ระยะห่างเพียงฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ระยะห่างเพียงฟากฟ้า

บทนำ

          ในโลกแห่งบทละคร…

ทุกคนที่มีชีวิต และตัวตนอยู่ภายในโลกแห่งนั้น ต่างมีบทบาทที่ได้รับมาแตกต่างกัน ทุกชีวิตล้วนจำเป็นต้องโลดแล่นแสดงตามบทของตัวเองไปตั้งแต่ตอนต้นเรื่อง ไปจนจวบจนกระทั่งผ้าม่านแห่งการจากลาได้ปิดฉากลงในตอนท้ายที่สุด

การทำตามบทของตัวเองอย่างเคร่งครัดมันเป็น กฎเหล็กเพียงข้อเดียวที่เหล่าบรรดานักแสดงทั้งหลายจำเป็นที่ต้องทำตามอย่างไม่อาจขัดขืนได้ เพราะถ้าหากมีใครเพียงหนึ่งคนอยากเล่นนอกบทบาทของตัวเอง โลกแห่งบทละครก็จะแปรเปลี่ยนเนื้อหาไป และหากเลวร้ายที่สุด โลกแห่งนั้นมันก็จะพังทลายลงด้วยความไม่ปะติดปะต่อกันของเรื่องราวอย่างที่ผู้ขีดเขียนตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ต้น

พระเอก,นางเอก,พี่ชายของนางเอก,คุณลุงผู้ใจดี หรือกระทั่งนางฟ้าผู้ใจดี ฯลฯ…

บทบาทเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ถูกผู้สร้างสรรค์ประพันธ์เรื่องราววางเอาไว้ในตำแหน่งที่สูงส่งเลอค่า ท่ามกลางแสงไฟอันอบอุ่นที่สาดส่องไปถึง มันเป็นตำแหน่งที่สวยงาม ที่ผู้สวมบทบาทมักจะได้รับเสียงปรบมือด้วยความยินดี และเสียงร่ำไห้ด้วยความเห็นใจจากเหล่าผู้ชมทุกผู้

แต่.. ในขณะเดียวกัน การที่บทละครเรื่องหนึ่งจะก่อเกิดเรื่องราวที่มีรสชาติ กับความน่าสนใจชวนให้ติดตามแล้วล่ะก็ เมื่อมีตัวเอกที่เจิดจ้าอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ในยามปลายของคิมหันต์ฤดู มันจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีตัวละครอีกฝ่ายหนึ่งในขั้วตรงกันข้ามเฉกเช่นมารร้ายที่อาศัยอยู่ภายใต้เงามืดแห่งเหมันต์อันหนาวเหน็บเพื่อถ่วงดุลภาพของเรื่องราวเอาไว้

ตัวร้าย…

ถ้าหากพูดตามหลักความเป็นจริงแล้ว มันคือองค์ประกอบที่สำคัญมากที่สุดอย่างหนึ่งในเรื่องราวแห่งโลกละคร ถ้าหากไม่มีตัวร้าย เรื่องราวแห่ความเลวทรามที่มักจะใช้เป็นข้อเปรียบเทียบถึงความดีเลวระหว่างตัวเอก และตัวร้ายก็จะไม่เกิดขึ้น เมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องราวก็จะจืดชืดไร้ความน่าสนใจให้ติดตาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามบทบาทของตัวร้ายในเรื่องราว มันก็ยังคงเป็นบทอันน่าชิงชังที่ไม่มีใครอยากจะรับอยู่ดี

ทันทีที่ใครคนหนึ่งเข้าสวมบทบาทของตัวร้าย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำขึ้นล้วนมักจะถูกตีตราเอาไว้จากทั้งนักแสดงด้วยกันรวมถึงผู้ชมเอาไว้ก่อนเลยว่า สิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ “ผิด” ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะสนใจว่า ในการกระทำของพวกเขาเหล่านั้นแฝงเหตุผลใดเอาไว้ หรือมีข้อเท็จจริงอันเป็นแรงบันดาลใจการตัดสินใจทำมาจากสิ่งใด

หลายคนมักเข้าใจกันว่า บทของตัวร้ายส่วนใหญ่ คือ การลักขโมย,ฆาตกรรม,ทำลายปราสาท หรือแม้กระทั่งการลักพาตัวเจ้าหญิง ฯลฯ เรื่องราวที่พวกเขาทำอย่างซ้ำๆอย่างซ้ำซากเหล่านี้ มันเป็นเพียงบทบาทตายตัวที่ตัวร้ายทุกเรื่องต่างต้องพึงกระทำ มันเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดขึ้นให้พวกเขาทำตามโดยไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ อีกทั้งยังจำเป็นที่ต้องทำตามอย่างซื่อสัตย์มิเช่นนั้น เรื่องราวก็มิอาจจะดำเนินต่อไปได้

แต่.. สำหรับตัวผมแล้ว

การกระทำที่ผู้ชมต่างตัดสินว่าเลวทรามอันเกิดขึ้นจากน้ำมือตามบทของตัวร้ายเหล่านั้น ทุกสิ่งมันเป็นเพียงความชั่วร้ายอันเล็กน้อยมากเสียจนไม่ควรค่าพอจะเก็บเอามาใส่ใจ แต่เรื่องที่สำคัญมากที่สุดแต่ทุกคนกลับมองข้ามไป และนับว่าเป็นความผิดพลาดในบทบาทที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด เช่นการเล่นนอกบทของตนเองไป “หลงรักนางเอก” ของเรื่องราวเข้าต่างหาก มันคือเรื่องที่ไม่สมควรจะให้อภัยมากที่สุด

ความรัก..

มันเป็นสิ่งที่สวยงาม…  ทุกคนสามารถที่จะรักใครสักคนได้ทั้งนั้น แต่มันจะกลับกลายเป็นสิ่งที่ผิดขึ้นมาทันที เมื่อคู่รักนั้นต่างฝ่ายต่างอยู่ในบทบาทที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หากตัวร้ายไปหลงรักนางเอกที่อาศัยอยู่ในแสงสว่างอย่างไม่เจียมตัวทั้งที่ตัวเองมีบทบาทต้องสาปอันน่าชิงชัง ที่จำต้องอาศัยอยู่ภายใต้ความมืดมิดอันโดดเดี่ยวไปตลอดกาลแล้วล่ะก็ ในตอนท้ายที่สุดมันก็จำต้องรับกรรมจากโอหังของตนเองด้วยการถูกแสงอาทิตย์แผดเผาจนมอดไหม้ พร้อมๆกับเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ และเย้ยหยันจากบรรดาเหล่าผู้ชมที่เฝ้าดูเรื่องราวตั้งแต่ต้น

ถ้าหากโลกแห่งความเป็นจริงแห่งนี้ คือ หนึ่งในโลกแห่งบทละครที่ถูกใครบางคนที่ไม่อาจสัมผัสได้ขีดเขียนกำกับเอาไว้อยู่จริงแล้วล่ะก็ หากในบทละครเรื่องนี้มีบทบาทที่สำคัญที่สุดของฝ่ายชาย คือ “พระเอก”

สำหรับบทบาทที่ผมสวมคราบแสดงมาตลอดทั้งชีวิต มันก็คงจะเปรียบได้กับ “ตัวร้าย” อย่างไม่ต้องสงสัย…

++++++++++++++