BGM :.: Story BGM "Kissing in ice เกมรักซ่อนกล" ( น้ำตาหยดไหน- นิโคล เทริโอ)

แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น...แต่เรื่องการทรยศ เป็นสิ่งสุดท้ายที่ริศิษฏ์อยากเจอเมื่อจบเรื่องขอปวีร์และอาชวี เขาไม่คิดว่าคนอย่างเตมีย์จะร้ายกาจ ประตูห้องเปิดออกกว้าง เห็นชัดเจน ตอบซึ่งทุกสิ่ง

“หวังว่าคงไม่ได้แสดงกันหรอกนะ

เตมีย์มองสีหน้าที่พยายามรักษาความเย็นเยือก ชายหนุ่มเชิญให้ริศิษฏ์ทรุดนั่ง ก่อนตัวเองจะนั่งอย่างราชา

“คิดว่าแสดงไหมละ จะว่าไปน้องคุณก็ไม่เลวแท้ๆ ครั้งแรกนี่นะ?”

ดวงหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย  เตมีย์จับสังเกตทุกอย่าง ความรู้สึกเปี่ยมชัยชนะเอ่อล้นเมื่อเหยียบย่ำศักดิ์ศรีอีกฝ่ายได้

“คุณทำไปเพื่ออะไร?”ริศิษฏ์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

 เตมีย์หัวเราะหึๆ ดวงตาเหยาะหยัน “แรกๆคิดว่าจะแก้แค้นคืน นอนกันเฉยๆ แต่พอเอาเข้าจริง มันดีกว่าที่คิดอีก น้องคุณนี่ยังไงก็ดีกว่าจริงๆไม่เหมือนกับโสเภณีอย่างคุณ”

ชายหนุ่มจุดบุหรี่สูบ มองไปทางห้องนอนที่คนรวมมือยังหลับสนิท การแสดงมันเลยเถิดจนเกิดขึ้นจริง! ชายหนุ่มไม่เสียดายด้วยซ้ำ ทุกอย่างเกิดเพราะใจที่ด้านชา และการเผลอไผล เพราะรวินทร์เหมือนกับริศิษฏ์ไม่มีผิด อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาคงฉุนขาด กว่าจะทำให้ยอมได้ แม้จะใช้เวลานานแต่ผลลัพธ์ก็ไม่เลวทีเดียว เตมีย์พ่นควันขาว

“การแก้แค้นนี่สนุกดีนะ ได้ทั้งเงิน ทั้งความสุข”

การที่เตมีย์กล้าล้ำเส้น เป็นสิ่งที่ริศิษฏ์คิดไม่ถึง เขานั่งนิ่งงัน ราวกับถูกตบหน้า มองร่างสูงลุกขึ้นใช้หลังมือแนบแก้มขาว ทุกอย่างมันผิดไปจากความคาดหมาย คนบนเตียงขยับกายอย่างรวดร้าว นึกเคืองเตมีย์ หากพอเห็นพี่ชายเขาก็สามารถแสดงละครต่อใด้ ต้องให้เป็นไปตามแผน

ท่าทีของชายหนุ่มเคลียคลอ อยู่บนเตียงเดียวกัน ทุกอย่างเหมือนย้อนสู่อดีตที่ปวีร์เคยทำ ริศิษฏ์พูดอะไรไม่ออก เหมือนถูกตีเข้าที่แสกหน้า เพราะเตมีย์กล้าทำกับคนอื่นนั่นหมายถึงการขัดขืน ชายหนุ่มผู้เงียบขรึม สนใจแต่ศิลปะ ดูซื่อบื้อกลับทำให้เจ็บ ทุกอย่างมันตื้อไปหมด แม้จะรู้ว่าเป็นการจงใจเหยียบหน้าเขา แต่มันเจ็บเมื่อรู้ว่าเป็นน้องชายแท้ๆกับคนที่ไม่คิดว่าจะกล้าทรยศเขา ริศิษฏ์สูดลมหายใจลึกๆผ่อนความเจ็บปวด

“ดีมากเลยนะวินท์ เอาคืนได้เจ็บจริงๆ เอาเถอะ ไม่โกรธ...แต่ถ้าแกทำลายเขาละก็...”

“พี่จะทำอะไรได้ ผมรู้นะว่าพี่รู้สึกยังไง”รวินทร์เอ่ย ราวกับเชือกขมวดเกลียวบิดรัดจนแน่น

“แกไม่มีวันชนะฉันได้ วินท์ แกเล่นนอกเกมได้...ฉันก็ทำได้เหมือนกัน”

 ริศิษฏ์เอ่ยกับน้องชายที่นอนคู่กับเตมีย์ ทั้งเจ็บแสบ ทั้งขุ่นเคือง รวินทร์ยิ้มขบขัน

“เอาเลยสิ ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไม่เหมือนพี่หรอก โดนเหมือนคราวมะนาวเป็นไงบ้างละ”

เรื่องเก่าๆที่ไม่อยากจำผุดขึ้นมาอีกครั้ง ริศิษฏ์เม้มปากแน่น ตัวเองต้องเป็นคนผ่อนเชือกนั้น ไม่ให้มันพันตัวเองจนตาย

 “พ่อเลี้ยงอิฐน่ะ....ฉันยอมยกให้มะนาวได้เพราะฉันไม่ได้ “รัก” แต่...สำหรับเตมีย์ ฉันยกโทษให้นายไม่ได้ ...วินทร์ เขาเป็น “ของ”ๆ ฉัน! ถ้ามีใครทำลายเขา แม้คนๆจะเป็นน้องฉันก็ไม่ไว้หน้ามันเหมือนกัน”

คำว่ารักเล่นเอาเตมีย์ตะลึง ริศิษฏ์เอ่ยคำพูดของตัวเองออกไป เขารีบเดินหนีทันที ทิ้งความเจ็บร้าวที่ไม่มีทางประสานคืนไว้เบื้องหลัง

+++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++

List All Story BGM Music >> http://my.dek-d.com/rain-at-rose/blog/?blog_id=10039769