ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~..หนี้บุญคุณ ขอบคุณก็ได้ฟะ..~
ตอนที่ 5 หนี้บุญคุณ
ครืด ๆ เคร้ง ๆ เสียงแก้วกระทบกันมีให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ ๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติในร้านอาหารที่มักจะมีลูกค้าอยู่แทบตลอดเวลา ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติ แต่แล้ว
เพล้ง !
“ เฮ้ย ! ”
คนทำแก้วหลุดมือรีบร้องเสียงหลงกับการกระทำที่ตั้งใจตรงหน้า ทำให้ยูริหญิงสาวที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่กับชายหนุ่มรีบหันมาตามเสียง
สำเร็จ คนทำแก้วหลุดมือคิดในใจเมื่อยูริทำท่าว่าจะเดินมาช่วย
“ ไมนี่ ทำหล่นเป็นรอบที่ 10 แล้วนะ เดี๋ยวคุณป้าก็ว่ากันพอดี ”
ก็ใครอยากให้เธอไปอยู่ใกล้ ๆ ไอ้หน้าปลาจวดนั่นล่ะ
“ T_T ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้นะ ทีหลังไม่ช่วยแล้ว”
“TTTT_TTTT”
“เฮ้ย ! อะไรอีกเนี่ย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
คนว่า ว่าแล้วก็รีบช่วยเก็บเศษแก้วที่แตกทันทีโดยไม่ได้คิดสงสัยอะไรซักนิด ทำให้คนที่ได้รับความช่วยเหลือได้ใจยกใหญ่
“เสร็จแล้ว อย่าทำแตกอีกล่ะ ไม่งั้นค่าจ้างติดลบแหง”
“ค๊าบ จะไม่ทำอีกแล้วคับ^^” ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฮุ ๆ
การทำงานยังคงวุ่นวายต่อไป เมื่อมีลูกค้าเข้าร้านอยู่เรื่อย ๆ โดยเฉพาะสาว ๆ เนี่ย รู้สึกว่าจะเยอะเป็นพิเศษ ก็จะเพราะใครซะอีก ก็ไอ้คนที่ทำแก้วแตกโดยตั้งใจกับหนุ่มมาดขรึมสุดหล่อโซอ่ะดิ ทำให้ลูกค้าสาว ๆ แย่งกันเข้าร้านไม่หยุด จนไคกับยูริรับงานกันแทบไม่หวาดไม่ไหว ส่วนหนุ่มเจ้าปัญหายังคงสาลวนอยู่กับการเก็บของบางส่วนเข้าไปหลังร้าน
“ป้าฮะ ขนงานมาให้อีกคับ”
“จ้า เอาวางไว้ที่เดิมแหละ”
หลังจากที่วางของลง ไมก็รีบเดินไปหน้าร้านทันที ทำการจับตามองยูริต่อ หรือมองโซไม่ให้ยุ่งกับยูริกันแน่ก็ไม่รู้ ส่วนมือก็เก็บรวบรวมของที่เก็บเข้าหลังร้านต่อ จนได้กองใหญ่ก็ต้องยกไปไว้หลังร้าน แต่ครั้งนี้เยอะไปหน่อย ไมก็เลยเดินไม่ค่อยจะถนัดซักเท่าไหร่
ฮึบ ..หวา..ทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย ไมบ่นอุบอบแต่ก็ยังก้าวเดินต่ออย่างทุลักทุเล และแล้วก็ต้องเกิดอะไรขึ้นเป็ฯธรรมดา ก็เท้าเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับตุ๊กตาดินปั้นที่วางอยู่ตรงมุมร้าน
“>< ว๊าก..” ไมรีบหลับตาปี๋ เมื่อของบางชิ้นที่อยู่ในมือกำลังจะล่นออกไปจากมือพร้อมกับตัวเองที่กำลังจะล้ม
“O.O อ้าว ! ทำไมไม่เจ็บเลยแฮะ เสียงของแตกก็ไม่มี”
