ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ~..หอพัก และ บ้านของไม..~
ตอนที่ 8 หอพัก และ บ้านของไม
เย็นของวันนี้ยังคงเหมือนทุก ๆ วันถ้ามันไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น
“ยาย กลับมาแล้วน๊า” ไมพูดพลางเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองเหมือนทุกทีที่กลับจากโรงเรียน
ครืด..เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ไมก็ต้องตาค้างแทบช็อค “เฮ้ย ! “ ไมก็ลากประตูปิดแล้วเปิดใหม่ ครืด...แต่ภาพที่เห็นก็ยังคงเป็นแบบเดิม “เป็นไปไม่ได้น่า” ว่าแล้วก็ปิดประตูอีกครั้ง ครืด...”จะเป็นไปได้ยังไงเนี่ย” ลองเปิดอีกทีสิน่า ครืด..
“จะเปิด ๆ ปิด ๆ อีกนานมั๊ยฮะ”
ครืด .. ประตูปิดลงอีกครั้ง “ไม่จริงน่า ภาพลวงตาพูดได้ไงวะเนี่ย ลองเปิดอีกรอบ”
แต่ยังไม่ทันที่ไมจะได้ออกแรงเปิด ประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนที่ไมคิดว่าเป็นภาพลวงตา
“อะไรของนายฟะ ปิด ๆ เปิด ๆ อยู่นั่นแหละ”
“นาย ! อายูกาวะ โซ ทำไมถึงจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้เนี่ย อยู่โรงเรียนยังรำคาญนายจะแย่อยู่แล้ว ยังโผล่มาให้เห็นที่บ้านฉันอีก” คนพูดว่าแล้วก็ถึงกลับสะอึก
“บ้านฉัน ห้องฉัน แล้วนาย อะไรเนี่ย” ขณะที่เจ้าของห้องยังช็อค คนที่กำลังครอบครองห้องอยู่ก็ปิดประตูกระแทกใส่ดัง ปัง! เล่นเอาถึงกลับงง
“ยาย !” ไมรีบวิ่งลงมาข้างล่างเพราะมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือยายแน่ ๆ
“อะไรของแกอีกเนี่ย” ยายเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผู้เป็นหลาน แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“ยังจะมาอะไรอีก ห้อง ๆๆๆ”
“ห้องอะไรของแก บอกว่าห้อง ๆๆๆๆ จะรู้กับแกมั๊ยเนี่ย”ยายชายตามองแล้วก็กลับทำงานต่อ
“ยาย ! ห้องไม ไอ้เจ้านั่นมัน”
“มันอะไรอีกล่ะ”
“ก็มันมาอยู่ในห้องไมได้ไงอ่ะ! ยาย!!!!!!”
“ทำไมเล่า ไม่เห็นแปลกเลยที่จะมีใครมาอยู่” ผู้เป็นยายทำเป็นไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ทั้งที่ผู้เป็นหลานกลับร้อนใจแทบไฟลุก
“ไม่แปลกเหรอ?ยาย ประสาทไปแล้วแหง๋ๆ”
“เออสิ ไม่เห็นแปลก” ผู้เป็นยายพูดพลางจะอธิบายให้ผู้เป็นหลานเข้าใจ “ก็ที่บ้านเรามันมีห้องหลายห้อง เอาไว้ก็เปล่า ๆ ก็ไม่เห็นมันจะมีอะไร ก็เลยเปิดเป็นหอพักซะเลย นอนอยู่เฉย ๆ ก็ได้ตังค์กำไรเห็นๆ” ทั้ง ๆ ที่ยายก็พูดแบบตรงประเด็น แต่ข้อข้องใจก็ยังไม่ถูกแก้
“ยาย หอพัก ? จะเปิดก็เปิดไปสิ ห้องก็มีว่าตั้งหลายห้อง แต่นั่นมัน..มันห้องไมนะ แล้วไอ้หมอนั่น”ไมกระอักกระอวนใจ ถ้าเป็นไปได้คงอยากจะบีบคอยายซะจริง ๆ
“อ๋อ โซอะเหรอ พอดีห้องมันมีคนมาขออยู่เต็มหมดแล้ว พ่อหนุ่มนั่นก็มาขอเช่าอีกยายเห็นหล่อดีก็เลยให้เช่าอีก” ยายยิ้ม
“ยาย !!” พอได้ฟังคำตอบของยายเล่นเอาหลานแทบหัวใจวายตาย “โอ้สวรรค์...ทำไม..โอ้ม่ายๆๆๆๆ ยายอ่า..ยาย ๆๆ ห้องไมยายก็รู้ ทำไมอ่า...”
