ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~..การพบกัน..~
ตอนที่ 2 การพบกัน
แม้ในยามเช้าแสงแดดยังสาดส่องลงมาโดยไม่มีปุยเมฆบดบังเลยซักนิด ทำให้อากาศบริเวณถนนสายนี้ร้อนจนทำให้คนขี้ร้อนหลาย ๆ คนหงุดหงิด แต่ก็ไม่เคยเลยที่ถนนสายนี้จะร้างผู้คนทั้งตอนกลางคืนหรือกลางวัน เนื่องจากเป็นย่างการค้าที่โด่งดังมีร้านค้ามากมาย มีตั้งแต่ของเล่น กิ๊ฟช็อป อาหาร หรือแม้แต่เครื่องใช้ไฟฟ้า
“ ไม่ร้อนบ้างรึไง ” คนขี้ร้อนอย่างไคบ่นไม่หยุดทุกครั้งตั้งแต่คิดจะก้าวออกมาจากบ้านในฤดูร้อนแบบนี้ ทำให้คนฟังอย่างโซที่ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างโซต้องฝึกวิชาหูเหาะเหินลมไปโดยปริยาย
“ แล้วใครบอกให้แกตามมา ”
“ ถ้าไม่มากับแกแล้วจะให้มากับใครฟะ ”
“ หึ ๆ ”
นอกจากไคที่ร้อนจนหงุดหงิดแล้ว ไมยังเป็นอีกหนึ่งในคนขี้ร้อนสุด ๆ แต่เพราะหนีท่านยายสุดที่เลิฟออกมาเลยไม่รู้จะไปไหนก็เลยต้องมาเดินอยู่แถวนี้
ร้อน ๆๆๆ ทำไมมันร้อนยังงี้เนี่ย
คนขี้ร้อนบ่นในใจพลางโทษโน่นโทษนี่ตรงหน้าตามประสาคนหงุดหงิด เหงื่อที่มีอยู่น้อยนิดในตอนแรกก็เริ่มไหลลงมาจากหน้าผากจนทำให้ไมต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาเช็ด โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่ากระเป๋าเงินใบเล็กสีดำหล่นออกมาจากกระเป๋า คนเจ้าสังเกตขนาดมดเดินยังนับว่ามีกี่ตัวอย่างโซมีหรือจะมองไม่เห็น ด้วยความที่เป็นสุภาพบุรุษสุด ๆ ก็เลยเก็บกระเป๋าสีดำขึ้นมาแล้วเดินตามเอาไปคืน
“ ท่าทางน่ารักเนอะ ตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ ”
“ ประสาทรึไงเห็นแต่ข้างหลังบอกว่าน่ารัก ”
คนพูดว่าแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที จนทำให้ไครีบเดินตามแทบไม่ทัน
“ คุณครับ ! ” โซตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีอาการว่าคน ๆ นั้นจะได้ยิน ทำให้ต้องตะโกนเรียกใหม่อีกรอบ “ เฮ้คุณ ! ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีดำข้างหน้าน่ะ กระเป๋าคุณตก ”
ไมมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นมีใครใส่เสื้อสีดำตามที่มีคนเรียก นอกจากตัวเองที่ใส่เสื้อตัวสีดำอยู่
มองฉันว่าเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ
คิดแล้ววก็ทำให้ไมที่หงุดหงิดเพราะเป็นสิ่งที่ไมเกลียดมาก ๆ เวลามีคนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง แถมอากาศร้อนมากก็เลยทำให้ฉุนกึ๊กขึ้นมาทันใด ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวใส่ผู้ชายที่เรียก
แกตาย !
ผลัวะ ! หมัดเล็ก ๆ แต่หนักหน่วงก็ลอยลุ่น ๆ เข้าไปที่หน้าของโซแบบทันทีทันใดที่ไมเข้าประชิดตัวได้ ทำให้โซหลบไม่ทัน
“ผู้หญิงบ้าแกดิ ใช้ตาส่วนไหนมองฟะ!”
