คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Soury! : 02
Soury! : 02
การเข้าค่ายเพื่อบูรณาการเพื่อพัฒนาศักยภาพและความคิดของทั้งสองคณะ เหมือนจะย่อยยับลงไปทุกที ค่ายเชื่อมสัมพันธ์ กลายเป็นค่ายตัดสัมพันธ์กันโดยถาวร แต่ก็ดูเหมือนว่าข่าวที่ว่ามีไอ้ปากแมวปากคนกันตะโกนด่าผมบนรถไฟกับที่ผมตะโกนด่ามันกลับโดยการพาดพิงทั้งคณะ จะถูกเหยียบไว้แค่บนตู้รถไฟ ใครบอกไอ้พวกวิศวะมันโซตัสกันเหนียวแน่น พวกสถาปัตย์อย่างผมก็รักกันปานจะกลืนกินโว้ย!!!
แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยจนตัวแทบจะหลุด ก็หลังลงจากรถไฟต่อรถบัสมาถึงรีสอร์ทที่จัดค่าย ไอ้พวกปีสามก็จับยับห้องประชุม จับกลุ่มทำโปรเจคกลุ่มละสิบคน ถูกแยกไปเป็นสวัสดิการห้าคน ส่วนที่เหลือก็ใช่ว่าจะทำอะไรกันได้ มีแต่พวกผู้หญิง ผมละแทบจะตบกบาลตัวเองตอนรู้ว่าพวกที่นับได้เบอร์ 10 มันมีแต่ผู้หญิง!!!
“ไม่ใช่ตรงนั้นมะนาว ไม่! เธอก็ต่อฐานขึ้นไปสิ นั่นแหละ เห้ยส้ม!ถือไว้ก่อน ถ้าเมื่อยก็ให้จี๊ดถือแทนเราจะวัดฐานตึก” ผมถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของรอบวัน ยัยพวกนี้ความสวยไม่ได้มีผลอะไรจริงๆนี่เรียนวิศวะจริงเปล่าวะ!!
“น้องครับอีกยี่สิบนาทีพักกินข้าวเที่ยงกันที่ลานข้างนอกนะ” โอย ผมอยากจะไหว้ขอบคุณไอ้คุณพี่วิศวะที่มันประกาศจริงๆ ผมว่าถ้าผมอยู่กับยัยพวกนี้อีกไม่เกินห้านาทีอาจมีคนตะบะแตก
“ซีเป็นไรวะหน้ามึงไม่ค่อยสดชื่นเลย” ไอ้พาสเดินถือจานใส่ผลไม้สองสามอย่างมา ทำไมมันดูไม่ค่อยเหนื่อยเลยวะ ต่างกับผมแขนขาจะหลุดอยู่แล้ว T[]T
“มึงมาเจออย่างกูไหม ได้พวกผู้หญิงไม่ว่า นี่เสือกเป็นวิศวะ…”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ” ไอ้พาสเอียงคอถามน้อยๆ ซึ่งมันก็ดูน่ารักดีแต่ตอนนี้กูไม่มีอามรมณ์จะมาชื่นชมอะไรทั้งนั้นแหละแม่ง!!
“ดีพ่อง!! เป็นวิศวะที่ทำอะไรไม่เป็นเลยสิโว้ย!!!! โอ้ย!!!!!!!!” ผมร้องลั่นอยู่ดีๆก็มีหมาบ้าตัวไหนมากระชากข้อมือผม แรงบิดที่ข้อมือทำให้ผมทั้งเจ็บทั้งโกรธ!!!
“หึ! กูว่าแล้วเสียงคุ้นๆมึงเองหรอเด็กเวร!! บนรถก็มึงใช่ไหม!!!! กูก็อยากจะรู้ไอ้พวกสถาปัตย์มันจะมีอะไรดี!!!” ไอ้เหี้ยไนท์!!!! เวร!! ทำไมถึงชอบจองเวรกูจัง บ้าเอ๊ย!
พวกรุ่นพี่ที่ตอนแรกเหมือนจะเข้ามาห้ามแต่พอได้ยินที่ไอ้บ้าที่มีชื่อเล่นเต็มเลวๆสมตัวว่า มิดไนท์ เท่านั้นแหละ ลุกฮือ ข้าวกลางวันไม่สนใจมันแล้ว
“เห้ย! ซีตัส ใจเย็นๆมีอะไรกันวะเสียงดังไปถึงในหอประชุมเลย” พี่ตั้ววิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“หือ..ไอ้ไนท์นี่หว่า” ไอ้พี่ตั้วทำหน้าไม่เดือดร้อนอะไร นี่คนเค้ากำลังจะฆ่ากันตายนะโว้ยย!
