war prisoner

ตอนที่ 11 : บทที่ 13

            สถานการณ์ในตอนนี้แม้จะขัดขืนดึงดันไปก็ไร้ประโยชน์ ซูยีได้แต่ยอมรับชะตากรรมที่แสนขมขื่น เมื่อวัตถุแปลกปลอมสัมผัสถูกลิ้น ซูยีรู้สึกคลื่นมวนท้องไส้ปั่นป่วน แต่เขาไม่ได้กินอะไรมาเลยสามวันมาแล้ว ในกระเพาะจึงมีแต่น้ำย่อย หวางเอี๋ยนซูกดศีรษะของซูยีให้กลืนกินความยาวของตนจนไปเรื่อย ๆ จนได้ถึงครึ่งหนึ่ง ภาพของเส้นผมนุ่มดำขลับของซูยีทอดยาวตกอยู่ที่ท้องน้อยของตน ทำให้ยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปอีก ความรู้สึกดังกล่าวทำให้ลำเนื้อแกร่งยิ่งขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

            นัยน์ตาของซูยีบังเกิดเงาอำมหิตขึ้นวูบหนึ่ง จิตใต้สำนึกของซูยีคิดจะขบกัดสิ่งที่อยู่ในปากให้ขาด แต่เหมือนหวางเอี๋ยนซูจะล่วงรู้ความคิดนี้ “อย่าบีบบังคับให้ข้าสังหารพวกเชลยศึกพวกนั้น”คำขู่นี้มีผลยิ่งกว่าสิ่งใด ซูยีชะงักพร้อมกับสิ่งที่อยู่ในปากเริ่มขยับเข้าออก ความยาวของมันทำให้ขยับลึกหายเข้าไปถึงในลำคอ จนแทบหายใจไม่ออกกลืนน้ำลายไม่ได้ น้ำลายที่เอ่อล้นไหลออกมาจากมุมปากหยาดหยดถึงปลายคางและลำคอขาว

            หวางเอี๋ยนซูขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ซูยีนั้นไร้ประสบการณ์เมื่อเทียบกับความช่ำชองของเหล่าบรรดาสนมของเขา แต่เขากลับพบว่าความไร้ประสบการณ์ของซูยีสร้างความตื่นเต้นและความหฤหรรษ์มากกว่าอย่างเทียบไม่ได้ ความระอุในช่องท้องเป็นสัญญาณให้รู้ว่าถึงเวลาของการปลดปล่อย แต่เขาปรารถนาที่จะปลดปล่อยมันที่ตำแหน่งอื่นมากกว่าในปากของซูยี หวางเอี๋ยนซูลอบถอนหายใจก่อนเลื่อนนิ้วไปที่ช่องทางด้านหลังของซูยีและลูบไล้มัน “ซูซู ให้เจ้าเชื่อฟังที่ข้าสั่ง มิเช่นนั้นข้าจะใช้งานส่วนนี้ของเจ้า” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มก็ยังอดที่จะกดนิ้วลงไปในร่องเล็กแคบนั้นไม่ได้ เพราะนิ้วมือไม่ได้ยาวและใหญ่เท่าส่วนนั้นของเขา แม้ช่องทางของซูยีจะคับแน่นและแห้ง นิ้วมือก็สามารถสอดผ่านเข้าไปได้

            แม้จิตใจของซูยีจะแข็งดังเหล็กกล้า แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นได้แล้วในตอนนี้ ความรู้สึกที่ช่วงล่างถูกวัตถุแปลกปลอมแทรกเข้ามาทำให้กล้ามเนื้อในร่างกายทุกส่วนเขม็งเกร็ง ภายใต้สถานการณ์เยี่ยงนี้กลับมีทางเลือกเพียงสองทาง ซึ่งไม่ว่าทางใดต่างก็สร้างความอับอายได้ทัดเทียมกัน

            หวางเอี๋ยนซูดูเหมือนจะอ่านใจของซูยีได้ จักรพรรดิ์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ แล้วพูด “ถ้าเจ้าเชื่อฟังดี ภายหลังที่ข้าได้ปลดปล่อยแล้วก็จะไม่ทำอะไรเจ้าอีก แต่ถ้าเจ้ายังดื้อรั้น หลังจากที่ข้าใช้งานปากบนของเจ้าแล้ว ยังจะใช้งานปากล่างของเจ้าอีกด้วย” ขณะพูด นิ้วยาวก็สอดเข้าออกช่องทางคับแคบ จนร่างของซูยีสั่นเทิ้ม

