[B.A.P] SF/Fic HimDae - Two of Us

ลำดับตอนที่ #13 : SF : HimDae - ฤดูหนาว

Title: ฤดูหนาว

Author: 2R_Rainbow_esoR

Rating: PG

Note: Merry Christmas ทุกคนค่ะ

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

จองแดฮยอนชอบอากาศหนาวๆ แต่พอเวลาหนาวแล้วมันก็ทำให้นึกถึงใครบางคน คนที่มักจะชอบมากอดเขาให้หายหนาว แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

 

หน้าหนาวมันมักจะทำให้แดฮยอนเหงาและอยากอ้อนใครบางคน ทุกปีก็เคยชินกับการมีใครบางคนให้อ้อน แต่ปีนี้ไม่มีใครแล้ว ใครบางคนที่มักอยากจะอ้อนตลอดเวลาหายไปแล้ว คิมฮิมชานไม่อยู่กับจองแดฮยอนอีกแล้ว

 

“ฟุ้งซ่านว่ะ” เก็บของยัดใส่กระเป๋าเสร็จก็เดินออกจากบ้านไปทันที อยู่บ้านแล้วฟุ้งซ่านของไปนั่งเงียบๆดีกว่า พอออกมาข้างนอกได้ก็รู้สึกว่ามันหนาวและเย็นมาก หนาวไปถึงหัวใจ ถ้ามีใครอีกคนมาคอยอยู่ด้วยกันก็ดีน่ะสิ

 

“โอ๊ยบ้าๆๆ พอแล้วๆๆๆ” ตีหัวตัวเองหลายๆทีเพื่อให้ย้ำว่าควรที่จะเลิกคิดถึงคนๆนั้นได้แล้ว

 

จองแดฮยอนเป็นนักเรียนเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยกับคิมฮิมชานนักศึกษาปีสอง แต่แดฮยอนกับฮิมชานคบกันตั้งแต่แดฮยอนอยู่มัธยมต้นปีหนึ่งและฮิมชานอยู่มัธยมต้นปีสาม และตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างลงเมื่อสามเดือนที่แล้ว

 

เหตุผลเพราะอีกฝ่ายไม่มีเวลาให้และใกล้ชิดกับคนอื่นมากจนเกิดความรู้สึกดีๆ แล้วคนรออยู่ไกลๆเล่าจะทำอย่างไรได้ รั้งไว้ก็ไม่ได้ จะยื้อก็เจ็บ แม้จะรักมากแต่แดฮยอนก็พร้อมใจที่จะปล่อยมือฮิมชานไป ไม่ขอเจอและรับรู้จากอีกฝ่ายอีก 

 

วันเวลาไม่ได้ทำร้ายแดฮยอนแต่สิ่งที่ทำร้ายคือความคิดถึงและความเหงา แม้ว่าเขาจะไม่ได้เสียน้ำตาอีกแล้วแต่มันก็ยังเจ็บปวดอยู่ลึกๆที่ข้างกายของเขาจะไม่มีคนที่เป็นทุกอย่างของเขาอีกแล้ว แม้จะน่าเศร้าแต่ก็คงต้องปล่อยให้มันดำเนินไป

 

แดฮยอนผลักเปิดประตูร้านกาแฟเข้าไปด้านใน น่าแปลกนะที่ตัวเขาที่ไม่ค่อยชอบดื่มกาแฟสักเท่าไหร่จะต้องมาที่ร้านกาแฟทุกวันหรือทุกช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ มาทั้งๆที่รู้ว่าใครบางคนจะไม่เดินผ่านมา มาทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะไม่กลับมา

 

“ขอแฟรบปูชิโน่แก้วใหญ่สุดแล้วก็ชีสเค้กครับ” เพียงไม่นานแดฮยอนก็ได้เมนูที่ต้องการ เจ้าตัวเดินไปนั่งที่โต๊ะบาร์ริมกระจกร้าน เลือกตัวนั่งที่อยู่ทางฝั่งประตูร้าน... ที่ประจำของเขากับใครบางคน

 

น่าแปลกที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ฮิมชานก็จะยังอยู่ในห้วงทุกความคิดของเขาเสมอ แดฮยอนหยุดการฟุ้งซ่านด้วยการหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านไปพลางๆ ถ้าเบื่อก็หยิบไดอารี่มานั่งเขียน แดฮยอนไม่ใช่คนชอบเขียนหรือขยันอะไรมากมายหรอก ก็แค่ต้องทำเผื่อที่จะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน

 

นั่งไปได้สักพักก็มีคนมานั่งที่โต๊ะบาร์ เขาคนนั้นถือแก้วมัคของช็อคโกแลตร้อนมา กลิ่นหอมของมันแตะจมูกจนแดฮยอนต้องหันไปมอง ทั้งสองยิ้มให้กันแล้วจมอยู่กับโลกของตัวเองกับเครื่องดื่มแสนอร่อย 