“พี่รู้จักมัน” ประโยคเดียวกันในเวลาเดียวกัน แต่ทำไมถึงต้องมาทำเหมือนรู้จักพี่รหัสกูด้วยวะ
“ก็นี่ไงไอ้มิดไนท์น้องรหัสพี่ชายมึงไอ้ซี ไอ้ไนท์นี่ไอ้ซีตัสน้องชายพี่รหัสมึง และมันยังพ่วงเป็นน้องรหัสกูด้วย” ไอ้พี่รหัสเฮงซวยยังพล่ามต่อได้อีก นี่ตกลงมึงไม่ได้ดูสถานการณ์ถามชาวบ้านเค้าล่วงหน้ามาใช่ไหม หรือหน้าผมยินดีมากประหนึ่ง ไอ้มิดไนท์สวัสดีกูยินดีที่ได้รู้จักมึง อย่างนี้เหรอไง
สถานการณ์เปลี่ยนจากหน้ามือไปเป็นฝ่าตีน เนื่องจากเฮียตั้วแกไม่ทำอะไร ผมก็เลยยืนๆงงๆ ไอ้เลวไนท์ก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก แต่แค่ผมเรียกสติกลับได้เร็วกว่ามันเท่านั้นเอง
“เฮี้ย! มันกระชากแขนผมนะดูสิ!!” นาทีนี้อะไรก็ต้องกอบโกย ตัวมันสูงอย่ากับเปรตวัดสุทัศน ตัวแม่งก็ใหญ่ เทียบกันขึ้นชกยังไงผมก็คว่ำอยู่ดี
“ไม่ต้องขึ้นเสียงสูงก็ได้ซี...แล้วที่พี่ได้ข่าวมาซีไปว่าพวกวิศวะเขาก่อนไม่ใช่หรอ” ไอ้เหี้ยพี่ตั้ว!!!! ผมหันควับมองไปทางพวกผู้หญิงในกลุ่ม
“ไม่ต้องไปมองน้องเขาอย่างนั้น!! ซี!!!” ผมมองหน้ายัยพวกผู้หญิงวิศวะกลุ่มผมที่ยืนน้ำตาเข้าน้ำตาออก ถ้าถามว่าโกรธไหม ตอบเลยว่าไม่ แต่ผมเหนื่อยขนาดนี้ก็ควรจะช่วยกันบ้าง
“เฮียก็ฟังเหตุผลซีก่อนสิ ที่ซีพูดไปแบบนั้นเพราะซีเหนื่อย ทำไมเป็นผู้หญิงแล้วต้องทำอะไรเหมือนผู้ชายไม่ได้หรือไงวะ โถ่โว้ยยย!! แม่ง!!” ผมด่ากราด พวกผู้หญิงวิศวะทำหน้าสลด แต่ไอ้พวกถาปัตเหมือนจะหาเรื่อง -*-
“พอๆค่ะ ถึงพวกเราจะเป็นผู้หญิงก็ไม่ควรให้ผู้ชายมาดูถูกได้รู้ไหม ส่วนน้องซีไปพักให้ใจเย็นๆก่อนนะคะ เดี๋ยวค่อยเจอกันที่ห้องประชุม ไม่มีอะไรแล้ว ทานข้าวต่อเลยจ้ะ” เป็นพี่พลอยที่เข้ามาห้ามทัพ ผมเลยเดินเลี่ยงออกมาตัวอาคาร ลมเย็นๆกับกลิ่นเค็มของน้ำทะเลช่วยให้เบาผ่อนคลายลงเยอะ
ผมเดินกลับเข้าห้องประชุมด้วยสีหน้าปกติ พวกผู้หญิงในกลุ่มดูเหมือนจะตั้งใจทำงานมากขึ้น ไม่เหยาะแหยะ ที่จริงนิสัยผมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เรื่องเมื่อกลางวันแค่อารมณ์มันพาไป ส่วนเรื่องไอ้มิดไนท์มันยังไม่จบ แต่มันยังไม่มีโอกาสเคลียร์!
