ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : LeoN - แค่เพื่อน (เหรอ?)
Title: แค่เพื่อน (เหรอ?)
Author: 2R_Rainbow_esoR
Rating: PG
Note: HBD ค่ะ ชาฮักยอนที่รัก อยากถามใครบางคนที่มารีทวิตเมื่อวานแล้วบอกว่า เพื่อนน่ะ แค่เพื่อนเหรอคะ?? คิคิ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
วันนี้วันเกิดผม ทุกๆคนรู้ใช่ไหมครับ? แน่ล่ะ ต้องรู้สิ คิคิ อย่าลืมอวยพรวันเกิดผมนะ
ผมรักสตาร์ไลท์ทุกคนเลยครับ *ทำท่าซารังแฮ*
หลังจากที่ท่านประธานที่รักจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ผมแล้ว เราก็ได้เป่าเทียนกินเค้กกัน ทุกคนที่มาอยู่รวมกันในห้องซ้อมแยกย้ายกันไปตามมุมเพื่อนั่งกินเค้กก้อนใหม่ที่ไม่ได้เอาไว้ป้ายหน้าผม
พอผมกลับมาจากการล้างหน้า ผมก็เลยอัพทวีตหาแฟนๆสักหน่อย ว๊าว~ ข้อความหลั่งไหลมาเยอะมากเลยทีเดียวล่ะ สำหรับคำอวยพรของผม มันทำให้ผมสุขใจแล้วก็ดีใจมากๆ ผมว่าตอนนี้ผมคงยิ้มกว้างมากๆเลยล่ะ (ปวดแก้มชะมัด)
ผมทวีตข้อความแล้วก็อัพรูปให้ทุกคนดูด้วยว่าวันนี้เรามีเบิร์ดเดย์ปาร์ตี้กันนะ เพียงไม่นานแอพทวิตเตอร์ก็เตือนว่ามีคนเมนชั่นมาหา ถ้าไม่นับข้อความที่โดนรีเป็นร้อย เป็นพันน่ะนะ
ไอ้คุณเพื่อน! สุขสันต์วันเกิดนะ.
หื้ม?? พอมองชื่อคนที่เมนชั่นข้อความนั้นมาหาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
“อะไรวะ” เงยหน้าหันไปมองมุมห้องก็เห็นพ่อเสื้อยิ้มยากยิ้มกับเค้กก้อนโตในจานตัวเอง ข้างกายก็มีเหล่าน้องๆนั่งกินเค้ก ล้อมวงกันอย่างกับนั่งกินข้าวตอนเข้าค่าย
เออก็ดีเนอะ ไม่เข้าทวิตมาเป็นชาติ (ก็ไม่ถึงเดือนเอง) แต่มันกลับเข้าทวิตวันนี้เพื่อมาอวยพรผม เออมันก็ดีอยู่หรอก ..
แต่คำว่าเพื่อนที่เห็นนี่ มันโคตรหน่วงในใจเลยอ่ะ .... จะมีใครว่าอะไรไหม ถ้าผมจะบอกว่า…
ผมคิดกับเจ้าของคำว่าเพื่อน ‘เกิน’ เพื่อน
ไอ้ที่ทำตัวบ้าๆ บอๆ เทียวไล้เทียวขื่อมัน พยายามทำตัวให้มันสนใจ
นี่แค่เพื่อนเหรอวะ?
เออจะบอกว่าชาฮักยอนคนนี้เอาแต่ใจก็ขอน้อมรับเลย ก็อยากให้เห็นว่าพิเศษบ้างไง ก็อยากดูเป็นคนพิเศษบ้างอ่ะ
นี่มันวันสำคัญของกูเลยนะโว๊ย!!!!
“หงุดหงิดอะไร” ผมกำลังอารมณ์ไม่ดีจนไม่ได้ยินเสียงหรือรับรู้ว่าใครมานั่งข้างๆ ตอนนี้ลีดเดอร์แสนดีคนนี้กำลังอารมณ์เสียได้ที่เลยล่ะ
“กินสิ” ปลายหางตาของผมเห็นเค้กคำพอดีๆที่มีครีมเยอะๆ แน่ล่ะคนที่กำลังหงุดหงิดอย่างผมถ้าได้ความหวานหน่อยคงลดความบ้าลงได้
จริงๆ ทุกๆวันก็เป็นแบบนี้นะ คอยพยายามหาเรื่องเข้าใกล้ตลอดแต่ก็ไม่ค่อยได้การตอบรับหรอก
ก็ควรชินนะชาฮักยอน..