“ เอออ่ะดิไม่มีก็มันอยู่ในมือฉัน แล้วเมื่อไหร่แกจะลุกออกไปจากตัวฉันซะที”
“เฮ้ย ! แก” ไมอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วลุกพรวดพราดออกมาจากตัวโซทันที โซจึงได้โอกาสลุกขึ้นจากพื้นซะที
“เรียกผู้มีพระคุณว่าแกเนี่ยนะ ปล่อยให้ล้มหัวฟาดพื้นตายไปซะก็ดี”
คนโดนว่ามองหน้าคนว่าทันที
“นายก็ได้ แต่ว่าฉันเห็นนายยังอยู่หน้าร้านอยู่นี่ แล้วทำไมมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้ เป็นตัวตุ่นมุดดินมารึไงฮะ”
ก็เห็นแบกของมาตั้งเยอะแยะ กองใหญ่กว่าตัวซะอีก แล้วทำไมเราต้องตามมาดูมันด้วยวะเนี่ย โซคิดในใจพร้อมทั้งตั้งคำถามที่ไม่มีคำตอบ อยู่ในใจ
“แล้วจะรู้ไปทำไม เอ้า ! เอาไป” โซว่าพลางส่งของครึ่งนึงที่ถืออยู่คืนให้กับไม “ทีหลังอย่าโลภมาก เอาทีละน้อยๆมันก็เสร็จเหมือนกัน”
“ยุ่งน่า” คนถูกด่าทำจมูกฟุดฟิดและเดินลิ่ว ๆ ไปอย่างหน้าตาเฉย ทำให้คนตรงหน้าส่ายหัวอย่างขำแล้วเดินตามเอาของอีกครึ่งที่อยู่ในไปเก็บ
ต้องคอยขัดขวางไม่ให้นายนั่นเข้าใกล้ยูริ แต่ไหงมันดันต้องเข้ามาใกล้เราด้วยฟะ แถมต้องติดหนี้บุญคุณมันอีก คิดแล้วหงุดหงิดโว้ย
ไมว่าแล้วก็ยกเท้าขึ้นแตะกระป๋องน้ำที่หมดแล้วเพื่อระบายอารมณ์ แต่เท้าดันพลาดไปถูกเสาไม้ที่ใช้กันบริเวณหลังร้านแทน
“จ๊าก ! ไอ้เสาบ้านี่ ทำไมไม่หลบฟะ” ว่าแล้วก็ลงไปนั่งคลำเท้าตัวเองป้อย ๆ “หักมั๊ยเนี่ย”
“ฮะ ๆ เสามันอยู่ของมันดี ๆ ยังจะไปเตะมันอีก เป็นไง สมน้ำหน้า”
ไมหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันที
“แก เอ้ย ! นายอีกแล้ว มีอะไรอีก”
“เปล๊า แค่ตามมาสมน้ำหน้าคน”
เท่านั้นแหละคนเท้าเจ็บก็พรุ่งพรวดไปหาคนตรงหน้า กะว่าจะแจกหมัดซักตั้งให้กับคนปากมาก แต่ข้อเท้าที่เตะเสาไม้ไปเมื้อกี้กับเจ็บจี๊ดขึ้นมาก็เลยทำให้ตัวเองเสียหลักล้มลงไปอีกครั้ง
“ฮ่า ๆๆ” โซหัวเราะจนท้องแข็ง พลางยื่นมือออกไปให้คนข้างหน้า “ส่งมือมา”
“ไม่ เดินเองได้นายไม่ต้องยุ่ง” แล้วจะเดินยังไงฟะเนี่ย ยูริช่วยด้วย TT-TT แง
“งั้นก็ดี ไปล่ะ” โซทำท่าไม่สนใจแล้วหันหลังให้ทันที
“เดี๋ยว ใจคอจะทิ้งกันเลยรึไง ใจดำ”
“ก็คนเค้าไม่ให้ช่วย ช่วยไปก็เท่านั้น”
“ช่วยหน่อย”
“ฮะ ว่าไงนะ”
“ช่วยฉันหน่อย” หายเมื่อไหร่ นายตายแน่
“เวลาขอให้ใครช่วย เค้าพูดกันงี้เหรอ”
“แล้วจะให้พูดไงฟะ” ไมขึ้นเสียง
“งั้นไปล่ะ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินหนีไปอีกครั้ง
“เฮ้ย ! เมื่อกี้ล้อเล่นแค่ลองเสียง แล้วเวลาขอร้องคนเนี่ยเค้าต้องพูดว่าไง”
“^-^” (ยิ้มอย่างมีเลศนัย) “ง่าย ๆ ก็แค่บอกว่า คุณโซครับ ช่วยพยุงผมหน่อยสิครับผมขาเจ็บ”
“......”