“เออน่า แกไม่พูด ยายไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้หรอกน่า อย่าเรื่องมาก แกมี2 ห้องก็แบ่ง ๆ ไปห้องนึงจะเป็นไรไป”
“สองห้องพูดผิดป่าวเนี่ย สองห้องมันก็เหมือนห้องเดียวล่ะน่า ถ้าเกิดหลานยายถูกคุกคามสิทธิเสรีภาพของความเป็นส่วนตัวขึ้นมายายอย่ามาเสียใจนะ” เจ้าตัวยังทัดทานไม่ยอมแบดื้อ ๆ
“เสียใจที่แกไม่ถูกคุกคามน่ะสิ ไปๆๆยายจะทำงาน”
“แล้วมีใครมาอยู่อีกมั่งง่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อย่าเซ้าซี้น่า ห้องแกน่ะห้องเดียวเข้าใจมะ แล้วก็หาอะไรปิด ๆ ไว้ก็ได้ไม่มีคนรู้หรอกน่า ไปๆ” ยายบอกปัด ๆ ไมเพราะขี้เกียจตอบคำถามอีกมากมายที่จะต้องตามมาไม่หยุดแน่ ๆ
ไปก็ได้ว๊า แล้วจะทำยังไงกะห้องฟะเนี่ย อยากจะบ้าตาย อ่า....จะเอาตู้มาปิดดี แล้วจะเลื่อนยังไง เฮอะ ปวดหัวโว้ย จะทำยังไงดีเนี่ย
(เรื่องปวดหัวของไมเกี่ยวอะไรกับห้องนะ แล้วทำไมสองห้องถึงเหมือนกับหนึ่งห้องล่ะเนี่ย)
เสียงคุยจ้อกแจ้กตามทางเดินที่ดังมาอยู่เป็นระยะ ๆ ในเวลาเช้าของวันหยุดแบบนี้ ทำให้ใครบางคนที่เพิ่งจะเสียห้องอันเป็นที่รักไปหงุดหงิดขึ้นมาอย่างรำคาญใจ ก็บ้านหลังใหญ่ที่เคยสงบเงียบมีสมาชิกเพียง 3 คน กลับกลายเป็นหอพักรวมที่มีสมชิกเพิ่มขึ้นมาอีกนับ 6 – 7 คน
รำคาญ ๆๆๆ !!!! มานอารายนักฟะ คนเดินเต็มไปหมด บ้าน ๆๆ บ้านที่เคยสงบเงียบหายไปไหน
คนบ่นว่าพลางกระแทกก้นลงพื้นบ้านที่ยกขึ้นสูงตรงสวนหลังบ้าน
“ไม...มาย.!! อยู่ป่าว..”
“หืม..อะไรหรอ” ไมตอบคำถามยูริโดยไม่มองหน้า
“เป็นไรไปเนี่ย”
“บ้านอ่า..บ้านที่แสนสงบ..ไปแล้วอ่า..”
“5555 แค่เนี๊ยเนี่ยนะ ดีออกนะมีคนเยอะ ๆ เนี่ย สนุกดีออก ไปช่วยกันจัดปาร์ตี้ต้อนรับดีกว่า” ยูริว่าพลางฉุดแขนคนที่ทำหน้าซังกะตาย “เร็วสิ ทุกคนกำลังช่วยกันอยู่เลย” แต่คนถูดดึงยังไม่ยอมขยับตัวกลับทำหน้าคุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไม...ทำไมเราต้องมานั่งกลุ้มด้วย กลุ้มไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมา กลับทำให้ตัวเองเป็นทุกข์เปล่า ๆ จริงมั๊ยล่ะ เพราะฉะนั้นทำไมต้องกลุ้มกับสิ่งที่กลุ้มไปก็ไม่มีประโยชน์ด้วยล่ะ ไปเถอะ” ยูริยื่นมือออกไปหวังเพื่อให้คนตรงหน้ากลับความคิดเสียใหม่
“^^ ใครว่ากลุ้มเรื่องนั้นกันล่ะ แต่กำลังคิดว่าเรื่องอาหารจะทำไงต่างหาก กลัวกินไม่อิ่ม”
โป๊ก !!
“นี่แน่ะ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไร เมื่อกี้ขอถอนคำพูดย่ะ” แล้วเธอก็สะบัดก้นหนีไปซะงั้น
“5555” แล้วไมก็ลุกขึ้นตามคนที่สะบัดก้นหนีไป
“หวา ๆ อะไรกันเนี่ย” ปึ้ง !