“เฮ้ย แทคอุนอา!” พอว่าจะหันไปกินเค้กต่อก็เห็นใบหน้านิ่งๆของอีกคนหันมองอยู่ก่อนเสียแล้ว ตกใจจนเกือบตกโซฟาแล้วไหมล่ะ
“หงุดหงิดอะไร” เหมือนไดอะล็อคคุ้นๆเนอะ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน
“เปล่านิ ใครจะหงุดหงิดล่ะวันนี้วันเกิดฉันนิ” ว่าแล้วก็ยิ้มให้อีกที แทคอุนยื่นเค้กมาให้ผมอีกคำ
“กินสิ เค้กอร่อย” สำหรับนายฉันก็เห็นอร่อยทุกอย่างแหละจองแทคอุน
“แล้วนายไม่กินหรือไง” เอ่ยถามหลังจากที่เขมือบเค้กคำนั้นไปแล้ว อืม ความหวานทำให้อารมณ์ขุ่นมัวหายไปได้จริงๆนั่นล่ะ
“กินสิ” แล้วเจ้าตัวก็ตักเค้กเข้าปาก แทคอุนน่ะเหมือนเด็กเล็กๆ เด็กน้อยที่พยายามปิดกั้นตัวเอง แต่จริงๆแล้วเขาก็แค่อายแค่นั้นล่ะ เลยดูเหมือนว่าเขาจะสร้างบาเรียล้อมตัวเองเอาไว้
“น่ารักจริงๆเลยนะแทคอุนของเราเนี่ย” ลูบผมสั้นของของเขาเบาๆ ผมของแทคอุนน่ะแม้ว่าจะผ่านการดัดหรือย้อมแค่ไหน แต่ผมของเขาก็ยังนุ่มมืออยู่เหมือนเดิม แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปหาน้องๆที่นั่งล้อมวงกันอยู่ตรงกระจกที่ปลายห้อง
“เฮ้ยๆๆ อย่าลืมของขวัญพี่นะเว๊ย อย่ามาทำเนียนล่ะ” ผมลงนั่งข้างๆราวี่ที่นั่งทำหน้าจะเป็นจะตายกับเค้กในจาน ไอ้เด็กกินจุที่วันนี้ยัดเค้กไปแล้วหลายชิ้น
“นี่ไงของขวัญผม” เจ้าเด็กตาตี่ (ฮยอกอย่าสะดุ้งพี่ไม่ได้ว่านาย ฮ่าๆๆ) ยิ้มแล้วยื่นจานพร้อมกับเค้กที่จะป้อนผม ผมก็อ้าปากงับเค้กกินที่น้องป้อน
“เนียนมากไอ้น้อง” แล้วก็เขกหัวมันไปสักที แทคอุนเดินกลับมาลงนั่งข้างผมแล้วก็สะกิดผมเพื่อที่จะป้อนเค้กบ้าง แล้วก็ตามด้วย ฮงบินนี่ ฮยอกกี้แล้วก็แจฮวาน
“เว๊ยๆ อะไรของพวกนายเนี่ยกินไม่หมดแล้วใช่ไหมถึงได้มาป้อนเนี่ย ไอ้พวกเด็กบ้า! กินไม่หมดก็ไม่ต้องกินแล้วเดี๋ยวก็ปวดท้องกันหรอก” คนอื่นน่ะหยุดแต่ไอ้คนข้างตัวเนี่ยไม่หยุด
“อิ่มหรือยังแทคอุน กินเอาๆเนี่ย” แทคอุนแค่เงยหน้าจากจานเค้กแล้วส่ายหน้า เป็นอันรับรู้ว่า ยังไม่อิ่ม
บางทีก็นึกสงสัยไอ้เด็กบ้านี่เหมือนกัน ทั้งวันพูดถึงสิบประโยคไหม? คิคิ
“คืนนี้เล่นเกมได้ไหมฮะออมม่า” น้องเล็กยกมือขึ้นแล้วยิ้มตาหยี ตามด้วยฮงบินและราวี่ที่พยักหน้าเหมือนจะลงความเห็นว่าจะถามคำถามนั้นเหมือนกัน
“เล่นได้แต่ให้ถึงตีสามแล้วต้องเก็บ อย่าเสียงดังเข้าใจไหม” มักแนไลน์ทั้งสามพยักหน้ารับแล้วก็ยกมือโห่ร้องกันอย่างสนุกสนาน