“งั้นไปล่ะ”
“พูดแล้ว คุณโซครับ ช่วยผมหน่อย” ไมกัดฟันพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ฮะ อะไรนะ ไม่ได้ยิน”
“คุณโซคร๊าบ ช่วยพยุงผมหน่อยสิครับ” ซักวันฉันจะฆ่านายให้ตายคามือ
“อือ ^^ต้องงี้สิ ส่งมือมา”
แล้วโซก็เอื้อมมือไปจับมือของไมแล้วช่วยพยุงเดินไปจนถึงในร้าน
“ว้าย ! ตายแล้ว ไม ไปฟัดกับใครมาเนี่ย” ยูริรีบเข้ามาช่วยพยุงไมแทนโซทันที
“แหะ ๆ ไปฟัดกับต้นเสาแถวนี้มาแหละ”
“ยังจะมายิ้มอีก”
“งานไม่ต้องทำแล้ว ไปนั่งเลยเดี๋ยวยูริทำกับไคและก็โซเอง”
เบื่อ ๆๆๆๆ ทำไมต้องมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่เฉย ๆ แบบนี้ด้วยวะเนี่ย เฮ้อออออ...หิวน้ำ
ปึก ! เสียงแก้วน้ำที่มีชาน้ำผึ้งสุดโปรดก็มาวางอยู่ตรงหน้าราวกับปาฏิหารย์
“กินเข้าไป เดี๋ยวขาดน้าตายแล้วจะมาบ่น” จะใครซะอีกก็ไอ้คนที่เกลียดแทบเป็นแทบตายน่ะสิ วางแก้วปุ๊ปก็เดินออกไปปั๊ปไม่อยู่ให้ขอบคุณซักนิด
รู้ได้ไงว่ะเนี่ยว่าของโปรด บังเอิญมั้ง เอื้อก ๆๆ ชาน้ำผึ้งหมดไปภายในพริบตา
การทำงานจบลง ไมกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ คุณป้าที่ร้านขับรถไปส่ง ส่วนไคกับโซก็กลับไปด้วยกัน
............................................................................................................
“ยาย กลับมาแล้ว” ไมกับยูริพูดขึ้นพร้อมกันทันทีที่ก้าวเข้าบ้านได้อย่างปลอดภัย
“อ้าว ! ไปฟัดกับใครมาล่ะ”
“ยายอ่ะ ไม่ใช่หมานะ” คนเป็นหลานรีบสวนทันควัน
“จนป่านนี้ยังไม่รู้ตัวอีก เฮ้อ...”
“^^ ฮะ ๆ”
“ขำอะไรยูริ”
“เปล๊า”
“เออ ๆ ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”
“ค๊าบ” ว่าแล้วทั้งสองคนก็เดินไปห้องตัวเอง
“เสร็จรึยัง”
“มาแล้ว ! คะ”
“ไม่อร่อยอีกแหงเล้ย..”
