ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ~..คนสั่ง VS คนฟังคำสั่ง ใครจะชนะ..~
ตอนที่ 8 คนสั่ง VS คนฟังคำสั่ง ใครจะชนะ ?
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง งานปาร์ตี้ก็เริ่ม ทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันโดยไม่ขาดเจ้าของบ้านที่สาว(น้อย)ที่สุดด้วย เสียงเฮฮาดังมาไม่ขาดระยะ การจัดงานนี้นับเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความสัมพันธ์ของคนที่ไม่เคยรู้จักกันแต่ต้องมาอยู่ร่วมกันได้เป็นอย่างดี ความสนุกสนานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตามประสา แต่แล้วก็มีใครบางคนเสนอหัวข้อคุยกันขึ้นมาใหม่
“นี่....ฉันว่านะ เรามาช่วยกันออกกฎการอยู่ร่วมกันดีกว่า ให้ทุกคนเสนอขึ้นมาคนละข้อดีมะ รวมทั้งคุณป้าด้วยนะคะ”
“อี๋ แก่ขนาดนี้แล้วเป็นทวดได้แล้วมั้งเนี่ย” ไมหันไปมองยายของตัวเองซึ่งถูกหญิงสาวที่ชื่อเรนเรียก
โป๊ก...!!!! มะกอกลอยมาเป็นตะกร้า
“ชิชะ บังอาจมาก เจ้าหลานตัวแสบ เอาล่ะกฎข้อที่ 1 ทุกคนในที่นี่ต้องเรียกฉันว่าคุณป้านาเดโกะ เข้าจั๊ย”
“555555”
ทุกคนหัวเราะกับการกระทำของคู่ยายหลานนี้ด้วยความสนุกสนาน เพราะคงไม่มียายหลานคู่ไหนจะบ้าบอคอแตกแต่น่ารักเหมือนคู่นี้อีกแล้ว
“ฉันเอามั่ง...” เด็กหนุ่มร่วมหอพักและร่วมห้องเรียนที่อายุพอ ๆ กับไมพูดขึ้นมา “กฎข้อที่ 2 จะดีหน่อย ไม่เหมือนข้อแรก ไม่ขออะไรมาก แค่...เรียกฉันว่า....สุดหล่อ”
“โห!!!” ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน
“ได้ ๆๆๆ” ไมรับกฎข้อนั้นทันใด “ตกลงกฎข้อที่ 2 เรียก เอจิ ว่าสุดหล่อ...น้อยล่ะกัน”
“OK สุดหล่อน้อย...ย...”
“ฉัน ยูกะ ไม่ขออะไรมาก ตั้งแต่ 2 ถึง 3 ทุ่มห้ามรบกวนฉันก็พอ”
“ฉันมั่ง คาโตะ ขอตั้งกฎว่า .....ไม่มีอะไร”
“โห่...ไม่ต้องเลย ฉันมั่ง ซาเอะ ขอตั้งกฎว่า วันอาทิตย์ตอนแปดโมงฉันยึดเครื่องซักผ้า ตกลงมะ”
การตั้งกฎยังคงดำเนินต่อไปจนจบข้อ 200 แต่มีข้อพิเศษเพียงไม่กี่ข้อ หนึ่งในนั้นก็คือ บ้านพักนี้จะเปลี่ยนรหัสหรือกลไกเข้าบ้านอาทิตย์ละ 1 ครั้งโดยที่จะรู้กันเพียงคนในบ้านเท่านั้น ต้องจัดปาร์ตี้อาทิตย์ล่ะ 1 ครั้ง เพื่อที่ทุกคนจะได้สนิทและร่วมแบ่งปันเรื่องสนุกหรือเรื่องทุกข์กัน และอีกข้อคือ ทุกคนคือ”ครอบครัว”
“ใช่ ๆ ฟังเรนหน่อยจ้า วันนี้มีเรื่องจาบอก ไมต้องฟังคำสั่งทุกอย่างของโซด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ทุกคนเป็นพยายานด้วยน๊า” เรนหันไปบอกคนอื่น ๆ เพื่อที่จะหาคนสนับสนุน ทำเอาเจ้าตัวร้อง อึ๋ย ! ขึ้นมา แต่เรนยังไม่หยุดยังคงพูดอะไรต่อ “เพราะฉะนั้น โซ สั่งอะไรซักอย่างสิ น่าสนุกออก”
“ใช่ ๆๆๆๆ” ทุกคนเห็นด้วย “หลาย ๆ อย่างก็ได้น๊า น่าหนุกดี”
“.....” เอาไมอึ้งไปแล้ว
โซหันไปมองหน้าไมแล้วยิ้มเยาะ
“ข้อแรก นายต้องคอยปลุกทุกคนทุกเช้า เพื่อไม่ให้ทุกคนไปโรงเรียนสาย
สอง นายต้องคอยทำอาหารให้เพียงพอกับทุกคนในบ้านพัก
สาม นายต้องเข้าไปทำความสะอาดห้องของทุกคนอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง”
“เห็นด้วย !!!!” ทุกคนตอบเห็นด้วยทั้ง ๆ ที่คนสั่งยังไม่ได้ถามความเห็น
