shortfic vk kaname x zero ลืม

ข้อมูลเบื้องต้น

 ในที่สุดไรท์ก็กลับมาพร้อมวันช็อตที่บังเอิญปิ้งไอเดียขึ้นมา ถ้าขาดๆเกินๆแปลกๆก็ขอโทษน้าาา ลองอ่านกันก่อนน้า เรื่องนี้แต่งสดเลย ฝากไว้ใจอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคร้าบ

เนื้อเรื่อง

ความรักหนอ ใยเจ้าช่างโหดร้ายเช่นนี้
ยามสวยงาม มันช่างส่องประกายสวยงาม
ยามไร้สิ่งนั้น ใยโหดร้ายนัก

 

    ร่าบางนามว่าเซโร่หนึ่งในการ์เดียนที่ต้องหน้าที่เป็นไม้กันหมาหมา เอ้ยไม่ใช่ๆ ช่วยกันนักเรียนจากเดย์คลาสให้พ้นๆไปจากไนท์คลาส แต่หน้าที่นี้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่อ้างว้างเดียวดาย เจ็บปวดยามเห็นสายตาจากร่างสูงอย่างคุรัน คานาเมะ ทอดสายตามองไปยังหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังยุ่งอยู่กับการกันผู้หญิงพวกนั้นต่างจากเขาที่แค่ปรายตามองสาวๆก็ถอยห่างออกมากันหมด  
    ทุกๆวันร่างบางมักจะชอบไปปลูกดอกไม้สีฟ้าอมม่วง ดอกฟอร์เก็ตมีน็อด และอีกดอกคือ ดอกกุหลาบสีขาวสวยที่บรรจงปลูกเพื่อเขา ทุกๆวันช่วงๆใกล้เลิกเรียนร่างบางมักจะเอาดอกไม้สองสีนี้ไปใส่ในล็อกเกอร์ของคานาเมะ สิ่งแทนใจที่มาจากใจช่างมีความหมาย กลั่นกรองมาจากใจ ช่างล้ำค่านัก






 "นี่ดอกไม้ของคุณงั้นหรือครับ" โน้ตสีฟ้าสดใสจะเป็นขของคานาเเมะ แตกต่างกันกับของเซโร่ที่เป็นสีเทา 
"อืม ปลูกมันเอง"ทั้งคู่มักจะคุยกันผ่่านโน้ตเสมอ ในบางครั้งในล็อกเกอร์ของคานาเมะจะมีช็อกโกแล็ตวางอยู่เพื่อเป็นการตอบแทนความรัก ของคนที่ทำเพื่อเขา แต่ในขณะที่คานาเมะตามหาเจ้าของดอกไม้ เขามักจะเจอกับปริศนาที่มองไม่ออกเสมอ ราวกับไล่จับลม ลมที่ยากจะสัมผัสได









ในเทศกาลต่างๆเขามักจะมีของมาแลกเปลี่ยนเสมอราวกับความรักนั้นเชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกัน ความผูกพันบางอย่างที่มองไม่เห็น ความรู้สึกบางอย่างที่คานาเมะยากจะคาดเดา







เมื่อวันเวลาผ่านไปคานาเมะยิ่งอยากจะจับคนๆนี้ให้ได้ความรู้สึกบางอย่างที่ชัดเจนจนยากที่จะถอนออกมา
"ฉันอยากพบกับเธอ มาเจอกันได้ไหม" โน้ตสีฟ้าสดใสถาม
"ฉันจะรอที่คอกม้า" โน้ตสีเทาหมด คำตอบที่ยินยอมพร้อมเจอ ทำให้คานาเมะยิ้มออก














 เมื่อถึงวันนัดหมายเขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข วันนี้แล้วสินะ ร่างบางคืดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างบางก้อมลงเก็บดอกไม้ที่บรรจงปลูก แล้วจัดเรียงอย่างสวยงามเพื่อคนที่เขารัก หวังให้เขาประทับใจ  แต่อยู่ๆนก็ตกลงมาร่างบางรีบวิ่งไปยังที่นัดหมายพร้อมดอกไม้ช่อสวย ด้วยรอยยิ้ม









