[B.A.P] SF/Fic HimDae - Two of Us

ลำดับตอนที่ #5 : SF : HimDae - แข่ง [Ft. BangJae]

Title: แข่ง

Author: 2R_Rainbow_esoR

Rating: PG-18

Note: สุขสันต์วันเกิดค่ะ คิมฮิมชาน ^______^ *ดันกล่องของขวัญใบใหญ่เท่าบ้านให้* *ข้างในมีน้องแด้ผูกโบว์อยู่* >//////<
 

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ผลประกาศคะแนน

 

1. คิมฮิมชาน 100 คะแนน

2. จองแดฮยอน 99 คะแนน

 

 

 

 

ดวงตากลมโตเบิกกว้างกับรายชื่อบนกระดาษใบนั้น สองมือกำกันแน่จนสั่นไปหมด ฟันขาวกัดกลีบปากสีแดงสดของตัวเองไว้แน่น

 

มันอีกแล้ว!!!! ไอ้คิมฮิมชานอีกแล้ว!!!! ไอ้ประธานนักเรียนขี้เก๊ก  ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬาก็เป็นที่หนึ่งตลอด! เรื่องกีฬาจองแดฮยอนไม่ยุ่ง แต่ไอ้ท็อปวันของสายน่ะมันต้องเป็นของจองแดฮยอนเท่านั้น!! มันเป็นใครอยู่ๆมันก็มาแย่งที่1ไป ทั้งๆที่เพิ่งเข้ามาเมื่อปีที่แล้วเอง!

 

“เจ็บใจชะมัด!!” แดฮยอนกระทืบเท้าปึงปังอย่างเจ็บแค้น อีกแค่คะแนนเดียวเอง!! มันพลาดที่ตรงไหนกันนะ!

 

“เอาน่า ช่างมันเหอะ” เพื่อนที่อยู่ข้างๆตบไหล่คนหัวเสียเบาๆ

 

“ช่างไม่ได้! ยองแจฉันแพ้ไอ้บ้านี่อีกแล้วนะ เจ็บใจชะมัด!!” แต่แดฮยอนก็ยังฮึดฮัดอยู่เลยไม่รู้ว่าตอนนี้มีคนมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้ว

 

“โอ๊ะ... เต็มอีกแล้ว” น้ำเสียงทุ้มแหบดังขึ้นเหนือหัว  แดฮยอนหันไปด้านหลังก็ชนเข้ากับแผ่นอก สองมือยกขึ้นจับจมูกพร้อมกับอมลมเต็มแก้ม ไอ้ตัวปัญหาคิมฮิมชาน!!!

 

“นายอีกแล้วเหรอ!!” เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นว่าใครก็ตวาดแว้ดใส่ทันที

 

“ฉันทำไม?” กระตุกยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่ถลึงตาใส่ แดฮยอนก้าวถอยหลัง อีกคนก็เดินตามเข้ามา จนคนตัวเล็กชิดผนังที่ประกาศคะแนน

 

“ถอยออกไปเลยไอ้บ้า!!!” ว่าแล้วก็ดันใบหน้าแสนเจ้าเล่ห์นั้นให้ออกห่าง

 

“แล้วถ้าไม่ถอยล่ะ” ฮิมชานจับสองมือเล็กแล้วดันติดผนังไว้ก่อนที่จะก้าวตามไปชิดแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้เสียจนในแววตากลมฉายภาพสะท้อนในดวงตาคม  ริมฝีปากบางวาดรอยยิ้มที่ดูยังไงก็โคตรเจ้าเล่ห์เลยให้ตายสิ แดฮยอนเบี่ยงหน้าหนีแล้วหลับตาปี๋เมื่อฮิมชานก้มหน้าเข้ามาใกล้

 

“ครั้งหน้าก็เอาให้ชนะนะ.. หึหึ..” เสียงต่ำที่กระซิบชิดริมหูพาลเอาใจสั่น แดฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อปลายจมูกของตนปัดผ่านปลายจมูกโด่งนั้น

 