“ บ้ารึไง ! ช่วยเอาของมาคืนตอบแทนแบบนี้เพิ่งออกมาจากป่าแถวไหน ”
“ ไม่ได้ขอร้องซักหน่อย ” ว่าแล้วคนหาเรื่องก็คว้ากระเป๋ามาไว้ในมือพร้อมทั้งเดินออกมาทันทีโดยไม่พูดขอบคุณเลยซักคำ แต่ร่างเล็กๆ ที่ถูกเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงก็ต้องแทบลอยกลับมาอยู่ที่เดิมเพราะถูกดึงแขนกลับโดยคนที่ตัวเองชกหน้าไปเมื่อกี้
“ อะไรอีก ! ”
แต่ก่อนที่โซจะได้พูดอะไร ไคก็พูดขัดขึ้นมาก่อน เพราะกลัวเพื่อนตรงหน้าทำอะไรแผลง ๆ
“ จะทำอะไร คนเพียบเลยนะเฟ้ย ”
คนหาเรื่องก่อนในร่างเล็ก ๆ หันมายิ้มให้น้อย ๆ แล้วพูดเสียงแผ่วเบา “ เหตุการณ์แบบนี้สบายมากไม่ต้องห่วง ” ก่อนหันไปสบตากับคนที่ดึงแขนไว้จนแน่นแล้วเริ่มแผนการเอาตัวรอดที่มีร้อยแปดซึ่งได้รับการฝึกมาจากยาย
“ อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ ฉันมีแฟนแล้ว จะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วด้วยปล่อยฉันไปเถอะนะ ” ช่วยไม่ได้แกดันมองว่าฉันเป้ฯผู้หญิงเองนี่หว่า ไมคิดในใจ ว่าแล้วก็ทำท่าบีบน้ำตาจนทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมองโซเป็นตาเดียว “ ฉันรักเธอไม่ได้จริง ๆ อย่ามาคอยตามฉันทุกวันได้มั๊ย ขอร้องล่ะนะฉันไม่อยากให้แฟน ของฉันเข้าใจผิด ” คนพูดทำเสียงขอร้อง จนทำให้โซต้องปล่อยมือ ก่อนที่จะถูกเข้าใจผิดมากไปกว่านี้
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ”
“ อย่าลืมมาเอาล่ะ ฉันจะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วอย่าลืมไปน๊า !! ”
ว่าแล้วก็เดินหนีโดยปล่อยให้คนที่ถูกเข้าใจผิดยืนแค้นเพราะทำอะไรไม่ได้
“ ฮ่า ๆๆๆๆๆ ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนแกนะฉันเชื่อสนิทเลยว่ะ ฉันรักเธอไม่ได้จริง ๆ อย่ามาคอยตามฉันทุกวันได้มั๊ย ฮ่า ๆๆ ”
“ โอ้ย ! อยากจะบ้า อะไรกันฟะ ”
ไคยังขำโซไปตลอดทาง ตอนนี้เหตุการณ์กลับกันจากคนที่หงุดหงิดก็กลายเป้นคนที่หัวเราะซะจนปวดท้อง ส่วนคนที่อารมณ์เฉย ๆ กลับกลายเป็นคนหงุดหงิดไปแล้ว
“ ว่าแต่ตกลง เค้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย วะโซ ”
“ แกน่าจะถามว่าผู้ชายในร่างหญิงหรือหญิงในร่างชายมากกว่า ”
“ อือ แล้วแกว่าไง ”
“ อยากรู้ก็วิ่งไปถามเอง ”
“ ไม่เอา เดี๋ยวเจอแบบแก ฮ่า ๆ ”
เสียงหัวเราะของเพื่อนที่มีให้ได้ยินไม่ขาดระยะ ทำให้คนที่อารมณ์หงุดหงิดยากอย่างโซหงุดหงิดไปตลอดทางจนถึงหอพักหรือความจริงก็คือบ้านพักของไคนั่นเอง
ไมตัวก่อเรื่องคนสำคัญก็กลับเข้าบ้านเช่นกัน บ้านของไมเป็นบ้านไม้หลังเก่า ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเก่ามาก มีบ่อน้ำพุร้อนอยู่กลางบ้าน ในบ้านมีกันอยู่แค่ 3 คน ไม ยายนาเดโกะ และยูริเด็กสาวน่ารักอายุไล่เลี่ยกับไม ว่าแล้วก็ไม่แปลกอะไรมากมาย แต่ที่น่าแปลกก็คือบ้านไม้หลังนี้กลับมีห้องอยู่เป็นสิบ ๆ ห้อง ห้องของยายนาเดโกะอยู่ห้องแรกชั้นล่างสุด ถัดไปอีกสองห้องเป็นห้องของยูริ ส่วนห้องของไมเป็นห้องที่อยู่ข้างในสุด 2 ห้อง ถึงแม้ห้องของไมจะดูว่าเป็นสองห้องแต่ก็เหมือนห้องเดียวนั่นแหละ ห้องที่เหลือปล่อยว่างไม่มีคนอยู่
