ราชสีห์ขนดำ

ตอนที่ 23 : แมวขี้เกียจ

“แต่ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่เคยห้ามข้ามากกว่านะ” แม่ทัพหนุ่มนั่งลงพร้อมทั้งเคาะโต๊ะสองครั้ง โบยสะบัดแขนขวาไปด้านหลัง ทำมือเป็นรูปดาบแล้วฟันลง ทหารทั้งหมดนั่งลงอย่างเป็นระเบียบ เงียบและรอคอย

“ยังคงฝึกพวกมันให้ห่างไกลจากความเป็นมนุษย์ไปทุกวัน” สิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวถะถาง

“น้ำหน้าอย่างเจ้ากล้าพูดคำนี้กับข้าด้วยงั้นเหรอ” แม่ทัพหนุ่มกล่าวจบ ยกมือข้างเดิมขึ้นมาสับผ่านใบหน้าของตนเอง ก่อนที่เสียงรอบข้างจะหายไป เขายกยิ้มขึ้นมากล่าว “ข้าต้องทำความเคารพหรือเปล่า”

“เหอะ คนแบบเจ้าเนี่ยนะจะทำความเคารพข้า” สิงส่ายศีรษะ ให้ตายเถอะ ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้

“โถ่ องค์ชายใหญ่ หากมีคนรู้ว่าข้าไม่เคารพท่านข้าคงถูกประหารยกครัว”

“มีคนกล้าประหารแม่ทัพใหญ่พยัคฆ์ทักษิณด้วยงั้นเหรอ” สิงยังคงยกชามซุปขึ้นมาจิบต่อ

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” แม่ทัพใหญ่ถือวิสาสะหยิบอาหารเบื้องหน้าเข้าปาก ก่อนที่จะส่งสัญญาณมือ ทหารผู้ติดตามกระจายตัวออกไป ครึ่งหนึ่งผ่อนคลายตัวเองสั่งอาหาร อีกครึ่งจับอาวุธเตรียมพร้อมในทุกสถานการณ์อยู่ด้านข้างห่างออกไป พวกเขาแบ่งเป็นครึ่งหนึ่งพักครึ่งหนึ่งตึงเครียด

“ไม่ใช่เจ้ามาที่นี่เพื่อข้าหรือไงกัน” สิงกล่าว เขาค่อนข้างแปลกใจที่ได้พบคำถามเหล่านี้

“เพื่อเจ้า?” แม่ทัพใหญ่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “อย่าสำคัญตัวเองผิดองค์ชายใหญ่ ขนาดเข้าเมืองหลวงข้ายังไม่คิดจะเดินทางไปหาเจ้า”

“อย่าทำเป็นพูดดี คิดว่าข้าไม่รู้จักเจ้าหรือไง แมวขี้เกียจเช่นเจ้ากลับถูกยกย่องเป็นแม่ทัพใหญ่ พยัคฆ์อะไรนะ พยัคฆ์ทักษิณ” สิงทำเสียงล้อเลียนแล้วหัวเราะ สร้างรอยยิ้มที่มุมปากของแม่ทัพใหญ่ขึ้นก่อนที่จะหุบลง

“เจ้าจะไปหนานเจ้า?”

“ใช่”

“เอาคนของข้าไปด้วย พวกเขาไม่เก่งรบในเมืองเช่นทหารองครักษ์ขนดำ แต่ตอนนี้องครักษ์ขนดำตกตายสิ้นแล้ว นำพวกเขาไปย่อมดีกว่า อย่างน้อยๆ หากเป็นการรบนอกเมือง ข้ารับรองว่าพวกเขาเก่งกว่าองครักษ์ขนดำที่เจ้าเคยมีมา”

“ข้ารู้ แต่เจ้าน่าจะรูปว่าข้าเรียกหน่วยหน้ากากทั้งหมดกลับมาแล้ว”

