また明日 เจอันพรุ่งนี้นะ...ความรักของเรา

ลำดับตอนที่ #1 : ลูกค้า หรือ ลูกจ้าง?

ลุงจางขา...ลูกค้าเอาติ่มซำสองที่ โต๊ะเจ็ดนะ” 

“อ่าๆได้ๆ ชี่ฟงเอ้ย” ชายวัยห้าสิบต้นๆ ผมบางมีริ้วรอยตามใบหน้า แต่เป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและจริงใจกับทุกคน ลุงจาง หันไปบอกลูกชาย

“ว่าไงป๊า?” หนุ่มวัยสิบเก้า ผมตรงสีดำยาวประมาณกกหู สวมผ้ากันเปื้อนที่เปรอะไปด้วยแป้ง และเนื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อย ชี่ฟง คือชื่อที่ลุงจางตั้งให้ กำลังขะมักเขม้นปั้นซาลาเปาลูกพอดีคำอยู่ในครัว ตอบกลับลุงจางผู้พ่อโดยไม่ละสายตาจากซาลาเปาในมือเลย

จอแจๆๆ เสียงสั่งอาหารจากลูกค้าหลายคน ส่วนใหญ่ก็เป็นลูกค้าประจำบ้างก็เป็นคนที่เดินผ่านมาแถวนั้น ที่ต้องมนต์สะกดกลับกลิ่นหอมน่าลิ้มลองของติ่มซำร้านติ่มซำตระกูลจางที่เปิดมาเป็นปีที่แปดแล้ว แม้จะเป็นร้านเล็กๆเปิดอยู่ในตรอกถนนแคบๆในฮ่องกง ทว่าลูกค้าไม่มีที่ท่าว่าจะลดลงแต่อย่างใด มีแต่จะมาเพิ่มขึ้นทุกวันๆ

ฉันชื่อ มิยู แม่ของฉันเป็นคนจีน พ่อของฉันเป็นคนญี่ปุ่นท่านทั้งสองตอนนี้ไม่ได้อยู่กับฉันแล้วเพราะท่านอยู่บนสวรรค์ฉันอาศัยอยู่กับบ้านลุงจางซึ่งรับดูแลฉันและอาม่า ญาติคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ และลูกชายคนเดียวของลุงจางชื่อ ชี่ฟง เขาแก่กว่าฉันสองปีเห็นจะได้ ทำงานช่วยลุงจางอยู่เสมอ พอจบมัธยมปลายชี่ฟงก็ตัดสินใจไม่เรียนต่อ แต่มาช่วยพ่อทำงานที่ร้านติ่มซำนี่แหละ

“มิยูๆ ติ่มซำที่สั่งได้แล้ว” ลุงจากบอกพร้อมกวักมือเรียก
“จ้าๆจะเอาไปเซิร์ฟเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันตอบเสียงใส
“กริ๊งๆ” เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่บนประตูหน้าร้าน
“เอ๊ะ ลูกค้ามา...เชิญค่ะ” ฉันตอบรับลูกค้า ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านใส่เสื้อผ้าดูมีราคาแพง ทั้งรองเท้าและนาฬิกาต่างก็เป็นอะไรที่ฉันเคยเห็นในห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆเกือบทั้งนั้น แต่งตัวดูภูมิฐานตรงข้ามกับหน้าตาที่ยังดูอายุน้อยอยู่ ผมของเขาย่อมเป็นสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า ตาสีดำมันวาว ปากชมพูแบบมีเลือดฝาด แก้มก็เช่นกัน ดูแค่ผิวเผินใครๆก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเป็นลูกชายของเศรษฐี ทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่อะไรประมาณนั้น แต่ทว่า...

“กึก!!” เสียงเข่ากระทบกับพื้นไม่ในร้านของผู้มาเยือนหลังจากคุกเข่าลงสร้างความประหลาดใจอย่างมากให้กับลูกค้าคนอื่นๆในร้าน ตัวฉันเองได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น แต่คนที่ดูจะประหลาดใจเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มคนนั้นก็คือ ลุงจางเอง
“ฮะ..ฮ...ฮารุ” ลุงจางพูดอย่างตะกุกตะกักด้วยตกใจ นั่นคือชื่อของชายแปลกหน้าที่หลุดออกมาจากปากของลุงจาง ฮารุ
“ลุงจางครับ...กรุณาให้ผมทำงานอยู่ที่นี่เถอะครับ!!!” น้ำเสียงอันหนักแน่และสายตาอันแน่วแน่ของฮารุทำคนทั้งร้านต่างอุทานพร้อมกันว่า “หา..!!!”