“แล้วพรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านไหม” แจฮวานถามพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“อืม.. ว่าจะกลับไปหาคุณนายอยู่นะเห็นโทรมาหาตั้งหลายสายแน่ะ แต่คงไปตอนมืดหลังจากเสร็จงานแล้วน่ะ ว่าจะนอนค้างด้วยยังไงก็ฝากนายกับแทคอุนดูน้องด้วยนะ” แจฮวานพยักหน้ารับแต่พ่อเสือยิ้มยากกลับนั่งก้มหน้ากินเค้กไม่สนใจ
ขอเขกกบาลมันสักทีได้ไหมวะ หมั่นไส้ล่ะเกิน~
“เอ้า ไปๆ กลับหอได้แล้วไป” เมื่ออิ่มหน่ำ งานเลี้ยงก็ต้องเลิกราและแน่นอนว่าก่อนกลับต้องเก็บของให้เรียบร้อยด้วย
หลังจากจัดการเก็บของเรียบร้อยก็เตรียมพร้อมกับหอพักกันได้เลย รถแวนขับไปเรื่อยๆตามทาง ผมก็นั่งพิงเบาะหันหน้าออกไปนอกรถ
เปล่า ไม่ได้ทำซึ้งเป็นพระเอกเอ็มวีอะไรหรอก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็ไอ้ข้อความนั้นมันวนๆอยู่ในหัวอีกแล้วน่ะสิ
ให้ตายสิ!! ชาฮักยอนฟุ้งซ่านไป!!
ยกมือขึ้นเขย่าหัวอย่างสติเสียสักที สองทีแต่เหมือนหูจะได้ยินเสียงหัวเราะหึหึแว่วๆมานะ พอหันไปปมองรอบก็เห็นแต่น้องๆที่หลับกันหมด
พี่เมเนเจอร์ที่กำลังขับรถอยู่แล้วก็โคดี้นูนาที่ขอติดรถกลับไปด้วยเท่านั้น แต่ทั้งสองที่นั่งอยู่ด้านหน้ากลับไม่ได้สนใจเขาเลย
แล้วเมื่อกี้เสียงใครวะ? แค่คิดว่าอาจจะเป็นอะไรบางอย่าง ขนมันก็ลุกชันไปทั้งตัวแล้ว แอร์ที่เย็นอยู่แล้วก็ยิ่งเย็นมากเข้าไปอีก
“หู้ย.. ไปที่ชอบๆเถอะอย่าตามมาเลย”
ชาฮักยอนเคยได้ยินว่าในช่วงวันเกิดน่ะ ก่อนที่อายุของเราจะเพิ่มขึ้น และเป็นการนับปีเริ่มต้นใหม่ของชีวิต จะชอบมีบางสิ่งตามมาแต่ก็ไม่คิดไงว่า มันจะตามมาไวขนาดนี้!!
อย่างน้อยขอขยับเข้าไปหาแจฮวานที่นั่งหลับอ้าปาหวอหน่อยก็ยังดีวะ แถมออฟชั่นด้วยการกอดแขนน้องอีกนิด เอาวะถ้าผีมายังไงมันก็ต้องกลัวแจฮวานก่อนที่จะมาหลอกเขาอยู่ดีนั่นล่ะ
อิอิ นี่ฮักยอนรักน้องที่สุดในโลกเลยนะ
พอถึงหอพักเจ้าเด็กทั้งสามคนก็รีบวิ่งๆไปลากเครื่องเกมจากห้องของราวี่ออกมาต่อกับจอใหญ่ที่กลางห้องนั่งเล่นทันที ถ้าเป็นปกติก็คงด่าไปแล้ว แต่ตอนนี้อยู่ในช่วงพักยาวไงก็เลยหยวนๆให้
จะว่าไปนะ ไปทำน้ำอุ่นให้พวกเด็กๆดื่มดีกว่า จะได้ไม่ปวดท้องกัน
คิดได้ผมก็เดินเลี้ยวเข้าส่วนของห้องครัวไปหยิบกาต้มน้ำมาตั้งต้มน้ำทันที ไม่รู้ว่ามันช่วยหรือเปล่านะ แต่พอผมดื่มน้ำอุ่นนอกจากจะช่วยเรื่องเส้นเสียงแล้ว มันก็ทำให้ผมไม่ปวดท้องด้วย
“โอ๊ะ เดี๋ยวค่อยเดินมาดูอีกที” ยิ้มให้กาต้มน้ำอีกหนึ่งก่อนที่จะหมุนตัวกลับแต่ก็ต้องผงะตกใจแทบล้มเมื่อเจอใครมายืนขวางไว้
“โอ๊ย แทคอุนอาฉันตกใจหมด” ทุบไหล่คนที่มายืนเงียบๆแล้วก็ลูบอกตัวเองให้หายขวัญผวา ไอ้บ้านึกว่าสิ่งนั้นตามมาซะอีก!!