“ถ้าพวกมันคิดจะฆ่า หน่วยหน้ากากที่ถนัดสืบหาข่าวและลอบสังหารไม่อาจต้านพวกมันได้หรอก อีกอย่างทหารขนดำเองก็ไม่อาจออกจกาที่ตั้งได้”

“อืม ข้าถึงได้ปลอมตัวอยู่นี่ไง แต่เจ้าก็กำลังจะทำให้แผนของข้าพัง”

“ปลอมตัว” แม่ทัพใหญ่มองสิงตั้งแต่หัวจรดแขนที่วางเอาไว้บนโต๊ะอย่างสงสัย “นี่เรียกปลอมตัว?”

“ใช่” สิงยกไหล่ตอบกลับ

“ปลอมเป็นตัวอะไร”

“หมอ”

“น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะหมอ?” แม่ทัพใหญ่ชี้หน้าสิงอย่างตกใจก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา สิงได้แต่ยกน้ำซุปขึ้นมาดื่มอย่างกระดากอาย

“ข้าไม่อยากจะเชื่อ ถามจริง...” เสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยของแม่ทัพใหญ่ดังขึ้น เขาพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองเพื่อไม่ให้หัวเราะออกมาอีก “ข้าจำได้ว่าตอนที่อาจารย์สอนเราสองคนในวิชารักษาเบื้องต้น เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“ข้ามีเงิน จ้างเอาก็ได้ ทำไมต้องเรียน” สิงตอบกลับก่อนที่จะรู้สึกอับอายอยู่ภายใน บ้าเอ๊ย สมองของแกตอนนั้นคิดอะไรอยู่นะไอ้องค์ชาย เอาได้แต่กล่าวตำหนิตนเองในใจ

“ใช่ ข้ายังจำได้ ฮา”

“พอได้แล้ว อีกอย่างข้ามีชื่อว่าสิง”

“สิงเหรอ?”

“อืม” สิงดื่มซุปลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากระดกมันจนหมดแล้วกล่าวถามบ้าง “เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อข้าแล้วมาทำไม”

“อะใช่ เกือบลืมไปเลย ถ้าเจ้าคิดจะเดินทางไปหนานเจ้าควรรอสักพักก่อน ตอนนี้ชายแดนเต็มไปด้วยความตึงเครียด คณะทูตของหนานเจ้ากำลังจะเดินทางมาถึงในวันมะรืน”

“พวกเขามาทำอะไรตอนนี้”

“ยังจะถามอีก” แม่ทัพใหญ่ถอนหายใจ “เจ้ารู้ไหมว่าตอนที่ข่าวของเจ้ามาถึงหูข้า ข้ายกทัพรุกคืบเดินทางสู่ภาคใต้ทันที แต่ขณะตีเมืองเพื่อปูทางสู่หนานเจ้ากลับมีข่าวรายงานว่าหน่วยหน้ากากทั้งหมดถูกเรียกตัวกลับ ข้าจึงรีบถอนกองกำลงกลับที่ตั้ง” เขาเคาะโต๊ะเหมือนนึกคิดถึงเวลานั้น ‘สังหารสิ้น’ คือคำสั่งที่ถูกถ่ายทอด แต่เพียงชั่วธูปไหม้หมดหนึ่งดอกกลับสั่งถอนทัพกลับทันที คิดดูก็ตลกมิเบา

“เจ้าก็เห็นแล้ว ข้าปรกติดี”

“ก็เพราะเจ้าปรกติดีนั่นแหละข้าถึงต้องรีบกลับที่ตั้ง” ดวงตาของแม่ทัพใหญ่หดเล็กลงพร้อมทั้งจับจ้องมองใบหน้าของสิงอย่างจริงจัง “คนที่ข้าอยากประมือด้วยคนสุดท้ายในสงครามคือเจ้า เจ้ามั่นใจนะว่าทุกอย่างยังปรกติดี”

