ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~..วันแรกของการเปิดศึก เอ้ย ! เทอม..~
ตอนที่ 3 วันแรกของการเปิดศึก เอ้ย ! เทอม
จิ๊บ ๆ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเป็นสัญญาณของการเริ่มวันใหม่ วัยรุ่นหนุ่มสาวต้องรีบตื่นแต่เช้าในวันนี้เพราะต่างก็รู้กันดีว่าเป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่เสียงกรนของคนตรงหน้ากลับแสดงว่ายังไม่รู้สึกตัวเลยซักนิดเดียว
“ ไม ” เสียงเรียกของยายที่ตื่นเช้าเป็นประจำตะโกนเพื่อปลุกคนที่หลับอุตุอยู่บนเตียง แต่มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบกลับมา “ ไม ! ๆๆๆๆๆ ตื่นเร็ว ๆ เฮ้ย ! ตื่น ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ กลับไม่กระทบกระเทือนคนที่หลับเป็นตายอยู่บนเตียงเนื่องจากเพิ่งนอนได้แค่สองชั่วโมง แต่มันกลับทำให้คนเรียกเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว “ ยังไม่ตื่นอีกใช่มั๊ย อือ..”
ซ่า ! เสียงน้ำที่สาดเข้าไปโครมใหญ่ทำให้คนที่หลับสนิทอยู่เมื่อกี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสงซะอีก
“ ยาย ! อะไรเนี่ย ” คนตัวเปียกถามขึ้นมา
“ แล้วแกเห็นเป็นอะไรล่ะ ”
“ น้ำ ”
“ อือ ฉลาดนี่ แต่ถ้าแกไม่รีบลุกขึ้นจากเตียงรับรองเจอน้ำยกกำลังสองแน่ ”
“ ไม่เอาแล้ว ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ว่าแต่กี่โมงแล้วอ่ะ ”
“ ดูปากยายให้ดี ๆ นะ ” ยายพูดว่าพลางเอานิ้วชี้มาที่ปาก “ เจ็ด ! โมง ! สี่ ! สิบ ! ห้า !!!! ”
“ ห๊า ! ” คนเป็นหลานร้องเสียงหลงเพราะมีเวลาทำภารกิจให้เสร็จภายในสิบนาที แล้วต้องเหลือเวลาอีกห้านาทีเพื่อใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินเดิน ( ต้องเปลี่ยนเป็นวิ่ง ) ไปโรงเรียน
เวลาผ่านไปสิบนาที ไวเพราะโกหก หนุ่มน้อยหน้าตายุ่งเหยิงก็กลับกลายเป็นเด็กหนุ่มไฮสคูลผู้แสนจะเท่รู้สึกว่าคำนี้ไม่เหมาะต้องเปลี่ยนเป็นน่ารักซะมากกว่า
“ ไปแล้วนะยาย ! ”
“ ไปเหอะ กระเบื้องขาวแผ่นสามนับจากซ้ายถัดออกมาจากประตูห้ามเหยียบ ”
“ เปลี่ยนอีกแล้ว ขยันเปลี่ยนจังเลยเนอะว่าแต่มันมีกลไกอะไรอีกล่ะ ”
“ ลูกดอกยาสลบ ”
“ ง้านเหรอ....”
