กามเทพ สั่งรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ฮีโร่ ผิดคิว

ตอนที่ 4 ฮีโร่ผิดคิว

“ทำไมต้องนัดมาเจรจากันมืดๆค่ำๆด้วยว้า” ถามตัวเองอย่างสงสัย แต่หวานตาก็ยังกล้าตายมาตามนัดของเจ้าหนี้ป้าฟองจันทร์ที่ตอนนี้นอนซมเพราะพิษตรอมใจอยู่ที่บ้าน

หลังเรียนจบเพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปหางานทำ คงมีแต่เมษากับลิลลี่ที่ยังอยู่ที่คอนโดฯ ให้เธอได้แวะเวียนไปเยี่ยมเยือนปรึกษาหารือบ้าง ตอนนี้งานที่โมเดลลิ่งของพี่ติ้งก็ลดน้อยลง เพราะมีเด็กใหม่ๆหน้าตาไม่ซ้ำ ซึ่งเป็นที่ต้องการของลูกค้า ผนวกกับพวกเธอเองก็ต้องหางานทำให้เป็นหลักแหล่งเรื่องราว ดีกว่ารองานที่รายได้ไม่แน่นอน

หวานตากลับมาอยู่เป็นเพื่อนนางฟองจันทร์ที่บ้านสวน เพราะเป็นห่วง และต้องคอยดูแลป้าที่ยังป่วยใจ จนลุกมาทำขนมขายไม่ไหว ถึงทำไปก็ผิดสูตร เพราะตอนนี้สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่

ตาทนายทึ่มนั่นก็หายหน้าไปเลยตั้งแต่วันนั้น...เขาคงยังโกรธเธออยู่กระมัง...หวานตาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไปห่วงใยใส่ใจความรู้สึกว่าเขาจะคิดยังไง...ทั้งที่มันก็เป็นเรื่องของเขา...หรืออาจจะเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดติดค้างใจที่เคยไปทำร้ายร่างกายเขา เพราะความเข้าใจผิด และยังจะไปทำร้ายจิตใจของเขาซ้ำอีก

เรือนไม้สักหลังมหึมาตรงหน้า ตามแผนที่ที่นายเกรียงไกรส่งแฟ็กส์ไปให้เธอ คือที่อยู่อาศัยของผู้เป็นเจ้าหนี้ของพี่เหวงลูกชายคนเดียวของป้าฟอง...รอบบริเวณบ้านมีผู้ชายหน้าเหี้ยมยืนคุมเชิงเป็นระยะ จนหวานตาชักเริ่มหวาดหวั่น ยิ่งเมื่อผนวกบรรยากาศวังเวงน่าเกรงขามเข้าไปด้วย ก็ชวนให้ขนลุกซู่กรูเกรียวขึ้นมา รู้อย่างนี้ชวนอีตาทนายแว่นนั่นมาด้วยก็ดี อย่างน้อยก็มีเพื่อนให้อุ่นใจ

แต่ใครจะกล้าเล่า เมื่อดันปากดีไปว่าเขาเสียขนาดนั้น เขาไม่ติดต่อมา เธอก็ไม่ติดต่อไป ไว้เชิงตัวเอง

“คุณหวานตาใช่มั้ย?” น้ำเสียงห้วนห้าวของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถามดังจนคนฟังสะดุ้งโหยง

“ใช่” หวานตาตอบเสียงดังฟังชัดกลับไปข่มความกลัว

“พ่อรออยู่ข้างบน” หนุ่มหน้าเหี้ยมชี้นิ้วขึ้นไปบนบ้าน

‘โอ้โห...ลูกยังหน้ายับขนาดนี้ พ่อจะเหี่ยวขนาดไหนว้า’ หวานตาอดคิดในใจไม่ได้ พร้อมชำเลืองแลสายตาขึ้นไปบนบ้าน ก่อนกระชับกระเป๋าสะพายแน่น เดินย่องขึ้นเรือนไม้สักหลังโอ่โถงอันเป็นอัครสถานใหญ่โตมิใช่น้อย