“งานเราต้องอัดกระดาษคาร์บอนอีกทีไหมซี...” ส้มถามผมดูเหมือนจะเป็นคนรอบคอบทีเดียว
“หือ ไม่ต้องหรอก มันไม่ใช่งานประณีตอะไร” ผมบอกส้มปัดๆ แต่ถึงมันจะไม่ประณีตแต่มันก็เป็นแบบสเก็ตที่ต้องส่งให้รุ่นพี่เป็นชิ้นแรกในวันพรุ่งนี้เช้าเหมือนกัน ผมเลยอาสาเก็บเอง
กว่าผมจะเดินมาถึงบ้านพักก็มืดเต็มทีข้าวของพวกรุ่นพี่ให้พนักงานยกไปวางไว้ที่หน้าบ้านแล้ว ผมคลี่เศษกระดาษยับๆที่มีได้ความว่า B12 – A11 คล้ายมันจะเป็นหมายเลขคู่กรรมอย่างไรบอกไม่ถูก วันนี้ก็มีเรื่องกับวิศวะ ยังจะมานอนกับไอ้บ้าไหนที่อยู่วิศวะอีกก็ไม่รู้ ไม่นอนบ้านพักติดชายทะเลของผมอาจมีเหตุการณ์นองเลือด
บ้านพักผมระยะห่างจากที่กัดกิจกรรมเกือบกิโล แถมเป็นบ้านพักหลังสุดท้ายของรีสอร์ท นี่ไอ้เอไอ้บี มันช่วยให้ได้บ้านพักหลังต้นๆเลยใช่ไหมวะ!! แสงไฟสว่างเฉพาะแค่ตรงหน้าบ้าน ข้าวของหนึ่งกองใหญ่ๆ ซึ่งไม่ต้องบอกของผมจับอะไรยัดมาได้ก็ยัดมาเท่าที่จำเป็น ส่วนอีกไอ้เมทอีกคนกินที่หน้าบ้านไปเกินครึ่ง
แต่ประตูมันล็อกก็แสดงว่ามันยังไม่มา เยี่ยม! กูก็ยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามึงเหมือนไอ้ว่าที่เมท ผมจัดข้าวของอาบน้ำเรียบร้อยก็เดินมาเสียบแบตโทรศัพท์ที่หัวเตียง พระเจ้า!! มิสคอล 82 สาย!!!
“ฮัลโหล..ฮะ..”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์!!! ได้ข่าวว่ามีเรื่อง!!! เป็นอะไรหรือเปล่า!!! เฮียมาถึงแล้วนะ!!! แล้วอยู่ไหน”
“พะพอก่อนเฮีย ซีไม่เป็นอะไร ตอนนี้ซีอยู่บ้านพัก แล้วนี่ส่งเมียเสร็จแล้วหรือไง” พี่เฌอเบทบอกว่าต้องไปส่งแฟนขึ้นรถเพราะอักษรก็มีค่ายเหมือนกัน
“อือ นี่กินเลี้ยงกับพวกไอ้ตั้วแล้วก็รุ่นน้องวิศวะสองสามคน เห้ย ซีเฮียลืมแว่นตาเอาซีเอามาปะ”
“เออแปปๆ เอามาๆเฮีย”
“งั้นเดี๊ยวให้รุ่นน้องไปเอาที่บ้านพัก แค่นี้ล่ะ ดูแลตัวเองด้วย…” เหมือนพี่เฌอเบทจะคุยกับรุ่นน้อง แล้วก็ตัดสายผมทิ้งไป
นั่งๆนอนๆหัวเราะน้ำตาแทบเล็ดกับมิสเตอร์บีน ก็ไม่รู้ว่าเท็ดดี้แบร์เป็นญาติฝ่ายไหนกับแม่มันถึงรักขนาดนี้ -*- เบื่อๆก็เดินไปหยิบหนังสือการ์ตูนที่พกติดมาด้วย เนื่องจากผมสายตาสั้นพอสมควรเลยเดินไปหยิบแว่นมาใส่ จนลืมเรื่องอะไรไปบางอย่าง
Midnight Part
“งั้นเดี๊ยวให้รุ่นน้องไปเอาที่บ้านพัก แค่นี้ล่ะ ดูแลตัวเองด้วย....ไอ้ไนท์ เดี๊ยวมึงไปเอาแว่นให้กูหน่อย บ้าน xxx ติดริมทะเล” พี่เบทยกหูโทรศัพท์ให้ห่างตัวแล้วหันมาพูดกับผม พี่รหัสผมสายตาสั้น แต่พี่แกเลือกใส่คอนเทกเลนส์ เพราะเสือกห่วงหล่อ! ผมก็ต้องทำหน้าที่เป็นน้องรหัสที่ดี แต่ ผมว่าไอ้บ้านพักติดริมทะเลที่พี่เฌอเบทว่ามันคุ้นๆว่ะ
