ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~..หัวหน้า รองหัวหน้า..~
ตอนที่ 7 หัวหน้า – รองหัวหน้า
ติ่ง ต่อง...เสียงนาฬิกาบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นแข่งกับเสียงคุยกันจ้อกแจ้กของกลุ่มนักศึกษา เสียงคุยไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดหากไม่มีร่าง ๆ ใครคนนึงก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีจ๊ะ” อาจารย์สาวก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ/ค่ะ” นักศึกษาส่งเสียงตอบกันคนละทีสองทีอย่างไม่พร้อมเพรียงกัน เนื่องจากไม่มีใครคอยให้จังหวะ
“อืม..วันนี้เราจะเลือกหัวหน้ากับรองหัวหน้ากันนะ ใครว่าไงจ๊ะ”
ทุกคนต่างส่งเสียงงึมงำกระซิบคุยกันแล้วก็มีเสียง ๆ หนึ่งหลุดรอดออกมา
“ผมว่าอายูกาวะ โซครับ ทุกคนว่าไง” เสียงนี้เป็นเสียงของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ของคนที่ถูกเอ่ยชื่อ ทำเอาคนถูกเสนอชื่อหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วหันไปมองค้อน แต่คนข้าง ๆ กลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากขบขัน
มันน่าจับฆ่าให้ตายจริง ๆ
“อ้าว ทุกคนว่าไง”
“ตกลงครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบรับแทบจะพร้อมกันโดยเฉพาะผู้หญิงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ
“จ๊ะ ๆ อาจารย์ทราบแล้วจ๊ะ แล้วรอ้งหัวหน้า.” ยังไม่ทันที่อาจารย์จะพูดจบ
“โอ๊ย !” ไมก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาพลางหันไปทำหน้ายักษ์ใส่คนต้นเหตุที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่คนต้นเหตุกลับทำหน้าตาเฉยเมยไม่สนใจแล้วหันกลับไปมองอาจารย์
“อาจารย์ฮะ ไมเค้าอยากเป็นรองหัวหน้าฮะ”
“เฮ้ย !” ไมรีบร้องเสียงหลงขณะที่คลำขาตัวเองป้อย ๆ แล้วจะร้องขัดแต่เสียงเชียร์จากเพื่อนร่วมห้องก็ดังกลบ สุดท้ายก็ต้องรับในสิ่งที่ตัวเองไม่เต็มใจสุด ๆ
“ถ้าทำได้อยากจะฆ่านายให้ตายคามือ อายูกาวะ โซ”
“ถ้าทำได้อยากจะให้นายไปให้ไกล ๆ ฉัน มาซากิ ไม”
สองคนส่งสาตาอาฆาตสุด ๆ ใส่กันอย่างไม่มีใครลดละ
“เอาล่ะจ๊ะ ตั้งใจเรียนกันนะ ครูไปล่ะ”
“ค่ะ ครับ”
..............................................................................................................................
หลังเลิกเรียน ที่ร้านซุยสุรัน
“ไม ทำหน้ามุ่ยอีกแล้วเป็นอะไรไปเนี่ย” ยูริร้องถาม
“ไอ้นั่นอ่ะดิดันบอกว่าฉันอยากเป็นรองหัวหน้า เลยซวยจนได้ งานต้องหนักแหง ๆ”
“เค้าผิดคนเดียวซะเมื่อไหร่ล่ะก็ตัวเองเล่นไปเสนอชื่อเค้าเป็นหัวหน้าก่อนนี่”
“ก็มัน” ไมทำหน้าเหยเก กับพอดีที่นึกคำพูดออกมาได้เลยพูดขึ้นมาอีก “เข้าข้างกันใหญ่ ไม่เห็นมันจะมีดีตรงไหน ทำไมสาว ๆ ถึงได้ติดกันนัก”
“ทำยังกะตัวเองไม่มีสาว ๆ มาป้วนเปี้ยนแนะ แล้วนั่นตะนั้นน่ะส่งเสียงเรียกใครก็ไม่รู้ ไม ๆๆๆ อยู่นั่นแหละ” ยูริยิ้มเยาะไมพลางทำงานไป “เอ้า ยังไม่รีบไปถามอีกว่าเค้าจะกินอะไร อย่าอู้สิ ไป ๆ”
“ไปก็ได้” ไมพูดพลางเดินไปหยิบใบรายการอาหาร ขณะกำลังจะเดินไปถึงที่โต๊ะลูกค้า โซก็เดินมาพอดี ไมได้โอกาสก็เลยแกล้งเดินชนซะงั้น พลางหันกลับไปหัวเราะเยาะนิด ๆ
แบร่ ๆ สมน้ำหน้า ฮ่า ๆ
สองคนยังคงหาโอกาสแกล้งกันไม่เลิกตลอดการทำงานของทุกวัน กระทั่งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน แต่ในสายตาของคนอื่น ๆ กลับมองว่าทั้งสองคนสนิทสนมกัน เนื่องจากทั้งสองคนในฐานะหัวหน้าและรองหัวหน้าต้องทำงานต่าง ๆ ร่วมกันแทบจะทุกงาน