“อืม” สิงตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าไม่คิดว่าขณะทูตเดินทางมาช้าไปหน่อยหรือไงกัน ข้าไม่มีสายข่าวนอกชายแดนเท่าไหร่ คงได้แต่อาศัยข่าวจากท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่แล้ว” สิงยังคงพูดเชิงกระแนะกระแหนกับคำว่าแม่ทัพใหญ่

“เพราะพวกเขาเดินทางมาด้วยคนที่มีจำนวนมากพร้อมทั้งของมีค่ามากมายไงล่ะ”

“มากขนาดไหนกัน”

“มากจนเจ้าคิดไม่ถึงเชียวล่ะ จะอยู่รอดูก่อนไหมล่ะ”

“น่าสนใจดี” สิงแย้มยิ้ม เพราะยังไงเขาก็ต้องรอหน่วยหน้ากากอยู่แล้ว รอคอยอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป ก่อนที่หางตาจะหยุดนิ่งแล้วเหลียวหน้าไปมองยังนายทหารหนุ่มคนหนึ่ง นายทหารที่หน้าอกใหญ่กว่าผู้อื่น เขาอดไม่ได้ที่มุมปากจะกระตุกขึ้นมา พร้อมทั้งกล่าวเบาๆ “คิดไม่ถึงว่าแมวขี้เกียจตัวนั้นจะมีพัฒนาการ”

แม่ทัพใหญ่รีบมองตามสายตาของสิงทันที “ห้ามแม้แต่จะคิด ถ้าแมวอ้วนอย่างแกยังคิดจะเดินทางไปหนานเจ้าอย่างสะดวก”

“ชิ ก็แค่มอง” ทัพหลวงไม่อนุญาตให้มีผู้หญิงในสนามรบแต่ในทัพชายแดนกลับมี แถมยังเป็นหญิงสาวผู้สะสวยนางหนึ่งเสียด้วย มากกว่านั้นคือบรรยากาศรอบกายของเธอที่แสดงออก มันไม่มีความรู้สึกของการเป็นทหารอยู่แม้แต่น้อย

สิงลุกขึ้นบิดขี้เกียจไม่กี่ทีแล้วตบไหล่แม่ทัพใหญ่นายนั้นเบาๆ ดวงตาของทหารที่ระวังภัยอยู่กลับแข็งขึ้นพร้อมทั้งกำชับมีด ดาบ ในมือแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว สิงที่รับรู้แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอันใด เขาเข้าใจดีเลยด้วยซ้ำ ทหารเหล่านี้ถูกฝึกมาเช่นเดียวกับองครักษ์ขนดำ ต่างกันเพียงความถนัดของพื้นที่

“ข้าขอตัวก่อน หากไม่มีอะไรผิดพลาดวันพรุ่งข้าจะไปพบท่านที่จุดพักม้าของทางการ เอ หรือว่าท่านสร้างเรือนหอเอาไว้แล้ว”

“ยังจะพูดมากอีก รีบไปได้แล้ว”

“แน่นอน” สิงค่อมหลังลงประสานมือเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มแหย่ถอยตัวออกไป เมื่อออกจากอาณาเขตเสียงเขาค่อยได้ยินเสียงสนทนาชวนกวนอารมณ์ของทหารเหล่านี้ มันเสียงดังเกินไปแล้วเห้ย สิงได้แต่คิดแล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที

“เขาเป็นใครงั้นเหรอ” เมื่อเห็นสิงเดินออกไปแล้วแม่ทัพใหญ่ยังคงใจลอยอยู่ หญิงสาวที่สวมชุดทหารก็เดินมานั่งแทนที่สิงทันที

“เขาเหรอ” แม่ทัพใหญ่ถอนหายใจ หลายวันนี้เขาคงต้องเหนื่อยอีกแล้ว ขี้เกียจจริงๆ “ปีศาจใหญ่ตัวหนึ่งน่ะ”