พร่ำเพ้อรายทาง - เหนื่อยๆ เนือยๆ

ขอพร่ำเพ้อหลังจากจมกองต้นฉบับ ช่วงนี้จะอ่อนไหวง่ายมากมาย อารมณ์ก่อนปิดต้นฉบับจะเหมือนแม่ลูกอ่อนไม่ก็สาวท้องแล้วสามีเมินนั่นแหละ อารมณ์จะขึ้นๆลงๆ กึ่งจิตตก โหยหวน เศร้า ยิ่งอยู่กับตัวเองมากๆนี่...รู้สึกตัวเองจะไม่มีค่าทันที ยิ่งมีอะไรกระทบ จะเฟลไปเป็นอาทิตย์ (ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องนึง)

มองย้อนก้าวแรกที่เล่มแรกได้ตีพิมพ์ ถามว่าเป็นผลงานที่ดีไหม? ตอบตรงนี้ก็ไม่...พล็อตก็ทั่วๆไป รักในรอยแค้น แนวญี่ปุ่น พระเอกรวย เย็นชา เป็นอะไรทีเบสิกมากๆ แต่ทำไม่ไม่รู้ เล่มนั้น มันกลายเป็นเล่มที่เราเขียนได้สนุกที่สุด มีความสุขที่สุดเมื่อได้เขียน

หลายเล่มต่อมา เหมือนเป็นการแข่งขันกับตัวเองในการพัฒนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้น มันเริ่มก้ำกึ่งเหมือนบังคับตัวเองทำ แต่ใช่ว่าจะไม่ภูมิใจเมื่อเขียนจบ แต่ถ้าถามเปรียบกับเล่มแรก ความรู้สึกในการเขียนน่ะมีความสุขไหม ก็คงตอบว่า...ไม่เท่าเล่มแรก

มองย้อนกลับไปอีก เล่มแรกนั้นตัวเองเขียนแค่ตอนม.ปลาย ตอนได้รวมเล่มก็แค่ “โชคดี” กว่าคนอื่นเท่านั้น ก็ยังหลงวนเวียนว่ายตายเกิดลงนิยาย เพราะรู้สึกเป็นอย่างเดียวที่ตัวเองทำแล้วดี ช่วงสมัยเรียนก็อาศัยเวลาว่าง เขียน อัพ ลงในเวบ ใช่ว่าจะได้ตีพิมพ์ทุกเล่ม แต่ทุกเล่มที่ได้ตีพิมพ์ เบื้องหลังนี่ แทบฆ่าคนเขียนได้ทั้งนั้น

คลุกคลีมาสี่ห้าปีในแนววาย ก็ “โชคดี” อีกล่ะที่บ.ก. สนพ.นึงเห็นว่าวายที่ลงเวบดูน่าสนุก เลยมาขอให้เขียนแนวช-ญ และก็ “โชคดี” อีกล่ะที่น้องรูมเมตที่อาศัยอยู่ด้วยกันมาสี่ปีเต็มเป็นนักเขียนด้วย เลยได้ออกลูกสาวได้สามคน

มีคนเคยบอกว่า “อิจฉา” เราอยากย้อนในวินาทีนั้นว่า “จะอิจฉาทำไม?” ถ้ารู้ว่าเบื้องหลังฉันต้องสูญเสียอะไรเพื่อแลกมันมาเพื่อแต่ละเรื่อง...ใครคนนั้นคงไม่พูดประโยคนี้ออกมาแน่ๆ