แต่ภาพตรงหน้าทำให้เขาผงะลง









ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ร่างกายแข็งทื่อราวกับโดนสาป ภาพของคนที่เขารักกำลังจุมพิตตอยู่กับเพื่อนรักของตนเอง ครอส ยูกิ




ราวกับเวลาหยุดหมุนร่างบางกำดอกไม้ไว้แน่น จนหนามดอกกุหลาบขางทิ่มแทงจนโลหิตสีแดงฉานค่อยๆไหลลงมาช้าๆ คานาเมะที่ไวกับกลิ่นเลือดจึงชะงักไป กลิ่นหอมหวานของเลือดที่แตกต่างออกไป ความรู้สึกบางอย่างที่มากับเลือด ราวกับคุ้นเคยกับกลิ่นนี้


คานาเมะถถอยห่างออกมาจากยูกิเล็กน้อย ในขณะที่ยูกิทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กๆส่งไปให้ คานาเมะวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วทิศทางของเลือดที่ชัดเจน  กลิ่นเลือดกลิ่นนี้บางอย่างที่ดึงดูดใจ ร่างสูงวิ่งจนมาเจอกับดอกไม้สีฟ้าอมม่วงและกุหลายสีขาวที่คุ้นเคยร่วงหล่นลงตามทางทิศทางเดียวกันกับกลิ่นเลือดนี่ เมื่อวิ่งตามไปเรื่อยๆจึงพบกับสวนดอกไม้ที่สวยงามห่างไกลผู้คน ดอกไม้สีขาวและฟ้าที่ส่องประกายงดงาม ที่ตอนนี้เหลือเพียงซากจากการถูกททำลาย ที่มาพร้อมกันกับกลิ่นเลือด เมือร่างสูงมองไปข้างหน็าก็พบกับกระท่อมหลังเล็กที่แลดูน่าอยู่พอสมควร เมือร่างสูงเดินเข้าไปก็พบกับกระดาษโน้ตมากมายที่แปะเรียงรายกัน และรูปที่แอบถ่ายเขาอยู่มากมาย นั่นทำให้ร่างสูงฉงนหนักมากขึ้น แตต่อยู่ๆก็มีกลิ่นเลือดกล่นเดิมที่เพิ่มความเข้มข้นมากกว่าเดิม นั่นสร้างความแปลกใจให้ร่างสูงนัก เมื่อคานาเมะออกมาจากกระท่อมก็พบกับร่างบางเรือนผมสีเทา ใบหน้านัั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่เสียงหัวเราะนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกินร่างบางตรงหน้าลุกขึ้นดึงต้นไม้ดอกไม้ที่ปลูกโดยไม่สังเกตเห็นคนข้างหลังแม้แต่น้อย 
"หึๆ ฮ่าๆ ฉันจะปลูกปกไปทำไม ฉันจะดูแลแกไปทำไม ทำไม ทำไม ฮือ ทำไม ทั้งที่ทุ่มเทขนาดนั้นทำไม"เสียงที่หวีดร้องออกมาจากร่างบางตรงหน้าทำให้ร่างสูงเบิกตากว้าง คนนี้หรือที่ทุ่มเทขนาดนั้น และในที่สุดร่างบางก็หยุดอาละวาด ทรุดหน้าลงกับพื้น ลมหายใจรวยริน แผ่วเบา ราวกับจะขาดใจ คานาเมะเดินเข้ามากอดร่างบางจากข้างหลังอย่างเป็นห่วง แล้วพาตัวไปยังห้องนอนของเขาเอง




ตลอดสามวันที่ร่างบางหลับไหลไปเขาก็เข้าไกเคลียร์กับยูกิซึ่งฝ่ายนั้นแค่เกลียดเซโร่ที่แย่งความรักของตนเองจากคานาเมะเท่านั้น ร่างสูงคอยดูแลร่างบางไม่ห่าง จนกระทั่งร่างบางสะลึมสะะลือตื่นขึ้นมาจากนิทรา แต่บางอย่างแปลกไป สายตาที่ทอดมองมาอย่างว่างเปล่าพร้อมกับคำถามที่ทิ่มแทงร่างสูงเหลือเกิน





"คุณเป็นใคร"