เพื่อน กะ แฟน เขตแดนระหว่างเรา

ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกที่อีกฝั่งของโลก

“ท่านผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบท่านผู้โดยสารท่านใดที่ต้องการเดินทางไป...”

“ต้องไปแล้วล่ะนะ สวัสดีครับ dad สวัสดีครับ mom ผมจะดูแล นัทเองนะครับแล้วจะติดต่อมาบ่อยๆนะครับ”

“ฮือๆ สวัสดีค่ะ แล้วฮือๆ หนูจะตั้งใจเรียนนะมีที่อยู่ของบ้านของลูอิสแล้วนะคะอย่าลืมโทรไปหาหนูบ้างนะฮือๆ สวัสดีค่ะ ต้องไปแล้วนะคะ”

“อืมเป็นเด็กดีนะลูก อย่าดื้อนะดูแลกันดีๆล่ะอยู่บ้านเขาต้องช่วยอาเขาทำงานด้วยรู้มั้ยไปเถอะรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูก”

“ค่ะ ฮึกๆอือๆ”

บนเครื่องบิน ณ สนามบินดอนเมือง กรุงเทพฯ

“u ร้องไห้เยอะจังเลยนะ ไม่ค่อยจาก mom กับ dad ไปไหนไกลหรอ”

“อืม เคยแค่ไปไม่กี่วัน ไม่เคยไปนานขนาดเป็นปีหรอกนะแล้วนายล่ะ”

“mom กับ dad ของ I เขาทำธุรกิจอยู่ที่อเมริกาน่ะไม่ค่อยมีเวลาว่างต้องเดินทางบ่อยๆเขาเลยให้อาแจ็กกับป้าเมกเลี้ยง I พอตอนขึ้นมัธยมก็เลยให้มาเรียนที่เมืองไทยอยู่กับน้องของแม่”

“เขาเรียกว่าน้า”

“เออๆนั่นแหละ แต่เขาก็ไปดูงานต่างประเทศบ่อยเหมือนกันส่วนใหญ่ I ก็อยู่คนเดียวอ่ะ”

“ถ้าอยู่คนเดียวจนชินแล้วทำไมต้องให้เราไปเรียนกับนายด้วยล่ะ”

“อ้าวพูดงี้ก็ไม่ถูกนะ I ก็ต้องการเพื่อนเหมือนกันเผอิญว่าเป็นคนมีจิตใจอ่อนไหวนะรู้มั้ย”

“Really!(จริงหรือ)ถ้าไม่บอกนี่ยังนึกว่าเป็นคนมีจิตใจแข็งกระด้างนะเนี่ย”

“เว่อละ เกินไปเปล่า เกินไปๆแหมเล่นแรงนะเนี่ย”

“โถๆ รักดอกจึงหยอกแรงๆอ่ะเคยได้ยินมะ ฮะๆฮ่าๆ”

“นี่ u รัก I จริงๆหรอ อุ้ย! เขินจัง”

“ทะลึ่งละๆ เดี๋ยวเหอะจะได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ”

“แล้ว u จะไปเยี่ยม I มั้ยล่ะถ้าไปล่ะก็ I ก็ยอมให้ซ้อมนะฮะๆฮ่าๆ”

“ไอ้...ลูอิส นายนี่ตัวแสบชัดๆเลยนะ” ตุ้บๆตั้บๆพลั่กๆ

ฉันตบตีกับฆ่าศึกตัวดีอย่างนายตัวแสบอยู่พักนึงก็ตัดสินใจขอพักรบดีกว่านายนั่นยังยิ้มและหัวเราะอยู่อย่างหน้าชื่นตาบานเพราะให้ฉันลงมือคนเดียวเลยเหนื่อยคนเดียวน่าเจ็บใจชะมัดคอยดูนะจะแกล้งคืนซะให้เข็ด (>~<) แล้วฉันก็หยิบ mp3 ขึ้นมาฟังไม่นานฉันก็หลับไปปล่อยให้เครื่องบินขึ้นแล้วรอให้ถึงยังจุดหมายของพวกเราอย่างปลอดภัย