ไมจ้องหน้าโซแล้วทำสีหน้าเฉยแบบไม่ค่อยใส่ใจ “งั้น ๆ แล้วไงอีก”
“สี่ นายต้องคอยซักเสื้อผ้าให้ทุกคน รีดด้วย
ห้า นายต้องช่วยเหลือทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ว่ากรณีใด ๆทั้งสิ้น”
ไมยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิมไม่สะทกสะท้านซักนิด “แล้วไงอีก”
“พูดงี้หมายความว่าไง จะไม่ทำรึไง”
“ฉันก็ทำตามที่พูดอยู่นี่ไง ฟังคำสั่งนายทุกอย่างเล้ย.....ไม่ได้ผิดคำพูดซักนิด ฟังคำสั่ง ฟังคำสั่ง แล้วไงอีก พูดมาดิจะฟัง”
ฮ่า ๆๆๆๆ ด้วยหัวสองอันชาญฉลาดมีรึจะแพ้แกได้ง่าย ๆ คิก ๆ
พอฟังคำพูดของไมก็เล่นเอาทุกคนผิดหวังกันเป็นทิวแถว
“มีไรอีก สั่งมาเล้ย...ยินดีฟัง 55”
เจ็บใจชะมัดไอ้หมอนี่ อยากฆ่ามันเจง ๆ โว้ย
“นายบอกเองนะว่าจะฟังทุกอย่างที่สั่ง ฉะนั้นพอฉันจะสั่งอะไรนายต้องมาฟัง ไม่งั้นนายผิดคำพูดฉันจะเรียกนายว่าลูกหมา”
“อึก !! แล้วไง” อารายว่ะ เกิดมันอยากจะสั่งตอนเที่ยงคืน จะไม่ตายเหรอว่ะเนี่ยลืมคิดแฮะ
“จงจำไว้” นายต้องได้รับการแก้แค้น
“เออๆๆๆ” เอาไงดีว้า....คิดสิคิด
ปาร์ตี้วันนั้นจบลงด้วยการที่ทุกคนหลับเป็นตาย แต่ยังไงก็ต้องตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวัน(หยุด)อีกอยู่ดี แต่มีอีกคนที่ต้องตื่นแต่เช้าขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เพราะต้องลุกขึ้นมานั่งฟังคำสั่งของใครบางคนที่ดันทุรุงอยากสั่งตอนตีห้า ขืนไม่ลุกขึ้นมาฟังก็ต้องกลายเป็นบ็อก ๆ ไปนะสิ เพระการพลั้งปากแท้ ๆ เลยต้องซวยแบบนี้ไปอีกหลายวัน
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง งานปาร์ตี้ก็เริ่ม ทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันโดยไม่ขาดเจ้าของบ้านที่สาว(น้อย)ที่สุดด้วย เสียงเฮฮาดังมาไม่ขาดระยะ การจัดงานนี้นับเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความสัมพันธ์ของคนที่ไม่เคยรู้จักกันแต่ต้องมาอยู่ร่วมกันได้เป็นอย่างดี ความสนุกสนานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตามประสา แต่แล้วก็มีใครบางคนเสนอหัวข้อคุยกันขึ้นมาใหม่
“นี่....ฉันว่านะ เรามาช่วยกันออกกฎการอยู่ร่วมกันดีกว่า ให้ทุกคนเสนอขึ้นมาคนละข้อดีมะ รวมทั้งคุณป้าด้วยนะคะ”
“อี๋ แก่ขนาดนี้แล้วเป็นทวดได้แล้วมั้งเนี่ย” ไมหันไปมองยายของตัวเองซึ่งถูกหญิงสาวที่ชื่อเรนเรียก
โป๊ก...!!!! มะกอกลอยมาเป็นตะกร้า
“ชิชะ บังอาจมาก เจ้าหลานตัวแสบ เอาล่ะกฎข้อที่ 1 ทุกคนในที่นี่ต้องเรียกฉันว่าคุณป้านาเดโกะ เข้าจั๊ย”
“555555”
ทุกคนหัวเราะกับการกระทำของคู่ยายหลานนี้ด้วยความสนุกสนาน เพราะคงไม่มียายหลานคู่ไหนจะบ้าบอคอแตกแต่น่ารักเหมือนคู่นี้อีกแล้ว
“ฉันเอามั่ง...” เด็กหนุ่มร่วมหอพักและร่วมห้องเรียนที่อายุพอ ๆ กับไมพูดขึ้นมา “กฎข้อที่ 2 จะดีหน่อย ไม่เหมือนข้อแรก ไม่ขออะไรมาก แค่...เรียกฉันว่า....สุดหล่อ”
“โห!!!” ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน
“ได้ ๆๆๆ” ไมรับกฎข้อนั้นทันใด “ตกลงกฎข้อที่ 2 เรียก เอจิ ว่าสุดหล่อ...น้อยล่ะกัน”
“OK สุดหล่อน้อย...ย...”
