[B.A.P] SF/Fic HimDae - Two of Us

ลำดับตอนที่ #3 : SF : HimDae - หนาว [Ft. B.A.P]

Title: หนาว

Author: 2R_Rainbow_esoR

Rating: PG-13

Note: ลูกแมว .... มักจะขี้อ้อนเสมอ

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

แดฮยอนนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงชั้นสองของตัวเองแล้วกระพริบตามองเพดานที่ไม่สูงเกินเอื้อม มองนิ่งอยู่เช่นนั้นคล้ายกับเพดานตรงหน้ามีสิ่งใดน่าสนใจเสียมากมาย 

 

นอนมองอยู่นานกว่าที่จะยอมลุกขึ้นนั่งแล้วหันมองไปยังเตียงอื่นๆก็พบว่าทุกคนนั้นตื่นกันหมดแล้ว ถ้าเป็นวันปกติจองแดฮยอนจะต้องตื่นเป็นคนแรกเพื่อปลุกสมาชิกที่เหลือ 

 

แต่ที่วันนี้ตื่นช้าก็เพราะว่ามันไม่ปกติน่ะสิ จองแดฮยอนกำลังไม่สบาย จึงไม่มีใครจะกล้าปลุกเมนวอยซ์คนนี้เสียเท่าไหร่

 

สองมือตลบผ้าห่มสามผืนออกให้พ้นจากตัวก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงชั้นสองลงมาด้านล่าง แดฮยอนไม่ใช่คนติดผ้าห่มแต่ก็แค่ชอบเวลาที่ไอเย็นกระทบกับผ้าห่ม พอเอามาห่มหลายๆผืนมันก็จะย็นแล้วก็หลับสบาย 

 

จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าผืนที่สามนั้นเป็นของใครและมาจากไหน แน่นอนว่าแดฮยอนไม่ใช่คนนอนดิ้นแต่ผ้าห่มของจงออบก็ถูกดึงมาห่มเสียทุกคืน แล้วอีกผืนมาจากไหน? ดวงตาเรียวหันมองเตียงกลางชั้นล่างแล้วก็เกิดอาการสงสัย เพราะเตียงของพี่รองไม่มีผ้าห่มและแน่นอนเจ้าตัวก็ไม่ชอบห่มผ้าอยู่แล้ว

 

ช่างสิ... ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป ถ้าใครว่าพี่รองของวง B.A.P อยู่มิติที่4 แล้วล่ะก็ เมนวอยซ์ก็มิติที่5 แล้วล่ะ

 

เมื่อก้าวเท้าออกจากบานประตูห้องนอนแล้วแดฮยอนก็ยกสองมือขึ้นถูแขนเพื่อคลายอาการหนาว สองเท้าเดินเข้าไปหาพี่ใหญ่ที่นั่งดูรายการเพื่อเช็คผลชาร์ตประจำวัน แดฮยอนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆยงกุกก่อนที่จะเอนหัวพิงไหล่ของพี่ใหญ่ไว้

 

ยงกุกหันมาเลิกคิ้วมองน้องชายที่ไม่ค่อยเข้ามาอ้อนหรอกนอกเสียจากวันที่ไม่ปกติแบบนี้ แขนยาวค่อยๆยกขึ้นพาดพนักพิงแล้วโอบเจ้าตัวเล็กไว้ ปลายเรียวนิ้วลูบที่ปอยผมข้างขมับเบาๆ แดฮยอนหลับตาแล้วใช้หัวซุกเข้ากับตัวของพี่ใหญ่แล้วก็ผละออก

 

“ไม่ใช่” แล้วแดฮยอนก็ลุกขึ้นหนีอ้อมกอดนั้นไป ยงกุกก็ได้แต่เลิกคิ้วมองตาม สองเท้าเดินเบี่ยงไปทางโต๊ะกินข้าวประจำที่ตอนนี้มีมักแนตัวโตยืนพิงโต๊ะเล่นเกมในไอแพดกับจงออบที่นั่งแกะท่าเต้นจากไอแพดของตัวเองอยู่

