[B.A.P] SF/Fic HimDae - Two of Us

ลำดับตอนที่ #2 : SF : HimDae - คนป่วยขี้อ้อน [Ft. B.A.P]

Title: คนป่วยขี้อ้อน

Author: 2R_Rainbow_esoR

Rating: PG-13

Note: เวลาป่วยก็แค่อยากจะอ้อนคนอื่นก็เท่านั้นเอง
Note2: ลืมใส่ชื่อเรื่อง 555555 เมื่อคืนเบลอมากๆ

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

“ไปไหนมาน่ะแดฮยอน” ลีดเดอร์คนเก่งหันไปถามเมื่อบานประตูห้องเปิดออกแล้วก็พบเจ้าเมนวอยซ์เดินเข้ามาพร้อมกับถุงเต็มสองมือและอะไรบางสิ่งที่เดินตามเข้ามาด้วย

 

“ลงไปซื้อขนมครับ ฮยองเอาด้วยไหม?” แดฮยอนชูถุงทั้งในมือให้ยงกุกดู แต่ท่านลีดเดอร์ก็ส่ายหัวไปมาก่อนที่จะชี้ไปด้านหลังของแดฮยอน

 

“ไปเก็บมาจากไหนน่ะ” แดฮยอนขมวดคิ้วก่อนที่จะหันไปมองด้านหลังก็เจอเข้ากับกระต่ายยักษ์หัวแดงที่เข้าเฝือกที่มือยืนส่งยิ้มมาให้ ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ

 

“เฮ้ย!! ฮยองมาได้ไง แล้วตามผมมาทำไมน่ะ!!” ก็จำได้ว่าตัวเองก็ลงไปที่มินิมาร์ทใต้หอคนเดียวนะ แล้วคนที่มายืนยิ้มแฉ่งจนฟันหน้าโผล่นั่นก็ไปนอนพักอยู่ที่บ้านแล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง!!

 

“ก็เดินมาไง” แดฮยอนหรี่ตามองกระต่ายยักษ์ที่ยังคงยิ้มกริ่มไม่หาย ยิ้มให้ฟันเหยินจนเฉาะหัวได้เลยหรือไง!

 

“เห๊อะ..” เผลอปล่อยอารมณ์ไม่ชอบใจไปก่อนที่จะเดินเลี่ยงเข้าส่วนของห้องครัว

 

ทุกคนก็รู้ว่าหนึ่งในเมมเบอร์ของ B.A.P นี่มีอยู่หนึ่งคนที่แดฮยอนไม่ชอบใจเอาเสียเลย ก็จะใครซะล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้พี่ชายนิ้วหักนั่นอ่ะ!!! รู้ไว้ซะว่า จองแดฮยอน โคตรเกลียด คิมฮิมชาน เลย!!!

 

ผู้ชายอะไรชอบทำหน้าแบ๊ว คิดว่าตัวเองน่ารักนักหรอ? ............ ก็เพราะพอมองแล้วก็เขินเองไง

ผู้ชายอะไรเล่นหูเล่นตาเป็นที่สุด ............ แต่พอได้เห็นใกล้ๆก็ใจสั่นนะ ดวงตาเรียวดุนั่นสวยจะตาย

คิดว่าตัวเองหล่อ หน้าแบบนี้หล่อตรงไหนกัน!! ............ จริงๆก็ทุกตรงนั่นแหละ สวรรค์สรรสร้างชะมัด

ชอบมาทำกระเง้ากระงอดคิดว่าเป็นเด็กอายุ3ขวบหรือไง!! ............ แต่พอเวลาโดนอ้อนเข้าไปก็ใจอ่อนอยู่ดีนั่นล่ะ

 

เอาเป็นว่าทั้งหมดทั้งมวล แดฮยอนไม่ชอบฮิมชานเอาเสียเลย

 

“ให้ฮยองช่วยไหม” แล้วน้ำเสียงทุ้มต่ำก็ดังอยู่ข้างหูพร้อมกับแขนขาวที่ตวัดกอด แดฮยอนละมือจากการรื้อของออกมาจากถุงก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

“ฮยองมาที่หอทำไม ทำไมถึงไม่นอนที่บ้าน ฮยองเจ็บมืออยู่นะ” ฮิมชานไม่ตอบแต่วางปลายคางเกยไว้ที่ไหล่ของน้องชายตัวเล็กในอ้อมแขนข้างเดียว

 

“ก็อยากมาหา ไม่ได้เหรอ?” แดฮยอนถอนหายใจอีกรอบ ใครบอกว่าพี่รองคนนี้ไร้สาระไปวันๆ แดฮยอนของเถียงขาดใจ ดื้อที่สุด!

