ราชสีห์ขนดำ

ตอนที่ 86 : องค์ชายใหญ่

ในขณะเดียวกัน สิงลืมตาขึ้นจากห้วงความเงียบสงบ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ๆ ที่เขามายังโลกใบนี้แล้วเข้าสู่โลกแห่งวิญญาณยากถึงเพียงนี้ เมื่อลืมตาขึ้นมาในโลกแห่งวิญญาณต้องถอนหายใจออกมา

“ถึงว่าสิ เอ๋?” เสียงของกลับมาอีกครั้ง สิงยกมือทั้งสองข้างขึ้นกลายเป็นมืออันแก่ชราอีกครา “อีกแล้วหรือ” นี่เป็นเรื่องที่เขาประหลาดใจ ตั้งแต่เจอองค์ชายใหญ่คราก่อน เขาพยายามค้นหาคำตอบของมันอีกครั้ง สองปีที่ผ่านมาเมื่อเขาฝึกวิญญาณแล้วลองเข้าสู่โลกแห่งวิญญาณก็ไม่ได้พบองค์ชายใหญ่อีก แต่ตอนนี้วิญญาณของเขาแยกออกมา นั่นแสดงว่า

“ในที่สุดข้าก็ออกมาได้” สิงรีบหันไปมองตามเสียงในทันที ถึงแม้ที่นี่เป็นวังวิญญาณอันหายาก แต่สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่แท้จริงกลับเป็นวิญญาณของชายผู้นี้มากกว่า สิงหันกลับไปมองใบหน้าขององค์ชายใหญ่จ้องมองชายหนุ่มสำรวจดูแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าว

“เจ้าไม่ต้องเตรียมตัวหรอกเจ้าแก่”

“กระหม่อมคำนับองค์ชายใหญ่” สิงก้มตัวลงเคารพผสานมือ โดยที่นิ้วชี้แอบขีดเขียนไปที่ฝ่ามือ

“รู้จักว่าต้องเคารพด้วยหรือ..เอาเถอะ หลังจากข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งข้าก็ได้เข้าใจ เจ้าไม่ต้องเฝ้าระวังขนาดนั้น”

“เข้าใจ?”

“ใช่ เข้าใจ เข้าใจว่าเจ้ายิ่งแข็งแกร่ง ข้าก็จะยิ่งแข็งแกร่ง แต่น่าแปลกที่ทำอย่างไรตัวข้าก็ไม่อาจทำสิ่งใดกับเจ้าได้ เหมือนเราสองเป็นหนึ่งเดียวกัน ข้าพยายามเข้าไปแทนที่ก็ทำไม่ได้เพราะมันเหมือนร่าง ๆ นี้และความคิดนี้เป็นความคิดของข้าแต่เดิม น่าแปลกนัก” เขาเงียบไปสักพักแม้แต่สิงยังแปลกใจ “ทำไมเจ้าไม่สังหารพวกมันทั้งหมดแล้วเลือกใช้แผนไส้ศึกบ่อนทำลายแทน”

“อ่า..” สิงจ้องมององค์ชายใหญ่ที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดบนในหน้า ตอนนี้ยันต์พร้อมแล้วเขาถอนหายใจ ยืนตัวขึ้นกล่าวคำ “แล้วเหตุใดข้าถึงต้องสังหารพวกมันทั้งหมด”

“เจ้าควรจัดการพวกมันทั้งหมด ฆ่าทิ้งสักครึ่งเมือง ที่เหลือจับตัวไปเป็นเชลยเมืองขุนเขา เพื่อไม่ให้พวกมันเหิมเกริมอีกในอนาคต หญิงชั้นสูงเหล่านั้นก็ส่งไปเป็นของกำนัลแก่ขุนนางต่าง ๆ เพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ กิจการก็ยึดเอามาเสียเพื่อหมู่บ้าน...”