ป้าป! คนทำอาหารให้กินอยู่ทุกวันตีหัวหลานอย่างเอ็นดู
“ไม่อร่อยน่ะ เห็นกินหมดทุกที”
“ยายรู้มั๊ย เดี๋ยวนี้อ่ะนะของมันแพง แถมผักนี้อ่ะนะกว่าจะปลูกขึ้นใช้เวลานานรู้เปล่า เสียดายก็เลยต้องกินให้หมด” ว่าแล้วก็เอาตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก
“พอ ๆๆ ว่าแต่ขาไปทำอะไรมา”
“อ๋อ ต้นเสามันไม่กระโดหลบเท้าไมน่ะสิ”
“ฮ่า ๆ สมน้ำหน้า เสาอยู่ของมันดีๆ ยังไม่หาเรื่องกับมันอีก ว่าแต่ทายายยังล่ะเดี๋ยวช่วยทาให้เอามั๊ย”
“หวา..ขืนให้ยายช่วยมีหวังเจ็บหนักกว่าเดิมอีก (- - )( - -)(- - )( - -)ไม่เอาอ่ะ” ไมว่าแล้วก็ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ตกต้นไม้ ยายทายาให้แทนที่จะหายเร็วกลับเจ็บหนักกว่าเดิมอีก
“ไม” ยูริเรียกไมก่อนที่หัวจะกระเด็นหลุดจากคอ “ขอบคุณโซรึยัง”
“อี๋ ไม่เอา ขอบคุณนายนั่นสู้ฆ่ามันให้ตายก็ไม่ได้”
“โซไหน” ยายถามทันทีเพราะในสาราณุกรมของยายไม่รู้จักคนชื่อโซ
“อ๋อ เค้าช่วยไมไว้อ่ะค่ะ แต่ไมไม่ยอมขอบคุณเค้า แถมโซยังเอาน้ำไปให้ไมอีก แต่เค้าไม่รู้ว่าไมชอบน้าอะไรก็เลยมาถามยูริ เป็นคนดีมาก ๆ แต่ใครก็ไม่รู้ชอบไปหาเรื่องเค้าอยู่เรื่อย” ยูริหันไปมองค้อนคนชอบหาเรื่องคนอื่นให้รู้ตัว แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างงั้น
“เอ..อย่างนี้ก็ไม่ได้อ่ะสิ ไมต้องขอบคุณเค้านา ยูริตามคุมพฤติกรรมถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ขอบคุณอีกห้ามบอกรหัสเข้าบ้าน”
“รับทราบค่ะ ตายแน่^^”
“แง อย่าใจร้ายกับหลานนักซี่ นะจ๊ะยายจ๋า ต่อไปนี้ไมจะเป็นเด็กดีดีดี๊ดีเลย น่านะ”
“เชื่อแกก็บ้าแล้ว”
“ยายอ่ะ”
“^^”
แล้วก็จบลงอีกวัน สุดท้ายไมก็ต้องไปขอบคุณโซในวันรุ่งขึ้น
“นี่เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ” ยูริพยายามขยั้นขยอให้ไมเดินเร็ว ๆ ก็เจ้าตัวเล่นเดินให้เต่าแซงซะงั้น คนข้าง ๆ รำคาญก็เลยต้องลากตัวให้เดินให้เร็วขึ้น
“นั่นไง ๆ โซมาพอดีเลย โซ ไค ทางนี้ ๆ” ยูริตะโกนเรียกแล้วโบกมือให้ ทำให้หนุ่ม ๆ ตรงนั้นหันมามองกันเป็นแถวด้วยความอิจฉาว่าทำไมไม่เรียกเราบ้างน๊า
“มีอะไรเหรอยูริ” ไคยิ้มหวานให้ยูริ
“ไมมีอะไรจะบอกโซนิดหน่อย” ยูริว่าแล้วก็ดึงไมที่อยู่ข้างหลังให้เขยิบขึ้นมาด้านหน้า “เร็วสิไม”
“....” โซจ้องไมเขม็งแต่ไมก็ยังไม่พูดอะไร
“เร็วสิไม”
“ไม่เอาอ่ะ”
“รหัสเข้าบ้าน”
เมื่อคำขู่หลุดออกมาจากปากยูริไมก็เลยจำใจต้องบอก
“ขอบคุณ”
“หือ ?” คำพูดเมื่อกี้เล่นเอาโซงงเพราะไม่คิดว่าจะหลุดออกมาจากปาดคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่คนตรงหน้าจะแก้อาการงงให้ก็รีบลากตัวยูริเดินหนีไปเฉยเลย “อะไรฟะเนี่ย” โซหันไปมองไคเพื่อต้องการไขข้อข้องใจ
“แล้วจะรู้กับแกมั๊ยเนี่ย ไปดีกว่าเข้าห้องกันเดี๋ยวก็ไปถามเองแล้วกันนั่งข้าง ๆ กันอยู่แล้วนี่”
“พูดแล้ว บอกรหัสมา”
“6681 ห้ามเหยียบกระเบื้องขาวแผ่น 3 แถว 2 ”
“ว่าแต่มันมีอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“ก็ลองเองสิ ไปล่ะ บ๊ายบาย”
ครืด ๆ เคร้ง ๆ เสียงแก้วกระทบกันมีให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ ๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติในร้านอาหารที่มักจะมีลูกค้าอยู่แทบตลอดเวลา ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติ แต่แล้ว
เพล้ง !