 

เจลโล่ยืนพิงขอบโต๊ะกำลังสนใจกับเกมในมือจนไม่เห็นว่าแดฮยอนเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว คนป่วยลอดใต้สองแขนที่ถือไอแพดไว้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของน้องเล็ก เจลโล่สะดุ้งตกใจจนเกือบทำไอแพดหลุดมือ 

 

แดฮยอนก้าวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนที่จะวาดสองแขนโอบเอวของน้องไว้ แล้ววางหน้าซบที่ซอกคอของมักแนยักษ์ไว้ เปลือกตาบางปิดลงก่อนที่จะส่ายหน้ากับอ้อมกอดนั้น แดฮยอนก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าว

 

“ไม่ใช่” แล้วแดฮยอนก็ปัดมือน้องที่ยังคงกอดตนไว้ออกก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปหาจงออบที่กำลังตั้งใจดูวีดีโอสอนเต้นในไอแพด 

 

แดฮยอนโน้มตัวลงใช้สองมือโอบรอบคอของน้องไว้ จงออบสะดุ้งโหยงหันมามองว่าเป็นใคร เมื่อรับรู้แล้วว่าเป็นใครจงออบก็ยกมือขึ้นลูบท่อนแขนของพี่ชายเบาๆ แดฮยอนแนบแก้มลงกับกลุ่มผมนิ่มของน้องก่อนที่จะผละออกมา

 

“นี่ก็ไม่ใช่” เจลโล่กับจงออบหันมองพี่ชายเมนวอยซ์ที่วันนี้ทำตัวดูแปลกๆ ใบหน้าเรียบนิ่งมองใบหน้าของสองมักแนไลน์แล้วก็หันไปทางอื่นเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด

 

ยองแจเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับขยี้หัวเช็ดผมไปด้วย ดวงตาเรียวของยองแจมองยงกุก เจลโล่และจงออบที่หันมองหน้าด้วยความสงสัยก่อนที่จะมองแดฮยอนที่อยู่ดีๆก็เดินเข้ามากอดเสียอย่างนั้น สองมือเย็นตบหลังคนป่วยเบาๆ แดฮยอนลืมตาขึ้นแล้วมองหน้ายองแจก่อนที่จะส่ายหน้า

 

“ไม่ใช่อีกแล้ว” ทำไมถึงไม่หายหนาวสักทีนะ

 

แล้วคนสุดท้าย พี่รองของวงก็เดินออกจากห้องครัวที่จัดการอาหารมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว จริงๆก็แค่เอาที่คุณป้าแม่บ้านเตรียมไว้ให้มาอุ่นเท่านั้นล่ะ ฮิมชานมองทุกคนก่อนที่จะเอ่ยถาม ก็แล้วทำไมจะต้องหันมองไอ้เด็กหน้าแมวกันด้วยล่ะ

 

“ทำอะไรกันน่ะ” ฮิมชานกวาดสายตามองทุกคน แดฮยอนหันหน้ามามองพี่รองก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไปนั่งลงข้างยงกุกตามเดิม แขนข้างที่ยังคงพาดไว้กับพนักพิงเลื่อนลงมาลูบท่อนแขนของน้องแทน

 

“ไม่รู้ว่ะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบกลับไป ฮิมชานก็ยังคงไม่เลิกงง ซึ่งแน่นอนไม่มีใครหายสงสัยกันหรอก แดฮยอนสอดสองมือกอดเอวสอบของพี่ใหญ่ไว้แล้วซุกหน้าเข้ากับอกมัดกล้ามแล้วหลับตาซึมซับความอุ่น 

 

จริงๆแล้วพี่ยงกุกก็ไม่ได้อุ่นจนคลายหนาวได้หรอก แต่ก็อุ่นกว่าทุกคนที่สัมผัสมา กลีบปากอิ่มวาดรอยยิ้มพึงพอใจ ยงกุกที่ก้มมองน้องในอ้อมแขนก็ยิ้มอย่างเอ็นดู เออนานๆทีไอ้เด็กหน้านิ่งนี่จะอ้อนสักทีล่ะนะ ถ้ามันป่วยได้ทุกวันก็คงดี 