แต่ก็แปลกดีแฮะนายตัวแสบไม่ค่อยแกล้งฉันเลยตอนอยู่บนเครื่องเพิ่งรู้นะว่านายก็ทำตัวดีๆกับเค้าเป็นเหมือนกัน (*๐*) หาว..ว..ว ขอตัวนอนให้เต็มอิ่มก่อนแล้วกัน zzzzz

“เฮ้อ! ในที่สุดก็ถึง airport ซักที”

“ดีแล้วล่ะ นั่งเครื่องบินนานสุดยอดเลย ตอนนี้เราอยู่ไหนแล้วอ่ะ”

“ดีทรอยท์”

“เอ่อ แล้วถึงที่อยู่ของนายหรือยัง?”

“ยัง ต้องไปต่ออีกหน่อย เราต้องไปลงที่ แอล.เอนะ”

“หา! ไปอีกหรอนั่งไม่ไหวแล้วนะ”

“อย่าบ่นนักซิ I ก็เมื่อยเป็นนะ”

ฉันกับนายตัวแสบ ต้องเดินทางต่ออีกหน่อยนึง โค-ตะ-ระ เมื่อยเลย

(ทำความเข้าใจกันนิดนึงละกัน มายังอีกฝั่งของโลกแล้วแน่นอนว่าคนอเมริกาย่อมไม่พูดภาษาไทย เลยขอเขียนคำพูดทางภาษาอังกฤษเป็นไทยเพื่อจะได้เข้าใจง่ายนะคะแต่อาจมีติดมาบ้างนิดๆเพื่อรักษาความเป็นอเมริกาไว้จึงมาบอกไว้ ณ ที่นี้นะคะ)

หลังจากเดินทางนานหลายสิบชั่วโมงจากกรุงเทพฯในที่สุดก็มาถึง...

เมืองที่ใหญ่ที่สุดในแคลิฟอร์เนีย และนี่คือมหานครลอสแองเจิลลิส

ฉันกับนายตัวแสบเดินเข้ามาในสนามบินแล้วสาดส่องสายตาเพื่อมองหา...

เอ้ะ! ป้ายนั่นเขียนว่า ‘Welcome Luis’

“นี่ๆ เจอแล้วล่ะ ลูอิส”

“อืม เห็นแล้วๆ รีบไปกันเถอะ”

“Welcome back Luis” (ยินดีต้อนรับกลับบ้านลูอิส)

“Hello! uncle Jack ,how nice” (สวัสดีครับอาแจ็กเป็นยังไงบ้าง)

“อ้าว หนูนัทก็มาด้วยเหรอครับ มาเที่ยวหรอ”

“สวัสดีค่ะอาแจ็ก เอ่อ...คือว่าหนู...”

“I พานัทมาเรียนที่นี่ด้วยน่ะอาแจ็ก mom กับ dad ก็รู้เรื่องด้วย”

“ก็ดีครับลูอิสจะได้ไม่เหงา เราไปเก็บของที่บ้านกันก่อนแล้วกันนะครับ”

อาแจ็กให้พวกเรานั่งรถ Prado สีดำคันใหญ่ไปบ้านของนายตัวแสบมันเป็นที่ที่ฉันจะต้องอยู่ต่อไปอีกสามปีไม่อยากคิดเลยว่าต้องโดนนายนั่นทำอะไรบ้าง (T_T)

อันที่จริงอาแจ็กกับป้าเมกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวดองเป็นญาติกับนายตัวแสบเลยเพียงแต่ด้วยความที่เลี้ยงนายนั่นมาตั้งแต่แปดขวบนายตัวแสบก็เลยเคารพและนับถือคนทั้งสองมากเหมือนกัน ไม่รู้สินะดูๆไปแล้วนายตัวแสบก็อาจจะรู้สึกเหงาอยู่ลึกๆก็ได้มั้ง

“โห ทำไมตึกเยอะอย่างกับป่าละเมาะเลย ใหญ่กว่ากรุงเทพฯอีกนะเนี่ย”

“มันแน่นอนอยู่แล้วที่นี้เป็นเมืองที่เจริญมากๆ เป็นศูนย์รอมหลายๆอย่างโดยเฉพาะ Super stars แล้วก็นักร้องดังๆหลายคนพวกเขาชอบที่นี้มากกว่านิวยอร์กอีกมั้ง”