“ เฮ้ย ! ”
คนทำแก้วหลุดมือรีบร้องเสียงหลงกับการกระทำที่ตั้งใจตรงหน้า ทำให้ยูริหญิงสาวที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่กับชายหนุ่มรีบหันมาตามเสียง
สำเร็จ คนทำแก้วหลุดมือคิดในใจเมื่อยูริทำท่าว่าจะเดินมาช่วย
“ ไมนี่ ทำหล่นเป็นรอบที่ 10 แล้วนะ เดี๋ยวคุณป้าก็ว่ากันพอดี ”
ก็ใครอยากให้เธอไปอยู่ใกล้ ๆ ไอ้หน้าปลาจวดนั่นล่ะ
“ T_T ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้นะ ทีหลังไม่ช่วยแล้ว”
“TTTT_TTTT”
“เฮ้ย ! อะไรอีกเนี่ย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
คนว่า ว่าแล้วก็รีบช่วยเก็บเศษแก้วที่แตกทันทีโดยไม่ได้คิดสงสัยอะไรซักนิด ทำให้คนที่ได้รับความช่วยเหลือได้ใจยกใหญ่
“เสร็จแล้ว อย่าทำแตกอีกล่ะ ไม่งั้นค่าจ้างติดลบแหง”
“ค๊าบ จะไม่ทำอีกแล้วคับ^^” ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฮุ ๆ
การทำงานยังคงวุ่นวายต่อไป เมื่อมีลูกค้าเข้าร้านอยู่เรื่อย ๆ โดยเฉพาะสาว ๆ เนี่ย รู้สึกว่าจะเยอะเป็นพิเศษ ก็จะเพราะใครซะอีก ก็ไอ้คนที่ทำแก้วแตกโดยตั้งใจกับหนุ่มมาดขรึมสุดหล่อโซอ่ะดิ ทำให้ลูกค้าสาว ๆ แย่งกันเข้าร้านไม่หยุด จนไคกับยูริรับงานกันแทบไม่หวาดไม่ไหว ส่วนหนุ่มเจ้าปัญหายังคงสาลวนอยู่กับการเก็บของบางส่วนเข้าไปหลังร้าน
“ป้าฮะ ขนงานมาให้อีกคับ”
“จ้า เอาวางไว้ที่เดิมแหละ”
หลังจากที่วางของลง ไมก็รีบเดินไปหน้าร้านทันที ทำการจับตามองยูริต่อ หรือมองโซไม่ให้ยุ่งกับยูริกันแน่ก็ไม่รู้ ส่วนมือก็เก็บรวบรวมของที่เก็บเข้าหลังร้านต่อ จนได้กองใหญ่ก็ต้องยกไปไว้หลังร้าน แต่ครั้งนี้เยอะไปหน่อย ไมก็เลยเดินไม่ค่อยจะถนัดซักเท่าไหร่
ฮึบ ..หวา..ทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย ไมบ่นอุบอบแต่ก็ยังก้าวเดินต่ออย่างทุลักทุเล และแล้วก็ต้องเกิดอะไรขึ้นเป็ฯธรรมดา ก็เท้าเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับตุ๊กตาดินปั้นที่วางอยู่ตรงมุมร้าน
“>< ว๊าก..” ไมรีบหลับตาปี๋ เมื่อของบางชิ้นที่อยู่ในมือกำลังจะล่นออกไปจากมือพร้อมกับตัวเองที่กำลังจะล้ม
“O.O อ้าว ! ทำไมไม่เจ็บเลยแฮะ เสียงของแตกก็ไม่มี”
“ เอออ่ะดิไม่มีก็มันอยู่ในมือฉัน แล้วเมื่อไหร่แกจะลุกออกไปจากตัวฉันซะที”
“เฮ้ย ! แก” ไมอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วลุกพรวดพราดออกมาจากตัวโซทันที โซจึงได้โอกาสลุกขึ้นจากพื้นซะที