ติ่ง ต่อง...เสียงนาฬิกาบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นแข่งกับเสียงคุยกันจ้อกแจ้กของกลุ่มนักศึกษา เสียงคุยไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดหากไม่มีร่าง ๆ ใครคนนึงก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีจ๊ะ” อาจารย์สาวก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ/ค่ะ” นักศึกษาส่งเสียงตอบกันคนละทีสองทีอย่างไม่พร้อมเพรียงกัน เนื่องจากไม่มีใครคอยให้จังหวะ
“อืม..วันนี้เราจะเลือกหัวหน้ากับรองหัวหน้ากันนะ ใครว่าไงจ๊ะ”
ทุกคนต่างส่งเสียงงึมงำกระซิบคุยกันแล้วก็มีเสียง ๆ หนึ่งหลุดรอดออกมา
“ผมว่าอายูกาวะ โซครับ ทุกคนว่าไง” เสียงนี้เป็นเสียงของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ของคนที่ถูกเอ่ยชื่อ ทำเอาคนถูกเสนอชื่อหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วหันไปมองค้อน แต่คนข้าง ๆ กลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากขบขัน
มันน่าจับฆ่าให้ตายจริง ๆ
“อ้าว ทุกคนว่าไง”
“ตกลงครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบรับแทบจะพร้อมกันโดยเฉพาะผู้หญิงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ
“จ๊ะ ๆ อาจารย์ทราบแล้วจ๊ะ แล้วรอ้งหัวหน้า.” ยังไม่ทันที่อาจารย์จะพูดจบ
“โอ๊ย !” ไมก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาพลางหันไปทำหน้ายักษ์ใส่คนต้นเหตุที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่คนต้นเหตุกลับทำหน้าตาเฉยเมยไม่สนใจแล้วหันกลับไปมองอาจารย์
“อาจารย์ฮะ ไมเค้าอยากเป็นรองหัวหน้าฮะ”
“เฮ้ย !” ไมรีบร้องเสียงหลงขณะที่คลำขาตัวเองป้อย ๆ แล้วจะร้องขัดแต่เสียงเชียร์จากเพื่อนร่วมห้องก็ดังกลบ สุดท้ายก็ต้องรับในสิ่งที่ตัวเองไม่เต็มใจสุด ๆ
“ถ้าทำได้อยากจะฆ่านายให้ตายคามือ อายูกาวะ โซ”
“ถ้าทำได้อยากจะให้นายไปให้ไกล ๆ ฉัน มาซากิ ไม”
สองคนส่งสาตาอาฆาตสุด ๆ ใส่กันอย่างไม่มีใครลดละ
“เอาล่ะจ๊ะ ตั้งใจเรียนกันนะ ครูไปล่ะ”
“ค่ะ ครับ”
..............................................................................................................................
หลังเลิกเรียน ที่ร้านซุยสุรัน
“ไม ทำหน้ามุ่ยอีกแล้วเป็นอะไรไปเนี่ย” ยูริร้องถาม
“ไอ้นั่นอ่ะดิดันบอกว่าฉันอยากเป็นรองหัวหน้า เลยซวยจนได้ งานต้องหนักแหง ๆ”
“เค้าผิดคนเดียวซะเมื่อไหร่ล่ะก็ตัวเองเล่นไปเสนอชื่อเค้าเป็นหัวหน้าก่อนนี่”
“ก็มัน” ไมทำหน้าเหยเก กับพอดีที่นึกคำพูดออกมาได้เลยพูดขึ้นมาอีก “เข้าข้างกันใหญ่ ไม่เห็นมันจะมีดีตรงไหน ทำไมสาว ๆ ถึงได้ติดกันนัก”
“ทำยังกะตัวเองไม่มีสาว ๆ มาป้วนเปี้ยนแนะ แล้วนั่นตะนั้นน่ะส่งเสียงเรียกใครก็ไม่รู้ ไม ๆๆๆ อยู่นั่นแหละ” ยูริยิ้มเยาะไมพลางทำงานไป “เอ้า ยังไม่รีบไปถามอีกว่าเค้าจะกินอะไร อย่าอู้สิ ไป ๆ”
“ไปก็ได้” ไมพูดพลางเดินไปหยิบใบรายการอาหาร ขณะกำลังจะเดินไปถึงที่โต๊ะลูกค้า โซก็เดินมาพอดี ไมได้โอกาสก็เลยแกล้งเดินชนซะงั้น พลางหันกลับไปหัวเราะเยาะนิด ๆ
แบร่ ๆ สมน้ำหน้า ฮ่า ๆ
สองคนยังคงหาโอกาสแกล้งกันไม่เลิกตลอดการทำงานของทุกวัน กระทั่งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน แต่ในสายตาของคนอื่น ๆ กลับมองว่าทั้งสองคนสนิทสนมกัน เนื่องจากทั้งสองคนในฐานะหัวหน้าและรองหัวหน้าต้องทำงานต่าง ๆ ร่วมกันแทบจะทุกงาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น