“จ้า พ่อคนรู้มากรู้ดีไปหมดทุกเรื่อง แล้วนี่อย่าบอกนะว่าบ้านของนายอยู่ในเมืองแบบนี้จะนอนหลับหรอ”

“ใจเย็นๆ บังเอิญว่า dad ของ I ก็ไม่ค่อยชอบอยู่ในที่วุ่นวายก็เลยอยู่เลยไปแถบชานเมืองนิดนึงอ่ะนะ รับรอง u ต้องชอบแน่ๆเลย”

เอี๊ยด! “อ้าว ถึงแล้วครับยินดีต้อนรับสู่บ้านแคเรียสเบิล”

อึ้ง! บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง นี่มันบ้านหรือคฤหาสน์กันแน่ใหญ่แล้วก็น่าอยู่มากเลย($o$)

“บ้านนายสวยดีเนอะน่าอยู่มากๆเลย”

“ชอบมั้ยล่ะ เห็นมั้ย I บอกแล้วว่าต้องชอบน่ะ เฮ้อไม่ได้มาก็จะสามปีแล้วนะเนี่ย”

“พ่อกับแม่ของนายนี่ดูท่าจะทำธุรกิจเก่งเนอะ”

“.............”

“เป็นอะไรหรอ ลูอิส เป็นอะไร”

“ธุรกิจดีจัดจนไม่มีเวลาให้ลูกตัวเอง เฮอะ”นายตัวแสบพูดจบก็เดินหนีไปเลยฉันก็เลยเดินตามไปดูหน่อย

“ลูอิส....เราขอโทษนะเราไม่ได้ตั้งใจ” (-_-)

“เฮ้อ...ไม่เป็นไรหรอกช่างเถอะ I ก็ผิดเองล่ะ เอาน่าที่จริงบ้านนี่น่ะสร้างมาก่อน I จะเกิดอีกเป็นของ grand pa’ (ปู่) น่ะ เออ! แล้วมีสระน้ำอยู่หลังบ้านด้วยนะ แล้วก็มี...”

“.............”

“เป็นอะไรล่ะ คราวนี้ u ทำหน้าเศร้าทำไมล่ะ ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องคิดมากนะ โอ๋ๆ”

นายนั่นพูดพร้อมกับตบหลังของฉันเบาๆ รู้สึกอุ่นใจดีจังเลย ( /// ) ในที่สุดฉันก็ยิ้มออกนายตัวแสบก็ยิ้มเหมือนกันฉันรู้สึกว่าได้อยู่กับนายตัวแสบนี่ก็อาจจะไม่เลวร้ายนักหรอกนะ

“ป่ะ ไปเก็บของก่อนนะเดี๋ยว I จะพาไปดูห้องเองนะ”

แล้วเราสองคนก็ไปยกสัมภาระของตัวเองขึ้นข้างบน แต่ก็อีกนั่นแหละของนอกดูน่าอยู่นะ

ข้างในก็...หรูสุดยอดตกแต่งแบบตะวันตกแต่ไม่ล้าสมัยปูพรมเกือบจะทุกห้องบันไดไม้ก็หรูมากโอ้ย ลูอิสมีบ้านแบบนี้น่าจะภูมิใจนะเนี่ย

“อ่ะถึงแล้ว นี่ห้องของ u ส่วนของ I อยู่ถัดไปนะลองเข้าไปดูสิ”

“ว้าว! สวยมากเลยเตียงก็ปูสีฟ้า ผ้าม่านก็สีฟ้าอ่อนๆ มีคอมฯให้ด้วย โหอย่างกะโรงแรมห้าดาวแน่ะ นายนี่...มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วหรอ?”