“เรียกผู้มีพระคุณว่าแกเนี่ยนะ ปล่อยให้ล้มหัวฟาดพื้นตายไปซะก็ดี”
คนโดนว่ามองหน้าคนว่าทันที
“นายก็ได้ แต่ว่าฉันเห็นนายยังอยู่หน้าร้านอยู่นี่ แล้วทำไมมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้ เป็นตัวตุ่นมุดดินมารึไงฮะ”
ก็เห็นแบกของมาตั้งเยอะแยะ กองใหญ่กว่าตัวซะอีก แล้วทำไมเราต้องตามมาดูมันด้วยวะเนี่ย โซคิดในใจพร้อมทั้งตั้งคำถามที่ไม่มีคำตอบ อยู่ในใจ
“แล้วจะรู้ไปทำไม เอ้า ! เอาไป” โซว่าพลางส่งของครึ่งนึงที่ถืออยู่คืนให้กับไม “ทีหลังอย่าโลภมาก เอาทีละน้อยๆมันก็เสร็จเหมือนกัน”
“ยุ่งน่า” คนถูกด่าทำจมูกฟุดฟิดและเดินลิ่ว ๆ ไปอย่างหน้าตาเฉย ทำให้คนตรงหน้าส่ายหัวอย่างขำแล้วเดินตามเอาของอีกครึ่งที่อยู่ในไปเก็บ
ต้องคอยขัดขวางไม่ให้นายนั่นเข้าใกล้ยูริ แต่ไหงมันดันต้องเข้ามาใกล้เราด้วยฟะ แถมต้องติดหนี้บุญคุณมันอีก คิดแล้วหงุดหงิดโว้ย
ไมว่าแล้วก็ยกเท้าขึ้นแตะกระป๋องน้ำที่หมดแล้วเพื่อระบายอารมณ์ แต่เท้าดันพลาดไปถูกเสาไม้ที่ใช้กันบริเวณหลังร้านแทน
“จ๊าก ! ไอ้เสาบ้านี่ ทำไมไม่หลบฟะ” ว่าแล้วก็ลงไปนั่งคลำเท้าตัวเองป้อย ๆ “หักมั๊ยเนี่ย”
“ฮะ ๆ เสามันอยู่ของมันดี ๆ ยังจะไปเตะมันอีก เป็นไง สมน้ำหน้า”
ไมหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันที
“แก เอ้ย ! นายอีกแล้ว มีอะไรอีก”
“เปล๊า แค่ตามมาสมน้ำหน้าคน”
เท่านั้นแหละคนเท้าเจ็บก็พรุ่งพรวดไปหาคนตรงหน้า กะว่าจะแจกหมัดซักตั้งให้กับคนปากมาก แต่ข้อเท้าที่เตะเสาไม้ไปเมื้อกี้กับเจ็บจี๊ดขึ้นมาก็เลยทำให้ตัวเองเสียหลักล้มลงไปอีกครั้ง
“ฮ่า ๆๆ” โซหัวเราะจนท้องแข็ง พลางยื่นมือออกไปให้คนข้างหน้า “ส่งมือมา”
“ไม่ เดินเองได้นายไม่ต้องยุ่ง” แล้วจะเดินยังไงฟะเนี่ย ยูริช่วยด้วย TT-TT แง
“งั้นก็ดี ไปล่ะ” โซทำท่าไม่สนใจแล้วหันหลังให้ทันที
“เดี๋ยว ใจคอจะทิ้งกันเลยรึไง ใจดำ”
“ก็คนเค้าไม่ให้ช่วย ช่วยไปก็เท่านั้น”
“ช่วยหน่อย”
“ฮะ ว่าไงนะ”
“ช่วยฉันหน่อย” หายเมื่อไหร่ นายตายแน่
“เวลาขอให้ใครช่วย เค้าพูดกันงี้เหรอ”
“แล้วจะให้พูดไงฟะ” ไมขึ้นเสียง
“งั้นไปล่ะ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินหนีไปอีกครั้ง
“เฮ้ย ! เมื่อกี้ล้อเล่นแค่ลองเสียง แล้วเวลาขอร้องคนเนี่ยเค้าต้องพูดว่าไง”
“^-^” (ยิ้มอย่างมีเลศนัย) “ง่าย ๆ ก็แค่บอกว่า คุณโซครับ ช่วยพยุงผมหน่อยสิครับผมขาเจ็บ”
“......”