“ ยาย ! กลับมาแล้ว ”
“ ดัชมิลล์ยายล่ะ ” ยายถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าไม จริง ๆ เมื่อก่อนยายก็ไม่ได้ชอบกินหรอกแต่หลังจากดาราที่ยายคลั่งเป็นชีวิตจิตใจเป็นพรีเซ็นเตอร์ของดัชมิลล์ ยายก็เลยชอบไปตามระเบียบ
“ สาวขนาดนี้ยังจะบ้าดาราอีกเนอะ ” ด้วยความหมั่นไส้หลานสุดเลิฟก็เลยกระแนะกระแน๋เข้าให้
“ เออรู้..ถึงจะสาวน้อยเต็มทีแต่หัวใจยังจิ๊จ๊ะอยู่นะเฟ้ย ”
“ เหอะ ๆ ยายฉัน เอ้า ! ดัชมิลล์รสส้ม ” พูดไม่ทันจะจบขวดดัชมิลล์ก็ลอยไปอยู่ในมือของคนหัวใจจิ๊จ๊ะ
“ พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่เตรียมของอีก ”
“ เออน่า ” ด้วยความรำคาญไมก็เลยเปลี่ยนเรื่อง “ ว่าแต่ยูริล่ะยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไปเที่ยวกับเพื่อนตั้งหลายวันแล้วคิดถึงจัง ” คนพูดว่าพลางทำตาละห้อยด้วยความคิดถึง เพราะเคยเป็นเพื่อนคุยที่รู้ใจกันสุด ๆ อยู่ไม่ห่างกันยังกับปาท่องโก๋
“ คงกลับเย็นนี้แหละ แล้วเมื่อไหร่จะไปจัดของซะที เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็ต้องไปเรียนแล้ว แล้วก็มีอีกเรื่องยายว่าบ้าน...” ยายพูดไม่ทันจะจบ คนที่ไม่มีความอดทนในการฟังใครบ่นอย่างไมก็รีบหายตัวแว๊บ! ไปทันที
แม้ในยามเช้าแสงแดดยังสาดส่องลงมาโดยไม่มีปุยเมฆบดบังเลยซักนิด ทำให้อากาศบริเวณถนนสายนี้ร้อนจนทำให้คนขี้ร้อนหลาย ๆ คนหงุดหงิด แต่ก็ไม่เคยเลยที่ถนนสายนี้จะร้างผู้คนทั้งตอนกลางคืนหรือกลางวัน เนื่องจากเป็นย่างการค้าที่โด่งดังมีร้านค้ามากมาย มีตั้งแต่ของเล่น กิ๊ฟช็อป อาหาร หรือแม้แต่เครื่องใช้ไฟฟ้า
“ ไม่ร้อนบ้างรึไง ” คนขี้ร้อนอย่างไคบ่นไม่หยุดทุกครั้งตั้งแต่คิดจะก้าวออกมาจากบ้านในฤดูร้อนแบบนี้ ทำให้คนฟังอย่างโซที่ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างโซต้องฝึกวิชาหูเหาะเหินลมไปโดยปริยาย
“ แล้วใครบอกให้แกตามมา ”
“ ถ้าไม่มากับแกแล้วจะให้มากับใครฟะ ”
“ หึ ๆ ”
นอกจากไคที่ร้อนจนหงุดหงิดแล้ว ไมยังเป็นอีกหนึ่งในคนขี้ร้อนสุด ๆ แต่เพราะหนีท่านยายสุดที่เลิฟออกมาเลยไม่รู้จะไปไหนก็เลยต้องมาเดินอยู่แถวนี้
ร้อน ๆๆๆ ทำไมมันร้อนยังงี้เนี่ย
คนขี้ร้อนบ่นในใจพลางโทษโน่นโทษนี่ตรงหน้าตามประสาคนหงุดหงิด เหงื่อที่มีอยู่น้อยนิดในตอนแรกก็เริ่มไหลลงมาจากหน้าผากจนทำให้ไมต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาเช็ด โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่ากระเป๋าเงินใบเล็กสีดำหล่นออกมาจากกระเป๋า คนเจ้าสังเกตขนาดมดเดินยังนับว่ามีกี่ตัวอย่างโซมีหรือจะมองไม่เห็น ด้วยความที่เป็นสุภาพบุรุษสุด ๆ ก็เลยเก็บกระเป๋าสีดำขึ้นมาแล้วเดินตามเอาไปคืน