“เหอะ I โทรมาบอก แม่บ้านที่นี่ว่าให้แต่งห้องเป็นสีฟ้าเพราะรู้ว่า u จะมาเป็นไงชอบมั้ย”

“ชอบมากเลย...แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะเกรงใจอ่ะ”

“ไหนๆก็มาอยู่เป็นปีก็เอาให้มันดูดีไปเลยดีกว่า เห็น u ชอบ I ก็ดีใจแล้วล่ะ” (>-<)

“ขอบใจนะ...ลูอิส” ดูเหมือนนายตัวแสบให้ความสำคัญกับฉันมากเหมือนกันนะ

ฉันกับนายตัวแสบเก็บของทุกอย่างเข้าที่ในห้องของตัวเองแล้วก็ลงมานั่งเล่นกันที่สนามหญ้าข้างหลังบ้านที่อยู่ติดกับ...สระว่ายน้ำ!

“โห....”

“จะอะไร ขะ-ไหน-หนาด ขนาดนั้น u นี่ชอบทำตัว over จังเลยแฮะทำตัวให้มันสมกับการเป็นเพื่อนรักของ I หน่อยไม่ได้หรือไง” (-๐-)

“ขอประทานอภัยนะเจ้าคะ...ไอ้คุณชายตัวแสบกำลังสาม” (>o<)

“ดีแล้วครับ I ยินดีรับคำขอโทษเสมอ ฮิๆ”

“แสบไม่มีใครเกินจริงๆเลยนะ อืมแต่ว่าสระนี่สวยจังเลยบรรยากาศก็ดีด้วย”

“ถ้า u ชอบก็มาเดินเล่นหรือไม่ก็มาว่ายน้ำบ่อยๆก็ได้นะไม่เสียค่าใช้จ่ายด้วยนะคร้าบ”

“จริงๆเหรอ เรามาเล่นที่นี่ได้ทุกวันเลยเหรอ”

“ได้แต่ว่า...ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”

“ว่าแล้วเชียว แล้วมันคืออะไรล่ะ”

“ก็ต้องพา I มาด้วยทุกครั้งน่ะสิห้ามมาคนเดียวหรือถ้าพาใครมาก็ต้องพา I มาด้วย”

“แค่นี้เองสบายมากๆเพราะเราก็ไม่อยากมาคนเดียวหรอกนี่เราไปดูทางโน้นดีกว่า”

ฉันลากนายตัวแสบไปที่พุ่มต้นไม้ที่อยู่ติดกับกำแพงของเพื่อนบ้านข้างๆตอนเดินไปถึงฉันรู้สึกว่าเหยียบอะไรซักอย่างนี่และน่า...

“โอ๊ย...ย...ย.”

“ว้าย! ตายแล้ว เอ่อ...I’m so sorry” (ขอโทษจริงๆนะ) ฉันพูดอย่างตกใจเพราะว่าดันไปเหยียบมือของผู้หญิงคนหนึ่ง

“Hey! Who are you? What’re you doing here” (นี่เธอเป็นใครมาทำอะไรที่นี่?)ลูอิสถามผู้หญิงคนนั้น

“Hi ลูอิส ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจำกันไม่ได้หรอ มอร์แกนไง” (>-<)

“เอ่อ...ใช่เธอจริงๆหรอ จำไม่ค่อยได้อ่ะ” (+-+)

“แหม! แค่นี้ทำเป็นลืมทีเมื่อก่อนเคยบอกว่าจะไม่ลืม แฟน คนแรกคนนี้น่ะ”

ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะเคยเป็นแฟนลูอิสหน้าตาแก๊ แก่อย่างกะคนอายุสักยี่สิบล่ะมั้ง(-๐-)

“อ๋อ...อืมพอจำได้แล้วล่ะ บายดีหรอ”

“Yeah … เอ่อแล้วคนนี้คือ...” ทำหน้าตาเหยียดหยามจัง (-_-)

“นี่นัทเพื่อสนิทของ I เอง นัทนี่มอร์แกน”

“อืม...หวัดดี...เพื่อนเธอนี่หน้าตาตลกดีเนอะดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้นะฮิๆ”

(- ~ -) หน้าตาตลกแล้วมันผิดตรงไหนยังไงก็ดีกว่าหน้าเหี่ยวๆทาอะไรก็ไม่ตึงแบบเจ๊แล้วกัน

เชอะ!ยังมีหน้ามาเชิดใส่อีกหมั่นไส้! นายตัวแสบไม่มีปัญญาหาแฟนได้ดีกว่านี้อีกหรอ

“เอ้อ! หวัดดีนะเราชื่อนัทยินดีที่ได้_”