 

“ไม่ได้ ฮยองต้องไม่ขยับมือมากรู้ไหมแล้วเมื่อไหร่จะหายกันล่ะ” แดฮยอนค่อยๆหันกลับมาหาร่างสูงด้านหลังที่ยิ้มกว้างๆ ฮิมชานถอยออกไปนิดหน่อยเพื่อที่จะได้มองใบหน้าที่งอง้ำของแดฮยอนให้ถนัดๆ

 

“ก็ฮยองคิดถึงนายนี่นา นะ~ อย่าโกรธเลยนะ” แล้วเจ้าตัวก็กอดแดฮยอนไว้แนบอกก่อนที่จะวางปลายคางลงกับไหล่ลาดเล็ก

 

“ไม่ต้องมาเนียนเลย ฮยองทำผิดอยู่นะรู้ตัวหรือเปล่า” แดฮยอนดันอกของคนขี้อ้อนออกเบาๆก่อนที่จะตีสีหน้ายุ่งใส่ ฮิมชานเดินเข้ามาใกล้แล้ววาดมือข้างที่ไม่ได้เจ็บล็อคกั้นไม่ให้อีกคนหนี ใบหน้าหล่อสันต์ก้มลงในระดับเดียวกัน ชิดกันเสียจนปลายจมูกสัมผัสกันแผ่วเบา

 

“ยกโทษให้ฮยองนะครับ นะ~ ก็อยู่ที่บ้านมันเหงานินาก็เลยมาหา” แดฮยอนมองจ้องตอบกับดวงตาเรียวนั้นแล้วก็เสหลบสายตา ตอนนี้แดฮยอนไม่กล้าที่จะขยับตัวหรือดันอีกคนให้ออกห่างก็กลัวว่ามันจะสะเทือนถึงมือข้างที่เข้าเฝือกน่ะสิ

 

“แต่... เย็นนี้พวกผมต้องไปรายการวิทยุนะครับ ไม่ได้อยู่หอ” ฮิมชานยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกแมวในอ้อมแขนยอมยกโทษให้แล้ว

 

“ก็รอที่นี่ก็ได้นะ จะรอจนกว่าจะกลับมานะ” ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเจ้ามักแนตัวโตก็ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากขอบประตู

 

“อ่า.. ฮยองฮะ เจลโล่เข้าไปเอาขนมได้ไหม เจลโล่หิวมาก” แดฮยอนกับฮิมชานมองไปที่ขอบประตูก็เจอเข้าแต่ลูกตาข้างหนึ่งกับเส้นผมสีเงินที่โผล่ออกมา

 

“เข้ามาสิ ฮยองซื้อนมมาให้ใหม่แล้วนะ ไว้คืนนี้ค่อยกินแช่ตู้เย็นไว้ก่อน” แดฮยอนผละออกจากอ้อมแขนที่ขังตนไว้แล้วหยิบนมกล่องใหญ่หลายๆกล่องไปแช่ตู้เย็นพร้อมกับหาขนมให้เจ้าเด็กกำลังโตกินแก้หิว

 

“ขอบคุณครับ เจลโล่ไม่กวนแล้วไปดูหนังกับยงกุกกี้ฮยองก่อนนะ” แล้วเจ้าตัวโตก็วิ่งออกไปจากห้องครัว แดฮยอนเก็บขนมให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินหนีพี่รองที่ยังยืนยิ้มไม่คลาย

 

พอเดินออกมาจากห้องครัวก็เจอเข้ากับสมาชิกทุกคนที่มานั่งรวมตัวกันอยู่ที่โซฟาเพื่อรอดูหนังกับลีดเดอร์ ซึ่งแน่นอนว่าวันนี้ไม่ใช่หนังสงครามบู้เลือดสาดแน่ๆ ทุกคนถึงยอมมานั่งดูด้วย 

 

ทุกสายตาพุ่งตรงมาหาแดฮยอนอย่างล้อเลียนเมื่อมีคนเจ็บเดินตามออกมาด้วย ทุกคนรู้ว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆถึงจะไม่ได้บอกก็เหอะ ทุกเรื่องไม่สามารถรอดพ้นสายตาของลีดเดอร์บังยงกุกกี้คนนี้ได้หรอก!

 

“เอ่อ.. ปลุกผมด้วยนะฮะยงกุกฮยอง” แดฮยอนกำลังจะก้าวเท้าเดินไปยังห้องนอนแต่แล้วก็หันกลับมาทำหน้ายุ่งใส่คนป่วยที่ก้าวเดินตาม

 

“ส่วนฮยองไม่ต้องตามมา ไปดูหนังเลย” เมื่อชี้นิ้วสั่งเสร็จแดฮยอนก็เดินหนีเข้าห้องนอนไปเลย

 

ด้วยความเคยชินตั้งแต่พี่รองของบ้านไม่อยู่แดฮยอนก็ย้ายตัวลงมานอนที่เตียงชั้นล่างแทนคนที่นอนพักฟื้นอยู่บ้าน แดฮยอนนอนคว่ำหน้าท่าประจำอยู่บนเตียง เปลือกตาบางปิดลงกำลังที่จะดิ่งห้วงคะนึงลงสู่นิทรา

 

แต่แล้วก็รับรู้ถึงแรงยวบของเตียงพร้อมกับอะไรสักอย่างที่ขึ้นคร่อมทับ ฮิมชานโน้มตัวลงแล้วจูบเบาๆที่หลังคอเรียกให้เปลือกตาบางลืมขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นใครกันในหน่วยตาแดฮยอนก็ตีหน้ายุ่งอีกรอบ