“ฉัน ยูกะ ไม่ขออะไรมาก ตั้งแต่ 2 ถึง 3 ทุ่มห้ามรบกวนฉันก็พอ”
“ฉันมั่ง คาโตะ ขอตั้งกฎว่า .....ไม่มีอะไร”
“โห่...ไม่ต้องเลย ฉันมั่ง ซาเอะ ขอตั้งกฎว่า วันอาทิตย์ตอนแปดโมงฉันยึดเครื่องซักผ้า ตกลงมะ”
การตั้งกฎยังคงดำเนินต่อไปจนจบข้อ 200 แต่มีข้อพิเศษเพียงไม่กี่ข้อ หนึ่งในนั้นก็คือ บ้านพักนี้จะเปลี่ยนรหัสหรือกลไกเข้าบ้านอาทิตย์ละ 1 ครั้งโดยที่จะรู้กันเพียงคนในบ้านเท่านั้น ต้องจัดปาร์ตี้อาทิตย์ล่ะ 1 ครั้ง เพื่อที่ทุกคนจะได้สนิทและร่วมแบ่งปันเรื่องสนุกหรือเรื่องทุกข์กัน และอีกข้อคือ ทุกคนคือ”ครอบครัว”
“ใช่ ๆ ฟังเรนหน่อยจ้า วันนี้มีเรื่องจาบอก ไมต้องฟังคำสั่งทุกอย่างของโซด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ทุกคนเป็นพยายานด้วยน๊า” เรนหันไปบอกคนอื่น ๆ เพื่อที่จะหาคนสนับสนุน ทำเอาเจ้าตัวร้อง อึ๋ย ! ขึ้นมา แต่เรนยังไม่หยุดยังคงพูดอะไรต่อ “เพราะฉะนั้น โซ สั่งอะไรซักอย่างสิ น่าสนุกออก”
“ใช่ ๆๆๆๆ” ทุกคนเห็นด้วย “หลาย ๆ อย่างก็ได้น๊า น่าหนุกดี”
“.....” เอาไมอึ้งไปแล้ว
โซหันไปมองหน้าไมแล้วยิ้มเยาะ
“ข้อแรก นายต้องคอยปลุกทุกคนทุกเช้า เพื่อไม่ให้ทุกคนไปโรงเรียนสาย
สอง นายต้องคอยทำอาหารให้เพียงพอกับทุกคนในบ้านพัก
สาม นายต้องเข้าไปทำความสะอาดห้องของทุกคนอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง”
“เห็นด้วย !!!!” ทุกคนตอบเห็นด้วยทั้ง ๆ ที่คนสั่งยังไม่ได้ถามความเห็น
ไมจ้องหน้าโซแล้วทำสีหน้าเฉยแบบไม่ค่อยใส่ใจ “งั้น ๆ แล้วไงอีก”
“สี่ นายต้องคอยซักเสื้อผ้าให้ทุกคน รีดด้วย
ห้า นายต้องช่วยเหลือทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ว่ากรณีใด ๆทั้งสิ้น”
ไมยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิมไม่สะทกสะท้านซักนิด “แล้วไงอีก”
“พูดงี้หมายความว่าไง จะไม่ทำรึไง”
“ฉันก็ทำตามที่พูดอยู่นี่ไง ฟังคำสั่งนายทุกอย่างเล้ย.....ไม่ได้ผิดคำพูดซักนิด ฟังคำสั่ง ฟังคำสั่ง แล้วไงอีก พูดมาดิจะฟัง”
ฮ่า ๆๆๆๆ ด้วยหัวสองอันชาญฉลาดมีรึจะแพ้แกได้ง่าย ๆ คิก ๆ
พอฟังคำพูดของไมก็เล่นเอาทุกคนผิดหวังกันเป็นทิวแถว
“มีไรอีก สั่งมาเล้ย...ยินดีฟัง 55”
เจ็บใจชะมัดไอ้หมอนี่ อยากฆ่ามันเจง ๆ โว้ย
“นายบอกเองนะว่าจะฟังทุกอย่างที่สั่ง ฉะนั้นพอฉันจะสั่งอะไรนายต้องมาฟัง ไม่งั้นนายผิดคำพูดฉันจะเรียกนายว่าลูกหมา”
“อึก !! แล้วไง” อารายว่ะ เกิดมันอยากจะสั่งตอนเที่ยงคืน จะไม่ตายเหรอว่ะเนี่ยลืมคิดแฮะ
“จงจำไว้” นายต้องได้รับการแก้แค้น
“เออๆๆๆ” เอาไงดีว้า....คิดสิคิด
ปาร์ตี้วันนั้นจบลงด้วยการที่ทุกคนหลับเป็นตาย แต่ยังไงก็ต้องตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวัน(หยุด)อีกอยู่ดี แต่มีอีกคนที่ต้องตื่นแต่เช้าขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เพราะต้องลุกขึ้นมานั่งฟังคำสั่งของใครบางคนที่ดันทุรุงอยากสั่งตอนตีห้า ขืนไม่ลุกขึ้นมาฟังก็ต้องกลายเป็นบ็อก ๆ ไปนะสิ เพระการพลั้งปากแท้ ๆ เลยต้องซวยแบบนี้ไปอีกหลายวัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น