ความทรมาณที่แสนมีความสุข

เนื้อเรื่อง

"ฉันเลิกกับเขาแล้วนะ" ประโยคสั้นๆเพียงประโยคเดียวทำให้ฮีชอลลุกจากเตียงได้โดยง่าย
......อย่างเงียบๆ ฮีชอลมองดูคนที่นอนข้างๆให้แน่ใจว่านอนหลับสนิทแล้ว
จึงค่อยๆเดินไปเลื่อนประตูออกไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงไม่ให้รบกวน

ฮีชอลฟังเงียบๆอย่างเข้าอกเข้าใจ ไม่พูดไม่จาอะไร .... ในเงาจันทร์สีหน้าฮีชอลเหมือนอ่อนไหวไปตามคนที่โทรมา ... ฮันกยองมองเห็นได้อย่างลางๆ เขารู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
ได้ยินตั้งแต่ฮีชอลรับโทรศัพท์ จากที่มีที่ท่าว่าจะไม่คุยต่อ แล้วอยู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นไปซะงั้น
แล้วตอนนี้ก็ยังคุยอยู่ ถ้าไม่เห็นว่านาฬิกามันตี 4 แล้ว แล้วพรุ่งนี้พวกเขามีงานที่ต้องทำ
ฮีชอลคงจะออกไปสตาร์รถแล้วพุ่งหลาวไปทันที ดูท่าแล้วฮีชอลอดทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็สงบลงพยักหน้าเข้าอกเข้าใจ กดวางโทรศัพท์ เหมือนจะได้ยินเบาๆก่อนวางว่า 'พรุ่งนี้จะเข้าไปหานะ'

ฮีชอลเลื่อนประตูกลับเข้ามาฮันกยองหลับตาแกล้งหลับเหมือนเขาไม่รับรู้ที่ฮีชอลคุยโทรศัพท์
มือเรียวเลิกผ้าห่มขึ้น ก่อนจะเขยิบเข้าไปนอนในที่ของตัวเองใกล้ๆกับฮันกยอง
ฮันกยองหลับตาลงก่อนจะพยายามไม่คิดอะไร

'นายคงลืมว่าพรุ่งนี้เรามีนัดด้วยกันสินะ'


"เฮ้ยยย!! ไม่มีไรให้ทำแล้วนะ ไปแล้วนะ!!!" ฮีชอลรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จช่วยคนอื่นพอประมาณ
จนคิดว่าได้เวลาพอเหมาะพอควรแล้วก็ออกไปทันที
"รูปกูลงช็อปให้แล้วนะ"
"อาร์ตเวิร์คของมึงอยู่นี่นะ"
"โมเดลมึงที่กูเหยียบพังกูซ่อมให้แล้วนะ"
"กูไปแล้วนะ!!!"
สั่งเสียทุกคนๆเป็นงานๆ สถาปัตรูปหล่อเก็บข้าวของตัวเองแล้ววิ่งออกไปเลย
ทิ้งให้ทุกคนยืนงง ฮันกยองก็งง
"เฮะ นัดเราอ่ะพรุ่งนี้นะคนดี เจอกันที่บ้านจ้า" ฮีชอลแว้บเข้ามาอีกที ยิ้มหวานให้ฮันกยอง
แล้วเดินแท่ดๆๆๆๆๆออกไปเลย ทีนี้คงไปจริงๆแล้ว ฮันกยองคิด...

ยังดีที่กลับมาบอกมาขอโทษ ... อย่างน้อยก็กลับบ้านอ่ะนะแต่คงไม่กลับหรอก

ฮันกยองตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองไป เขาไม่อยากจะใส่ใจเรื่องของฮีชอลเท่าไหร่
มีแต่เจ็บกับเจ็บ .......