หวา..จะทันมั๊ยเนี่ยเปิดวันแรกก็ซวยซะแล้ว
ไมวิ่งไปบ่นไปจนเกือบจะถึงโรงเรียน ใครว่าเปิดเทอมวันแรกไมจะสายคนเดียว ยังมีอีกคนที่ตอนนี้ใส่เกียร์จรวดวิ่งเกือยตายอยู่เหมือนกัน จะใครซะอีกก็โซไง เนื่องจากเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยก็เลยตื่นสาย ไม่ต้องถามถึงไค ไปโรงเรียนตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันโน่นทิ้งให้เพื่อนหลับอุตุโดยไม่ปลุกซักกะติ๊ด
“ เฮ้ย ! แกอีกแล้ว ” ไคร้องเสียงหลงเมื่อจำคนตรงหน้าได้ว่าคือเจ้าตัวแสบคนเมื่อวาน
“ ฉันอยากเจอแกตายล่ะ ว่าแต่วิ่งตามฉันมาทำไมไม่มีทางอื่นรึไง ”
“ แกนั่นแหละวิ่งตาม ”
ทั้งสองคนวิ่งไปทะเลาะกันไปจนถึงหน้าห้อง ๆ นึง
แอ๊ด .. ไคเอื้อมมือไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กันที่ไมยื่นไมไปเปิดพอดี ทำให้มือของไคทับมือของไมพอดิบพอดีอย่างไม่ตั้งใจ
“ อย่าบอกนะว่า.... ” ไมโวยวายขึ้นพร้อมกลับกระชากมือออกจากประตูทันที
“ ฉันก็เรียนอยู่ห้องนี้ ”
“ ตาย ๆๆ ทำไมถึงโชคร้ายงี้ฟะ ”
“ ยังกะฉันดีใจตายล่ะ ”
ทั้งสองคนมองหน้ากันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ อาจารย์ที่อยู่ในห้องหันไปเห็นพอดีก็เลยเรียก
“ ทั้งสองคนจะเข้าห้องมั๊ยหรืออยากจะถูกลงโทษเพราะเข้าห้องสายตั้งแต่วันแรก ”
“ ครับ ! ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันแล้วก็ก้าวเข้าห้องพร้อม ๆ กันแบบไม่ยอมกันเลยเชียวล่ะ
“ พอดีวันนี้เปิดวันแรกแล้วพวกเธอก็เป็นเด็กใหม่คงยังไม่ค้นเคยกันดี เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้แล้วกัน ”
อาจารย์ประจำห้องนี้มีชื่อว่ารุมิ เป็นอาจารย์ที่สาวที่สุดสวยที่สุดและก็ใจดีที่สุดในโรงเรียน เธอกำลังขมักเขม้นในการเลือกจัดที่นั่งให้กับนักเรียนคนอื่น ๆ จนมาถึง
“ มาซากิ ไม , อายูกาวะ โซ ”
“ อาจารย์ครับไม่นั่งใกล้หมอนี่นะครับ ” โซรีบพูดขึ้นก่อน
“ ผมก็ไม่นั่งใกล้ไอ้ปลาหมออมทุกข์นี่เหมือนกัน ”
อาจารย์หันมายิ้มให้กลับเด็กชายทั้งสองอย่างเอ็นดู เนื่องจากทั้งสองคนเป็นเด็กที่ดูน่ารักกว่าเด็กคนอื่น ๆ ในห้อง โดยเฉพาะไมน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงบางคนซะอีก
“ งั้นเอาอย่างนี้นะ มาซากิ ไม เธอนั่งโต๊ะหนึ่งแถวสอง ”
“ ครับ รับทราบฮะ ” ไมหันมายิ้มหวานให้อาจารย์แล้วก็หันไปแลบลิ้นใส่โซอย่างกวน ๆ ส่งสีหน้าประมาณว่า ดีใจจังไม่ต้องทนอยู่ใกล้ ๆ แก
แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งที่ดีก็ต้องผุดลุกขึ้นทันใดกับประโยคเมื่อกี้ของอาจารย์
“ อาจารย์ว่าอะไรนะฮะ ”
“ อายูกาวะ โซ นั่งโต๊ะสองแถวสองไงจ๊ะ ”
“ ก็บอกว่าไม่นั่งใกล้กันนี่ครับ ”
“ ใช่ฮะ ไม่นั่งใกล้กัน ”
อาจารย์หันมายิ้มให้ทั้งสองคนอีกครั้ง
“ ก็ไม่ได้นั่งใกล้กันนี่แต่นั่งติดกันเลย ”
“ อาจารย์ ! ”
“ ไม่ต้องเรื่องมาก บอกให้นั่งก็นั่งเถอะจ๊ะ เดือนเดียวเดี๋ยวก็เปลี่ยนที่นั่งแล้ว ”
“ โธ่ที่แท้ก็เดือนเดียว ฮะ !”
