เผลอใจรักจอมบงการ

ขอบคุณรูปจาก google

ลีโอ แม็กซ์ ทายาทบริษัทขายปลีกระดับต้นของไทย

ขอบคุณรูปจาก google

อิริณา มานะยิ่ง ลูกสาวคนโตของบ้านและที่บ้านก็หัวโบราณ

---------------------------------

             “ตกลงคบกับผมแล้วใช่ไหม”

            “ยังค่ะ เล่ไม่เห็นความจำเป็นถึงขั้นต้องคบกัน ถึงพี่ลีโอจะบอกว่าเพื่อความปลอดภัยของเล่ก็เถอะ มีวิธีอื่นเยอะแยะนี่ค่ะที่จะช่วยให้เล่ปลอดภัยได้”

            “ลองว่ามาก่อน...” เพราะเห็นหน้าจริงจังของเป็ดน้อยหรอก ทำให้อยากรู้ว่าเธอจะมีแผนอะไร

            “พี่ลีโอให้คนตามเล่ก็ได้นี่ค่ะ หรือไม่ก็สืบหาตัวคนร้ายเร็วๆ จะได้จบเรื่องทั้งหมดได้ พี่ลีโอจะได้ไม่ต้องเสียเวลากับเรื่องของเล่ด้วย”

            “.....”

            “อีกอย่างเล่คิดว่าพี่ลีโอคงไม่ได้อยากจะคบกับใครตอนนี้หรอกมั้งค่ะ ถ้าทำเพราะคิดว่าจะดูแลเล่ได้ง่ายขึ้นก็อย่าเลยค่ะ เพราะเล่ก็พอจะดูแลตัวเองได้เหมือนกัน แค่บอกมาว่าจะให้ทำแบบไหนเท่านั้นค่ะ” พูดจบก็ลุกจากตักของเขาไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม

            “ผมบอกคุณไปแล้วว่าที่ขอคบด้วยเพราะผมชอบคุณ....” เธอส่ายหน้าช้าๆ ชายหนุ่มหน้าตึงขึ้นเพราะเขาเองก็ไม่เคยจะขอคบกับใครจริงจังขนาดนี้ แต่ดูเธอปฏิเสธเขาหน้าตาเฉย

            “คุณไม่เชื่อผม....ใช่ไหม” เขาถามเธอเหมือนเพ้อ อึ้งเพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำแบบนี้

            “ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะ แต่ว่ามันเชื่อยากอะ...” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมอง

            “ให้เล่อธิบายก่อนนะค่ะ” เธอรีบพูดเพราะเห็นสันกรามที่เข้มขึ้นบนหน้าเขา

            “เล่ไม่ใช่คนสวย หุ่นก็ไม่ดี ฐานะไม่ดี ทำงานไม่หรู...เล่คิดว่าไม่เหมาะที่จะคบหากับคนระดับพี่ลีโอหรอกค่ะ แค่วันนี้ที่ช่วยเล่ไว้ก็ขอบคุณมากแล้ว แต่อย่าถึงกับต้องลงมาคบหาเป็นแฟนเพื่อความปลอดภัยเลยนะค่ะ เล่ว่ามันมากเกินไป หรือที่จริงพี่ลีโอไม่ต้องสนใจเล่เลยก็ได้...จริงไหมค่ะ” เสียงเธอเบาลงเพราะหน้าเขาตึงขรึมกว่าเดิม

            เธอเงียบตั้งแต่เห็นหน้าเขา แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนพยายามเก็บอารมณ์ไว้... ‘ใช่เขาต้องกำลังโมโหอยู่แน่ๆ ถึงทำหน้าแบบนี้ แต่เขาจะโมโหเรื่องอะไรละ นี่เธอไม่อยากให้เขาลำบากหรอกนะ อีกอย่างเธอไม่อยากปวดใจถ้าเธอคิดไปเยอะกว่าเขา แต่เขาไม่ได้คิดแบบเธอ’

            “พูดจบแล้วใช่ไหม?” เขาถามเสียงเข้ม โอเล่พยักหน้าตอบ

            “ดีงั้นขึ้นไปนอนได้แล้ว วันนี้ไม่ต้องกลับหรอกร้านนั้นนะ” เขาพูดพร้อมกับดึงแขนเธอขึ้นบันไดพาไปห้องนอนสำหรับแขกที่อยู่อีกฝากของห้องนอนเขา

            “พ้นจากคืนนี้ไปผมว่าคุณคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่” โอเล่ตกใจรีบจับแขนเขาไว้

            “นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย” นอกจากที่เธอพูดบ้าพูดบอมาทั้งหมดนั่น เธอก็ทำให้เขาโมโหได้อย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีก

            จากที่คิดว่าแค่พามานอนห้องนี้เขาก็จะกลับห้องตัวเอง พอเห็นหน้าตื่นๆ ของเธอแล้วเขาก็อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อ

            “พูดดีๆ แล้วเข้าใจยาก งั้นทำเลยแล้วกัน” เขาเข้าไปกอดตัวเธอไว้แล้วก้มหน้าลงซอกคอสูดกลิ่นตัวของเธอเข้าปอดแล้วเงยหน้าขึ้นดันตัวเธอไปที่เตียง เธอสะบัดแขนออกจากเขาแล้วยกมือฟาดลงบนหน้าเขาเต็มแรง

            “ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้” โอเล่พูดทั้งน้ำตา ชายหนุ่มยืนนิ่งหน้าชาที่โดนเธอฝากนิ้วมือไว้และยิ่งกว่านั้น เขาเห็นน้ำตาของเธอ เขาเป็นคนทำให้เธอเสียน้ำตา ทั้งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น เขากำลังจะดึงตัวเข้ามากอดแต่ก็ช้าเกินไป เธอวิ่งหนีออกจากห้องไปแล้ว

            “หยุด หยุดก่อนดั๊กกี้....” ลีโอตะโกนเรียก แต่เธอไม่คิดจะหยุดเท้าเลยสักนิดจนเขาตะโกนบอกให้คนของเขาหยุดเธอไว้ “อย่าให้คุณผู้หญิงออกไปได้นะ”

--------------------------------------------------------

ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านนะคะ ^___^