คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Park chanyeol
ปาร์ค ชานยอล..
จากประวัติที่ผมรับมาจากหมอจุนมยอน เขาเสียความทรงจำทั้งหมดในอุบัตติเหตุ ดวงตาของเขามีแววโดเดี่ยวและความเจ็บช้ำ มันทำให้ผมนึกถึงตนเองในอดีต เหมือนผมกำลังมองกระจก
เขาเป็นเงาสะท้อนของผม..
“ไปให้พ้น”
ถึงเขาจะพูดแบบนั้น ผมรู็ว่าเขาอาจจะไม่ได้ต้องการแบบนั้น ดวงตาของเขาริ้นไปด้วยน้ำตา
ผมมานั่งกับเขาทุกๆวันเช้าจรดเย็น เขานั้นเหมือนมีปัญหาหลายด้าน
เขามีเวลาที่ร้องไห้ และทำลายข้าวของ ผมปล่อยให้เขาทำไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดจะห้าม ผมรู้ว่ามันไม่มีเหตุผล
ร่างกายของเขาซูบผอมตลอด2อาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ทานอะไรนอกจากข้าวต้ม และพูดประโยคเดิมๆซ้ำๆ
“ไปให้พ้น”
ผมไม่ทำตาม ผมมองใบหน้าเขาที่ดูเศร้าสลับโกรธ ถ้าผมทิ้งเขาไว้ ผมเกรงว่าเขาจะเป็นบ้าแล้วเผาโรงพยาบาล
แต่ผมกลับเป็นห่วงเขามากกว่าคนไข้รายอื่น
“บะ...แบคฮยอน...”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจที่เขาพูดอะไรนอกจากไล่ผมแล้ว “แบคฮยอน.ใคร?”
“ออกไป..”ผมส่ายหน้า ผุดลุกขึ้น ผมมองไปที่ดวงตาของเขา ดวงตาที่ผมคิดว่าเคยว่างเปล่า
ตอนนี้มันมีหยาดน้ำตารื้นขึ้นมา
“ไม่ใช่...”
“ไม่ใช่แบคฮยอน’’
“?’’
“ออกไป!!!!!!!!!!!!!!!”เขาตวาดลั่น มือหนาผลักผมออกอย่างแรง ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนาแล้วขว้างมาที่ผม
“บ้าเอ้ย!!!!!!!!!!”
“ปาร์ค ชานยอล”ผมตะคอกเขา เขาหันมามองพร้อมตวาดผม”ออกไป!!!”
เขาเริ่มทำลายข้าวของอย่างที่เคยทำ หัวไหล่แกรงสั่นเล็กน้อย น้ำตาหลายหยดไหลรดบนแก้มของเขา
เขากำลังร้องไห้....
“นายบ้าไปแล้วเหรอ!!!!!!!!! หยุดนะเว้ย!!!”ผมตวาดลั่น
“บอกให้ออกไปไง!!!!!”ผมพยายามกดเขานิ่งๆแต่เขาสะบัดออก ผมมองผู้ชายตัวโตที่ไหล่สั่นจากการร้องไห้แล้วถอนหายใจ
“ชานยอล...จำฉันไม่ได้เหรอ....”
ผมวิ่งไปกอดเขาแน่น เอนหัวของผมลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา ผมสัมผัสถึงหัวใจที่เต้นรัวในอกของเขา และเหงื่อที่เปียกบนแผ่นหลังของเขา
“ฉันกลับมาแล้วไง..กลับมาแล้ว”
หวังว่าหัวใจของเขาจะเลิกเจ็บปวดสักที
“ให้ฉันร้องเพลงให้ฟังไหม....”
มือของผมจูงมือของเขาไปที่เตียง พยายามยิ้มที่อ่อนโยนที่สุด มือหนากำมือของผมแน่น ร่างสูงยิ้มตอบ
ไม่สิ...ผมไม่ควรใจเต้น..
แต่รอยยิ้มของเขาสดใสเหลือเกิน..
“แบคกี้...”
ผมยิ้มบางๆ มันคงเป็นยิ้มที่ฝืนมาก ผมไม่สามารถยิ้มออกมาจากใจได้ละมั้ง
ผมไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงได้ปวดใจตอนเขาเรียกชื่อแบคฮยอน
มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องไม่ใช่รึไง...
ผมปรับเตียงให้เขา เพื่อให้เขาสบายตัว มือของผมวางผมมือของเขา
lying beside you
here in the dark..
feeling your heart beats with mine…
ผมนอนข้างๆคุณ
ในความมืดมิดแห่งนี้
สัมผัสเสียงหัวใจของเราสองคน
softly you whisper
you’re so sincere
how could our love be so blind
คุณกระซิบอย่างแผ่วเบา
คุณนั้นจริงใจเหลือเกิน
แต่ทำไม รักของเราถึงได้มืดบอดขนาดนี้
ดวงตาของเขาปิดลงก่อนที่ผมจะร้องท่อนฮุก เหลือบมองนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์สี้ส้มสดถูกความมืดกลางคืนกลืนกินไปจนหมด
คนตรงหน้าของผมดูเหมือนเด็กเล็ก แม้ผิวเขาจะซีดขนาดไหนเพราะสารอาหารไม่เพียงพอ แต่เขายังดูสวยงาม
เขาเหมือนภาพวาดที่ล้ำค่า
“ราตรีสวัสดิ์...ปาร์ค ชานยอล”
talk
อยากได้เม้นอะตัวเองงงง
ความคิดเห็น