คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบกันครั้งแรก
บทนำ
โรพยาบาลในโเียว
หายใเ้า หายใออ หายใเ้า หายใออ เอาล่ะ ผมพร้อมแล้ว ทุๆนอาะสสัยนะรับว่าทำไมนอย่าผม มัสสึโอะ ทัสึยะ หรือในื่อไทยๆว่า สายศิลป์ มัสสึโอะ ถึ้อมาทำใอะไรที่หน้าโรพยาบาล ็ะอะไระอีหล่ะรับ อนนี้ไม่มีอะไรที่ฮ็อไปว่า่าวารอำลาวารอนัร้อ นัแ่เพลื่อัอย่า ฮาเะาวะ ยู แล้วล่ะรับารอำลาวารไปแบบไม่บอใรอเาทำให้อะไรๆยุ่เหยิไปหมแม้แ่ีวิอผม ที่้อมาสัมภาษ์ถึโรพยาบาลวามริไม่มีใรรู้หรอรับว่าเาอยู่โรพยาบาลแ่มีแฟนลับลุ่มหนื่แอบสะรอยามเามาถึโรพยาบาลถึไ้รู้ว่าเาเ้าโรพยาบาล ผมไม่ใ่นี่ปุ่นแท้หรอนะรับ แ่ผมเป็นลูรึ่ไทย ี่ปุ่น เยมาทำ่าวที่ี่ปุ่นแ่ไม่ี่รั้เท่านั้นเอรับ ่าเินทามันแพผมอุสาห์บินลัฟ้ามายุ่นปี่(ี่ปุ่น)็เพื่อารนี้โยเพาะ แ่ผมะหยุสาธยายเรื่ออัวเอไป่อน
็อ ็อ ็อ ผมเาะประูพอแป็นมารยาท
“ ผมออนุาิเ้าไปนะรับ ” เมื่อผมล่าวออนุาิเสร็ ็เ้ามาในห้อแล้วมอหานที่ผมะสัมภาษ์แ่ผมมอไปรอบๆไม่เห็นมีใรแม้แ่นเียวเห็นแ่อเยี่ยมเยียนมามายาใรหลายๆนาหลาหลายที่ไม่ว่าะเป็นเมือโน่นนี่นั่น(วามริไม่รู้อะไรัอย่า็ว่าไปนั่น)ผมไม่ไ้อบเสือหรอนะ แ่สอส่อไปามนิสัยนั่าวานิยสารื่อั็แ่นั้น ในบรราอเยี่ยมมามายมีุ๊าเท็ี้แบร์ที่ผมอบสะสมเ็มไปหมบอรๆผมอยาไ้มาอ่ะ ะเอา ะเอา ะเอา ทำไ้แ่ร่ำร้ออยู่ในใบ้าเนอะ
“ ้อนานั้นอยาไ้หรอ ” เสียใร็ไม่รู้ัึ้น้าหู ผมสะุ้สุัวแล้วหันไปทันที เมื่อผมหันไปผม็เอับผู้ายร่าสู หน้าาีมา แลูมีสเน่ห์น่า้นหา หล่ออ่ะ หล่อมา หล่อริๆนะ หล่อโรๆ หล่อสุๆ อยาไ้อ่ะ
“ ้อผมแบบนี้หมอเินนะรับ นสวย ” นรหน้าล่าว ทำเอาผมหลุออาภวั์แทบะทันที
“ อโทษนะ เมื่อี้เรียผมว่าอะไรนะ ” ผมถามนหล่อๆรหน้าเพื่อย้ำำพูเมื่อรู่
“ หมอบอว่า ้อหมอแบบนั้น หมอเินนะ นสวย ” พอพูบ็หันมายิ้มหล่อใส่ผมอีรับ โอ้ย เายิ้มแล้ว หล่อละลายรับ ไปหมแล้วรับหัวิหัวใผม
“ ะ้อันอีนานไหม มาสัมภาษ์ันไม่ใ่หรอ ” เสียใรวะรับ ผมมอเลยศีรษะุหมอหน้าหล่อ(น่าฟั) โอ้โห หล่อแบบอยมาแ่ไลเลยรับ
“ แหม หมอ็แ่อยารู้ันน่ารัว่าเาเป็นใร มาาไหน ื่ออะไร ทำไมถึไ้น่ารัอย่านี้ ” ุหมอหันไปพูับนหล่อแบบอยที่นั่อยู่บนเีย
“ เอ่อ อแทรลาแป็บหนึ่นะรับ ่อนอื่นผมอแนะนำัว่อนนะรับ ผมื่อ มัสึโอะ ทัสึยะ เรียผมว่า เ ็ไ้รับ ผมเป็นนั่าวานิยสาร YYY หน่ะรับ ยินีที่รู้ัรับ ” ผมยื่นมืหวัะไ้เ็แฮน์ับนายหล่อแบบอย เามอมือผมนิๆ่อนะยื่นมือมาับมือผม แล้วึมืออแทบะทันที
“ ันไม่้อแนะนำนะว่าื่ออะไร ” อ่าวไม่บอว่าื่ออะไรใระไปรู้หล่ะรับุ แ่่าเหอะ
“ ุ ฮาเะาวะ ยู สินะรับ ” ผมพูอย่าสุภาพไปั้นแหละ ใ่หรือเปล่านะหรือว่าะ
“ อืม ” หนุ่มหล่อแบบอยราอบรับในลำอ พร้อมพยัหน้าเบาๆ เออใ่ริๆ้วยนะ ผมหันหน้าไปมอุหมอรหน้า ยัไม่ทันะไ้ถามว่าื่ออะไรเา็