“แต่อย่าพยายามเลย.. ยังไงก็แพ้อยู่ดี” ทิ้งประโยคที่เรียกอารมณ์เดือดพล่านเอาไว้ให้แดฮยอน สองมือผลักคนสบประมาทให้ถอยห่างก่อนที่จะเดินปึงปังชนไหล่อีกคนออกไป

 

“ไอ้บ้าขี้เก๊กไปตายซะไป!!!!!” หันกลับมาตะโกนด่าประธานนักเรียนคนเก่งที่ยังยืนส่งยิ้มอยู่ที่เดิม

 

“ไอ้บ้าเอ๋ย ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้เลย!! แล้วไอ้ยองแจไปไหนวะไม่มาช่วยกันเลย” หันมองซ้ายขวาแล้วก็ต้องแบะปากเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองยืนคุยกับรองประธานนักเรียนเพื่อนไอ้ขี้เก๊กนั่นอยู่ใต้ต้นไม้

 

“ไอ้เพื่อนเลว!!! เห็นผู้ชายเหงือกบานดีกว่าเพื่อน!!” พาลจนฟาดงวงฟาดงาไปหมด ฮิมชานที่ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าบอร์ดก็ยิ้มอย่างสนุก

 

ใครว่าการเป็นประธานนักเรียนเป็นงานยากกันนะ .. ก็ไม่เห็นจะยากเลย สนุกอีกด้วย

 

“เฮ้ย กินข้าวเหอะจะอ่านหนังสืออะไรทั้งวันทั้งคืนวะ” ยองแจใช้ศอกกระทุ้งเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งอ่านหนังสือ เวลากินก็ไม่ค่อยยอมกิน เวลานอนก็เอาแต่อ่านหนังสือ ก็แค่แพ้ไอ้ประธานนักเรียนนั่นแค่คะแนนเดียวเอง ยังไงก็ท็อปอยู่ดีละวะ

 

“ไม่ได้ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าพลาดตรงไหน! ครั้งหน้าจะได้ไม่พลาดอีก” ยองแจส่ายหน้าอย่างระอาใจกับเพื่อนคนนี้ แล้วก็อ้าปากพะงาบๆเมื่อเห็นคนสองคนที่กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับจานข้าว ชิบหายแล้วทีนี้

 

“นั่งด้วยนะ” เสียงโทนต่ำกว่าบุคคลทั่วไปเอ่ยขึ้น ยองแจหันมองเพื่อนรักที่ตอนนี้ก็เอาแต่เท้าคางก้มหน้าอ่านหนังสือ  เออคงไม่เป็นไรมั้ง.. ถึงจะไม่อนุญาตไอ้ประธานกับรองประธานนักเรียนมันก็นั่งเรียบร้อยแล้ว 

 

“แล้วนั่น..” ยองแจส่งยิ้มให้ยงกุกที ฮิมชานที คือแดฮยอนเว๊ยศัตรูคู่อาฆาตมึงอยู่ตรงหน้าเลยเงยหน้าขึ้นมาหน่อยดีไหมวะ?

 

“บ้าไปแล้วมั้งครับ” ยองแจยักไหล่แล้วลงมือกินข้าวต่อ เวลาที่แดฮยอนอ่านหนังสือเจ้าตัวก็จะจมอยู่กับโลกที่มีแต่หนังสือตรงหน้าเท่านั้นแหละ ไม่สนอะไรรอบข้างหรอก

 

“ท่าจะจริง” ฮิมชานเท้าคางมองคนตรงข้ามที่ขมวดคิ้วยุ่งจมกับการอ่านหนังสือ

 

แดฮยอนยังคงนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ หมายมั่นว่าจะต้องชนะตอนสอบครั้งหน้าแน่ๆ ฮิมชานตักข้าวแล้วยื่นไปตรงหน้าคนที่นั่งไม่ยอมเงยหน้า  แดฮยอนที่เห็นช้อนข้าวยื่นมาตรงหน้าก็คิดว่าเจ้าเพื่อนตัวอ้วนนั่นล่ะที่มาป้อน ก็อ้าปากรับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆเสียเลย

 