“มายืนทำอะไรตรงนี้น่ะ ไม่ให้สุ้มให้เสียง ออกไปข้างนอกกัน” มือของแทคอุนน่ะใหญ่แล้วก็อบอุ่นมากเลยนะ
ฮักยอนจะดูเพ้อฝันไปไหม ถ้าอยากให้มือนี้กุมมือเขาไปเรื่อยๆ
แต่ก็คงไม่ได้หรอก
เด็กทั้งสามคนที่นั่งล้อมวงแล้วเกมนั้นเรียกรอยยิ้มจากผมได้ไม่ยากเลย เวลาที่เด็กพวกนั้นหัวเราะน่ะมันทำให้โลกสดใสได้เลยนะ ความเหนื่อยล้าทั้งหลายของผมก็ถูกพัดหายไปด้วย
ผมลงนั่งที่โซฟาแล้วก็หยิบไอแพดจากกระเป๋าของผมที่วางไว้ข้างโซฟาขึ้นมาเปิดเล่น แทคอุนก็นั่งอยู่ข้างๆผม ข้อความอวยพรมากมายหลั่งไหลเข้ามาจนผมยิ้มกับความรักที่แฟนๆมีให้
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆที่รักผม รักพวกเราทุกคน รัก VIXX ไปนานๆนะครับ *ทำท่าซารังแฮ* *ต่อด้วยโปรยจูบ*
“ง่วง” คำเดียวสั้นๆด้วยน้ำเสียงเบาๆของคนข้างกายเรียกให้ผมหันไปมองทันที
“ก็ไปนอนสิ โอ๊ะ ไม่ได้ต้องดื่มน้ำก่อน” แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าต้มน้ำไว้
แก้วน้ำอุ่น 6 แก้ว ถูกยกมาวางไว้ใกล้ๆกับเด็กทั้ง 3 ที่ยังคงส่งเสียเชียร์เกม แจฮวานที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็ตรงรี่เข้ามาหา
“เอ้าดื่มน้ำอุ่นก่อนแล้วก็ค่อยไปนอน” หันไปเรียกแทคอุนด้วยนะ แต่เจ้าตัวก็แต่นั่งนิ่งๆอยู่ที่เดิม เออมันน่าตีให้ตายนัก
“ราวี่ ฮยอก ฮงบินดื่มน้ำอุ่นเร็วๆ” ฮยอกกดพอสเกมแล้วหันมารับแก้วน้ำไปดื่ม ฮงบินกับราวี่ก็ทำตาม
“อย่าเสียงดังนะ” ชี้นิ้วสั่ง ทั้งสามคนก็พยักหน้าแล้วตะเบ๊ะท่ารับ
“รับทราบครับออมม่า!” บางทีก็อยากฟาดพวกมันให้ตายจริงๆ เขาเป็นผู้ชายมีอย่างที่ไหนมาเรียกออมม่า
“กู๊ดไนท์เอวี่บอดี้” แล้วแจฮวานก็เดินเข้าห้องนอนที่แชร์กับผมไปเลย เอ้า ไอ้4มิตินี่อีกคน จะมาจะไปไวอย่างกับพายุ
“แทคอุนกินน้ำแล้วไปอาบน้ำนอน ... ฮงบินอาบน้ำกับด้วยนะพวกนายน่ะ” ไอ้คุณชายนี่ก็ต้องประเคนน้ำถึงที่ ต้องคอยมาดูไอ้เด็กพวกนี้อีก คงจะมีฮงบินคนเดียวล่ะที่เชื่อฟังโดยไม่ดื้อ
“ง่วง” ไอ้คุณชายยิ้มยากนี่ก็อีกคน
“ดื่มน้ำแล้วไปอาบน้ำนอน เร็วแทคอุนอย่าให้ต้องป้อน”
“ก็ป้อนสิ”
ห๊ะ??? หูฟาดหรือเปล่าวะ?
