คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Soury! : 01
Soury! : 01
ผมเพิ่งจะมารู้ว่าตอนเข้าค่ายต้องทำโปรเจกด้วย ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผมอึ้งไปเท่า ต้องทำโปรเจคร่วมกับวิศวะ
และที่ทำให้ผมช็อก ระหว่างการอยู่ค่ายสี่วันสามคืน ต้องจับฉลากนอน รูมเมทคุณอาจเป็นใครก็ได้ =[]=
และมันเป็นสิ่งที่กำลังจะทำให้ผมบ้าตาย!!!!!
“เฮียตั้ว!!! ซีไม่นอนกับพวกวิศวะไม่ได้หรอ นะๆ” ผมเดินกระแทกเท้าไปตรงพี่สวัสดิการที่มีเป้าหมายคือพี่ตั้ว ประธานกิจกรรมปีสาม ที่คึกบ้าอะไรไม่รู้ ให้เด็กสองคณะมันจับฉลากทำงานด้วยกันไม่พอ ยังจับให้นอนด้วยกันอีก บัดซบชัดๆ!!!
“อะไรวะไอ้ซี อย่าเรื่องมากสิวะ ที่จริงกูก็เห็นแก่หน้า เห้ย พี่มึงนะ แต่กฎเป็นกฎครับไอ้น้อง เซย์โนววววว!!!!!”
ไอ้เหี้ยพี่ตั้ว!!!! ไอ้พี่บ้า!!! ไหนบอกว่ากลัวพี่กูจนหงอไงวะ พี่กูไม่มาหน่อย ทำเป็นนักเลงใหม่ ตั้งสังกัดเองซะงั้น (มันเวอร์ไปไหมวะ)
“มีอะไรกันตั้ม หืม น้องซีมีอะไรกันคะ โวยวายเสียงดังเชียว” พี่พลอยเดินมาตรงผมกับไอ้พี่ตั้ม ขอไม่เคารพมันสักวันเถอะ
“พี่พลอยยยย ซีไม่อยากนอนกับพวกวิศวะอ่ะ แค่ทำโปรเจคซีก็ไม่ทำด้วยอยู่แล้ว....” ผมอ้อนพี่พลอยคนสวย เจอลูกอ้อนซีตัสไป ใครไม่อ่อนระทวยก็บ้าแล้ว!!
“เอาไงดีล่ะ พี่หนักใจนะคะเนี่ย ไหนพี่ดูก่อนน้องซีได้สาขาไหน” ผมยืนใบฉลากสีชมพูอ่อนที่ตอนนี้มันยับคามือผม ส่งให้พี่พลอย เอาอย่างไงก็ได้ วิธีไหนก็ตาม ไม่รู้มันเป็นห่าอะไร ผมถึงเกลียดพวกคณะวิศวะนั่น
เป็นเพราะมึงคนเดียวไอ้เหี้ยไนท์!!!!!!
“ว้าว!!! ตั้มดูสิ น้องซีได้ B12 วิศวะโยธาค่ะ น่าอิจฉาออก คณะนี้หล่อๆทั้งนั้น คิคิ” พี่พลอยส่งเศษกระดาษที่มีเบอร์ว่า B12 นั่นให้พี่ตั้มดู พี่ตั้มทำหน้าเหมือนว่ามันก็ไม่เลวร้าย ส่วนพี่พลอย แลกใบกับผมไหมครับพี่
TT [] TT
Pastel Part
ผมจับใบฉลากด้วยความไม่ลุ้นอะไรมากมาย อย่างที่ไอ้ซีมันบอก ก็รู้ว่าถาปัตกับวิศวะมันไม่ถูกกันมาตั้งแต่สมัยหงสายังไม่ทันตีกรุงศรีแตก (เหรอวะ) ก็ไม่รู้จะอุตริมันจับฉลากให้นอนด้วยกันทำไม
“พาสมึงได้ใบสีอะไร” ซีมันถามผมแต่ตามันยังจ้องแผ่นกระดาษสีชมพูอยู่เลย
“ชมพู คงวิศวะมั้ง เพราะคณะเรามันสีเขียว ดูนู่น....”