“ หนึ่งเดือน ! ” ทั้งไมและโซตะโกนขึ้นพร้อมกันเมื่อรู้ว่าจะต้องนั่งอยู่ข้างกันถึงหนึ่งเดือนเต็ม แต่ก็ต้องจำใจนั่งเพราะอาจารย์ที่สุดแสนจะใจดีตอนนี้กำลังยิ้มสยองให้ทั้งสองคนกลัวจนขนลุก แล้วก็หันกลับไปยุ่งกับการจัดที่นั่งให้กับคนอื่น ๆ ต่อ
ครืด ๆ ครึก เสียงลากเก้าอี้ของทั้งสองคนที่พยายามจะทำให้ที่นั่งห่างกันให้มากที่สุด แต่ก็ห่างกันได้เพียงแค่เพียงฟุตเดียว เพราะที่นั่งที่ทั้งสองคนได้นั่งเป็นโต๊ะคู่ที่อยู่ติดกับหน้าต่าง เก้าอี้ของไมถูกลากไปจนติดกับกำแพงห้อง ส่วนเก้าอี้ของโซก็ถูกลากไปจนสุดขอบโต๊ะทำราวกับเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน ตลอดวันทั้งสองคนไม่หันมามองหน้ากันซักนิดเอาแต่ถอดหายใจให้กันและกันได้ยินเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าเบื่อคนข้าง ๆ เต็มที่ แต่ในสายตาคนอื่น ( พวกสาว ) กลับมองว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันดีจังแถมอีกคนนึงหล่อเท่ไม่เมือนใครส่วนอีกคนก็น่ารักไม่มีใครเหมือน คนที่ถูกกล่าวอ้างว่านารักจะเป็นใครไปไม่ได้ก็คือไมนั่นแหละ ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนักเรียนผู้ชายล่ะก็ คนที่มาจีบน่ะรับรองไม่ใช่ผู้หญิงหรอกแต่เป็นผู้ชาย ก็คนอะไรน่าตาน่ารักชะมัดยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแถมตัวก็ดันเล็กเกือบเท่า ๆ ผู้หญิง ส่วนโซก็สูงยังกะนายแบบ หุ่นก็ดี หน้าตาก็หล่อ เท่ สมาร์ท แถมผมยาว ๆ ที่ถูกปล่อยให้ลมปะทะจนปลิวนั่นดูเป็นเอกลักษณ์สุด ๆ ไปเลย
อยากฆ่าไอ้นี่ชะมัด
นี่คือความคิดของทั้งสองคนตลอดวันนี้ของการเปิดเทอมวันแรก
จิ๊บ ๆ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเป็นสัญญาณของการเริ่มวันใหม่ วัยรุ่นหนุ่มสาวต้องรีบตื่นแต่เช้าในวันนี้เพราะต่างก็รู้กันดีว่าเป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่เสียงกรนของคนตรงหน้ากลับแสดงว่ายังไม่รู้สึกตัวเลยซักนิดเดียว
“ ไม ” เสียงเรียกของยายที่ตื่นเช้าเป็นประจำตะโกนเพื่อปลุกคนที่หลับอุตุอยู่บนเตียง แต่มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบกลับมา “ ไม ! ๆๆๆๆๆ ตื่นเร็ว ๆ เฮ้ย ! ตื่น ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ กลับไม่กระทบกระเทือนคนที่หลับเป็นตายอยู่บนเตียงเนื่องจากเพิ่งนอนได้แค่สองชั่วโมง แต่มันกลับทำให้คนเรียกเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว “ ยังไม่ตื่นอีกใช่มั๊ย อือ..”