“อ่า เหตุใดท่านถึงกระหายเลือดเพียงนี้กันองค์ชาย” สิงถอนหายใจอีกครั้งกล่าวตำหนิออกไป

“ข้าไม่ได้กระหายเลือดท่านหมอ” องค์ชายกล่าวถึงตรงนี้ ใบหน้าสิงกระตุกเล็กน้อย “ที่เป็นแบบนี้เพราะมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับโลกใบนี้ ความดีกับความเห็นใจกับศัตรูน่ะ...ล้วนทำให้เราตกตาย ท่านก็ไม่ใช่คนดีเด่นอันใด เรื่องบัดซบก็ทำมาไม่น้อง ออกจะต่ำช้ากว่าข้าด้วยซ้ำไปในบ้างเหตุการณ์ ทำตามที่ข้าบอกเถอะ คัดเลือกผู้แข็งข้อมาสังหารสักหมื่น ไม่ก็เผาเมืองทิ้งเสีย อย่าทิ้งเชื้อไฟเอาไว้เลย”

“ท่านทราบว่าข้าเป็นใคร?”

“เหมือนที่ท่านทราบว่าข้าเป็นใคร...ท่านหมอ เราคือคนคนเดียวกันไปแล้ว วิญญาณเราสองดวงล้วนเป็นหนึ่ง ข้าคือท่าน ท่านคือข้า”

สิงตบไปที่มือหนึ่งทีก่อนจะกล่าวต่อ “เช่นนั้นข้าก็มีเหตุผลแล้วว่าเหตุใดตนเองถึงจ้องมองเชลยครึ่งหนึ่งของเมืองอย่างกระหายเช่นนี้ เรื่องบางเรื่องท่านอย่าได้แทรกแซงได้หรือไม่ มันทำให้ข้ารู้สึกแปลก ๆ กับการตัดสินใจของตัวเอง เหมือนมันว่างเปล่าจับต้นชนปลายไม่ถูก”

“เอ้าเจ้าหมอนี่ ข้าแทรกแซงอันใด ข้ากับเจ้าล้วนเป็นหนึ่ง การตัดสินใจต่าง ๆ ของเจ้าก็เหมือนข้าตัดสินใจ เช่นกัน การตัดสินใจต่าง ๆ ของข้าก็เหมือนเจ้าตัดสินใจ จะมาโทษข้าได้อย่างไรกัน...หากเจ้าจะโทษว่าข้า เช่นนั้นเจ้าคงต้องให้คำอธิบายเราแล้วว่าเหตุใดจึงมีรสนิยมทางเพศเช่นนั้น เจ้าคิดว่าเรารื่นรมย์ในรสชาติของผู้ใหญ่ของเจ้ามากหรือไรกัน หากนางมิใช่เจ้าฟ้าเมืองหนานเจ้า เจ้ายังคิดว่าข้าจักเห็นด้วยหรือ”

สิงสำลักน้ำลายกระแอมไอสักเล็กน้อย “เอาเถอะ ว่าแต่องค์ชายสามารถแยกตัวออกมาจากข้าได้อย่างไรกัน สองปีมานี้ข้าพยายามหาทางเจรจาพูดคุยกับท่านทุกคราเมื่อมีโอกาสกลับไม่อาจมีโอกาส”

“ข้าก็ไม่ทราบ เมื่อลืมตาขึ้นจากห้วงสมาธิ ข้ากลับพบว่าตนเองอยู่ข้าง ๆ ท่านแล้ว ท่านหมอ”

“น่าแปลก...” ขณะกำลังจะกล่าวต่อเขารีบปิดปากลงแล้วหันไปมองตรงทางที่ไกลออกไป “หยุดไว้ก่อน มีกองกำลังอะไรสักอย่างกำลังเดินมาทางนี้”

สิงรีบหันไปมองตามทางเดิน ทหารโครงกระดูกจำนวนมากพร้อมด้วยอาวุธครบมือเดินติดตามนายทหารโครงกระดูกบนหลังม้ามาอย่างเป็นระเบียบ

“ที่นี่เป็นวังวิญญาณ องค์ชายท่านระวังด้วย” สิงไอออกมาเล็กน้อยขับไล่คาถาเก่า ผสานมือท่องคำ “วิญญากำบัง” ร่างของทั้งสองหายไปทันที ปล่อยให้กองกำลังทหารโครงกระดูกเดินลานตระเวนผ่านไป ก่อนองค์ชายจะถามขึ้น “วังวิญญาณคือสิ่งใด เราจะทำลายมันได้อย่างไรกัน”