ป้อนคนตรงหน้าที ป้อนตัวเองที ไม่รู้ทำไมมื้อเที่ยงนี้ถึงหวานจังเนอะคิมฮิมชาน ยงกุกกับยองแจก็ยิ้มให้กัน ตอนแรกยองแจก็ยังไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าไอ้ประธานนักเรียนน่ะทำไมถึงชอบมายุ่งแล้วก็แกล้งเพื่อนแมวของตัวเองจัง แต่ตอนนี้ยูยองแจรู้แล้วล่ะว่าเพราะอะไร

 

“ขอบใจนะยองแจ นายนี่น่ารักจังนะพี่เหงือกของนายรักตายเลย” ขนาดยังไม่เงยหน้าขึ้นมานะก็ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ยงกุกและยองแจเสียแล้ว ไอ้รองประธานน่ะไม่เท่าไหร่แต่ไอ้เพื่อนเลิฟที่นั่งอยู่ข้างๆนี่สิแทบจะมุดโต๊ะอยู่แล้ว

 

“หึหึ..” ฮิมชานกลั้นขำเสียจนตัวสั่น ถ้าเงยหน้าขึ้นมาสักนิดคงมีเฮนะลูกแมวเอ๋ย

 

“ยองแจเอาไก่ด้วยดิ เมื่อกี้อร่อยดี” ฮิมชานยิ้มแล้วคีบเนื้อไก่ส่งให้ แดฮยอนอ้าปากรับชิ้นไกแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ 

 

“นี่ไอ้อ้วนชวนพี่เหงือกของแกไปร้านเค้กป่ะ? ฉันมีบัตรลดอยู่นะ” ก็ยังไม่ยอมเงยหน้า ไม่รู้เลยนะว่าเพื่อนพี่เหงือกน่ะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

 

“ไม่เอาอ่ะแกก็เอาไว้ดิ ชอบไม่ใช่เหรอเค้กน่ะ”

 

“โอ๊ย บัตรยังเหลืออีกเยอะ ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากไปคนเดียวอ่ะ แกก็ชวนพี่เหงือกแกไปล่ะกัน” 

 

“แกก็ชวนประธานนักเรียนไปดิ” ยองแจกระแซะ โดยมีอีกสองคนรอลุ้นคำตอบ

 

“ถ้าจะให้ไปกับไอ้บ้านั่นอ่ะนะฉันพาหมาข้างบ้านไปดีกว่า” แล้วเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมาเจอคนที่บอกว่าไปกับหมาดีกว่า ใบหน้าหล่อคมกลับนิ่งขรึม นิ่งจนน่ากลัว “เฮ้ย!!!” แต่แดฮยอนก็ตกใจเกินกว่าที่จะมองเห็น

 

“เฮ้ย!!!” ฮิมชานก็ถลาไปจับคนที่ตกใจถอยเกือบหงายหลังตกเก้าอี้ แดฮยอนลูบหน้าอกตัวเองป้อยๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา

 

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาได้ยังไง แล้วมาทำไม .. ออกไปนะไอ้บ้าจับอยู่ได้” แดฮยอนผลักคนที่มาช่วยรับออกแล้วรวบหนังสือทั้งหมดไว้ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกไป ฮิมชานเข้ามาขว้างพร้อมกับยิ้มกว้าง

 

“เย็นนี้ไปกินเค้กกันนะ” 

 

“ไม่ไป! ถอยไปเลย” ฮิมชานยืนขวางลูกแมวที่ตะแหง๊วๆจะหนี มือหนึ่งจับต้นแขนส่วนอีกมือก็เนียนล็อคเอวไว้ ดวงตาโตตวัดมองใส่อีกคนที่ส่งยิ้มกว้างมาให้ น่ารำคาญชะมัด!