“ฮ่า ๆๆๆๆ”
“เย้ !!!”
เสียงห้องนั่งเล่นที่เคยเงียบเหงา ตอนนี้เมื่อมีสมาชิกเพิ่มกลับกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยเสียงัวเราะด้วยความสนุกสนาน อบอุ่น และรอยยิ้มที่ทุกคนต่างมีให้กัน เว้นซะแต่ใครบางคนที่ยังไม่ยอมคุยกับใคร เลยถูกเจ้าของบ้านนั่งกัด
“แง่ง...เจ้าโซงี่เง่า ฉันเบื่อขี้หน้า เบื่อๆๆๆ หยิ่ง ทำเป็นปิดปากเงียบไม่ยอมคุยกับใคร”
“แหวะ ยังกะฉันพิศวาสแกตายล่ะ ชิ่ว ๆๆๆ”โซพูดแล้วทำท่าทางประกอบแบบให้คนตรงหน้ารู้ว่าเกลียดเสียเต็มแก่
“ขืนทำหน้าแบบนี้นะรับรองไม่มีใครเค้ากล้าคุยด้วยหรอก”
“แล้วไง”
“ถ้ามีนะฉันยอมฟังคำสั่งนายทุกอย่างเล้ย คนอย่างฉันพูดแล้วไม่เคยคืนคำ” ไมพูดพลางยิ้มเยาะอย่างกวน ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่านอกจากโซแล้วจะมีใครได้ยิน
จู่ ๆ หญิงสาวร่างสูง ก็คือสูงกว่าไมนิดหน่อย เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เข้ากับใบหน้าที่ดูสวยสดใส เสื้อผ้าโทนสีอ่อนเข้ากับผิวสีขาวนวลได้เป็นอย่างดี เธอเดินเข้ามาแล้วหันไปยิ้มให้ไมเล็กน้อยพร้อมกับหันไปทางที่โซนั่ง
“เอ่อ..สวัสดีนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ เรน อยู่ห้องเดียวกับเธอ(ห้องเรียน) ไปจัดปาร์ตี้ด้วยกันสิ ไมเมื่อกี้อยากจะบอกว่าฉันได้ยินจ้า 555 เพราะฉะนั้นอย่าลืมที่พูดล่ะ ^^” เธอพูดกับโซแล้วหันมาพูดกับไมต่อด้วยความสนิทสนม
โซนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำว่าเรน แล้วมองจ้องราวกับต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง
คงไม่ใช่หรอกมั้ง......โซคิด
แล้วโซก็เพียงแค่ยิ้มตอบแล้วลุกขึ้น ทำให้หญิงสาวผละมือออกแก้เก้อพร้อมกับเดินนำทาง โซหันไปยิ้มกับไมแล้วพูดราวกับว่าใครจะได้ยินอย่างนั้นแหละ
“นายต้องฟังคำสั่งฉัน^^คิก...” โซยิ้มเย้ย ๆ
“....” หวา ปากนะปาก อยู่ดี ๆ ไม่ชอบเอาไงดีฟะเนี่ย
คิดหนักเพราะจินตนาการที่ไม่มีขอบเขต อึ๋ย..!
หรือว่ามัน...หรือว่าไม่
เอ๊ะมันต้อง....ไม่...ๆๆๆๆๆๆ.ม่าย...ชั้นยังไม่อยากตาย
อะ! ฮ่า...ทำไมต้องคิดให้ปวดหัว
“ไมมาแย้ว....ว..ว มีอารายให้ช่วยป่าว”
ทุกคนหันมายิ้มให้ไมอย่างอารมณ์ดี แต่มีเพียงคนเดียวที่รอยยิ้มมีเลศนัย แล้วเดินเข้ามาหาคนที่เสนอตัวช่วย
“อย่าลืม นายต้องฟังคำสั่งฉัน” โซได้ทีเลยเล่นงานไม
“……..” ไมมองหน้าโซอย่างกวน ๆ โดยไม่สะทกสะท้านแล้วเบี่ยงตัวหลบไปช่วยคนอื่นโดยไม่ลืมกระแทกไหล่คนตรงหน้า
“ อะไรของมันฟะ\" โซส่ายหัวอย่างงง ๆ พร้อมกับยิ้มแปลก ๆ เพราะความคิด ว่าจะสั่งให้ทำอะไรแปลก ๆก่อนดี ตอนนี้ยังไง ๆ เขาก็เป็นต่อ
เย็นของวันนี้ยังคงเหมือนทุก ๆ วันถ้ามันไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น
“ยาย กลับมาแล้วน๊า” ไมพูดพลางเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองเหมือนทุกทีที่กลับจากโรงเรียน
ครืด..เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ไมก็ต้องตาค้างแทบช็อค “เฮ้ย ! “ ไมก็ลากประตูปิดแล้วเปิดใหม่ ครืด...แต่ภาพที่เห็นก็ยังคงเป็นแบบเดิม “เป็นไปไม่ได้น่า” ว่าแล้วก็ปิดประตูอีกครั้ง ครืด...”จะเป็นไปได้ยังไงเนี่ย” ลองเปิดอีกทีสิน่า ครืด..