เพราะว่าพี่เบทแกต้องไปส่งเด็ก เลยขับรถตามมาทีหลัง ที่แกเลยให้ผมยืมรถไปเอาของที่บ้าน เพราะคืนนี้พวกปีสามต้องตรวจงานกับจัดการเรื่องสถานที่ในวันพรุ่งนี้คาดว่าต้องใช้เวลาทั้งคืน เลยให้ผมไปเอาแว่นมาให้
บ้านริมทะเลมีไฟเปิดไว้แสดงว่ามีคนเข้าพักแล้ว ผมเดินทางที่หน้าบ้าน ของกระจัดกระจายเต็มพื้น นี่ยังไม่เข้าบ้านพักกันอีกหรอวะ ผมบ่นพลางเขี่ยๆไอ้กระเป๋าแบรนหรูที่แกะกะหน้าห้อง แต่...
เห้ย! ของกูทั้งนั้นนี่หว่า กูว่าแล้วใครแม่งเสือกรสนิยมดีเหมือนกู (เป๊ะเลย) ตกลงว่าไอ้พี่เบทให้ผมมาเอาแว่นตาที่บ้านพักผม จนผมลืมไปแล้วว่าบ้านพักกูหลังไหนเบอร์อะไร แล้วเมทกูเป็นใคร ที่แน่ๆได้เมทสถาปัตย์ พอพูดถึงไอ้คณะคู่นรก ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน ไอ้ซีตัส!! มันด่าพวกกลุ่มส้มจนร้องไห้ พอผมเห็นน้ำตาของผู้หญิง ยิ่งคณะเดียวกันแม่งอยากจะเข้าไปซัดหน้า แต่พอเห็นหน้าขาวๆปากเชิดๆ ที่มันยืนด่าพาดพิงมาถึงคณะผม อยากจับกระชากปากบางๆมาประกบปากให้หายปากหมาซะที
สาบานได้ว่าผมไม่เคยตกใจอะไรเลยขนาดนี้ในชีวิต เพราะไอ้สิ่งมีชีวิตที่มันนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาก็คือได้เด็กปากหมา ที่ถึงแม้จะปีเดียวกัน แต่แม่งตัวเล็กชิบหาย เป็นไงกูบอกแล้วนะซีตัส มึงหนีกูไม่พ้นหรอก!
Citrus Part
ผมวางสายจากเฌอเบทประมาณสิบนาทีได้ ได้ยินเสียงรถจอด แล้วก็เสียงกุกกักอยู่หน้าบ้าน สงสัยไม่ไอ้เมทก็คนที่พี่ชายผมมันสั่งให้มาเอาแว่นแหละ
“แม่งโง่..เหอ ถ้ามึงเป็นเมทกูของมึงอยู่หน้าห้อง นี่มึงบ้าอะไรมามั่งวะ เยอะชิบหาย แต่ถ้ามึงเป็นคนที่พี่กูใช้มาเอาแว่น รอก่อน กูใช้อยู่” ผมจดจ่ออยู่กับการ์ตูนเฮงซวยที่หยิบติดมือมา แม่งพระเอกซะเปล่าเสือกโง่ ผมไม่รู้หรอกว่าใครมาเลยบอกมันไปก่อน โดยไม่คิดจะสนใจมองหน้ามันสักนิด
“สนุกไหม” ไอ้คนเข้ามาใหม่ถามผม แต่อีกครึ่งหน้าก็จะจบแล้ว ขอกูอ่านก่อนเหอะ
“...........”
“...........”
แต่อยู่หนังสือในมือผมก็ถูกกระชากออกภายในเวลาไม่กี่อึดใจ เหี้ย จะจบอยู่แล้ว
“อะไรของมึงเนี่ย!!!!! อะ ไอ้ มิดไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เออ กูเอง ว่าไงไอ้ เด็ก-เวร”
Shalunla
ความคิดเห็น