ผมชี้มือใบทางพวกวิศวะที่มันชูป้ายสีเขียวโบกมาทางพวกผม
“สัสเอ้ย!! พาสเดี๊ยวกูมานะ กูจะไปคุยกับพี่ตั้ว อย่าให้รู้นะมึง ว่าใครมันคิดกิจกรรมบ้าๆนี้มา แม่งกูจะให้เบทซัดให้ตาย!!!!!” ไอ้ซีตัสเดินดุ่มๆผ่าวงไปเลย แล้วทำไมมึงไม่ซัดเองวะซี ลูกแหง่นี่หว่าต้องให้พี่ช่วย
พูดถึงพี่มัน พี่เฌอเบท พี่ชายคนรอง อยู่ปีสามวิศวะ นิสัยขรึมๆกว่ามันดูเป็นผู้ใหญ่
แต่ถ้ารู้จักจริง ไอ้สองคนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก น้องมันก็โคตรดื้อ พี่มันก็โคตรเอาแต่ใจ!!!!
“ฮัลโหล พี่เบทว่าไง” เหมือนส่งกระแสจิตสื่อถึงกันได้ นึกถึงไม่ทันนาทีมันก็โทรมา = [] =
“ไม่ไงอ่ะ เป็นไงกันบ้างพวกเรา ขึ้นรถหรือยัง”
“ยังอ่ะพี่ แม่งรถไฟมันช้างี้ก็ไม่รู้ แล้วพี่เบทอยู่ไหนละ ยังไม่มาอีกหรอ” ผมถามเพราะสงสัย ปกติพี่เบทไม่น่าจะพลาดพวกงานกินกรรมแบบนี้ เพราะหน้าตาพี่แกนี่แหละเป็นตัวโปรโหมดกิจกรรมคณะ
“รอส่งน้ำอิงก่อน ... อิงเร็วๆสิครับพี่รีบนะ....แล้วซีอยู่แล้วนั้นเปล่าพาส”
“ไม่อยู่! อยากคุยกับมันแล้วโทรเข้าเครื่องผมทำไม!! แค่นี้ก่อนนะพี่เบทพี่ตามเรียกเอาเสื้อ” ตอนนี้ผมโคตรหงุดหงิดเลย ตอนแรกผมก็ดีใจนะที่พี่เฌอเบทโทรมา แต่มันจะไม่ทันให้ผมฉุนเลยถ้า ไม่มีชื่อน้ำอิง แฟนคนล่าสุดของพี่แก ดาวอักษร เหอะ ของมันแน่อยู่แล้ว อีกคนก็อดีตเดือนวิศวะอีกคนก็ดาวอักษร โคตรจะเหมาะกันเลย เหมาะกันโคตรๆ!!!!!!
ผมตัดสายตอนพี่ตามเอาเสื้อเดินมาให้พอดี มันจะดีมากเลยถ้ามันไม่เหลือแต่ไซน์ผู้หญิง = [] =
พี่แกบอกว่าเสื้อผู้ชายไซน์เอสถ้าจะสั่งมาแค่สองตัวให้ผมกับซีตัส มันจะไม่คุ้มค่าตัด พี่ตามเลยอัดเสื้อผู้หญิงไซน์เอ็มมาให้ผมสองตัว โอย กูละอยากจะเอาหัวโขกรางรถไฟตาย !!! - * -
สรุปแล้วรอรถไฟเวลารวมสองชั่วโมง!! เนี่ยแหละการรถไฟไทย ผมไม่ได้ว่าอะไรนะ
เค้าขาดทุนทุกปี แค่มีรถไฟฟรีให้นั่งก็ดีเท่าไหร่แล้ววว
ส่วนไอ้คุณ
ขากลับมาเนี่ยเน่าเลย -*- สงสัยพี่ตั้วจะไม่ยอม ก็แหงหละพี่ตามบอกว่าปีสามฮั้วกันกระจายเรื่องกลุ่มกับห้องนอน พี่ตั้วแกคงอยากจะแกล้งไอ้ซีเรื่องพี่ชายมัน เห็นต่อหน้าพี่ตั้วมันยอม พี่เบท เพราะตอนแรกจะจีบไอ้ซีแหละ ไปๆมาๆบอกจีบไม่ลง เก็บไว้เอ็นดูเล่น ซะงั้น
Citrus Part
ผมเดินขึ้นมาบนรถไฟเป็นกลุ่มท้ายๆกะว่าได้นั่งขบวนท้ายเต็มที่ แต่แม่งเอ้ยขบวนท้ายเสือกเต็ม ผมเลยต้องลากสังขารไปที่ขบวนแรกติดกับหัวรถจักร ซึ่งไอ้พวกสองคณะปีสามเวรตะไลนั่นมันบอกก่อนขึ้นรถว่า
‘หนึ่งขบวนจำเป็นต้องมีทั้ง วิศวะและสถาปัตย์ วิดวะฝั่งซ้าย ถาปัตขวา ใครขัดเอฟกิจกรรม!!!’