“ ท่าทางน่ารักเนอะ ตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ ”
“ ประสาทรึไงเห็นแต่ข้างหลังบอกว่าน่ารัก ”
คนพูดว่าแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที จนทำให้ไครีบเดินตามแทบไม่ทัน
“ คุณครับ ! ” โซตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีอาการว่าคน ๆ นั้นจะได้ยิน ทำให้ต้องตะโกนเรียกใหม่อีกรอบ “ เฮ้คุณ ! ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีดำข้างหน้าน่ะ กระเป๋าคุณตก ”
ไมมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นมีใครใส่เสื้อสีดำตามที่มีคนเรียก นอกจากตัวเองที่ใส่เสื้อตัวสีดำอยู่
มองฉันว่าเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ
คิดแล้ววก็ทำให้ไมที่หงุดหงิดเพราะเป็นสิ่งที่ไมเกลียดมาก ๆ เวลามีคนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง แถมอากาศร้อนมากก็เลยทำให้ฉุนกึ๊กขึ้นมาทันใด ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวใส่ผู้ชายที่เรียก
แกตาย !
ผลัวะ ! หมัดเล็ก ๆ แต่หนักหน่วงก็ลอยลุ่น ๆ เข้าไปที่หน้าของโซแบบทันทีทันใดที่ไมเข้าประชิดตัวได้ ทำให้โซหลบไม่ทัน
“ผู้หญิงบ้าแกดิ ใช้ตาส่วนไหนมองฟะ!”
“ บ้ารึไง ! ช่วยเอาของมาคืนตอบแทนแบบนี้เพิ่งออกมาจากป่าแถวไหน ”
“ ไม่ได้ขอร้องซักหน่อย ” ว่าแล้วคนหาเรื่องก็คว้ากระเป๋ามาไว้ในมือพร้อมทั้งเดินออกมาทันทีโดยไม่พูดขอบคุณเลยซักคำ แต่ร่างเล็กๆ ที่ถูกเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงก็ต้องแทบลอยกลับมาอยู่ที่เดิมเพราะถูกดึงแขนกลับโดยคนที่ตัวเองชกหน้าไปเมื่อกี้
“ อะไรอีก ! ”
แต่ก่อนที่โซจะได้พูดอะไร ไคก็พูดขัดขึ้นมาก่อน เพราะกลัวเพื่อนตรงหน้าทำอะไรแผลง ๆ
“ จะทำอะไร คนเพียบเลยนะเฟ้ย ”
คนหาเรื่องก่อนในร่างเล็ก ๆ หันมายิ้มให้น้อย ๆ แล้วพูดเสียงแผ่วเบา “ เหตุการณ์แบบนี้สบายมากไม่ต้องห่วง ” ก่อนหันไปสบตากับคนที่ดึงแขนไว้จนแน่นแล้วเริ่มแผนการเอาตัวรอดที่มีร้อยแปดซึ่งได้รับการฝึกมาจากยาย
“ อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ ฉันมีแฟนแล้ว จะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วด้วยปล่อยฉันไปเถอะนะ ” ช่วยไม่ได้แกดันมองว่าฉันเป้ฯผู้หญิงเองนี่หว่า ไมคิดในใจ ว่าแล้วก็ทำท่าบีบน้ำตาจนทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมองโซเป็นตาเดียว “ ฉันรักเธอไม่ได้จริง ๆ อย่ามาคอยตามฉันทุกวันได้มั๊ย ขอร้องล่ะนะฉันไม่อยากให้แฟน ของฉันเข้าใจผิด ” คนพูดทำเสียงขอร้อง จนทำให้โซต้องปล่อยมือ ก่อนที่จะถูกเข้าใจผิดมากไปกว่านี้
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ”
“ อย่าลืมมาเอาล่ะ ฉันจะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วอย่าลืมไปน๊า !! ”