 

“ไปเถอะ ถือซะว่าไปกับหมาข้างบ้านก็ได้” ลงทุนมากไปไหมวะคิมฮิมชาน แดฮยอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างใช้ความคิดก่อนที่จะส่งเสียงหัวเราะแล้วพยักหน้าตกลง

 

“อื้อ ไปก็ได้” 

 

บางทีการที่มีหมาเป็นประธานนักเรียนก็เท่ไม่หยอกนะ

 

บางทียอมเป็นหมาแต่ได้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะมาก็คุ้มไม่ใช่เล่นนะ

 

ใครๆก็รู้ว่าแดฮยอนน่ะชอบของหวาน ยิ่งถ้าเป็นพวกเค้กหรือคุกกี้นะ ขอให้บอกเถอะถึงไหนถึงกัน! แต่ฮิมชานน่ะโคตรเกลียดของหวานเลยเพราะฉะนั้นตอนที่เดินตามหลังเจ้านายเข้ามาในร้านเลยได้แต่ทำหน้าแหยงๆกับกลิ่นหวานเลี่ยนที่ลอยวนอยู่รอบร้าน

 

แดฮยอนยืนเกาะตู้กระจกทำตาโตลุกวาวมองเค้กที่เรียงรายอยู่ในตู้ ฮิมชานก็ตามไปยืนซ้อนหลังแล้วเกาะเอวเล็กไว้ เนียนเก็บเลเวลซะให้พอใจ

 

“จะกินอะไรดีครับ” แดฮยอนหันมาแล้วส่ายหน้า รอยยิ้มที่ค้างอยู่บนใบหน้านั้นก็ทำเอาลูกหมาที่ยืนเกาะเจ้านายใจกระตุก

 

“อยากกินหมดเลยอ่า~” ว่าแล้วก็ซุกหน้าเข้าตู้กระจกอีกรอบ

 

“เลือกไปสองชิ้นก่อนก็พอนะ แล้วค่อยมาอาใหม่”

 

แล้วแดฮยอนก็ได้เค้กมา 4ชิ้น ของตัวเอง3 และของคนตรงข้ามอีก1 ที่แถมสั่งอเมริกาโน่มาดับความหวานด้วย แดฮยอนค่อยๆลิ้มชิมเค้กทีละชิ้นอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางการกินดูน่ารักเสียจนคนตรงข้ามมองแล้วก็เพ้อเอา

 

“ไม่กินเหรอไงน่ะ” เงยหน้าจากเค้กขึ้นมาถามคนตรงข้าม ฮิมชานเพียงแค่ระบายยิ้มเท่านั้น

 

“ถามหน่อยสิ ทำไมถึงต้องมาแข่งเรื่องเรียนกับฉันด้วย” พอพูดขึ้นมาแดฮยอนก็จำขึ้นได้เลย แดฮยอนวางกระแทกส้อมลงบนโต๊ะ

 

“ก็เพราะนายนั่นแหละ ฉันอยู่ที่1อยู่ดีๆพอนายเข้ามาก็ไหลไปอยู่ที่2เลย พูดแล้วแค้นชะมัด!!” แดฮยอนอ้าปากรับเค้กที่ประธานนักเรียนป้อนให้ เคี้ยวงับๆด้วยท่าทีโมโหสุดขีด แต่กลับโคตรน่ารักในสายตาคนมองเลย

 

“ก็ไม่เห็นต้องอยากเป็นที่1เลย เป็นที่2ก็ได้นิ”

 

“ทำไม?”

 

“ก็ถ้านายเป็นที่1 นายก็จะวิ่งไปเรื่อยๆใช่ไหมล่ะ แต่ถ้าเป็นที่2นายก็จะไม่ไกลเกินฉันเอื้อมยังไงล่ะ” นั่นจีบหรือเปล่า? ไม่รู้สิแต่แดฮยอนแก้มร้อนไปหมดแล้ว

 

“ก็แล้วทำไมจะต้องให้นายเอื้อมถึงด้วยล่ะ ฉันก็แค่อยากชนะอีกสักครั้ง เจ็บใจชะมัดอีกแค่คะแนนเดียวเอง” แดฮยอนหยิบส้อมมาจิ้มเค้กกินอีกครั้ง ฮิมชานก็ยิ้มทันที

 

“งั้นมาแข่งกันอีกรอบไหมล่ะ”

 

“แข่งอะไร”

 

“กินเค้ก”

 

