เพื่อน กะ แฟน เขตแดนระหว่างเรา

ลำดับตอนที่ #6 : มันอะไรกันเนี่ย!?

บรืนๆ บรืนๆ เสียงรถที่กำลังวิ่ง และมือที่กำพวงมาลัยไว้แน่นของนายตัวแสบ 
"เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจยาวๆของคนขับดังจนทำให้คนข้างๆหันมาทักอย่างแปลกใจ
"What's a metter" (เป็นอะไรไปหรอ) บริตทานีย์ถามนายตัวแสบอยากแปลกใจ
"อ๊ะ...เอ่อไม่มีอะไรหรอก" สิ้นเสียงตอบของนายตัวแสบบริตก็หันหน้ากลับไปมองถนนดังเดิม จนไม่ได้สังเกตเห็นว่านายตัวแสบหลับตาลงเบาๆ เหมือนมีอะไรมาทำให้คิดมาก เอ๊ะ! คิดมากหรอ? คิดมากเรื่องอะไรล่ะ?
"...นัทเขาเป็นอะไรรึเปล่านะ...ไม่เคยมองเราด้วยสายตาแบบนั้นเลยนี่นา..." ผมนึกเอาเองในใจ พลันให้เห็นภาพลอยๆของสายตาของเพื่อนรักของผมคู่นั้นขึ้นมา
~ครืดๆ ครืดๆ~ เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่แนบตัว นายตัวแสบเอื้อมมือไปหยิบเพื่อที่จะรับสาย 
กึกๆ ตุ้บ โทรศัพท์คู่กายพลัดตกลงไปในช่องข้างเกียร์ ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบนั้น...
"ลูอิส!!!"
เอี๊ยด...โครม!

"อา...อ๊ะ" ความรู้สึกแปลกๆก็แปลบขึ้นมา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
"อิ่มจังเลยแฮะ...ขอบคุณค่ะป้าเมก" ^^ ฉันพูดขอบคุณป้าเมกกับอาหารมื้อเย็นที่อร่อยไม่เคยเปลี่ยน ฉันเดินไปล้างจานให้เรียบร้อยแล้วก็กะจะไปดูทีวีซักหน่อย 
~นิ๊ง หน่อง~ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น 
"I'm comimg" (กำลังมาจ้า) ฉันตอบเสียงใส พร้อมกับวิ่งไปเปิดประตู แต่ทว่า...
"เอ๊ะ!...นาย...มาทำอะไรที่นี่กันยะ!!!" ฉันแหวใส่เต็มที่ ที่แท้คนที่มากดกริ่งหน้าบ้านก็คือนายคนแปลกหน้าที่เอาสเก็ตบอร์ดมาชนฉันเมื่อตอนเย็นนี่เอง
"อ้าว...ยัยป้านี่เองหรอที่จะเป็นเพื่อนบ้านของฉันเนี่ย" นายคนแปลกหน้าพูดเยาะฉัน แต่มันหมายความว่าไงที่ฉันจะเป็นเพื่อนบ้านกับนาย อย่าบอกเชียวนะว่า....ไม่จริง!
"หนะ...นายย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนั้นใช่มะ" ฉันถามเพื่อความมั่นใจว่าฉันไม่ได้ฝันร้าย พร้อมกับชี้นิ้วไปที่บ้านข้างๆ
"ก็เออน่ะสิ!" นายคนแปลกหน้าตอบอย่างกวนๆ หืม...คนอะไรอยากเอาสเก็ตบอร์ดเขวี้ยงหน้านายซะตรงนี้เลย 
"แล้วมาทำอะไรที่นี่จะมาหาเรื่องกันหรือไงหา" ฉันตวาดกลับไป 
"โถ...นี่! คนที่จะหาเรื่องน่ะ ตัวเธอเองไม่ใช่รึไง ทำตัวเหมือนป้าแก่ๆอยู่ได้" นายคนแปลกหน้าโต้กลับทันควันพร้อมทำหน้าไม่พอใจ 
"อะไรของนาย...มากดกริ่งบ้านคนอื่นยังมาว่าเขาอีกไปไหนก็ไปเลยไป!" ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกันน่ะยะ มาว่าเขาถึงหน้าบ้านแบบเนี่ย 
"นี่พูดดีๆให้เหมือนคนปกติไม่เป็นรึไงกันหา!" นายคนแปลกหน้าเริ่มยัวะ
"คนอื่นพูดดีด้วยได้ แต่กับนายฉันไม่อยากทำดีด้วยหรอก"ฉันก็โต้กลับ แต่คราวนี้นายคนแปลกหน้าทำตาเขม็งมาที่ฉัน สายตาดูคมเหมือนพวกมาเฟียเลย เฮ้ย! อย่าจ้องนานนักสิ คนเขาชักหวั่นๆแล้วนะ
"สงสัยพูดกับเธอก็คงไม่มีประโยชน์..." นายคนแปลกหน้าพูดเสียงเรียบๆ ทำไมเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังเลยอ่ะ นายนั่นยื่นมือออกมา ฉันก็กลัวว่านายนั่นจะทำอะไร เลยถอยเข้าบ้านไปก้าวหนึ่ง
"อ่ะ...เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักแล้วกัน...เรียกฉันว่าจิมก็ได้" นายคแปลกหน้ายื่นมาทำเชคแฮนด์นี่เอง พูดแนะนำตัวด้วย โห...ชักจะบ้านะเนี่ยเมื่อกี้ยังกับจะเฉือนชั้นอยู่แล้ว 
"เอ่อ...ยะ ยินดีที่ได้รู้จัก เรียกฉันว่านัทก็ได้" ฉันยื่นมือออกไปเชคแฮนด์ด้วย แต่ก็ยังงงๆกับนายคนแปลกหน้าอยู่ดี เอ๊ะ...เรียกคนแปลกหน้าไม่ได้แล้วนี่นาเขาชื่อ จิม นี่เนอะ
"เอ่อ...นี่ฉันขอเรียกนายว่าจิมโบ๊ะได้มะ" บ้าเอ้ย! พูดออกไปได้ยังไงปากนะปาก เดี๋ยวคราวนี่มันก็ได้ฆ่าเราจริงๆหรอก >-<
"หา?....หึๆ ฮ่าๆ" นายนั่นหัวเราะแฮะ ท่าทางจะหลุดมาจากโรงบาลแหง
"เธอนี่ เพี้ยนสมชื่อจริงเลยนะ ก็ได้งั้นชั้นจะเรียกเธอว่า...ยัยเพิ้งเพี้ยนแล้วกัน" นายจิมโบ๊ะพูดตอบกลับอย่างยิ้มๆ ปนสะใจที่จะได้เรียกฉันว่า 'ยัยเพิ้งเพี้ยน' ว่าไงนะ!...หนอยไอ้...แต่ก็เอาเหอะเขายังให้เราเรียกว่า จิมโบ๊ะเลยนี่นา (ในภาษาอังกฤษเพี้ยนนั้นใช้กับคำว่า nut จ้า)
"เออ...ยังไงก็ได้ช่างนายแล้วกันแล้วนี่เพิ่งจะ..."
กริ๊งๆ~กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกก่อนที่ฉันจะพูดจบ 
"เอ่อ..นายเข้ามาก่อนดิ" ฉันชวนให้จิมโบ๊ะเข้ามาในบ้านพร้อมกับวิ่งไปรับโทรศัพท์ แต่ไม่ทัน ป้าเมกรับไปแล้วง่า >0<
"..."
"..." 
"what! Oh my god!" (อะไรนะ! คุณพระช่วย!)