ติดเอฟมันจะเป็นอย่างไรน่ะหรอ ก็เหมือนติด 0 สมัยมัธยมสิ ไม่ก็เลวร้ายเท่าไหร่หรอก แค่ไม่จบเท่านั้นเอ๊งง!! ซึ่งผมจะไม่ไปเหยียบจุดนั้นเด็ดขาด ไม่ใช่ว่ากลัว แต่ขี้เกียจจัดการเถอะ!!
“พาสนั่งไหนวะจะเต็มหมดแล้ว” ผมก้มไปกระซิบข้างหูไอ้พาสเทล ตอนนี้คนเยอะมากจนเบียดกันแทบตกรถ พี่นั่งก็แทบจะไม่มี แล้วนี่ผมต้องยืนตลอดการเดินทางไปหัวหินหรอวะเนี่ย!!!!!!
“ซีกับพาส! นั่งกับมิลค์ไหม!!!” แต่เหมือนสวรรค์เป็นใจเสียงใสๆดังมาจากที่นั่งเกือบติดหัวรถ
“มึงว่าไงพาส เอ่อ ไม่ดีกว่าไม่อยากมีเรื่องกับผะ...เอ้ย แฟนมิลค์อ่ะ แหะๆ ^ ^’ ” และนั่นเป็นเหตุที่ไอ้พาสกระซิบบอกว่าไอ้ฟอง อีกหนึ่งหญิงหล่อในคณะ มีดรีกรีเกือบเดือน ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้หญิงอ่ะนะ มันซิ่วมิลค์หนึ่งในไม่กี่สาวสวยในคณะ ไปอีกแล้ว!!! ซึ่งไอ้ฟองมันน่ากลัวกว่าผู้ชายบางคนอีก มิลค์เคยชมผมว่า น่ารัก หน้าสวย เท่านั้นแหละไอ้ฟองตอนมาจากไหนไม่ทราบขยุ้มคอเสื้อผมเลย ดีที่มีคนอยู่ในเหตุการณ์เยอะพอสมควร มันบอกไม่ติดว่าผมสวยมันซัดไปแล้ว
ถ้ามึงจะพูดขนาดนี้ มึงเอาไม้หน้าสามมาซัดกูให้สลบเลยก็ได้นะ!!! T [] T
สุดท้ายผมก็ได้นั่งเกือบท้ายขบวนติดกับไอ้ตู้สอง เกือบๆติดห้องน้ำนั่นแหละ -*- ผมเก็บของขึ้นไว้บนตะแกรงบนหัว ยัดหูฟังไอพอตใส่หู เปิดเพลงดังๆจะได้กลบเสียงรถไฟเวลาวิ่ง
“...ซี...ไอ้ซี ไอ้ซีตัส!!!”
“ห้ะ!!!! มึงจะตะโกนทำไมไอ้พาสเทล!!!!!!! กูได้ยินแล้ว!!!!!!!” ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในหูฟัง แต่ปฎิกิริยาที่ตอบกลับมา ไอ้พาสเงียบก้มหน้า และทั้งคันก็เงียบ.... เงียบชนิดว่าแมลงวันตดยังได้ยิน
มีเพียงเสียงเดียวจากฝั่งที่วิศวะมันนั่ง ที่รู้ว่ามันตั้งใจตะโกนชัดๆ เต็มสองรูหู
“คนจะนอน!!!!! แม่งหูแตกกันหรือไงวะ!!!!!!”
ผมหันควับไปมองทางต้นเสียง ฝั่งซ้าย อ๋อ!!!! ไอ้พวกวิศวะ ไอ้พวกปากถังขยะ แต่ปากผมก็ไวเท่าความคิด มึงคิดว่ามึงตะโกนได้คนเดียวหรอ!!!!!
“กูคุยกับเพื่อนกู!!!! ใครไม่เกี่ยวอย่าเสือก!!!!!!! ทำไมพวกวิศวะมันชอบเสือกจังวะ!!!!”
มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุมขบวนหนึ่งอีกครั้ง และอีกครั้ง ขณะที่ขบวนสองสามสี่ ไปจนถึงท้ายขบวนตีกลองกันคึกคัก ไอ้พาสเทลเอื้อมมีมาถอดหูฟังผม ริมฝีปากบางสดของมันกระซิบเสียงสั่นด้วยประโยคและน้ำเสียงที่ชวนสยองพองขนในสามโลก
“มึงซวยแล้ว ซีตัส...”
----------------------------
- ตัวหนังสือสีเลวค่ะ ขออภัยในความไม่สะดวกเดี๊ยวมาแก้ให้ค่า
- ฝากติชมกันด้วยนคะ
Shalunla
ความคิดเห็น