 

แดฮยอนก้มหน้าเขียนระบายสิ่งที่อยู่ในหัวให้ออกมาเป็นตัวหนังสือ นี่ว่าอีกสักหน่อยเขาจะต้องเขียนนิยายดูแล้วนะถ้าตัวเขาจะเขียนได้แบบนี้ ถ้าเบื่อก็หยิบหนังสือเรียนมาอ่านจากนั้นก็สลับเขียนไดอารี่ ทำอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกถึงใครที่เดินผ่านหลังเขาไป ร่างสูง ผิวขาว หน้าตานิ่งเฉยที่นั่งลงถัดจากคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้น

 

แดฮยอนหันกลับมาจมกับโลกของตัวเองอีกครั้ง ถ้าตอนนี้ฮิมชานอยู่ข้างๆเขาเจ้าตัวก็คงจะนั่งอ่านนิยายพร้อมกับจิบอเมริกาโน่ร้อนรสเข้มนั้น 

 

แดฮยอนวางปากกาลงแล้วนั่งเท้าคางค้ำโต๊ะแล้วเงยหน้ามองออกไปด้านนอก ยิ้มกับหิมะที่กำลังโปรยปรายแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครมาเคาะกระจกตรงเขา 

 

“พี่ฮิมชาน” อีกฝ่ายยิ้มกว้างๆแล้วโบกมือทักทายเขาก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาในร้าน แดฮยอนเก็บไดอารี่ยัดเข้ากระเป๋าก่อนที่จะหันไปมองคนที่วิ่งพุ่งเข้ามานั่งข้างๆเขาเหมือนได้รับเชิญ

 

“เป็นไงสบายดีไหมเรา” ฮิมชานยิ้มแล้ววางลงบนหัวของแดฮยอน

 

“ก็ดี พี่มาทำอะไรแถวนี้” ฮิมชานยิ้มแล้วโคลงหัวแดฮยอนเล่นจนเจ้าตัวทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วปัดมือออก

 

“เบื่อๆอ่ะมาเดินเล่นไหงเดินมาถึงนี่ก็ไม่รู้ ไม่กลัวอ้วนหรือไงหื้มแมวน้อย” คนที่โดนเรียกว่าแมวน้อยสะบัดหางตามอง

 

“ไม่ต้องมายุ่งเลย” ฮิมชานไม่ถือโกรธกลับหัวเราะเสียอีก แดฮยอนเลื่อนหนังสือเข้ามาใกล้ตัวแล้วเริ่มก้มหน้าอ่าน อีกมือก็หยิบแก้วแฟรบปูชิโน่มาดื่ม รสขมของกาแฟและรสหววานของวิปครีมที่ตัดกันอย่างลงตัวไหลลงลำคอไป ช่วยคลายความขมในคอยามที่ได้เจอหน้าคนข้างกายได้ดีจริงๆ

 

“อ่านหนังสือเตรียมสอบเหรอ ให้พี่ช่วยติวไหม” ฮิมชานยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มให้ แดฮยอนหันหน้าไปมองแล้วก็กัดริมฝีปากเบาๆ

 

“ว่างด้วยหรือไง” ฮิมชานยิ้มแล้วขยี้ผมของแดฮยอนจนเจ้าตัวโวยวายนั่นแหละถึงหยุด

 

“ว่างสิ ... จริงๆแล้วพี่อยากเจอแดฮยอนนะ” 

 

“แต่ผมไม่ได้อยากเจอพี่” แดฮยอนตัดสินใจปิดหนังสือแล้วเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วสะพายกระเป๋าตัดใจจากชีสเค้กที่ยังกินไม่หมด

 

“เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป” ฮิมชานคว้ามือของแดฮยอนไว้ไม่ให้ลูกแมวได้หนีไปที่ไหนได้

 

“ปล่อยผมนะ” แดฮยอนพยายามบิดข้อมือออกแต่ฮิมชานก็จับไม่ปล่อย เขาไม่คิดว่าเขาจะเดินมาถึงร้านนี้แล้วเจอลูกแมวตัวนี้จริงๆ พอได้เจอแล้วตัวเขาก็โลภอยากที่จะเข้ามาเล่นกับลูกแมวตัวนี้จนลืมไปว่า เขาเคยทำไม่ดีกับแดฮยอนเอาไว้

 

“เราคุยกันก่อนได้ไหม ขอร้องล่ะ” แดฮยอนมองฮิมชานด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยม่านน้ำ

 