“จะเปิด ๆ ปิด ๆ อีกนานมั๊ยฮะ”
ครืด .. ประตูปิดลงอีกครั้ง “ไม่จริงน่า ภาพลวงตาพูดได้ไงวะเนี่ย ลองเปิดอีกรอบ”
แต่ยังไม่ทันที่ไมจะได้ออกแรงเปิด ประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนที่ไมคิดว่าเป็นภาพลวงตา
“อะไรของนายฟะ ปิด ๆ เปิด ๆ อยู่นั่นแหละ”
“นาย ! อายูกาวะ โซ ทำไมถึงจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้เนี่ย อยู่โรงเรียนยังรำคาญนายจะแย่อยู่แล้ว ยังโผล่มาให้เห็นที่บ้านฉันอีก” คนพูดว่าแล้วก็ถึงกลับสะอึก
“บ้านฉัน ห้องฉัน แล้วนาย อะไรเนี่ย” ขณะที่เจ้าของห้องยังช็อค คนที่กำลังครอบครองห้องอยู่ก็ปิดประตูกระแทกใส่ดัง ปัง! เล่นเอาถึงกลับงง
“ยาย !” ไมรีบวิ่งลงมาข้างล่างเพราะมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือยายแน่ ๆ
“อะไรของแกอีกเนี่ย” ยายเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผู้เป็นหลาน แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“ยังจะมาอะไรอีก ห้อง ๆๆๆ”
“ห้องอะไรของแก บอกว่าห้อง ๆๆๆๆ จะรู้กับแกมั๊ยเนี่ย”ยายชายตามองแล้วก็กลับทำงานต่อ
“ยาย ! ห้องไม ไอ้เจ้านั่นมัน”
“มันอะไรอีกล่ะ”
“ก็มันมาอยู่ในห้องไมได้ไงอ่ะ! ยาย!!!!!!”
“ทำไมเล่า ไม่เห็นแปลกเลยที่จะมีใครมาอยู่” ผู้เป็นยายทำเป็นไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ทั้งที่ผู้เป็นหลานกลับร้อนใจแทบไฟลุก
“ไม่แปลกเหรอ?ยาย ประสาทไปแล้วแหง๋ๆ”
“เออสิ ไม่เห็นแปลก” ผู้เป็นยายพูดพลางจะอธิบายให้ผู้เป็นหลานเข้าใจ “ก็ที่บ้านเรามันมีห้องหลายห้อง เอาไว้ก็เปล่า ๆ ก็ไม่เห็นมันจะมีอะไร ก็เลยเปิดเป็นหอพักซะเลย นอนอยู่เฉย ๆ ก็ได้ตังค์กำไรเห็นๆ” ทั้ง ๆ ที่ยายก็พูดแบบตรงประเด็น แต่ข้อข้องใจก็ยังไม่ถูกแก้
“ยาย หอพัก ? จะเปิดก็เปิดไปสิ ห้องก็มีว่าตั้งหลายห้อง แต่นั่นมัน..มันห้องไมนะ แล้วไอ้หมอนั่น”ไมกระอักกระอวนใจ ถ้าเป็นไปได้คงอยากจะบีบคอยายซะจริง ๆ
“อ๋อ โซอะเหรอ พอดีห้องมันมีคนมาขออยู่เต็มหมดแล้ว พ่อหนุ่มนั่นก็มาขอเช่าอีกยายเห็นหล่อดีก็เลยให้เช่าอีก” ยายยิ้ม
“ยาย !!” พอได้ฟังคำตอบของยายเล่นเอาหลานแทบหัวใจวายตาย “โอ้สวรรค์...ทำไม..โอ้ม่ายๆๆๆๆ ยายอ่า..ยาย ๆๆ ห้องไมยายก็รู้ ทำไมอ่า...”