 

ฮิมชานขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะเดินมายืนอยู่ตรงหน้าสองพี่น้องที่นั่งกอดกันกลม ยงกุกเลิกคิ้วคล้ายจะถามว่ามีอะไร

 

“ไหนอธิบายมาสิ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น” ปลายนิ้วชี้มาที่ไอ้เด็กหน้าแมวที่กอดซุกหน้าอ้อนเพื่อนของตน

 

“แดฮยอนไม่สบาย” แค่นี้ก็ไขข้อกระจ่างล่ะว่าไอ้อาการแปลกๆของเมนวอยซ์คืออะไร แล้วอีกสามคนที่เหลือก็แยกย้ายกันทำกิจกรรมของตัวเองต่อโดยที่ไม่สนใจคนป่วยอีกเลย

 

“แล้ว?”

 

“ก็เดินมาเที่ยวไล่กอดคนอื่นไปทั่วแล้วก็บอกว่าไม่ใช่” ฮิมชานขมวดคิ้วอีกครั้งก่อนที่จะคว้าข้อมือเล็กแล้วฉุดให้ลุกขึ้นเดินตาม แดฮยอนมองแผ่นหลังของพี่รองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี ถ้าเป็นปกติคงโวยวายหอแทบแตก 

 

แต่ครั้งนี้ที่เดินตามก็เพราะมือที่กำรอบข้อมือน่ะ อุ่นดีก็เท่านั้น ก็เลยเดินตามไป

 

ฮิมชานปิดประตูห้องนอนเมื่อพาลูกแมวขี้อ้อนยามป่วยเข้ามาด้านในแล้ว ดวงตาดุมองจ้องเด็กหน้าแมวที่ยังคงตีสีหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ฝ่ามือใหญ่ลูบกลุ่มผมสีสว่างของน้องชายเบาๆ แดฮยอนหลับตารับความอบอุ่นนั้น

 

“ปวดหัวหรือเปล่า มีไข้ไหม?” ลูกแมวลืมตาขึ้นแล้วมองด้วยแววตาประกาย ฮิมชานยิ้มรับคำตอบที่บอกกลายๆว่า ไม่มีอะไรที่ถามมาเลยสักอย่าง

 

“นอนไหม?” แดฮยอนพยักหน้าแล้วหันหลังปีนขึ้นที่นอนชั้นบนของตัวเอง โดยมีพี่รองตามขึ้นไปด้วย

 

แดฮยอนลงนอนกับเตียงแล้วพลิกตัวหันเข้าหาผนัง ฮิมชานค่อยๆคลี่ผ้าห่มที่เจ้าเด็กคนนี้ห่มออกมาทีละผืน นอกจากจองแดฮยอนมันจะไม่ซักผ้าห่มแล้วมันก็ไม่เคยพับผ้าห่มด้วย เมื่อคลี่ออกจากกองผ้าที่พันกันมั่วไปหมดแล้วฮิมชานก็ค่อยห่มผ้าให้คนที่นอนหันหลังให้ทีละผืน

 

ฮิมชานไม่ได้ไม่ชอบห่มผ้า บางทีก็หนาวเหมือนกันนั่นแหละแต่ที่ผ้าห่มบนเตียงไม่มีก็เพราะไอ้ลูกแมวนี่ล่ะขนาดขโมยผ้าห่มของจงออบมาแล้วนะมันก็ยังบ่นว่าหนาวๆ 

 

ทั้งๆที่มันก็ชอบให้ผ้าห่มเย็นๆห่อตัวนะ แล้วพี่รองที่น่ารักของน้องๆก็ต้องสละผ้าให้มัน ปีนขึ้นไปห่มให้ถึงบนเตียง แล้วหลังจากวันนั้นคิมฮิมชานก็ไม่เคยได้ผ้าห่มคืนอีกเลย เศร้าใจชะมัด! จะซื้อใหม่ก็ขี้เกียจ จะเอาคืนก็กลัวน้องมันจะหนาว ก็เลยมานอนหนาวแทนน้องมันซะเลย พี่ชายดีเด่นมากๆ

 

ฮิมชานค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มสามผืนนั่นแล้วสอดมือเข้ากอดลูกแมวเอาไว้แนบชิด กลีบปากอิ่มวาดรอยยิ้มอย่างพอใจก่อนที่ดวงตาที่ลืมอยู่จะปิดลง แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทราไปด้วยกัน 

 

 

 

. . .