ซ่า ! เสียงน้ำที่สาดเข้าไปโครมใหญ่ทำให้คนที่หลับสนิทอยู่เมื่อกี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสงซะอีก
“ ยาย ! อะไรเนี่ย ” คนตัวเปียกถามขึ้นมา
“ แล้วแกเห็นเป็นอะไรล่ะ ”
“ น้ำ ”
“ อือ ฉลาดนี่ แต่ถ้าแกไม่รีบลุกขึ้นจากเตียงรับรองเจอน้ำยกกำลังสองแน่ ”
“ ไม่เอาแล้ว ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ว่าแต่กี่โมงแล้วอ่ะ ”
“ ดูปากยายให้ดี ๆ นะ ” ยายพูดว่าพลางเอานิ้วชี้มาที่ปาก “ เจ็ด ! โมง ! สี่ ! สิบ ! ห้า !!!! ”
“ ห๊า ! ” คนเป็นหลานร้องเสียงหลงเพราะมีเวลาทำภารกิจให้เสร็จภายในสิบนาที แล้วต้องเหลือเวลาอีกห้านาทีเพื่อใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินเดิน ( ต้องเปลี่ยนเป็นวิ่ง ) ไปโรงเรียน
เวลาผ่านไปสิบนาที ไวเพราะโกหก หนุ่มน้อยหน้าตายุ่งเหยิงก็กลับกลายเป็นเด็กหนุ่มไฮสคูลผู้แสนจะเท่รู้สึกว่าคำนี้ไม่เหมาะต้องเปลี่ยนเป็นน่ารักซะมากกว่า
“ ไปแล้วนะยาย ! ”
“ ไปเหอะ กระเบื้องขาวแผ่นสามนับจากซ้ายถัดออกมาจากประตูห้ามเหยียบ ”
“ เปลี่ยนอีกแล้ว ขยันเปลี่ยนจังเลยเนอะว่าแต่มันมีกลไกอะไรอีกล่ะ ”
“ ลูกดอกยาสลบ ”
“ ง้านเหรอ....”
หวา..จะทันมั๊ยเนี่ยเปิดวันแรกก็ซวยซะแล้ว
ไมวิ่งไปบ่นไปจนเกือบจะถึงโรงเรียน ใครว่าเปิดเทอมวันแรกไมจะสายคนเดียว ยังมีอีกคนที่ตอนนี้ใส่เกียร์จรวดวิ่งเกือยตายอยู่เหมือนกัน จะใครซะอีกก็โซไง เนื่องจากเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยก็เลยตื่นสาย ไม่ต้องถามถึงไค ไปโรงเรียนตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันโน่นทิ้งให้เพื่อนหลับอุตุโดยไม่ปลุกซักกะติ๊ด
“ เฮ้ย ! แกอีกแล้ว ” ไคร้องเสียงหลงเมื่อจำคนตรงหน้าได้ว่าคือเจ้าตัวแสบคนเมื่อวาน
“ ฉันอยากเจอแกตายล่ะ ว่าแต่วิ่งตามฉันมาทำไมไม่มีทางอื่นรึไง ”
“ แกนั่นแหละวิ่งตาม ”
ทั้งสองคนวิ่งไปทะเลาะกันไปจนถึงหน้าห้อง ๆ นึง
แอ๊ด .. ไคเอื้อมมือไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กันที่ไมยื่นไมไปเปิดพอดี ทำให้มือของไคทับมือของไมพอดิบพอดีอย่างไม่ตั้งใจ
“ อย่าบอกนะว่า.... ” ไมโวยวายขึ้นพร้อมกลับกระชากมือออกจากประตูทันที
“ ฉันก็เรียนอยู่ห้องนี้ ”
“ ตาย ๆๆ ทำไมถึงโชคร้ายงี้ฟะ ”
“ ยังกะฉันดีใจตายล่ะ ”
ทั้งสองคนมองหน้ากันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ อาจารย์ที่อยู่ในห้องหันไปเห็นพอดีก็เลยเรียก
“ ทั้งสองคนจะเข้าห้องมั๊ยหรืออยากจะถูกลงโทษเพราะเข้าห้องสายตั้งแต่วันแรก ”
“ ครับ ! ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันแล้วก็ก้าวเข้าห้องพร้อม ๆ กันแบบไม่ยอมกันเลยเชียวล่ะ
“ พอดีวันนี้เปิดวันแรกแล้วพวกเธอก็เป็นเด็กใหม่คงยังไม่ค้นเคยกันดี เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้แล้วกัน ”
อาจารย์ประจำห้องนี้มีชื่อว่ารุมิ เป็นอาจารย์ที่สาวที่สุดสวยที่สุดและก็ใจดีที่สุดในโรงเรียน เธอกำลังขมักเขม้นในการเลือกจัดที่นั่งให้กับนักเรียนคนอื่น ๆ จนมาถึง
