ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF : HimDae - One Shot
Title: One Shot
Author: 2R_Rainbow_esoR
Rating: PG-18
Note: สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แสงไฟสลัว...
เสียงเพลงเสียดหู...
กลิ่นควันบุหรี่...
เหล้ารสแรง...
กับผู้ชายสองคนที่นั่งข้างกันอยู่หน้าบาร์...
แก้วช็อทถูกเติมน้ำสีเหลืองทองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างกันก็ไม่ยอมรามือ ทั้งที่ไม่รู้จักกันแต่ก็นั่งดื่มเคียงข้างคล้ายดั่งสหายที่รู้จักกันมานานนม
แก้มแดงกร่ำกับดวงตาฉ่ำปรอย เรียกให้บาร์เทนเดอร์ประจำเคาน์เตอร์บาร์ต้องรีบเข้ามาห้ามปราม
“พอเถอะครับคุณ คุณเมาแล้วนะ” ปัดมือของบาร์เทนเดอร์ผู้หวังดีออกก่อนที่จะยกแก้วช็อทนั้นขึ้นกระดก
“ไม่เมา! เอามาอีก” กระแทกแก้วลงตรงหน้าบาร์เทนเดอร์และแน่นอนว่า ลูกค้าคือพระเจ้า
“นาย... ทำไมวันนี้ถึงมาดื่มล่ะ” น้ำเสียงทุ้มติดแหบเอ่ยถามขึ้น ดวงตาฉ่ำปรอยหันไปมองก่อนที่จะเอียงหัวอย่างสงสัย ใครกันนะ?
“เครียด.. อกหัก.. มั้ง” อีกฝ่ายเพียงแค่ยกยิ้มแล้วยกศอกขึ้นตั้งกับพื้นบาร์ ดวงตาคมมองเกลียวน้ำในแก้วใสที่ถูกแกว่งหมุน
“เหมือนกันเลย... สนใจไปต่อที่อื่นกันไหม?” ดวงตาโตพยายามหรี่มองอีกคนที่ยังคงมองแก้วเหล้าในมือเช่นเดิม ริมฝีปากบางยกยิ้ม แสงไฟสลัวที่สาดส่องมาคล้ายดั่งคนข้างกายนั้นเป็นเทพบุตรจากชั้นฟ้า
“ก็เอาสิ” ทั้งสองกระดกเหล้าชั้นดีในมือให้หมดก่อนที่จะกระแทกแก้วลงพื้นโต๊ะพร้อมกัน
ด้วยสิ่งใดก็ไม่รู้ ‘จองแดฮยอน’ ถึงได้เดินตามหลังคนชวนไปต่อต้อยๆ โดยไม่ถามสักคำว่าจะไปไหน
ด้วยประกายวาวในลูกตาสีเข้มที่สะท้อนกับแสงไฟสลัว...
กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ที่เด่นชัดจากกลิ่นคลุ้งทั้งหลาย...
น้ำเสียงทุ้มนั้นที่ทอดแววอาลัย...
หรือจะเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าวันช็อทกันนะ...
แดฮยอนตามขึ้นมาแม้จะยังไม่เข้าใจว่าตามมาทำไม แต่อาการกรึ่มๆนี่ก็ไมได้อยากทำให้คิดอะไรมาก
แม้สภาพรอบข้างจะเอียงๆ หมุนๆ แต่สองมือเย็นที่มาช่วยโอบประครองก็ช่วยนำทางให้เป็นอย่างดี
ที่นี่ที่ไหน..........? คิดอยากจะเอ่ยปากถามตั้งแต่ประตูห้องปิดลง แสงสลัวจากด้านนอกสาดเข้ามาบางเบา แม้จะเห็นไม่ชัดแต่ร่างทั้งร่างก็ถูกดันชิดติดประตู
สิ่งหยุ่นร้อนรุ่มบดเบียดเข้ามา กลีบปากแดงเริ่มถูกดูดเล่มจนช้ำเจ่อ แต่คนครอบครองมันก็ยังไม่ยอมถอนออก
ยังคงเมาทั้งเหล้ารสร้อนที่ยังกรุ่นกระเพาะ และตอนนี้กำลังมึนเมากับรสจูบแสนร้อนแรง หลงมัวเมาจนไม่รู้ว่าตอนนี้แผ่นหลังนอนราบติดพื้นเตียงได้อย่างไร
สติค่อยๆขาดหายไปพร้อมกับเสื้อผ้าที่ถูกปลดออกทีละชิ้น กายเปล่าที่ต้องไอเย็นหนาวสั่น ผิวเนื้อเนียนถูกฝ่ามือเย็นลูบไล้ ดวงตากลมเงยขึ้นสบเข้ากับดวงตาแสนคมที่เผลอมองสบกี่ครั้งก็คล้ายดั่งว่าถูกครอบงำเสียงทุกครั้งไป
แล้วความอุ่นร้อนจากเนื้อนุ่มหยุ่นนั้นก็สัมผัสไปทั่วทั้งร่าง ไม่มีพื้นที่ไหนที่ความร้อนรุ่นนั้นจะไม่ลากผ่าน ... กายบางที่แสนเย็นค่อยๆอุ่นขึ้น อุ่นจนร้อนรุ่มและดิ้นกายอย่างวามไหว