 

“ฮยองเข้ามาทำไม ผมบอกไม่ให้เข้ามาไง” พูดเสียงอู้อี้กับคนด้านบนที่แทบจะทาบทับลงมาทั้งตัว

 

“ก็ไม่ได้ล็อคประตูนิ” แล้วก็ได้เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเป็นของตอบแทน

 

“ใครจะกล้าล็อค ถ้าล็อคก็โดนยงกุกฮยองด่าเอาน่ะสิ แล้วนี่ฮยองกำลังทำอะไรเนี่ย” ฮิมชานแทะเล็ม งับซอกคอหอมอย่างห่วงหา แดฮยอนส่งเสียงห้ามปรามในลำคอก่อนที่จะค่อยๆพลิกตัว ฮิมชานก็ละหยุดการเล็มซอกคอขาวนั้นมองลูกแมวน้อยที่ง่วงงุนค่อยๆพลิกตัวกลับมา

 

“ออกไปเลยนะผมจะนอน” ฮิมชานโน้มตัวลงอีกครั้ง ใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงแค่สุดปลายลมหายใจเท่านั้น

 

“ก็นี่มันเตียงฮยองนินา~ ฮยองขอนอนด้วยนะ” แล้วแดฮยอนก็เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองนั้นนอนที่เตียงไหน ด้วยความเคยชินจึงเดินมาทึ้งตัวลงนอนที่เตียงนี้เสียได้ ให้ตายเถอะ เสียหน้าชะมัด!

 

“งั้นฮยองก็นอนไป ผมจะขึ้นไปนอนเตียงผม” แต่ฮินชานไม่ยอมให้ลูกแมวหนีไปไหน โน้มตัวลงแล้วฝังหน้าไว้ที่ซอกคอขาว ส่วนมืออีกข้างที่ไม่เจ็บก็ค่อยๆสอดเข้าใต้เสื้อยืดแล้วไล้ผิวเนียนเบาๆ

 

“อื้อ... ไม่เอานะ ออกไปเลย ทำไมฮยองหื่นแบบนี้เนี่ย!!” สองมือออกแรงดันแต่มีหรือที่อ้อยเข้าปากช้างแล้วมันจะยอมคาย

 

“ก็ใครใช้ให้นายน่ารักกันล่ะ” เรียวลิ้นอุ่นไล้เลียตามแนวลำคอ แดฮยอนเอียงหน้าและย่นคอหนี

 

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ผมต้องไปทำงานต่อนะ!!” ฮิมชานละจากซอกคอขาวแล้วก็ยิ้มกริ่ม มืออีกข้างก็ค่อยๆลากไล้จากแนวท้องแบนราบขึ้นสูง

 

“สัญญาว่าจะไม่ทำรอยแล้วก็ไม่ให้เสียงานแน่นอนครับ”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น!!” แดฮยอนส่งสายตาเขียวปั๊ดแต่ฮิมชานก็ไม่สนใจ “ฮยองเจ็บอยู่อย่ามาเล่นแบบนี้นะ”

 

“ใครว่าเจ็บ? แค่มือเดียวก็เหลือแหล่แล้ว” เป็นครั้งแรกที่แดฮยอนเห็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ที่สุดของคิมฮิมชาน!

 

“อื้อ ไม่เอาออกไปผมจะนอน”

 

“ก็นอนไปสิเดี๋ยวฮยองจัดการเอง”

 

“ฮิมชานฮยองผมไม่เล่นนะ!!”

 

“ใครว่าเล่นล่ะ นี่ฮยองเอาจริงนะ”

 

 

 

 

“ยงกุกกี้ฮยอง เจลโล่จะไปเอาไอแพด เจลโลจะเล่นเกม!” ไอ้เจ้าเด็กน้อยที่ยืนเอาหูแนบประตูเดินกลับมาบ่นอุบกับลีดเดอร์ที่ยังคงนั่งดูหนัง ยงกุกเลิกคิ้วก่อนที่จะมองใบหน้าน่ารักที่งอง้ำ

 

“เอานี่ไปเล่นไป อย่าเพิ่งเข้าไปเลยน่า” แล้วเจลโล่ก็ตะครุบไอโฟนของท่านลีดเดอร์ไว้ได้อย่างมั่นเหมาะ แล้วเจ้ามักแนก็อารมณ์ดีนั่งเล่นไอโฟนสุดรักของท่านลีดเดอร์ต่อไป

 

ทำไมคนที่เหลือถึงจะดูไม่รู้ว่าทำไมคิมฮิมชานถึงได้ลงทุนถ่อจากบ้านมายังหอพักทั้งที่สังขารยังเดี้ยงแบบนั้น ก็คงจะมาอ้อนพยาบาลประจำตัวนั่นล่ะสิ หึหึ เป็นลีดเดอร์ของวงนี้นี่ไม่ง่ายเลยนะ ... หึหึ