“ตอนที่ผมขอร้องพี่ พี่หยุดฟังพี่ไหมล่ะแล้วตอนนี้ผมต้องฟังพี่หรือเปล่า” ฮิมชานดึงแดฮยอนเข้ามากอด เขาไม่สนแล้วว่าตอนนี้จะอยู่ที่ไหนขอแค่ได้รั้งลูกแมวตัวนี้ไม่ให้หนีไปก็พอ แม้ว่าฮิมชานจะนั่งอยู่บนเก้าอี้แต่แดฮยอนก็ซบหน้าลงกับไหล่ของฮิมชานอย่างพอดี

 

“พี่ฮิมชานใจร้าย” ไม่ว่าเปล่าแดฮยอนทุบที่ไหล่อีกข้างไม่หยุด ฮิมชานก็ปล่อยให้คนในอ้อมกอดทุบเขาไป

 

“ขอโทษครับ พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม พี่รู้ตัวแล้วว่าพี่รักแดฮยอนจริงๆนะ” 

 

เขาไม่ได้พูดปด หลังจากที่เขาเดินจากแดฮยอนมา ตัวเขาก็ไม่เคยมีความสุขเลยแม้ว่าจะหลงไปชั่วขณะแต่เขาก็ยังคิดถึงแดฮยอน ยังคิดถึงตัวนิ่มๆ กลิ่นหอมๆและท่าทางเวลาที่แดฮยอนอ้อนเขา เวลาล่วงเลยไปทำให้เขารู้สึกตัวว่าเขาได้ทำพลาดไป 

 

แดฮยอนคงไม่รู้ว่าตัวเขาแอบตามดูเจ้าลูกแมวตัวนี้เท่าที่เวลาจะพออำนวย ใบหน้าน่ารักที่ไม่มีรอยยิ้มนั้นมันทำให้เขาปวดใจ เหมือนกันตอนนี้ที่เขาได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆอยู่ที่ข้างหู เขารู้สึกเบื่อๆและเหงาที่ไม่มีคนข้างกาย ตัวเขาถึงมาเดินเล่นแถวๆนี้เผื่อว่าจะได้เจอแดฮยอนแล้วเขาก็ได้เจอจริงๆ ครั้งนี้ตัวเขาจะไม่ทำผิดอีก เขาจะไม่ปล่อยมือแดฮยอนอีก

 

“ให้โอกาสพี่ได้ไหมครับแมวน้อย ต่อจากนี้คนเลี้ยงจะทำตัวดีๆไม่หวั่นไหวอีกแล้ว” แดฮยอนเงยหน้าจากไหล่ที่ซบ ฮิมชานไล้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้ ดวงตากลมใสที่คิดถึงกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาไม่แน่ใจ

 

“ถ้าพี่อยากได้โอกาสนั้น พี่คงต้องเริ่มต้นจีบผมใหม่แล้วล่ะ ผมไม่อยากได้พี่คนเดิมที่ทำให้ผมเจ็บอีก” ฮิมชานยิ้มแล้วลูบแก้มของแดฮยอนเบาๆ

 

“แน่นอนครับ พี่จะเริ่มต้นใหม่จะไม่มีคิมฮิมชานคนเดิมแล้ว แต่จะมีคิมฮิมชานคนใหม่ที่จะไม่ทิ้งลูกแมวตัวนี้ไปไหน อยู่กับพี่นะ” แดฮยอนตอบรับคำขอนั้นด้วยการวางกระเป๋าสะพายลงที่เดิมแล้วลงนั่งที่เก้าอี้

 

“ตอนที่เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน พี่คิดถึงผมไหม” ฮิมชานสอดมือเข้าจับประสานกับมือของแดฮยอน

 

“พี่คิดถึงเรามากที่สุดเลยครับ ไม่เคยคิดถึงใครเท่านี้มาก่อนเลย” แค่เพียงประโยคเดียวก็ทำให้หัวใจของจองแดฮยอนที่เคยแห้งโรยรากลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง แดฮยอนอาจจะเป็นคนโง่ที่เชื่อคำคนที่เคยทิ้งเข้าไปแล้วหนึ่งครั้ง แต่ยังไงก็เถอะการที่ได้ฮิมชานกลับมามันก็เป็นเรื่องดีกว่าอยู่ดีนั่นแหละ

 

“ผมก็คิดถึงพี่มากเหมือนกัน” แดฮยอนวาดรอยยิ้มส่งให้ ฮิมชานที่หมั่นเขี้ยวลูกแมวก็ดึงแก้มเบาๆสักหนึ่งที แล้วบรรยากาศหนาวด้านนอกก็กลับอุ่นขึ้นทันตา เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังประสานขึ้นเบาๆแต่มือที่จับกันไว้นั้นจะประสานกันแน่นไม่หลุดอีกแล้ว

 

 

 

บางทีตั้งแต่นี้ไปแดฮยอนอาจจะได้คนเลี้ยงคนเก่าแต่เป็นความรักครั้งใหม่ก็ได้นะ...