เพื่อน กะ แฟน เขตแดนระหว่างเรา

ลำดับตอนที่ #7 : ห้ามตายนะนายตัวแสบ

เพล้ง! เศษแก้วหล่นกระจัดกระจายบนพื้น แก้วจากมือของป้าเมก 
"ป้าเมก...เป็นอะไรไปล่ะค่ะ" ฉันถามด้วยความสงสัย แต่กลับเป็นว่าฉันเห็นสีหน้าซีดเผือดของหญิงขราวัยเลขสี่คนนี้ทำเอาฉันรู้สึกไม่ดีเลยล่ะ
"..." ไร้เสียงตอบใดๆจากป้าเมก ฉันได้เพียงแต่รอคอยคำพูดจากปากของเธอ
"...เราต้องไปโรงพยาบาลกันนะจ๊ะ...เดี๋ยวป้าจะไปเรียกอาแจ็กมาขับรถให้" ป้าตอบเสียงเครือๆ แต่ฉันยังไม่คลายความสงสัย 
"ไปทำไมล่ะคะ...มีอะไรรึเปล่า...หรือว่าป้าเมกจะไปเยี่ยมคนป่วย" ฉันถามเสียงใส แต่กลับหารู้ไม่ในเวลานั้นมันขัดกับน้ำเสียงระรื่นของฉัน เพราะมันเป็นเรื่องไม่ดีแล้วน่ะสิ
"ละ ลูอิสโดนรถชนน่ะจ๊ะ ที่โรงพยาบาลโทรมาบอกว่าเขาอาการไม่ค่อยดีแล้วล่ะ..."สิ้นเสียงตอบของป้าเมก เธอก็วิ่งไปตามอาแจ็กโดยเร็ว ตัวฉันเหมือนถูกสาปให้แข็งทื่อเหมือนหิน ก็เพราะช็อคจนทำอะไรไม่ถูกแล้วน่ะสิ 
"ห้ามตายนะนายตัวแสบ นายจะทิ้งฉันไปไม่ได้!" ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลลงมาโดยกลั้นไม่อยู่
หมับ! มือๆหนึ่งเอื้อมมาจับที่ไหล่ของฉัน ทำให้ได้สติขึ้นมารีบปาดน้ำตาออกทันที แล้วฉันก็เอี้ยวคอไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง 
ชายหนุ่มร่างสูงที่ฉันเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน มองฉันด้วยสายตาของความสงสัยกับคราบน้ำตาบนใบหน้า มือขาวๆของเขายื่นกระดาษ
ทิชชูที่อยู่ใกล้ๆให้ เกือบลืมไปเลยว่า นายจิมโบ๊ะ ยังอยู่ในบ้าน 
"อืม...ขะขอบใจนะ"
"..."เขายิ้มตอบรับคำของคุณของฉัน 
"งั้น...ฉันกลับก่อนดีกว่าเธอน่ะมีเรื่อง...ที่จะต้องไปทำไม่ใช่หรอ ไปล่ะนะ" นายจิมโบ๊ะพูดอย่างสุภาพดูเหมือนพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น พูดจบเขาก็เดินออกไปเลย จริงสิ...ฉันต้องไปหานายตัวแสบของฉัน เอ๊ะไม่สิ เพื่อนรักของฉัน(เพราะฉันไม่ได้เป็นเจ้านายตัวแสบนี่นา จะเป็นไม่ได้...) 

เราออกจากบ้านมาได้พักเดียวแต่ก็ต้องมาพบกับจราจรของที่นี่ ซึ่งไม่น่าพอใจนักหรอกนะ ป้าเมกกับอาแจ็กก็ร้อนใจพอๆกับที่ฉันกังวลอยู่นี่แหละ ทำต้องมาติดเอาตอนนี้เล่าไอ้จราจรงี่เง่าไม่รู้บ้างรึไง นายตัวแสบเพื่อนฉันกำลังจะตายแล้วนะ
"ป้าเมกค่ะโรงพยาบาลอยู่ไหนค่ะ!" ฉันถามด้วยความร้อนรน ป้าเมกก็ทำหน้าเหลอหลา 
"เอ่อ...อยู่ถัดไปอีก 3 บล็อกน่ะจ๊ะทำไม..."
แอ้ด..ปัง! ก่อนที่ป้าเมกจะได้ถามฉันก็เปิดประตูกระโดดออกจากรถมาเลย สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือวิ่ง วิ่งให้เร็วที่สุด! ฉันกำลังไปหานายนะนายตัวแสบห้ามตายก่อนฉันไปถึงด้วย ต้องรอฉันนะ ไม่งั้นฉันจะซัดนายให้น่วมเลยคอยดู! 
อึ๋ยย...พูดอะไรผิดรึเปล่านะเรา นายนั่นต้องหายดีก่อนสิ ต้องให้นายนั่นหายดีให้ได้ 