แค่ได้รู้ว่าเธอยังไม่ลืมเขา ... แล้วเอาฉันมาแทนที่ใครรึเปล่า


"ว่าไงทงเฮ" เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านอยู่ด้วยอาชีพที่เป็นนายแบบ
ทำให้วันนี้เขาแต่งตัวไม่จัดจ้านสักเท่าไหร่นักปราศจากหมวกกับแว่นกันแดด หมวกกับแว่นกันแดดมันมุขเก่า
ใครจะบ้าใส่แว่นกับหมวกในร้านกาแฟแบบนี้ได้ล่ะ แค่ไม่เซทผมกับไม่แต่งหน้าเสื้อผ้าจืดๆ
เขาก็ดูกลมกลืนไปได้อย่างง่ายดาย
"รู้สึกดีที่ตัวเองยังออกจากบ้าน" ตอบฮีชอลยิ้มๆ ก่อนจะเชิญให้ "อดีตคนเคยรัก" นั่งลงตรงหน้า
"แล้วก็กล้ามากที่ไม่ใส่หมวกกับแว่นกันแดด" คำพูดกัดๆของฮีชอลทำให้ทงเฮยิ้มออกมาได้นิดหน่อย
หลังจากเศร้ามาจากเมื่อคืน "ถ้าจำไม่ผิด...นายเลิกกันมารอบที่ ....................."
"คงจะรอบที่ 100 ได้มั้ง" ฮีชอลที่แกล้งทำท่าลังเล ทำท่าถูกต้องนะคร๊าบให้ทงเฮ
ทงเฮปัดมือถูกต้องนะคร๊าบ ของฮีชอลออก "นายนี่บ้าจริงๆ ... ลองโดนทิ้งสักทีมั้ย"
ฮีชอลขำ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพนักงานเสริฟ์มายืนรับออร์เดอร์ข้างๆเขา
"มอคค่าครับ" ยิ้มให้หนึ่งพนักงาน 1 ที พนักงานสาวยิ้มรับออร์เดอร์ของฮีชอลไป
ฮีชอลนั่งเฉยๆไม่คิดถามเรื่องทงเฮต่อ รอแต่เจ้าตัวเล่าเองซึ่งก็เป็นไปตามคาด
"คิบอมโกรธฉันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง....เขาหาว่าฉันเรียกร้องมากเกินไป อะไรกันเจอกันแค่อาทิตย์ล่ะ 3 วันนี่มันยากมากเลยเหรอ นี่เขาทำแต่งานๆจนจะแต่งกับงานแล้วนะเว้ยเฮ้ย!" ทงเฮถอนหายใจหนึ่งที ยกแก้วลาเต้ของตัวเองขึ้นซดอึกใหญ่ๆ แล้วนั่งทอดหุ่ยลงกับเก้าอี้เลาจน์ตัวใหญ่
บ่งบอกได้เลยว่าเซ็งสุดๆ
"เอาน่าใจเย็นๆหน่อย .... " ฮีชอลยิ้มปลอบใจให้ ปกติทงเฮต้องยิ้มแล้วบ่นๆต่อ
แต่วันนี้ไม่ ทงเฮนั่งเงียบเหมือนคิดเรื่องอะไรสักอย่างอยู่ในหัว
"วันนี้นายอยู่กับฉันทั้งวันจนถึงพรุ่งนี้เลยได้มั้ย?" ทงเฮที่อยู่ๆก็ดราม่ามาซะงั้น
ฮีชอลมองคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็แย่ลงซะงั้น แสดงว่าเรื่องคิบอมมันมากกว่านั้นแน่นอน
ถ้าไม่คิดจะเล่าเขาก็ไม่คิดจะถาม "ได้" ฮีชอลพยักหน้ารับคำอย่างไม่โลเล
เขาลืมไปแล้วว่านัดอะไรฮันกยองไว้ แค่ขอให้ทงเฮบอกเขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง
ทงเฮไม่เคยผิดที่ทิ้งเขาไป ......
ตอนนี้ทงเฮต้องการที่จะอยู่กับเขา ... ได้
ฮีชอลกดปุ่มปิดเครื่องโทรศัพท์ทันทีที่ทงเฮบอกแบบนี้
ฮันกยองคงไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก .... หมอนั่นกลับบ้านแล้วคงหลับเลย


สินะ ...

3 ทุ่มผ่านไปฮีชอลยังไม่ถึงบ้าน โทรไปก็ปิดเครื่อง ....... ฮันกยองถอนหายใจเลิกล้มความคิดจะติดต่อ
คืนนี้คงไม่กลับบ้านแน่ๆ แต่อย่างน้อยน่าจะบอกเขา

คงมีความสุขกับใครคนนั้น .....คนที่รักมากที่สุดแล้วยังรอให้เขากลับมา

ฮันกยองเก็บกับข้าวที่ซื้อมาเข้าตู้เย็น เก็บไว้กินกับฮีชอลพรุ่งนี้ วันนี้ก็อาศัยมาม่ามันไปซะอีกมื้อ
ว่าแต่ .... อาทิตย์นี้ฮีชอลซัดกบข้าวในตู้หมด แล้วเขากินมาม่ามากี่วันแล้วล่ะ?
คิดว่าน่าจะ 5 วันได้แล้วมั้ง "แค่ 5 วัน ผงชูรสคงไม่เต็มท้องหรอกมั้ง" บ่นกับตัวเองเบาๆ
แล้วก็กินมาม่าอีกแล้วตามปกติ ในใจเขาไม่ใช่ไม่ว้าเหว่ แต่ทำไงได้เขาเลือทกี่จะให้ฮีชอลรอ
เลือกที่จะเป็นคนดี ....

เลือกแล้วก็ต้องพร้อมที่จะเจ็บเอง

"โอ้โห!!อกหักแล้วมันต้องเที่ยว!!!" ทงเฮสนุกสนานมากกับการที่นั่งรถเปอร์โยต์เปิดประทุนของฮีชอล
ฤทธิ์เบียร์ทำให้นายแบบหนุ่มขาดสติ และ สัมปชัญญะ และ ภาพพจน์ที่ควรรักษาไว้ชั่วครู่
ดีที่ฮีชอลเลือกถนนริมทะเลที่ห่างไกลผู้คน ให้ทงเฮตะโกนให้เต็มที่
"เฮ้ยๆบางทีนายเป็นนายแบบนะ" ฮีชอลแซวทงเฮขำๆ เมื่อทงเฮตะโกนบ้าบอ พร้อมกับกระดกขวดเบียร์เข้าปาก
"โห!!~ เบื่อจะยิ้มสู้กล้องแล้วโว้ยยยยย!!" ทงเฮตะโกนดังหนักไปอีก "เบื่อไอ้คนที่ไม่รักเราด้วยยยยย!" ตะโกนหนักเข้าไปอีก
"หาแฟนใหม่ดีกว่าาาาา!!" ฮีชอลแกล้งตะโกนไป หวังในใจหน่อยๆว่าทงเฮคงตอบว่าก็ดี~~~~~
"ใช่เลยยยยยยยย!!...ก็แฟนนั่งอยู่ข้างๆนี่ไงงงงงง!!" ทงเฮตะโกนไม่คิดหน้าคิดหลัง
แต่ฮีชอลคิดหน้าหลังซ้ายขวาเหนือใต้ตะวันออกไปแล้ว
"ไม่ได้ยินเลยยยยยยยยยยยยย" แกล้งทงเฮต่อแต่ก็หวังไปจริงๆ

TBC.... รู้ว่ามันเรื่องสั้นอ่ะ แต่ง่วงแล้วอ่ะ 5555555555555555555555