“เออน่า แกไม่พูด ยายไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้หรอกน่า อย่าเรื่องมาก แกมี2 ห้องก็แบ่ง ๆ ไปห้องนึงจะเป็นไรไป”
“สองห้องพูดผิดป่าวเนี่ย สองห้องมันก็เหมือนห้องเดียวล่ะน่า ถ้าเกิดหลานยายถูกคุกคามสิทธิเสรีภาพของความเป็นส่วนตัวขึ้นมายายอย่ามาเสียใจนะ” เจ้าตัวยังทัดทานไม่ยอมแบดื้อ ๆ
“เสียใจที่แกไม่ถูกคุกคามน่ะสิ ไปๆๆยายจะทำงาน”
“แล้วมีใครมาอยู่อีกมั่งง่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อย่าเซ้าซี้น่า ห้องแกน่ะห้องเดียวเข้าใจมะ แล้วก็หาอะไรปิด ๆ ไว้ก็ได้ไม่มีคนรู้หรอกน่า ไปๆ” ยายบอกปัด ๆ ไมเพราะขี้เกียจตอบคำถามอีกมากมายที่จะต้องตามมาไม่หยุดแน่ ๆ
ไปก็ได้ว๊า แล้วจะทำยังไงกะห้องฟะเนี่ย อยากจะบ้าตาย อ่า....จะเอาตู้มาปิดดี แล้วจะเลื่อนยังไง เฮอะ ปวดหัวโว้ย จะทำยังไงดีเนี่ย
(เรื่องปวดหัวของไมเกี่ยวอะไรกับห้องนะ แล้วทำไมสองห้องถึงเหมือนกับหนึ่งห้องล่ะเนี่ย)
เสียงคุยจ้อกแจ้กตามทางเดินที่ดังมาอยู่เป็นระยะ ๆ ในเวลาเช้าของวันหยุดแบบนี้ ทำให้ใครบางคนที่เพิ่งจะเสียห้องอันเป็นที่รักไปหงุดหงิดขึ้นมาอย่างรำคาญใจ ก็บ้านหลังใหญ่ที่เคยสงบเงียบมีสมาชิกเพียง 3 คน กลับกลายเป็นหอพักรวมที่มีสมชิกเพิ่มขึ้นมาอีกนับ 6 – 7 คน
รำคาญ ๆๆๆ !!!! มานอารายนักฟะ คนเดินเต็มไปหมด บ้าน ๆๆ บ้านที่เคยสงบเงียบหายไปไหน
คนบ่นว่าพลางกระแทกก้นลงพื้นบ้านที่ยกขึ้นสูงตรงสวนหลังบ้าน
“ไม...มาย.!! อยู่ป่าว..”
“หืม..อะไรหรอ” ไมตอบคำถามยูริโดยไม่มองหน้า
“เป็นไรไปเนี่ย”
“บ้านอ่า..บ้านที่แสนสงบ..ไปแล้วอ่า..”
“5555 แค่เนี๊ยเนี่ยนะ ดีออกนะมีคนเยอะ ๆ เนี่ย สนุกดีออก ไปช่วยกันจัดปาร์ตี้ต้อนรับดีกว่า” ยูริว่าพลางฉุดแขนคนที่ทำหน้าซังกะตาย “เร็วสิ ทุกคนกำลังช่วยกันอยู่เลย” แต่คนถูดดึงยังไม่ยอมขยับตัวกลับทำหน้าคุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไม...ทำไมเราต้องมานั่งกลุ้มด้วย กลุ้มไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมา กลับทำให้ตัวเองเป็นทุกข์เปล่า ๆ จริงมั๊ยล่ะ เพราะฉะนั้นทำไมต้องกลุ้มกับสิ่งที่กลุ้มไปก็ไม่มีประโยชน์ด้วยล่ะ ไปเถอะ” ยูริยื่นมือออกไปหวังเพื่อให้คนตรงหน้ากลับความคิดเสียใหม่
“^^ ใครว่ากลุ้มเรื่องนั้นกันล่ะ แต่กำลังคิดว่าเรื่องอาหารจะทำไงต่างหาก กลัวกินไม่อิ่ม”
โป๊ก !!
“นี่แน่ะ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไร เมื่อกี้ขอถอนคำพูดย่ะ” แล้วเธอก็สะบัดก้นหนีไปซะงั้น
“5555” แล้วไมก็ลุกขึ้นตามคนที่สะบัดก้นหนีไป
“หวา ๆ อะไรกันเนี่ย” ปึ้ง !