แดฮยอนยิ้มแป้น ก็แหงล่ะใครล่ะจะชนะถ้าไม่ใช่จองแดฮยอนคนนี้น่ะ แดฮยอนซัดเค้กไป4ชิ้น ต่างกับใครอีกคนที่พยายามแล้วก็ได้แค่ครึ่งชิ้น 

 

“ชนะแล้ว อิอิ” แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะเสียงใส

 

“ชนะแล้วก็เลิกเกลียดกันได้แล้วเนอะ” แดฮยอนเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าที่นั่งเท้าคางทำปากยื่น

 

“ใครบอกว่าเกลียดล่ะ..... ก็แค่ .......... หมั่นไส้นิดหน่อยเอง”

 

 

 

วันนี้แดฮยอนมาโรงเรียนเช้าปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือไอ้คนที่เดินตามหลังมานี่แหละ ท่านประธานนักเรียนเดินขึ้นตีคู่มาข้างๆก่อนที่จะคว้ามือของลูกแมวที่เดินยิ้มอารมณ์ดีกับยามเช้าที่เจืออากาศเย็นหน่อยๆมากุมไว้

 

“โอ๊ะ...” แดฮยอนหันไปมองด้านข้างก็เจอเข้ากับรอยยิ้มจากท่านประธานนักเรียน อืม.... มีฟันกระต่ายด้วยแหะ

 

“ไปโรงยิมด้วยกันหน่อยนะ”

 

“ทำไมต้องไปด้วยล่ะ” ฮิมชานยิ้มแล้วชูมือที่จับอยู่ขึ้นมา

 

“นี่ไงตัวประกัน” 

 

“ชิ! ใครอยากไปด้วยกันล่ะ”

 

ฮิมชานพาแดฮยอนไปที่โรงยิมเพื่อคุยกับอาจารย์เรื่องการแข่งกระชับมิตรกับโรงเรียนพี่โรงเรียนน้อง แดฮยอนก็ขอผละไปหยิบลูกบาสมาเดาะ เสียงลูกกลมๆกระทบพื้นดังก้อง เจ้าตัวก็ยิ้มก่อนที่จะนึกสนุกชู๊ตลูกกลมๆในมือ แดฮยอนกระโดดแล้วชู๊ตออกไป

 

ลูกบาสลอยไปกระทบกับแป้นแล้วกระเด้งออก เจ้าตัวก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างดีใจ ที่อย่างน้อยจะไม่ลงแป้น ลูกบาสก็กระเด้งไปไกลนะเออ~ แดฮยอนวิ่งไปเก็บลูกบาสแล้วก็มาลองชู๊ตใหม่อีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม

 

“จะชู๊ตบาสน่ะต้องทำแบบนี้” ฮิมชานที่เดินมายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โอบแขนไปประคองมือเล็กที่จับลูกบาสไว้แล้วยกขึ้นสูง แผ่นอกกว้างแนบกับแผ่นหลังของคนตกใจไว้

 

“ไม่ได้ขอก็ไม่ต้องมาสอนเลย” หันหน้าไปหาพร้อมกับแบะปากใส่

 

“ลองซู๊ตดูสิ” ฮิมชานประคองมือนั้นกับลูกบาสแล้วปล่อยชู๊ตออกไป ลูกสีส้มลอยละลิ่วลงห่วงพอดิบพอดี

 

“เย้~!! ลงแล้วๆ” แดฮยอนก็กระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสองมือของคนสอนเมื่อครู่น่ะตอนนี้เลื่อนมาจับอยู่ที่เอวแล้ว

 

“ลองชู๊ตดูอีกลูก” ฮิมชานก้มลงเก็บลูกบาสที่กลิ้งมาที่ปลายเท้าแล้วส่งให้แดฮยอนที่ดูจะตื่นเต้นเสียเหลือเกิน ฮิมชานยังคงยืนซ้อนหลังแล้วประคองมือที่จับลูกนั้นไว้ก่อนที่จะส่งแรงส่งลูกออกไป และมันก็ลงห่วงอีกครั้ง

 

“โอ๊ะ! เห็นไหมล่ะว่าลงอีกแล้ว” เมื่อแดฮยอนหันมาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของท่านประธานนักเรียนทันที สองมือดันแผ่นอกกว้างให้ถอยห่าง

 

“จะเข้ามาใกล้ทำไม โรคจิตหรือไง ปล่อย!” ถึงจะผลักแต่คนที่ตัวโตกว่าเกือบช่วงตัวก็ไม่ยอมถอย หึ๊ย!!!