รู้มาคร่าวๆว่าอีตาเกรียงไกรเป็นเจ้ามือหวยใต้ดิน แถมยังตั้งตนเป็นเจ้าพ่อใบ้หวย ไม่กินรวบทั้งหัวหางกินกลางตลอดตัวก็ให้มันรู้ไปสิ

พอโผล่พ้นบันไดบ้านขั้นสุดท้ายขึ้นมา ประตูไม้สักสลักเสลาลวดลายวิจิตรก็เปิดผางออก เผยให้เห็นชายวัยค่อนคนสวมเสื้อผ้าป่านสีขาวนุ่งผ้าโสร่ง ใบหน้าเสี้ยมหนวดเฟิ้มผมลงน้ำมันหวีเรียบแปล้นั่งยิ้มหน้าแป้นคอยท่า

“เข้ามาสินังหนู” กวักมือเรียกหยอยๆ

หวานตายิ้มเจื่อน เดินกล้าๆกลัวๆเข้าไปหา เพราะเมื่อบุกถึงถ้ำเสือแล้ว จะถอยตอนนี้ ก็ดูจะไม่ทันการแล้ว เมื่อก้าวพ้นธรณีประตู ประตูบานหนาก็ปิดปังทันทีจนเธอสะดุ้งโหยง หันขวับไปดู ก็ไม่เห็นใครคอยเป็นคนเปิดปิด

“ขอบใจมากเจ้ารัก เจ้ายม จะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวพ่อจะรับแขกเอง” คำพูดพร้อมรอยยิ้มที่ไม่รู้ส่งให้ใครข้ามหัวเธอไป ทำเอาหวานตาขนลุกซู่

“มาๆนังหนู มานั่งนี่” นายเกรียงไกรตบเบาะว่างตรงหน้าปุๆ จำใจที่หวานตาต้องเดินเข้าไปนั่งตามคำเชื้อเชิญ แต่ก็ขยับเบาะออกห่าง ให้อยู่ระยะปลอดภัยพอที่จะตั้งตัวได้ทัน หากเกิดเหตุอะไรฉุกเฉินขึ้นมา

“เอ้านี่...มาไกลๆกินน้ำกินท่าเสียก่อน” ว่าแล้วก็ผลักขันเงินใบเขื่องใส่น้ำลอยดอกมะลิมาให้ กลิ่นธูปเทียนกำยานผสมกันส่งควันคละคลุ้งรบกวนจมูกชวนให้เวียนหัวชะมัด

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” หวานตายกมือขึ้นไหว้

“เจริญพร ไหว้พระไหว้เจ้าเถอะนังหนู”

‘ไหว้ลุงนั่นแหละ ถ้าตั้งใจจะไหว้พระคงไปวัดแล้วล่ะ’ หวานตาคิดรวนๆในใจ

“คือหนูชื่อหวานตาจ๊ะ ที่นัดไว้ เป็นหลานป้าฟองจันทร์ แม่ของพี่เหวงที่มาติดหนี้คุณลุงไว้น่ะคะ”

“บ๊ะ....” ลุงตบขาฉาดใหญ่ เล่นเอาหวานตาสะดุ้งโหยง

“เรียกลุงได้ไง ยังไม่แก่ซักหน่อย เรียกพี่ดีกว่านะจ๊ะ ฟังระรื่นหูกว่าเป็นไหนๆจะได้คุยกันได้ยาวๆ” ลุง..เอ๊ย! พี่บอก

หวานตายิ้มแหยๆ หน้าตารุ่นนี้ยับขนาดต้องใช้เตารีดรีดก่อนออกจากบ้าน ยังจะให้ดันทุลังเรียกพี่อีก