 

. .

 

.

 

 

 

“พี่ยงกุกกี้~ เจลโล่หิวแล้ว~~ แล้วพี่ฮิมชานกับพี่แดฮยอนล่ะฮะ” เจ้าเด็กตัวโตวิ่งถลาเข้ามานั่งที่พื้นข้างขาลีดเดอร์ ก็ไม่เข้าใจว่าไอ้เด็กนี่ทำไมต้องชอบมานั่งคลอเคลียอยู่ที่ขาเขา ทั้งๆที่มันก็ลุกขึ้นนั่งข้างกันบนโซฟาก็ได้แต่ก็ไม่ยักจะทำ

 

“ไม่ต้องเรียกหรอก พวกเราก็กินข้าวกันเลยแล้วกัน” ยงกุกเอื้อมมือมาขยี้ผมของน้องเล็กที่ยิ้มกว้าง 

 

“ไปจัดโต๊ะไป” แล้วเจ้าตัวโตก็วิ่งออกไปอย่างร่าเริงพลางชวนจงออบให้ลุกขึ้นมาช่วยจัดโต๊ะสำหรับมื้อเที่ยงนี้

 

“แล้วสองคนนั้นล่ะพี่?” ยองแจที่นั่งอยู่โซฟาตัวถัดไปเอ่ยถาม ยงกุกเพียงแค่ยกยิ้ม

 

“ตื่นเมื่อไหร่เดี๋ยวมันก็ออกมากินกันเองนั่นล่ะ” เป็นอันจบประเด็น

 

 

 

.

 

. .

 

. . .

 

 

 

แดฮยอนค่อยๆลืมตาก่อนที่จะกระพริบตามองผนังตรงหน้า ความอบอุ่นที่ยังคงโอบล้อมกายนั้นยังคงอุ่นอยู่ ตอนนี้ลูกแมวแสนเหย่อหยิ่งค่อยๆวาดรอยยิ้มออกทั้งดวงตาและริมฝีปาก กายเล็กค่อยๆพลิกตัวกลับไปหาเจ้าของความอบอุ่นที่ยังคงหลับตาพริ้ม

 

ใครบอกว่าคิมฮิมชานนั้นดูดีเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้ากล้องเท่านั้น จองแดฮยอนขอค้านว่าคนๆนี้ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่นก็ดูดีไปเสียทุกส่วน แดฮยอนค่อยๆกระเถิบตัวเข้าไปแนบชิดแล้วซุกใบหน้าลงกับซอกคอของพี่รองแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

 

อ้อมแขนยาวโอบกอดกระชับก่อนที่จะลูบไล้แผ่นหลังบางไปมา ฮิมชานก็แค่ละเมอขึ้นมาโอบกอดลูกแมวแต่ก็ยังไม่ยอมตื่น แดฮยอนยิ้มกว้างๆอีกครั้งก่อนที่จะซุกตัวให้แนบสนิทโกยไออุ่นให้โอบล้อมกายมากที่สุด

 

ความอบอุ่นแบบนี้ล่ะที่จะคลายอาหารหนาวเหน็บได้ กลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้ล่ะที่จะไล่อาการไข้ และอ้อมแขนนี้ล่ะที่จะยอมให้โอบกอดยามที่ไม่สบาย ความอบอุ่นที่คุ้นเคย… คุ้นจนยอมสงบนิ่งและยอมเชื่อฟัง

 

ก็แค่คนๆนี้เท่านั้นแหละที่จองแดฮยอนยอมให้นอนกอดแบบนี้...