ว่าแล้วก็เดินหนีโดยปล่อยให้คนที่ถูกเข้าใจผิดยืนแค้นเพราะทำอะไรไม่ได้
“ ฮ่า ๆๆๆๆๆ ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนแกนะฉันเชื่อสนิทเลยว่ะ ฉันรักเธอไม่ได้จริง ๆ อย่ามาคอยตามฉันทุกวันได้มั๊ย ฮ่า ๆๆ ”
“ โอ้ย ! อยากจะบ้า อะไรกันฟะ ”
ไคยังขำโซไปตลอดทาง ตอนนี้เหตุการณ์กลับกันจากคนที่หงุดหงิดก็กลายเป้นคนที่หัวเราะซะจนปวดท้อง ส่วนคนที่อารมณ์เฉย ๆ กลับกลายเป็นคนหงุดหงิดไปแล้ว
“ ว่าแต่ตกลง เค้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย วะโซ ”
“ แกน่าจะถามว่าผู้ชายในร่างหญิงหรือหญิงในร่างชายมากกว่า ”
“ อือ แล้วแกว่าไง ”
“ อยากรู้ก็วิ่งไปถามเอง ”
“ ไม่เอา เดี๋ยวเจอแบบแก ฮ่า ๆ ”
เสียงหัวเราะของเพื่อนที่มีให้ได้ยินไม่ขาดระยะ ทำให้คนที่อารมณ์หงุดหงิดยากอย่างโซหงุดหงิดไปตลอดทางจนถึงหอพักหรือความจริงก็คือบ้านพักของไคนั่นเอง
ไมตัวก่อเรื่องคนสำคัญก็กลับเข้าบ้านเช่นกัน บ้านของไมเป็นบ้านไม้หลังเก่า ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเก่ามาก มีบ่อน้ำพุร้อนอยู่กลางบ้าน ในบ้านมีกันอยู่แค่ 3 คน ไม ยายนาเดโกะ และยูริเด็กสาวน่ารักอายุไล่เลี่ยกับไม ว่าแล้วก็ไม่แปลกอะไรมากมาย แต่ที่น่าแปลกก็คือบ้านไม้หลังนี้กลับมีห้องอยู่เป็นสิบ ๆ ห้อง ห้องของยายนาเดโกะอยู่ห้องแรกชั้นล่างสุด ถัดไปอีกสองห้องเป็นห้องของยูริ ส่วนห้องของไมเป็นห้องที่อยู่ข้างในสุด 2 ห้อง ถึงแม้ห้องของไมจะดูว่าเป็นสองห้องแต่ก็เหมือนห้องเดียวนั่นแหละ ห้องที่เหลือปล่อยว่างไม่มีคนอยู่
“ ยาย ! กลับมาแล้ว ”
“ ดัชมิลล์ยายล่ะ ” ยายถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าไม จริง ๆ เมื่อก่อนยายก็ไม่ได้ชอบกินหรอกแต่หลังจากดาราที่ยายคลั่งเป็นชีวิตจิตใจเป็นพรีเซ็นเตอร์ของดัชมิลล์ ยายก็เลยชอบไปตามระเบียบ
“ สาวขนาดนี้ยังจะบ้าดาราอีกเนอะ ” ด้วยความหมั่นไส้หลานสุดเลิฟก็เลยกระแนะกระแน๋เข้าให้
“ เออรู้..ถึงจะสาวน้อยเต็มทีแต่หัวใจยังจิ๊จ๊ะอยู่นะเฟ้ย ”
“ เหอะ ๆ ยายฉัน เอ้า ! ดัชมิลล์รสส้ม ” พูดไม่ทันจะจบขวดดัชมิลล์ก็ลอยไปอยู่ในมือของคนหัวใจจิ๊จ๊ะ
“ พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่เตรียมของอีก ”
“ เออน่า ” ด้วยความรำคาญไมก็เลยเปลี่ยนเรื่อง “ ว่าแต่ยูริล่ะยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไปเที่ยวกับเพื่อนตั้งหลายวันแล้วคิดถึงจัง ” คนพูดว่าพลางทำตาละห้อยด้วยความคิดถึง เพราะเคยเป็นเพื่อนคุยที่รู้ใจกันสุด ๆ อยู่ไม่ห่างกันยังกับปาท่องโก๋
“ คงกลับเย็นนี้แหละ แล้วเมื่อไหร่จะไปจัดของซะที เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็ต้องไปเรียนแล้ว แล้วก็มีอีกเรื่องยายว่าบ้าน...” ยายพูดไม่ทันจะจบ คนที่ไม่มีความอดทนในการฟังใครบ่นอย่างไมก็รีบหายตัวแว๊บ! ไปทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น