ศัตรูหัวใจของยัยวัยกระเต๊าะ

ลำดับตอนที่ #3 : มาตรการ....โอเค๊? (70%)

"แม่เธอสั่งมาว่า ทำกัับข้าวด้วย อย่าลืมกวาดบ้าน ถูบ้าน เก็บกวาด ล้างเช็ด ......"

"เฮ้ย  แม่บ้านก็มีแล้วทำไมต้องมาสั่งฉันด้วยหล่ะ แกจะบ้าหรอฮะ เหลือกตามองดูดิ   อ่า...อ่าว... O__O"

ฉันเหลือบไปซ้าย ขวา  เห็นแค่เฟอร์นิเจอร์ กับ ของตกแต่ง และ สมรภูมิ นี่....

"มันหมายความว่าไง แล้วแม่บ้านฉันหล่ะ  แกแกล้งฉันหรอเฮ้ย  แม่ไม่ปล่อยฉันอยู่คนเดียวหรอกย่ะ "

"ช่ายย...แม่เธอไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแน่นอน  ก็นี่ไง!!ฉันเป็นคนที่แม่เธอส่งมา "

"ฉันจะส่งแกไปลงนรกเอง ไอ้บ้า!!! "

" ^_____^ "


................งงกันใช่มะ ทำไมมันยังยิ้ม  ทำไมฉันไม่ถีบมัน ตอนต่อไปจะเป็นยังไง ฉันต้องนิ่งอย่างเดียวเว้ย ได้แต่ใช้ปากและสายตามองว่ะ เพราะ.... 

        กุถูกไอ้บ้านี้มัดไว้กับเสาบ้าน!!!!! TOT

น่าเกลียดชิบ....   เสียท่าให้มันจับได้ซะนี่  ไม่งั้นไม่เป็นแบบนี้หรอกกกก!!  >O<

"เฮ้ย...อยู่นิ่งๆ เป็นเด็กดีดิ  ก็แค่อยากจะมาพูดกันให้รู้เรื่องก็เท่านั้น  เออ....เธอ....ชื่ออะไรนะ"

=__= ไอ้หอกนี้รับกุมาเลี้ยง  ชื่อกุมันยังจำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วหล่ะ

"คุ้กกี้"

"มิน่าถึงอ้วน  กินแต่คุ้กกี้ --_--"

"ใครจะไปเปรตเหมือนเธอหล่ะ"

"ฉันมีชื่อให้เรียกนะเว้ยเฮ้ย =__= เรียกฉันว่า ซีแกรม โอเค๊ ..?"

"ฉันว่าชือนายน่าจะเป็นแสงโสมดีกว่าม้างง ^O^"

ป้าปปปปป       มันโยนอะไรมาไม่รู้ ใส่ท้องจังๆ T^T ปล่อยกุไปเถ๊อะ 

“กฏข้อที่1 อย่าต่อล่อต่อเถียงพี่เลี้ยงเกิน5ประโยค....”

“=__=  ใครคิดวะ”

“ฉันคิดเอง ตั้งเอง”    อี ทุ เรศ เอ้ย !!!!!! O__O

“โอเคๆ.....เฮ้......>O< ชื่อซีแกรมใช่มั้ย ฉันไม่กวนแล้ว  คุยกันดีๆ เราตกลงกันดีๆได้ โอเค๊...??  แก้มัดฉันเหอะ   เมื่อยโคตรๆเลย  ไม่เชื่อแกก็ลองมาโดนเหมือนฉันซิ T^T ” 

มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเหลือเกิ๊นน........ แต่มันก็ยอมแก้มัดฉันด้วยเว้ย   ต่างคนต่างไม่ไว้ใจกันแม่ง ......สงสัยภายในสามวันนี้ต้องมีคนตายไปข้างว่ะ  =__=+

“นี่เธอ......สุดๆไปเลยอ่ะ.... ^___^”  มันบอกพร้อมกับมองขึ้นๆลงๆ  เอะ อีนี้นี่ ...... เมื่อกี้มันยังบอกว่าฉันเป็นหมูอยู่เลย --_--+

“ัอะไรสุดๆ.... ฉันไม่เข้าใจ...??????”

“ไปหา้ซื้อที่ไหนว่ะ... ชุดชั้นใน กางเกงใน ลายหมูบินติดปีก =___=   เกิดมากุเพิ่งเคยพบเคยเห็น  โอ้โห ว้าวว...” แล้วมันยกมือขึ้นไหว้เหนือหัวอย่างจริงจัง

ด้วยความงุนงงของตู T^T (นางเอกเรื่องนี้คิดช้าไปนิดส์!!  _*_)  หันกลับมามองตัวเอง โอ้ โห    ...เสื้อนอนบางๆพริ้วๆงี้ แม่งโดนแดดส่องทีลายมันออกเลยหรอว่ะ!!!???  =O= 

“โอ๊ะๆ.....  จริงๆฉันไม่อยากมองหรอก  แต่มันชัดเจนซะขนาดนั้นช่วยไม่ได้ ไม่เห็นมีดีตรงไหนเลยตัวเธออ่ะ มองมากไปแม่งกลัวจะเป็นตากุ้งยิงโว้ยยย”

ฉันหยิบสลิปเปอร์ที่ใส่อยู่บนตี น ตั้งแต่เช้า ยัดเข้าปากมัน แล้วใช้ เท้าเปลือยๆยกขึ้นตวาดหน้า แต่พี่แกหลบไปได้สบายๆ  เฮ้ยย อึ้งเว้ยอึ้ง   ไม่มีใครสามารถขนาดนั้นเลยเฮ้ย   แกเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่หลบเท้าฉันได้!! O_O

“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!   แล้วแกจะมองหาแม่เหรอ >O< ”

“โธ่.....อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าแม่ไม่ใส่ลายหมูบินติดปีกแน่นอนว่ะ  เออ....ที่ยกเท้ามาเมื่อกี้นี้...  ยังโชว์ไม่พออีกเรอะฮะ โอ้โห่  เห็นเต็มๆ .......  ไม่ต้องเสียแรงเลยนะเนี่ยกุ ฮ่าๆๆๆ ^O^”

=__=+ ......... ยังโชว์ไม่พอ.........แน่นอนย่ะ.....

ป้าบบบบบบบบบบบบบบบบ

“=O= !!!!!! ”      

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าดิฉันเริ่มทำสีหน้าเพิ่งพบกับความผิดหวังเต็มๆว่าชีวิตนี่ของกุยังเหลือดีอยู่มั้ย ..........  เขากุมของรักของหวงอยู่นานเนิ่นนาน ทำท่านั้นข้างไว้  แล้วมองหน้าดิฉัน......ผู้ซึ้งกระทำการนั้นไปเมื่อ5 วินาทีที่แล้ว... อย่างเคียด แค้น  ^______^

แล้ว กุ จะ อยู่ ตรง นี้ เพื่อ ......?????? --_--;;

“อี แสบ !!!  แก จะ ไป ไหน !!!”