“เออนี่ลูอิสเธอจะกลับมาเรียนที่นี่ใช่ม๊าแหมดีจังเลยฉันก็คงหายคิดถึงได้บ้างล่ะนะ จริงมั้ย” (>-<)

เธอ...ยัยบ้านี่เป็นใครมาจากไหนฮะนิสัยไม่ดีหยิ่งเย่อเชิดหน้าซะจริงๆมาพูดแทรกเค้าแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกันเล่าชักรำคาญแล้วนะเฟ้ย

“เฮ้อ…เออนี่ลูอิสถ้าคุยกันเสร็จเมื่อไหร่ไปเรียกฉันด้วยนะไปล่ะ”

“อ้าว! แล้วนั่น u จะไปไหนเล่า I ไม่อยู่กับยัยนี่คนเดียวนะ”

“เฮ้! เคยเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่”

“แต่นั่นมันสี่ปีมาแล้วนะ เอ้ยเดี๋ยวก่อน! รอด้วยเซ่...เอ่อบายมอร์แกนแล้วเจอกันนะ บาย ไปล่ะ”

“อ้าว...จะไปแล้วหรอฉันมารอเธออยู่ตั้งนานนะอยู่ตออีกหน่อยสิ นะนะ...ลูอิส!”

ฉันไม่ฟังคำพูดของนายตัวแสบ เลยเดินออกมาดื้อๆซะอย่างนั้นล่ะผู้หญิงอะไรน่าหมั่นไส้ชะมัดคิดเหรอว่าลูอิสจะพิศวาสอะไรมากมายทำท่าหลงตัวเองชะมัดเชอะถ้านายตัวแสบยังชอบเธออยู่อ่ะนะ คงไม่เดินหนีออกมาแบบนี้หรอกเฮอะ!หงุดหงิดวุ้ย!

“นี่ u โกรธอะไร ไม่พอใจอะไรล่ะทำไมเดินหนีมาอย่างนี้เล่า”

“ก็ไอ้แฟนของนายนั่นแหละหยิ่งชะมัดหน้าก็แก่ยังมาว่าฉันอีกคนอะไรพูดไม่ดูตัวเองเล้ย”

“อะโด่เอ้ย...”

“ทำไมมีปัญหาเหรอไงฮะ”

“ใช่ I มีปัญหา มีมากด้วยจะบอกให้”

“นายมีปัญหาอะไร ไม่พอใจหรอที่ฉันว่าแฟนนาย มาต่อยกันก็ได้นะเอามะ”

“ที่ I มีปัญหาน่ะเพราะคิดว่า u หึง I ต่างหากเล่า โธ่!”

“ใคร ใครจะหึงนายกันยะพูดให้มันดีๆนะเดี๋ยวได้ตาเขียวหรอก”

“คนอะไรดุชะมัด นิดหน่อยก็ใช่กำลังข่มเหง I มีความอดทนจำกัดนะ”

“มีอะไร ถ้าหมดความอดทนกับฉันแล้วพามาที่นี้ทำไมฉันก็ไม่ได้อยากมานักหรอกนะดีงั้นฉันจะกลับเมืองไทยก็ได้ถ้านายต้องการ”

“โธ่ u ไม่เอาน่า I ล้อเล่นเฉยๆนะอย่าโกรธนักสิเดี๋ยวก็เจอ...”

“เจออะไรฮะบอกมาดิ”

“ก็เจอ...กระบวนท่า ตบ จูบ ตบ จูบ ยังไงเล่า”

“เฮ้ย! อย่านะ ไอ้ลูอิสหยุดนะ ไม่เอา ออกไป ออกไปห่างๆเลย ไอ้ลูอิส ลูอิส!!!”

ฉันโดนนายนั่นไล่กวดเข้าให้แล้ว นายตัวแสบวิ่งไล่จะทันอยู่แล้ว เอ้ย!