"เฮ้นี่จิมมี่!" เสียงขานเรียกชื่อของลูกของแม่เลี้ยงของผมทำให้ผมรู้สึกขัดหูขึ้นมาทันที เธอวิ่งตรงมาที่ผม ยัยแอลิสัน นางมารร้ายของชีวิตผม
"...เรียกอยู่ได้น่ารำคาญ อยากประกาศให้คนทั้งถนนรู้รึไง..." ผมพูดอย่างหงุดหงิด 
"งั้นก็ดีสิ...ฉันจะได้บอกพวกเขาว่าเรารักกัน!" แอลลิสันพูดประชด แต่ก็ดูออกว่าเธออยากทำที่พูดจริงๆ ผมน่ะรู้ตั้งแต่ที่ยัยนั่นเหยียบ ย้ายหน้าบานๆของเธอเข้ามาในบ้านของผมแล้ว ว่าเธอน่ะไม่คิดกับผมแค่ลูกพี่ลูกน้องกันแน่ๆ 
"งั้นก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ตะโกนเรียกคนมาช่วยให้ทันเพราะฉันจะจับหน้าบานๆของเธอถูกับขี้ดินตรงนี้เลย!" ผมสวนกลับ 
"หนะ นายไม่กล้าหรอก...อ๊ะอย่านะ" แอลลิสันวิ่งหนี ผมก็เริ่มวิ่งไล่ให้ทัน ก่อนที่จะ...
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงตะโกนที่ดังจากข้างหลังของคนเป็นพ่อที่ยืนท้าวสะเอวอยู่ ทำให้ผมต้องหยุดการกระทำไว้แค่นั้น
"..."ทุกคนได้แต่เงียบ
"อยากจะทะเลาะกันไปถึงไหน มาช่วยกันเก็บของเข้าบ้านได้แล้ว!" คำสั่งของผู้เป็นพ่อทำให้ผมกับแอลลิสันต้องไปทำหน้าที่ เพราะเราเพิ่งย้ายบ้านเข้ามาหลายๆอย่างเลยยังไม่เป็นที่เป็นทาง
"นี่จิม...เดี๋ยวไปโรงพยาบาลกับพ่อหน่อย พ่อจะให้แกไปช่วยยกของไปไว้ที่นั่นด้วย"เสียงพูดอย่างเรียบๆของพ่อบอกกับผม
"..." ผมพยักหน้าตอบรับ 
พ่อของผมเป็นหมอที่ย้ายเข้ามาประจำโรงพยาบาลที่นี่ หลายๆคนอาจจะคิดว่าดีล่ะมั้งที่ย้ายมาอยู่เมืองใหญ่อย่างลอสแองเจิลลิส แต่ผมกลับอยากไปอยู่บ้านเดิมเพราะมันมีความทรงจำของแม่เหลืออยู่บ้าง...แม่ที่ผมพบไม่ได้อีกแล้ว 

"...แฮ่กๆ...โอ้ยกว่าจะมาถึงเล่นเอาเราปวดขาหมดแล้ว แฮ่กๆ" ฉันพูดอย่างเหนื่อยหอบกับตัวเอง พลันไปถามนางพยาบาลแถวนั้นเพื่อหาว่าลูอิสอยู่ที่ไหน เมื่อรู้แล้วก็ไม่รีรอที่จะไปหาทันที ในใจก็เต้นรัวๆ เพราะวิ่งมาเหนื่อย แต่ว่าฉันเป็นห่วงนายตัวแสบมาก แค่เนี่ยไม่คนามือคนถึกอย่างฉันหรอก เอ๋...ด่าตัวเองรึเปล่างว้า?
"เฮ้อ...มาถึงซักที แต่ว่านะมาถึงก่อนแบบเนี่ยก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมทำหน้าสลด ฉันนึกอะไรของฉันเนี่ย ป่านนี้ป้าเมกกับอาแจ๊กคงคิดว่าฉันเป็นนเด็กหัวรั้น ใจร้อน แน่ๆเลย 
ตึกๆ ตึกๆ เสียงฝีเท้าของคนสองคนที่กำลังเดินรี่เข้าที่ตัวของฉัน 
"เฮ้อ...หนูนัทนี่ก็นะ อีกแค่สามบล็อกก็รอไม่ได้ ฮึ่ม" อาแจ็กบ่นฉัน 
"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันยกมือขอโทษ แต่อาแจ็กกลับยิ้มกลับมาให้ 
"เป็นห่วงเขามากเหมือนกันนะเราน่ะ" อาแจ็กพูด 
"ถ้าลูอิสรู้คงดีใจแย่เลย"ป้าเมกพูดอมยิ้มเล็ก ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มเท่านั้น ไม่กี่นาทีพวกเราทุกคนก็กลับมานั่งอมทุกข์ เครียดกันเหมือนเดิม ฉันนั่งจ้องบานประตูห้องฉุกเฉิน ที่นายตัวแสบกำลังถูกช่วยชีวิตอยู่ ฉันได้แต่กำมือแน่นๆเพียงเอาใจช่วยหวังว่านายนั่นจะไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้