 

“นี่ มาเล่นเกมกันไหม?” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคิมฮิมชานที่มองยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ

 

“เล่นอะไร”

 

“ชู๊ตบาสกัน.... ถ้าฉันชู๊ตลงนายมาเป็นแฟนฉัน แต่ถ้าฉันชู๊ตไม่ลงฉันจะไปเป็นแฟนนายเอง โอเคไหม?” 

 

“เดี๋ยวนะ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? ปล่อยเลยไอ้บ้าไม่เล่นด้วยหรอก!!” ว่าแล้วก็ผลักแขนของคนเจ้าเล่ห์ออกก่อนที่จะเดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างสนามสำหรับนักกีฬา ฮิมชานชู๊ตลูกบาสออกไปแล้วแน่นอนว่าดีกรีนักกีฬาของโรงเรียนมีหรือที่จะพลาด

“ลงแล้วนะ ตกลงว่าเราจะเป็นแฟนกันไหม” แดฮยอนเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้า

 

“จีบกันเหรอ? ฉันไม่ชอบนายหรอกไอ้บ้า” แล้วก็แล่บลิ้นแถมไปหนึ่งที แล้วแบบนี้ใครที่ไหนจะกลัวกันล่ะนั่น

 

“ไม่กล้าอ่ะดิ ป๊อดใช่ป่ะล่ะ? มาแข่งกันอีกทีไหมล่ะ?” ฮิมชานเดินล้วงกระเป๋าเข้ามายืนตรงหน้า แดฮยอนเงยหน้าขึ้นแล้วทำหน้าสงสัย

 

“แข่งอะไร”

 

“คิสมาราธอน ใครแพ้ก็ยอมรับข้อตกลงซะ กล้าหรือเปล่าล่ะหรือว่ากลัว หื้ม?” เลิกคิ้วเยาะเย้ยแดฮยอนให้ได้โมโหและยอมตกปากรับคำ

 

“ใครกลัว? ก็เอาสิ!!” และจองแดฮยอนก็ตกหลุมพรางของคิมฮิมชานเข้าเต็มเปาเลย

 

“เริ่มเลยไหมล่ะ” ฮิมชานช้อนใบหน้าน่ารักขึ้นแล้วก้มหน้าลงยักคิ้วให้กวนๆ

 

“ไม่เอา ไปที่ห้องประธานของนายสิ”

 

เมื่อบานประตูห้องประธานปิดลงนั่นคือระฆังแห่งการเริ่มเกมครั้งนี้ ผลลัพธ์ของการแข่งที่มีเพียงสิ่งเดียว  เนื้อนิ่มบดคลึงเข้าหากันอย่างหยอกล้อ สองแขนประคองร่างที่เกาะไหล่ไม่ให้ไหวเอน กลิ่นหายหอมกำจายลอยผ่านจมูกเรียกให้เคลิบเคลิ้ม

 

เรียวลิ้นอุ่นไล้สัมผัสที่กลีบเนื้อสีแดงสดก่อนที่จะสอดแทรกผ่านเข้าพันกวัดเย้ากัน สองมือที่เกาะไหล่กว้างค่อยๆเลื่อนขึ้นโอบรอลำคอแล้วเกี่ยวโน้มอีกคนให้ลงมาใกล้ๆ ใบหน้าคมสันต์เอียงปรับองศาเพื่อที่จะลิ้มรสหวานล้ำที่ถูกป้อนมาให้

 