“อย่าแกล้งกันอย่างงี้นะไม่ยอมด้วย แงๆๆเดี๋ยวฟ้องแม่นะเอ้ย! อย่านะ” (T๐T)

“เป็นไงคราวหลังน่ะจะ kiss จริงๆด้วยนะถ้า u ยังไม่มีเหตุผลแบบนี้น่ะ ฮะๆฮ่าๆ”

“หนอย...นี่นายจะมากเกินไปแล้วนะห้ามเล่นอย่างนี่อีกนะ โอ้ยเหนื่อย”

“ไม่รับปากหรอก ถ้า u ยังโกรธ I แบบนี้อีกอ่ะนะก็อาจจะทำมากกว่านี้ก็ได้นะ ฮ่าๆ”

“นายนี่มัน...ฮึ่ย! ไม่รู้ล่ะถ้าทำอีกล่ะก็ฉันจะหนีกลับเมืองไทยจริงๆด้วยนะ”

“ฮะๆ ในที่สุดก็หายหน้าบึ้งซะทีนะดูแล u น่ะไม่ยากหรอกคนแบบ u น่ะดูออกง่ายจะตายไปแล้วก็เล่นกับ I ได้ตลอดเลยด้วย I ดีใจนะที่มี u อยู่ด้วยไม่งั้น I คงเละเทะไปกว่านี้อีก”

“แค่นี้ยังไม่เรียกว่าเละหรอฮะ ทำตัวอย่างกับ playboy ได้ทุกวี่ทุกวัน”

“ถึงเป็น playboy แต่ u ก็ยังรักใช่ม๊า ฮ่าๆ”

“เรื่องกวน_ _เนี่ยที่หนึ่งเลยนะขอให้บอกเถอะ”

“อ้าว...แล้ว u ไม่รัก I หรอ?”

“......ก็...เอ่อ.............”

“ไม่รักจริงๆด้วย..........”

“เอ้ย! ไอ้รักน่ะมันก็รักอ่ะนะ....”

(>-<) นายตัวแสบหันมามองทันที

“แต่...แต่นะแต่...รักแบบเพื่อนห่วงเพื่อนน่ะเข้าใจมั้ยฮะอย่าคิดลึก อย่าคิดๆ” ( /// )

“แหม...รู้แล้วล่ะน่าไม่ต้องบอกก็รู้เราเป็นเพื่อนรักกันนี่”

“อืม...”

“เอาล่ะ...เดี๋ยวไป have dinner ด้วยกันดีกว่าอาหารคงเสร็จแล้วล่ะ”

“เอ้ย! นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง”

“u ดูนาฬิกาดิมันจะทุ่มนึงแล้วนะ นี่ไม่ใช่เมืองไทยน่ะปรับตัวกับเวลาที่นี่หน่อยนะ”

รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแค่แผลบเดี๋ยวเองนะเนี่ยเร็วจัง แต่ยังไงก็ขอกินอาหารอร่อยๆฝีมือป้าเมกก่อนแล้วกันนะ ชักหิวแล้วด้วยล่ะ

“ง่ำๆ อร่อยจังเลยฝีมือยังไม่เคนตกเลยนะคะป้าเมก” (-๐<)

“Thank you ที่ชมนะจ๊ะหนูนัทเห็นกินกันเกลี้ยงคงไม่ต้องถามหรอว่าอร่อยมั้ย”

“ป้าเมกของ I ทำอาหารเก่งที่สุดเลยยิ่งเบเกอรี่นี่ยิ่งอร่อยมากๆไม่อยากคุย”

“จ้า....เออ อิ่มแล้วเดี๋ยวฉันช่วยเก็บจานแล้วกันนะ”

“no problem” (ไม่มีปัญหา)

เป็นอาหารมือแรกในอเมริกา อร่อยสุดเลย (>.<) อิ่มแปล้เลยเรา...เออะ...โทษที

ฉันกับนายตัวแสบช่วยกันเก็บโต๊ะจานไม่ต้องล้างเพราะมีเครื่องล้างจานอ่ะนะ...ดีจัง

หลังจากกินกันอิ่มท้องแล้วแน่นอนว่าหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนฉันก็เลยขอตัวไป...

“Hey! Good night ฝันดีนะอย่าลืมฝันถึง I ล่ะ”นายตัวแสบบอกกับฉันก่อนขึ้นไปนอน