“ฮ่า ๆๆๆๆ”
“เย้ !!!”
เสียงห้องนั่งเล่นที่เคยเงียบเหงา ตอนนี้เมื่อมีสมาชิกเพิ่มกลับกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยเสียงัวเราะด้วยความสนุกสนาน อบอุ่น และรอยยิ้มที่ทุกคนต่างมีให้กัน เว้นซะแต่ใครบางคนที่ยังไม่ยอมคุยกับใคร เลยถูกเจ้าของบ้านนั่งกัด
“แง่ง...เจ้าโซงี่เง่า ฉันเบื่อขี้หน้า เบื่อๆๆๆ หยิ่ง ทำเป็นปิดปากเงียบไม่ยอมคุยกับใคร”
“แหวะ ยังกะฉันพิศวาสแกตายล่ะ ชิ่ว ๆๆๆ”โซพูดแล้วทำท่าทางประกอบแบบให้คนตรงหน้ารู้ว่าเกลียดเสียเต็มแก่
“ขืนทำหน้าแบบนี้นะรับรองไม่มีใครเค้ากล้าคุยด้วยหรอก”
“แล้วไง”
“ถ้ามีนะฉันยอมฟังคำสั่งนายทุกอย่างเล้ย คนอย่างฉันพูดแล้วไม่เคยคืนคำ” ไมพูดพลางยิ้มเยาะอย่างกวน ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่านอกจากโซแล้วจะมีใครได้ยิน
จู่ ๆ หญิงสาวร่างสูง ก็คือสูงกว่าไมนิดหน่อย เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เข้ากับใบหน้าที่ดูสวยสดใส เสื้อผ้าโทนสีอ่อนเข้ากับผิวสีขาวนวลได้เป็นอย่างดี เธอเดินเข้ามาแล้วหันไปยิ้มให้ไมเล็กน้อยพร้อมกับหันไปทางที่โซนั่ง
“เอ่อ..สวัสดีนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ เรน อยู่ห้องเดียวกับเธอ(ห้องเรียน) ไปจัดปาร์ตี้ด้วยกันสิ ไมเมื่อกี้อยากจะบอกว่าฉันได้ยินจ้า 555 เพราะฉะนั้นอย่าลืมที่พูดล่ะ ^^” เธอพูดกับโซแล้วหันมาพูดกับไมต่อด้วยความสนิทสนม
โซนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำว่าเรน แล้วมองจ้องราวกับต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง
คงไม่ใช่หรอกมั้ง......โซคิด
แล้วโซก็เพียงแค่ยิ้มตอบแล้วลุกขึ้น ทำให้หญิงสาวผละมือออกแก้เก้อพร้อมกับเดินนำทาง โซหันไปยิ้มกับไมแล้วพูดราวกับว่าใครจะได้ยินอย่างนั้นแหละ
“นายต้องฟังคำสั่งฉัน^^คิก...” โซยิ้มเย้ย ๆ
“....” หวา ปากนะปาก อยู่ดี ๆ ไม่ชอบเอาไงดีฟะเนี่ย
คิดหนักเพราะจินตนาการที่ไม่มีขอบเขต อึ๋ย..!
หรือว่ามัน...หรือว่าไม่
เอ๊ะมันต้อง....ไม่...ๆๆๆๆๆๆ.ม่าย...ชั้นยังไม่อยากตาย
อะ! ฮ่า...ทำไมต้องคิดให้ปวดหัว
“ไมมาแย้ว....ว..ว มีอารายให้ช่วยป่าว”
ทุกคนหันมายิ้มให้ไมอย่างอารมณ์ดี แต่มีเพียงคนเดียวที่รอยยิ้มมีเลศนัย แล้วเดินเข้ามาหาคนที่เสนอตัวช่วย
“อย่าลืม นายต้องฟังคำสั่งฉัน” โซได้ทีเลยเล่นงานไม
“……..” ไมมองหน้าโซอย่างกวน ๆ โดยไม่สะทกสะท้านแล้วเบี่ยงตัวหลบไปช่วยคนอื่นโดยไม่ลืมกระแทกไหล่คนตรงหน้า
“ อะไรของมันฟะ\" โซส่ายหัวอย่างงง ๆ พร้อมกับยิ้มแปลก ๆ เพราะความคิด ว่าจะสั่งให้ทำอะไรแปลก ๆก่อนดี ตอนนี้ยังไง ๆ เขาก็เป็นต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น