แล้วหูฟาดหรือไม่ก็พิสูจน์ได้เลยเมื่อพ่อคนยิ้มยากจับข้อมือของผมที่ถือแก้วอยู่นั้นป้อนตัวเอง ดวงคาดุนั่นก็มองจ้องผมนิ่ง เออมองมากเดี๋ยวพ่อก็จับขืนใจซะเลยดีไหมเนี่ย
พอป้อนน้ำเด็กโข่งเสร็จก็แยกกันไปอาบน้ำ ห้องน้ำน่ะมี 2 ห้อง เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่าผมกับมันอาบน้ำด้วยกันนะ โอเคนะ
ถึงใจจริงจะอยากก็เหอะ อิอิ
ขนาดผมอาบน้ำเสร็จไอ้พวกเด็กพลังเหลือก็ยังคงนั่งเล่นเกมไม่ยอมลุกไปไหน ตื่นเช้ามาผมว่าคงเห็นพวกนั้นนอนเน่าตายอยู่นี่ล่ะ
“นอนแล้วน่ะ กู๊ดไนท์ทุกคน” ดูมัน ไม่สนใจผมอีกแน่ะ ชิ! ถ้าพรุ่งนี้เช้าใครปลุกไม่ตื่นล่ะก็น่าดู!!!
พอปิดประตูห้องได้ผมก็ตรงไปยังที่นอนของผมทันที อ๊า~ เย็นสบาย ผ้านวมเวลาเย็นๆนี่น่าซุกตัวนอนจริงๆนะ แต่ผมรู้สึกว่าวันนี้แจฮวานนอนดิ้นไปนะ
“แจฮวานนอนดีๆสิ” ผมพลิกตัวไปอีกด้านแล้วเริ่มหลับตาแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแขนที่พาดตัว จะว่าแจฮวานก็ไม่น่าใช่ เพราะแขนใหญ่ไป พอหันไปดูสักทีเหอะว่าจะเป็นแจฮวานหรือสิ่งนั้น?
“แทคอุนอา? นายไมได้นอนห้องนี้นิ” งงไหม? งงดิ คนที่คิดว่าน่าจะเป็นแจฮวานดันเป็นใครอีกคนซะนี่
“ก็บอกแล้วว่าง่วง” เดี่ยวนะ ขอประมวลผลนิดนึง ..
“นายจะนอนกับฉัน?” แทคอุนไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ ผมหัวเราะเบาๆแล้วพลิกตัวไปลูบหัวเขา
“โอ๋ๆ เด็กน้อยแทคอุนจะนอนกับออมม่าเหรอ? คิคิ” อยู่ๆดวงคาดุนั้นก็ปิดลง นั่นหมายความว่าผมควรจะหุบปากซะเพราะเด็กน้อยจะเข้านอนแล้ว ผมลูบผมของเขาอีกทีก่อนที่จะพลิกตัวหันไปนอนอีกฝั่ง
ผมว่าวันเกิดของผมก็ดีแบบนี้เองล่ะเนอะ จะเป็นเพื่อนหรืออะไรก็แล้วแต่ล่ะ ..