“ มาซากิ ไม , อายูกาวะ โซ ”
“ อาจารย์ครับไม่นั่งใกล้หมอนี่นะครับ ” โซรีบพูดขึ้นก่อน
“ ผมก็ไม่นั่งใกล้ไอ้ปลาหมออมทุกข์นี่เหมือนกัน ”
อาจารย์หันมายิ้มให้กลับเด็กชายทั้งสองอย่างเอ็นดู เนื่องจากทั้งสองคนเป็นเด็กที่ดูน่ารักกว่าเด็กคนอื่น ๆ ในห้อง โดยเฉพาะไมน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงบางคนซะอีก
“ งั้นเอาอย่างนี้นะ มาซากิ ไม เธอนั่งโต๊ะหนึ่งแถวสอง ”
“ ครับ รับทราบฮะ ” ไมหันมายิ้มหวานให้อาจารย์แล้วก็หันไปแลบลิ้นใส่โซอย่างกวน ๆ ส่งสีหน้าประมาณว่า ดีใจจังไม่ต้องทนอยู่ใกล้ ๆ แก
แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งที่ดีก็ต้องผุดลุกขึ้นทันใดกับประโยคเมื่อกี้ของอาจารย์
“ อาจารย์ว่าอะไรนะฮะ ”
“ อายูกาวะ โซ นั่งโต๊ะสองแถวสองไงจ๊ะ ”
“ ก็บอกว่าไม่นั่งใกล้กันนี่ครับ ”
“ ใช่ฮะ ไม่นั่งใกล้กัน ”
อาจารย์หันมายิ้มให้ทั้งสองคนอีกครั้ง
“ ก็ไม่ได้นั่งใกล้กันนี่แต่นั่งติดกันเลย ”
“ อาจารย์ ! ”
“ ไม่ต้องเรื่องมาก บอกให้นั่งก็นั่งเถอะจ๊ะ เดือนเดียวเดี๋ยวก็เปลี่ยนที่นั่งแล้ว ”
“ โธ่ที่แท้ก็เดือนเดียว ฮะ !”
“ หนึ่งเดือน ! ” ทั้งไมและโซตะโกนขึ้นพร้อมกันเมื่อรู้ว่าจะต้องนั่งอยู่ข้างกันถึงหนึ่งเดือนเต็ม แต่ก็ต้องจำใจนั่งเพราะอาจารย์ที่สุดแสนจะใจดีตอนนี้กำลังยิ้มสยองให้ทั้งสองคนกลัวจนขนลุก แล้วก็หันกลับไปยุ่งกับการจัดที่นั่งให้กับคนอื่น ๆ ต่อ
ครืด ๆ ครึก เสียงลากเก้าอี้ของทั้งสองคนที่พยายามจะทำให้ที่นั่งห่างกันให้มากที่สุด แต่ก็ห่างกันได้เพียงแค่เพียงฟุตเดียว เพราะที่นั่งที่ทั้งสองคนได้นั่งเป็นโต๊ะคู่ที่อยู่ติดกับหน้าต่าง เก้าอี้ของไมถูกลากไปจนติดกับกำแพงห้อง ส่วนเก้าอี้ของโซก็ถูกลากไปจนสุดขอบโต๊ะทำราวกับเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน ตลอดวันทั้งสองคนไม่หันมามองหน้ากันซักนิดเอาแต่ถอดหายใจให้กันและกันได้ยินเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าเบื่อคนข้าง ๆ เต็มที่ แต่ในสายตาคนอื่น ( พวกสาว ) กลับมองว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันดีจังแถมอีกคนนึงหล่อเท่ไม่เมือนใครส่วนอีกคนก็น่ารักไม่มีใครเหมือน คนที่ถูกกล่าวอ้างว่านารักจะเป็นใครไปไม่ได้ก็คือไมนั่นแหละ ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนักเรียนผู้ชายล่ะก็ คนที่มาจีบน่ะรับรองไม่ใช่ผู้หญิงหรอกแต่เป็นผู้ชาย ก็คนอะไรน่าตาน่ารักชะมัดยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแถมตัวก็ดันเล็กเกือบเท่า ๆ ผู้หญิง ส่วนโซก็สูงยังกะนายแบบ หุ่นก็ดี หน้าตาก็หล่อ เท่ สมาร์ท แถมผมยาว ๆ ที่ถูกปล่อยให้ลมปะทะจนปลิวนั่นดูเป็นเอกลักษณ์สุด ๆ ไปเลย
อยากฆ่าไอ้นี่ชะมัด
นี่คือความคิดของทั้งสองคนตลอดวันนี้ของการเปิดเทอมวันแรก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น