลูกสาวมาใส่กระเป๋ากระโปรงเอาไว้ เธอเลื่อนบานกระจกออกไปข้างนอก ที่นั่นเด็กชายผมทองนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาใช้พู่กันวาดรูปลงบนเฟรมผ้าใบสีขาว แต่งแต้มเป็นรูปสวนที่มีดอกไม้บานและใบไม้สีเขียว อารีน่ามองภาพนั้น ดูเหมือนเด็กชายจะรู้สึกตัวมามีใครมายืนอยู่ด้านหลัง เขาวางพู่กันและหันมาทันที

"คุณแม่ ผมอยากให้คุณแม่มาเป็นแบบให้ผม แต่ว่ายังวาดภาพนี้ไม่เสร็จ ถ้าเสร็จแล้วคุณแม่มาเป็นแบบให้ผมนะ"เด็กชายพูด เขาหยิบพู่กันอีกครั้งแล้วหันไปวาดรูปต่อ

"ได้จ้ะ เอริค แต่ว่าแม่มีงานเยอะอยู่นะ ถ้าวันไหนแม่วางแบบนี้อีกจะมาให้ลูกวาดแล้วกันนะ"อารีน่าพูดกับลูกชายนักวาดภาพของเธอ

                                                                         ..........................................

ในห้องๆหนึ่งที่จัดไว้ มีกล้องตั้งอยู่บนขาตั้ง และเด็กๆทั้งห้าก็มารวมกัน ทั้งๆที่ในวันหนึ่งแทบทุ
คนจะไม่ได้เจอกันเลย มารีจะซ้อมเปียโน คริสต้าจะเป่าฟลุ้ต เอมมาเล่นไวโอลิน แอนน์จะเล่นกับ
ลูซี่หรือซ้อมร้องเพลง เอริคจะนั่งวาดรูป รวมๆแล้วทุกคนพบหน้ากันเฉพาะเวลานอนเท่านั้นเพราะเด็กหญิงทั้งสี่นอนด้วยกันในห้องใหญ่และเอริคนอนแยกอีกห้อง

วันนี้มารีสวมชุดกระโปรงสีขาวแขนยาวและคาดเข็มขัดสีฟ้าอ่อน คริสต้าสวมกระโปรงสีน้ำเงินและสร้อยคอลูกปัดสีขาวที่อารีน่าทำให้ เอมมาสวมกระโปรงสีชมพูและสวมสร้อยข้อมือลูกปัดสีฟ้า-ขาวที่อารีน่าทำให้  แอนน์ก็แต่งตัวแบบเดียวกับฝาแฝดของเธอ เอริคใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางกงสีดำ

อารีน่าสวมกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนและมีผ้าคลุมยาวถึงพื้นปักเลื่อมพราว ผมสีเงินเกล้ามวยและสวมมงกุฎเงินประดับมุก เธอนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้องและวิลเลี่ยมนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ มารียืนที่ข้างซ้ายของเธอ คริสต้ายืนข้างขวาของวิลเลี่ยม เอริค เอมมาและแอนน์นั่งอยู่ด้านหน้า แล้วชัตเตอร์ก็ถูกกด ภาพออกมาดีและทุกคนก็ยิ้มอย่างมีความสุข ดูเป็นครอบครัวที่สดใสและมีความสุข