“งั้นไปล่ะ”
“พูดแล้ว คุณโซครับ ช่วยผมหน่อย” ไมกัดฟันพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ฮะ อะไรนะ ไม่ได้ยิน”
“คุณโซคร๊าบ ช่วยพยุงผมหน่อยสิครับ” ซักวันฉันจะฆ่านายให้ตายคามือ
“อือ ^^ต้องงี้สิ ส่งมือมา”
แล้วโซก็เอื้อมมือไปจับมือของไมแล้วช่วยพยุงเดินไปจนถึงในร้าน
“ว้าย ! ตายแล้ว ไม ไปฟัดกับใครมาเนี่ย” ยูริรีบเข้ามาช่วยพยุงไมแทนโซทันที
“แหะ ๆ ไปฟัดกับต้นเสาแถวนี้มาแหละ”
“ยังจะมายิ้มอีก”
“งานไม่ต้องทำแล้ว ไปนั่งเลยเดี๋ยวยูริทำกับไคและก็โซเอง”
เบื่อ ๆๆๆๆ ทำไมต้องมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่เฉย ๆ แบบนี้ด้วยวะเนี่ย เฮ้อออออ...หิวน้ำ
ปึก ! เสียงแก้วน้ำที่มีชาน้ำผึ้งสุดโปรดก็มาวางอยู่ตรงหน้าราวกับปาฏิหารย์
“กินเข้าไป เดี๋ยวขาดน้าตายแล้วจะมาบ่น” จะใครซะอีกก็ไอ้คนที่เกลียดแทบเป็นแทบตายน่ะสิ วางแก้วปุ๊ปก็เดินออกไปปั๊ปไม่อยู่ให้ขอบคุณซักนิด
รู้ได้ไงว่ะเนี่ยว่าของโปรด บังเอิญมั้ง เอื้อก ๆๆ ชาน้ำผึ้งหมดไปภายในพริบตา
การทำงานจบลง ไมกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ คุณป้าที่ร้านขับรถไปส่ง ส่วนไคกับโซก็กลับไปด้วยกัน
............................................................................................................
“ยาย กลับมาแล้ว” ไมกับยูริพูดขึ้นพร้อมกันทันทีที่ก้าวเข้าบ้านได้อย่างปลอดภัย
“อ้าว ! ไปฟัดกับใครมาล่ะ”
“ยายอ่ะ ไม่ใช่หมานะ” คนเป็นหลานรีบสวนทันควัน
“จนป่านนี้ยังไม่รู้ตัวอีก เฮ้อ...”
“^^ ฮะ ๆ”
“ขำอะไรยูริ”
“เปล๊า”
“เออ ๆ ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”
“ค๊าบ” ว่าแล้วทั้งสองคนก็เดินไปห้องตัวเอง
“เสร็จรึยัง”
“มาแล้ว ! คะ”
“ไม่อร่อยอีกแหงเล้ย..”