            “เจ้าเลือกหนทางแรกใช่หรือไม่?” หวางเอี๋ยนซูเห็นซูยีพยักหน้าน้อย ๆ ด้วยความยากลำบาก น้ำตาสายหนึ่งไหลจากดวงตาก่อนจะหยดหายไปในเรือนผมดกดำเมื่อแรกเห็นน้ำตาของซูยี หัวใจของจักรพรรดิ์หนุ่มรู้สึกถึงความสเน่หาที่เริ่มเบ่งบานขึ้นภายใน ความรู้สึกนี้ยากที่จะอธิบายได้ หวางเอี๋ยนซูถอนลำเนื้อออกจากริมฝีปากแดงช้ำของซูยี พยายามสะกดอารมณ์ขณะออกคำสั่ง “ขั้นตอนแรกให้เจ้าใช้ลิ้นตวัดไปรอบ ๆ ที่ตรงปลายก่อนนำมันเข้าไปในปากของเจ้า ให้เจ้าดูดและเลียจนทั่ว ทุกประการต้องทำด้วยความนุ่มนวล ห้ามให้ใช้ฟัน ถ้าเจ้ากัดข้า คงจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร แต่ถ้าเจ้าทำได้ดี ข้าจะให้เจ้าได้เห็นทหารใต้บังคับบัญชาของเจ้า”

            นับเป็นวิธีการสอนที่ทั้งเกลี้ยกล่อมและขู่เข็ญ หวางเอี๋ยนซูมองซูยีด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยายามเชิดหน้าขึ้น นัยน์ตาคู่งามกรุ่นด้วยโทสะภายใน ซูยีเผยอริมฝีปากแล้วก้มลงประจันหน้ากับแท่งหยกและเริ่มทำตามคำสั่ง จากมุมที่หวางเอี๋ยนซูมองดูนั้น เห็นขนตาแพยาวกระพริบไหว “ไม่เลว เจ้าทำต่อเถิด ยิ่งมองเจ้า ข้าก็ยิ่งตื่นตัว”

            ซูยีพยายามบังคับตัวเองไม่ให้กัดสิ่งที่อยู่ในปากให้ขาด เขาพยายามจัดระเบียบสิ่งแปลกปลอมในปากด้วยลิ้น ตวัดปลายลิ้นวนไปรอบแท่งเนื้อด้วยความยากลำบาก แต่ดูเหมือนว่าสิ่งนั้นยิ่งนานไปจะมีขนาดใหญ่โตขึ้นจนซูยีเกือบจะนำมันออกจากปาก จนเขาได้ยินเสียงครางเบา ๆ ของหวางเอี๋ยนซู จึงตระหนักได้ว่าศัตรูของตนกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งที่น่าอับอายที่เขากำลังทำอยู่ ความคิดหนึ่งจู่โจมเข้ามาในหัว ‘ห้ามไม่ให้ข้ากัดท่านอย่างนั้นหรือ ถ้าเผลอกัดเข้าไปหนึ่งคำก็คงจะไม่เป็นไร’

            หวางเอี๋ยนซูรู้สึกเหมือนทั่วทั้งร่างลอยละล่องอยู่ในอากาศ ริมฝีปากของซูยีสร้างความสุขสมให้เขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นการรวมกันระหว่างความปรารถนาในกามารมณ์กับความสำเร็จที่ได้พิชิตแม่ทัพซูผู้เกรียงไกร ซึ่งความสุขเยี่ยงนี้ไม่เคยมีใครที่สามารถทำให้เขามาก่อน เพลิงปรารถนาที่ลุกโชนทำให้จุดที่เป็นแหล่งปล่อยลูกมังกรนับพันตัวถูกกระตุ้น  และเมื่อใกล้จะถึงจุดสุดยอด เจ้าตัวกลับรู้สึกปวดแปลบ “โอ้ย!!”จักรพรรดิ์หนุ่มร้องลั่น แล้วจ้องหน้าซูยีซึ่งค่อยยกศีรษะขึ้น พร้อมปล่อยให้สิ่งที่อยู่ในปากออกมา ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขออภัย ข้าไม่คุ้นเคยกับการทำเรื่องเช่นนี้”