“ ผมื่อ ทาาฮิโระ โะ เรีย โ ็ไ้รับ อโทษที่ิว่าุเป็นผู้หินะรับ ” ุหมอพูอโทษอโพยพร้อมส่ยิ้มเ้อมาให้
“ ไม่เป็นไรรับ ใรๆ็ิว่าผมเป็นผู้หิันทั้นั้น ” ผมบอออไปอย่าไม่ใส่ใ ะใส่ใทำไม็มันเรื่อรินี่เนอะ
“ ะสัมภาษ์ไ้หรือยั รอนานแล้วนะถ้าะีบัน็ไปไลๆไป ” ร่าสูหล่อแบบอยพูเหมือนรำาออมา เอาไีวะรับ เออถ้าั้น ผมโ้ามๆใหุ้หล่อแบบอย
“ อวามรุา้วยนะรับ ุ..” ผมพูเว้นไว้นิหน่อยะเรียอะไรีนะ
“ ยูั เรียันว่า ยูั ” ยูัพูแทรเล็น้อยแล้วเียบไป
“ ถ้าอย่านั้น ผม ะเริ่มสัมภาษ์แล้วนะรับ ” เมื่อผมเริ่มสัมภาษ์ทุอย่า็เียบล
“ ถ้าอย่านั้นหมอไป่อนนะรับ ” ุหมอล่าวออมาอย่าสุภาพแล้วเินออไปเียบๆ ผมสัมภาษ์อย่าแรเลยือประวัิอเา านั้น็เรื่อที่เริ่มเ้าวารแรๆถามนู่นนี่นั่นไปเรื่อยๆานั้น ำถามที่เป็นุประส์ที่ผมอุสาห์ถ่อมาี่ปุ่นเพื่อถามเาถึเรื่อนี้
“ รับ ำถาม่อไปนะรับ ทำไมยูัถึลาออาวารล่ะรับ ” รีบอบเร็วๆสิ ผมอยารู้
“ สาเหุที่ลาออาวาร็เพราะผมอยาะรัษาัวอย่าริัรับ ้วยวามที่อาารอผมทรุัวลอย่ารวเร็ว ทำให้ผมิว่าารทำานวบู่ับารรัษาัวมัน่อน้าลำบามาๆรับ ัวอย่าเ่นสออาทิ์่อนที่ผมะเ้ามารับารรัษาัวอย่าริัในโรพยาบาลผมทำานหนัมาๆ้วยวามเรียและเวลาพัผ่อนที่น้อยมาอผมทำให้ผมหมสิไปหลายั่วโมพอื่นึ้นมา ผม็ำอะไรไม่่อยไ้พู่าย็ือ ลืมนั่นแหละรับ ” ผมสัเเห็นแววาอเาเวลาที่เาพู แววาอเา่ามืมนเหลือเิน ผมอยาะเป็นแสสว่าให้ับเาั ผมอยาเห็นเายิ้มั
“ ั้นหรอรับ ั้นำสุท้ายนะรับ ่วยฝาอะไรถถึแฟนาวไทยหน่อยรับ ” ผมมอหน้าเารู่หนึ่ เาละใบหน้าาารแหนมอท้อฟ้า แล้วหันมามอผม
“ ่วยำวามทรำีๆอเราไว้นะรับ ผมรู้ว่ามันยาเย็นเหลือเินที่ผมะำอะไรในอนนี้แ่ผมะพยายามำมันรับ ผมอยาะออะไรบาอย่าับแฟนๆอผม ่วยำเพลที่ผมร้อ เพลที่ผมแ่ เพลที่เราร้อ้วยัน แ่นี้็เพียพอแล้วหล่ะรับ ” เมื่อเาพูบ เา็ยิ้มให้ผมเพื่อที่ผมะไ้ถ่ายรูปอเาลนิยสารรายเือนอผม ผมไ้พูุยับเาอีเล็น้อย่อนะอัวลับ เมื่อผมเินไปเปิประูผมหันไปยิ้มให้เาเป็นรั้สุท้าย่อนแล้วบิลูบิ
“ เี๋ยว่อน ทัสึั ” เสียน้าหลัเรียผมึหันไปถามยูัว่า
“ มือะไรหรือเปล่ารับ ยูั ” เายิ้มให้ผมแล้วพูว่า
“ ถ้าโอาสหน้าเราเอันโยบัเอิ เรามาเป็นแฟนันนะ ” ผมใแล้วไม่รู้ว่าอะไรเ้าสิ ผมึพยัหน้ารับแล้วเินออมาาห้ออย่าเินอาย
“ ถ้าผมเอับุอีะีไม่ใ่น้อยเลย ” ผมระิบบอสายลมอย่าแผ่วเบา
..................................................................................................................................................................................................................................
สวัสีรับ นี่เป็นยนิยายเรื่อแรที่แ่นะับ ฝา้วย ฝาิม้วยนะรับ อบุรับ เอำผิเรียัๆนะรับ หนึ่อมเม้นือำลัใรับ
ความคิดเห็น