เสียงครางผะแผ่วจากร่างเล็กในอ้อมแขนเรียกความร้อนแรงในกลีบปากที่ดูดดึงเข้าหากัน ลิ้นร้อนพันเกี่ยวป้อนแลกลมหายใจซึ่งกันและกัน ฝ่ามือใหญ่ที่ประคองเอวคอดไว้เหนี่ยวเกี่ยวเข้ามาชิดพร้อมกับมืออีกข้างที่ช้อนแก้มใสไว้

 

แผ่นอกแนบชิดสนิทกันไร้อากาศลอดผ่าน องศาเบี่ยงก็ยิ่งทำให้รับลิ้มหยาดรสหวานมากขึ้น มันหอมหวานและอุ่นไอกรุ่นไปถึงหัวใจ ปลายเรียวนิ้วเสลาสอดเข้าขยุ้มเส้นผมสีเข้มของร่างสูงกว่าอย่างวามไหว ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มใสแผ่วพลิ้ว

 

ทั้งสองลืมตาขึ้นมองพร้อมกัน ทอดมองเงาของกันและกันในดวงตาทอแสง และก็เป็นแดฮยอนที่หลับตาลงไปก่อนเมื่อทนแสงระยิบระยับในดวงตาคมนั้นไม่ไหว คนชนะกระตุกยิ้มนิดๆทั้งๆที่ริมฝีปากยังไม่ยอมแยกจากกัน

 

ฮิมชานค่อยๆดันร่างเล็กให้ก้าวถอยหลังไปที่โต๊ะประจำตำแหน่ง เมื่อสิ้นทางเดินแล้วก็โน้มตัวลงให้คนแพ้นอนราบกับโต๊ะ ฮิมชานแทรกเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างสองขาเล็กที่แยกออก เอียงองศาอีกครั้งเพื่อใช้ปลายจมูกแตะแก้มใสและไล้เบาๆ กลีบเนื้อนิ่มที่ถูกดูดดึงอย่างหยามใจนั้นนิ่มละมุนและบวมเจ่อดูน่าสัมผัสมากกว่านี้

 

เสียงใสครางแผ่วอีกระลอก คนแกล้งก็ยิ่งเพิ่มแรงบดกลีบนิ่มนั้นให้ยิ่งบอบช้ำ  สองมือที่โอบรอบลำคอหนายิ่งเกี่ยวโน้มให้ลงมาแนบชิด บดเบียดสู้แม้ว่าจะวามไหวจนสั่นไปทั้งร่างก็ตาม เรียวนิ้วเสลาที่ไล้เส้นผมนั้นก็ยิ่งขยุ้มเส้นผมที่กำไว้เพื่อระบายความซ่านหวาน 

 

ฮิมชานผละจูบออกเพียงนิดเพื่อดูดดึงส่วนปลายแหลมของกลีบปากบนก่อนที่จะครอบครองกลีบเนื้อนิ่มสีแดงที่นุ่มลิ้นและหวานซ่านไปทั้งความรู้สึก ผิวกายใต้เสื้อนักเรียนก็เนียนนุ่มมือเหมือนกับกลีบปากที่กำลังเล็มลิ้มอยู่นี้ หวานละมุนอุ่นไปทั้งสรรพางค์ ร้อนรุ่มไปทุกอณู และรักมากที่สุดของหัวใจ

 

 

ไม่รู้ว่าบทสรุปของการแข่งนี้จะสิ้นสุดลงที่ตรงไหน แต่คำตอบก็มีเพียงหนึ่งเดียว

คำตอบที่ไม่ว่าจะเริ่มเกมนี้หรือไม่ คำตอบก็ยังคงเดิมไม่ว่าผู้ชนะจะเป็นใคร

จองแดฮยอนก็ยังคงเป็นผู้แพ้ต่อคิมฮิมชานเสมอ

แพ้ทั้งใจ... แพ้ทั้งตัว... และแพ้ในเกมแข่งครั้งนี้

 

 

 

 

 

.....

 

....

 

...

 

..

 

.

 

 

 

 

 

“ตกลงว่าเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม” ฮิมชานกดจูบที่หลังต้นคอเนียนเบาๆแล้วไล้ริมฝีปากมายังแผ่นหลังเนียน

“คิดเอาเองสิ ถ้าฉลาดพอน่ะ”