ป้าป! คนทำอาหารให้กินอยู่ทุกวันตีหัวหลานอย่างเอ็นดู
“ไม่อร่อยน่ะ เห็นกินหมดทุกที”
“ยายรู้มั๊ย เดี๋ยวนี้อ่ะนะของมันแพง แถมผักนี้อ่ะนะกว่าจะปลูกขึ้นใช้เวลานานรู้เปล่า เสียดายก็เลยต้องกินให้หมด” ว่าแล้วก็เอาตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก
“พอ ๆๆ ว่าแต่ขาไปทำอะไรมา”
“อ๋อ ต้นเสามันไม่กระโดหลบเท้าไมน่ะสิ”
“ฮ่า ๆ สมน้ำหน้า เสาอยู่ของมันดีๆ ยังไม่หาเรื่องกับมันอีก ว่าแต่ทายายยังล่ะเดี๋ยวช่วยทาให้เอามั๊ย”
“หวา..ขืนให้ยายช่วยมีหวังเจ็บหนักกว่าเดิมอีก (- - )( - -)(- - )( - -)ไม่เอาอ่ะ” ไมว่าแล้วก็ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ตกต้นไม้ ยายทายาให้แทนที่จะหายเร็วกลับเจ็บหนักกว่าเดิมอีก
“ไม” ยูริเรียกไมก่อนที่หัวจะกระเด็นหลุดจากคอ “ขอบคุณโซรึยัง”
“อี๋ ไม่เอา ขอบคุณนายนั่นสู้ฆ่ามันให้ตายก็ไม่ได้”
“โซไหน” ยายถามทันทีเพราะในสาราณุกรมของยายไม่รู้จักคนชื่อโซ
“อ๋อ เค้าช่วยไมไว้อ่ะค่ะ แต่ไมไม่ยอมขอบคุณเค้า แถมโซยังเอาน้ำไปให้ไมอีก แต่เค้าไม่รู้ว่าไมชอบน้าอะไรก็เลยมาถามยูริ เป็นคนดีมาก ๆ แต่ใครก็ไม่รู้ชอบไปหาเรื่องเค้าอยู่เรื่อย” ยูริหันไปมองค้อนคนชอบหาเรื่องคนอื่นให้รู้ตัว แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะอย่างงั้น
“เอ..อย่างนี้ก็ไม่ได้อ่ะสิ ไมต้องขอบคุณเค้านา ยูริตามคุมพฤติกรรมถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ขอบคุณอีกห้ามบอกรหัสเข้าบ้าน”
“รับทราบค่ะ ตายแน่^^”
“แง อย่าใจร้ายกับหลานนักซี่ นะจ๊ะยายจ๋า ต่อไปนี้ไมจะเป็นเด็กดีดีดี๊ดีเลย น่านะ”
“เชื่อแกก็บ้าแล้ว”
“ยายอ่ะ”
“^^”
แล้วก็จบลงอีกวัน สุดท้ายไมก็ต้องไปขอบคุณโซในวันรุ่งขึ้น
“นี่เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ” ยูริพยายามขยั้นขยอให้ไมเดินเร็ว ๆ ก็เจ้าตัวเล่นเดินให้เต่าแซงซะงั้น คนข้าง ๆ รำคาญก็เลยต้องลากตัวให้เดินให้เร็วขึ้น
“นั่นไง ๆ โซมาพอดีเลย โซ ไค ทางนี้ ๆ” ยูริตะโกนเรียกแล้วโบกมือให้ ทำให้หนุ่ม ๆ ตรงนั้นหันมามองกันเป็นแถวด้วยความอิจฉาว่าทำไมไม่เรียกเราบ้างน๊า
“มีอะไรเหรอยูริ” ไคยิ้มหวานให้ยูริ
“ไมมีอะไรจะบอกโซนิดหน่อย” ยูริว่าแล้วก็ดึงไมที่อยู่ข้างหลังให้เขยิบขึ้นมาด้านหน้า “เร็วสิไม”
“....” โซจ้องไมเขม็งแต่ไมก็ยังไม่พูดอะไร
“เร็วสิไม”
“ไม่เอาอ่ะ”
“รหัสเข้าบ้าน”
เมื่อคำขู่หลุดออกมาจากปากยูริไมก็เลยจำใจต้องบอก
“ขอบคุณ”
“หือ ?” คำพูดเมื่อกี้เล่นเอาโซงงเพราะไม่คิดว่าจะหลุดออกมาจากปาดคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่คนตรงหน้าจะแก้อาการงงให้ก็รีบลากตัวยูริเดินหนีไปเฉยเลย “อะไรฟะเนี่ย” โซหันไปมองไคเพื่อต้องการไขข้อข้องใจ
“แล้วจะรู้กับแกมั๊ยเนี่ย ไปดีกว่าเข้าห้องกันเดี๋ยวก็ไปถามเองแล้วกันนั่งข้าง ๆ กันอยู่แล้วนี่”
“พูดแล้ว บอกรหัสมา”
“6681 ห้ามเหยียบกระเบื้องขาวแผ่น 3 แถว 2 ”
“ว่าแต่มันมีอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“ก็ลองเองสิ ไปล่ะ บ๊ายบาย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น