กลิ่นหอมเย็นๆยังคงกรุ่นอยู่ปลายจมูก เส้นผมสีดำสนิทเคล้าคลออยู่ตรงช่วงซอกคอ สองมือที่วางแนบกับพื้นเตียงถูกสอดประสานแล้วจับกันมั่น
ความเร่าร้อนที่ผ่านเข้ามา หยดน้ำตาใสไหลรินจากปลายหางตา ริมฝีปากคู่เดิมตามมาซับให้ แผ่นหลังถดถอยแต่อีกคนก็ตามซ้ำเข้ามา
เน้นย้ำ ซ้ำเข้ามา แม้ว่าจะถอยร่นหนีแต่ความร้อนรุ่มก็ยังคงตามมาไม่ห่าง เนื้อนิ่มที่เจ่อขึ้นถูกครอบครองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
รสเหล้าหายไปจากลำคอแล้ว ตอนนี้ได้แต่รสร้อนจากภายใน ผวาเข้ากอดอีกคนเมื่อความร้อนนั้นแทรกซึมเข้ามาทั่วทั้งร่างคล้ายดั่งไฟช็อต
แนวเล็บฟัดกรีดลงกับผิวกายขาวสว่าง กรีดลึกและเน้นย้ำตามความรู้สึก เสียงร้องที่สอดประสานไปกับเสียงหอบหายใจที่แนบชิดใบหู
เสียงทุ้มที่เอ่ยถ้อยคำอะไรที่จับใจความไมได้ ด้วยเพราะสิ่งเดียวที่วิ่งวนอยู่ในหัวคือสีขาวโพลนไปเสียทุกอณู ฟัดเล็บอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆถูกประครองทิ้งตัวลงกับพื้นเตียงนิ่ม
แล้วในดวงตากลมก็มองเห็นใบหน้าของอีกคนอย่างชัดเจน ชัดเสียจนเผลอมองจ้องดวงตาคมคู่นั้น อีกฝ่ายก็มองจ้องและส่งรอยยิ้มมาให้
สวรรค์ช่างสรรสร้างผู้ชายตรงหน้ามาเสียจริง ทั้งรูปคิ้ว ดวงตา จมูกหรือแม้แต่ริมฝีปากก็ดูดีราวกับเทพบนสรวงสวรรค์ นี่ตกลงว่าตัวเขานั้นอยู่บนสรวงสวรรค์หรือที่ใดกันแน่?
“นายชื่ออะไร” น้ำเสียงทุ้มที่เป็นดั่งมนต์สะกดเอ่ยถาม คนที่นอนมองอยู่ก็ได้แต่กระพริบตามองจ้อง
“แดฮยอน... จองแดฮยอน” น้ำเสียงนั้นดูเลื่อนลอยชอบกล ใครกันนะที่ชอบบอกว่าคนๆนี้เป็นเหมือนแวมไพร์ที่สามารถสะกิดจิตของผู้พบเห็น
“ฮิมชาน คิมฮิมชาน ... จำชื่อนี้ไว้นะ” ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาชิดริมฝีปากบางกับใบหูขาวที่เริ่มแดงเรื่อ ถ้อยประโยคนั้นช่างคล้ายกับวลีที่ได้ยินยามที่สมองขาวโพลนเสียเหลือเกิน
“นายเป็นของฉัน .. ของฉันคนเดียว”
“แดฮยอนเป็นของฮิมชานคนเดียว”
ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์วันช็อทที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในสมองหรือไร ไม่รู้ว่าเพราะสิ่งใดกันที่ทำให้แดฮยอนพยักหน้ารับตอบกลับไป ริมฝีปากบางได้รูปนั้นถึงคอยซับผ่อนไออุ่นสู่ผิวกายอีกครั้ง
“ร้องเรียกชื่อฉันดังๆล่ะ”
“...ฮิมชาน .. !!”
คนแปลกๆที่มาพร้อมกับกลิ่นอายเย็นๆ และเพียงแก้วเหล้าวันช็อทระหว่างเรา ...
ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นดั่งเถาวัลย์พันธนาการ จะดิ้นก็ไม่หลุด จะคลายก็ไม่ยอมปล่อย
แรงรัดดั่งโซ่ตรวนที่ผูกคนทั้งสองเข้าไว้ด้วยกัน ความลับอีกหนึ่งสิ่งของเหล้าวันช็อทแก้วนั้น…
คิมฮิมชานเป็นเจ้าของผับแห่งนั้น และเหล้าที่รินให้นั้นก็เป็นเหล้าพิเศษที่สั่งมาเพื่อคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนนี้เพียงคนเดียว
...ก็บอกแล้วว่า จองแดฮยอนเป็นของคิมฮิมชานคนเดียว .. และแน่นอนว่าตลอดไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น