ขอแค่ให้ผมได้อยู่กับเขาก็พอ ไม่ว่าจะในฐานะไหนผมก็จะอยู่ ถ้ามันได้อยู่ข้างๆเขา
วันนี้ตารางก็ยังคงแน่นเหมือนเดิม พอไปถึงสถานีที่เราจะต้องขึ้นโชว์วันนี้ ก็พบงานเบิร์ดเดย์ปาร์ตี้เล็กๆสำหรับผม อ๋า~ ผมซึ้งใจมากเลยครับ ที่ได้รับความรักแบบนี้
การขึ้นโชว์บนเวทีผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ผมได้รับของขวัญแล้วก็กำลังใจมากมายเลย ขอบคุณจริงๆครับ
แต่ถ้าได้อะไรจากใครบางคนด้วยก็คงดีเนอะ
หลังจากกลับมาที่หอพักผมก็ไปจัดการธุระส่วนตัวและเก็บของอีกนิดหน่อยผมก็เตรียมตัวกลับบ้านไปหาคุณนายแม่ทันที ปล่อยให้เด็กๆทั้งหลายหากินกันเอง แน่ละ มีแจฮวานกับแทคอุนอยู่ แค่นี้ก็ได้อาหารรสเลิศแล้ว นี่ยังไม่นับฮงบินกับราวี่อีกนะ
ว่าแต่แทคอุคไปไหนล่ะ? สงสัยจะแอบหนีไปหาของกินอีกตามเคย
แต่ผมคิดผิด เมื่อลงมาจากหอแล้วเห็นร่างสูง ผิวขาวยืนมองมาที่ผมนิ่งๆ
“อ้าว จะไปไหนอ่ะ” แทคอุนไม่ตอบแต่กลับเดินนำหน้าผมไป จนผมต้องรีบวิ่งตามไปคว้าแขนเขาไว้
“แทอุนอา ฉันถามก็ตอบสิ นายจะไปไหน” แทคอุนหยุดเดินแล้วหันมาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ไอ้เด็กนี่ยิ้มด้วยอ่ะ!!!! *ช็อค*
“กลับบ้านกับนายไง”
“ห๊ะ??? บ้านฉัน?” แทคอุนหลุดขำออกมาเพียงนิดเพราะผมคงทำเหวอแบบแปลกๆสินะ
“นายจะไปทำไม บ้านฉันนะ แล้วนายจะไปในฐานะอะไรไม่ทราบ วันนี้วันเกิดฉันนะ”
“ลูก” ขอสตั๊นไป 5วินาที ผมหรี่ตามองมันที่ยังคงยืนนิ่งเหมือนเดิม นี่พูดจริงหรือกวนประสาทกันวะ มึนๆแบบนี้ชาฮักยอนประมวลผลไม่ค่อยทันหรอกนะ
นี่ยังคงมึนอยู่ มายืนทำหน้านิ่งแต่ไอ้ดวงตานายนี่เจ้าเล่ห์ได้ที่เลยนะจองแทคอุน!! ขอเฮียฟัดโรด้าสักทีได้ป่ะ??
“เออๆ ไปก็ไปวะ ถึงจะงงๆอยู่ก็เหอะ” แล้วผมก็เดินนำมันไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆบนแท็กซี่นี่มันจะไปทำไมก็เหอะ ช่างเหอะ เพื่อนไปเยี่ยมบ้านเพื่อนล่ะดิ
นี่แม่งโคตรเจ็บเลย!! แต่ชาฮักยอนชอบความเจ็บปวดไง เพราะงั้นต้องตอกย้ำไปเรื่อยๆ จะได้ไม่เผยทำอะไรเกินเลยคำว่า ‘เพื่อน’
นี่เคยรับรู้ความรู้สึกของกันบ้างไหมวะ? ทำหน้านิ่งอยู่ไอ้ จองแทคอุน!!!
แทคอุนหันมองคนที่นั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างอย่างเคยชิน เรียวปากบางที่เป็นเส้นตรงค่อยๆหยัดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาดุนั้นวาดโค้งเป็นขีด จะว่าไปจองแทคอุนก็ยิ้มเยอะอยู่นะใน 1 วันน่ะ #เหรอ แต่ก็แค่ไม่มีคนเห็นเท่านั้นเอง
เหมือนกับตอนนี้ไง ที่ชาฮักยอนไม่เห็นว่าจองแทคอุนกำลังยิ้มกับใบหน้าที่ตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นลูกแมวกับลูกหมาวิ่งไล่กัน
แทคอุคแอบยิ้มกับคำตอบบางอย่างที่เก็บไว้ในความคิด คำตอบของความคิดที่ถ้าคนข้างกายได้ยินคงทำสีหน้าตกใจมากกว่าเดิมเป็นแน่
“นายจะไปทำไม บ้านฉันนะ แล้วนายจะไปในฐานะอะไรไม่ทราบ วันนี้วันเกิดฉันนะ”
ลูก .... เขยมั้ง
ถ้าลองพูดออกไปจะเป็นยังไงนะ?
“ฮักยอน”
“อืม”
“..หิว”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้วน่า อย่างอแงสิแทคอุน”
จองแทคอุนน่ะชอบพูดอะไรที่ไม่ตรงกับใจเรื่อยเลยนะ ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น