“เหตุใดต้องทำลาย วังวิญญาณเป็นสิ่งที่หายาก เราควรนำมันมาใช้ประโยชน์ พวกมันเป็นวิญญาณจำนวนมหาศาลที่ไม่อาจหาทางออกได้ ยังคงยึดติดกับทางโลก ผสมผสานกันจำเปลี่ยนเป็นอิฐปูนหลังคาบ้าน จากเล็กไปใหญ่ จากน้อยไปมาก ก่อนจะหลอมรวมกลายเป็นวังอย่างที่ท่านเห็น ที่นี่เต็มไปด้วยวิญญาณเข้มข้น เหมาะสำหรับใช้ในการฝึก” วังวิญญาณหายากจริง มันต้องเป็นวิญญาณที่มีความยึดติดต่อสิ่งสิ่งนั้นเป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่ในโลกที่สิงจากมา เจอเพียงป่าวิญญาณกับหมู่บ้านวิญญาณเป็นส่วนใหญ่ นอกจากหมอผีแล้วคนธรรมดาสามารถหลุดมาในสถานที่แบบนี้ได้หากตกอยู่ในห้วงความเป็นตาย ผู้ป่วยหนักส่วนใหญ่จะชอบฝันว่าอยู่ในป่าบ้าง หมู่บ้านบ้าง หรือสถานที่ใดสถานที่หนึ่งบ้าง นั่นแหละคือสถานที่วิญญาณ ล้วนเป็นสิ่งที่ยังยึดติดไม่ยอมปล่อยจาก ทำให้วิญญาณแปรเปลี่ยนกลับกลายจากสิ่งที่ควรจะเป็นไปตามกลไกของวิญญาณ กลับต้องแปลเปลี่ยนเป็นสิ่งของเพื่อยึดติดอยู่กับที่ พอมากเข้าก็กลายเป็นสถานที่สถานที่หนึ่ง

“งั้นเราก็ไปกันเถอะ ยังจะรอสิ่งใดอีก”

“ปัญหาของการจัดการกับสถานที่ที่ถูกสร้างขึ้นจากวิญญาณคือเราต้องจัดการทั้งในและนอก เราต้องค้นหาต้นต่อจากภายนอกก่อน”

“ยังจะเรื่องมากอันใด มากพิธีอยู่ได้ เพียงสังหารให้หมดแล้วยึดก็ได้แล้วมิใช่หรืออย่างไร..สายฟ้าแดง” องค์ชายใหญ่กล่าวเบา ๆ สายฟ้าแดงปรากฏตัวลงคุกเข่าให้ทั้งสองทันที สิงจ้องมองไปยังมันอย่างตกใจก่อนจะถอนหายใจ

“องค์ชายใหญ่ การตีวังวิญญาณไม่ต่างจากตีเมือง ท่านทำเองไม่ได้ การที่ข้าออกไปเตรียมการก่อนภายนอก เหมือนดั่งการเตรียมทหาร หาเสบียงทำสงคราม ยึดเมืองและประชาเป็นของเรา หากเราท่านร่วมกันสังหารจนหมดสิ้นแล้ว เมืองยังจะเป็นเมืองหรือ เราต้องการเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน หาใช่เมืองร้างไม่ วังวิญญาณแห่งนี้ก็เช่นกัน”

“เอาล่ะ ข้าเชื่อเจ้า” องค์ชายใหญ่พูดออกมาอย่างไม่พอใจ จากการเข้ามาอยู่ในร่างขององค์ชายใหญ่ทำให้เขาทราบว่าองค์ชายไม่ได้ดื้อรั้นเหมือนภายนอก ใจจริงแล้วเขายังฟังผู้ที่มีความชำนาญแท้จริง อีกทั้งยอมฟังเหตุผลของผู้คน แต่เขาออกจะโหดเหี้ยมเด็ดขาดไปสักหน่อยจนผู้คนมองข้ามความจริงเหล่านี้ไปเท่านั้น

“งั้นเจ้าออกไปจัดการภายนอก ข้าจะจัดการกับพวกมันยังที่แห่งนี้”

“องค์ชาย...ท่านพึ่งบอกว่าเราสองนับเป็นหนึ่ง ข้าออกไปท่านจะอยู่ได้อย่างไร”

“เออวะจริง...”

‘แมวโง่จริง ๆ’ สิงแอบดุด่าภายในใจ ก่อนจะปลดเปลื้องลืมตาขึ้น เพียงแต่กาทองกลับคุกเข่ารออยู่เบื้องหน้าแล้ว “ท่านมหาอุปราชพ่ะย่ะค่ะ เจ้าเมืองพะโคถูกจับเป็นองค์ประกัน”