แต่เอาเหอะ คำพูดคำจา ไม่ได้ซื้อไม่ได้หา ถ้ามันจะทำให้การเจรจาต่อรองของเธอง่ายเข้า ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไรนี่นาที่จะทำ หวานตาเรียนรู้ข้อนี้ดี

“ค่ะ ฉันมาเจรจาหนี้ของพี่เหวงกับพี่เกรียงไกร” คนถูกเรียกพี่ลูบเคราสีดอกเลาที่ตัดแต่งเล็มเป็นอย่างดี อย่างพออกพอใจ

“มันยืมไปห้าแสน ทบต้นทบดอกก็เกือบหกแสน แต่เห็นเจ้าทนายมาบอกว่า แม่มันไม่รู้เรื่องไม่ใช่เหรอ”

“ใช่จ๊ะ ป้าฟองจันทร์ไม่รู้เรื่องด้วยเลย แต่ถูกพี่เหวงหลอกปั๊มลายมือมาขอกู้กับลุง..เอ๊ย!พี่ ตอนนี้ถึงกับล้มป่วยไม่สบายเพราะเสียใจ” หวานตารีบเล่าขอความเห็นใจ

“บาปกรรมจริงๆ หลอกกระทั่งพ่อแม่ ตายไปจะตกนรกหมกไหม้” นายเกรียงไกรพึมพำอย่างคนเคร่งศีลธรรมและเห็นใจ

“นั่นแหละจ๊ะฉันถึงได้มาขอผ่อนผันค่าส่งทั้งต้นทั้งดอกคืนให้พี่เกรียงไกร” หวานตารีบฮุคเข้าประเด็นทันทีเมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเริ่มคล้อยตามเอนเอียงมาทางเธอ

“แล้วน้องสาวสะดวกจะจ่ายเท่าไหร่?” เพยิดหน้าถาม

หวานตาชูมือขึ้นมากางเต็มที่ ยอมทุ่มหมดตัว

“ห้าพัน” ตาเกรียงไกรเคราครึ้มทำหน้าตาคิดหนัก

ใบหน้าสวยส่ายดิก   “ห้าร้อยจ๊ะ”

“อะไรนะ ห้าร้อย” ลุง เอ๊ย พี่ตบเข่าอีกฉาดใหญ่

“โธ่...พี่จ๋า...เห็นใจเถอะจ๊ะ ป้าฟองทำขนมขาย กำรี้กำไรอะไรก็มีไม่มากหรอก ถ้าพี่ไม่กรุณา ก็ถือเสียว่าเห็นแก่คนแก่ตาดำๆ ฉันเองก็เป็นแค่หลาน มาช่วยเจรจาให้แกเท่านั้น?”

“แล้วทำงานทำการอะไรล่ะเรา ทำไมไม่ช่วยป้าจ่ายหนี้”

หวานตาส่ายหน้าดิก  “หนูยังตกงานอยู่เลยจ๊ะ เพิ่งจบเป็นบัณฑิตเตะฝุ่น”

นายเกรียงไกรตาโตขึ้นมา ดวงตาวับวาวจับประกายเจ้าเล่ห์แสนกลขึ้นมาทันที

“งั้นสนใจจะทำงานกับพี่มั้ยล่ะ งานง่ายๆรายได้ดี รับรองทำปีเดียวใช้หนี้ได้สบายๆ” รีบยื่นข้อเสนอให้ เมื่อมองพินิจพิจารณาหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้าอย่างพึงพอใจแล้วเล็งเห็นอะไรบางอย่าง

หวานตาตาโตขึ้นมานิด แต่สงวนท่าทีเอาไว้  “งานอะไรจ๊ะ?”

“ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆสิ แล้วพี่จะบอก บางทีเราอาจจะได้ช่วยกันทำมาหากิน”

หวานตาชะงัก แต่อีตาเกรียงไกรไม่ให้โอกาส กวักมือเรียกหยอยๆ จนเธอต้องเอนหูเข้าไปฟังเขากระซิบเบาๆ ที่ฟังดูแล้วจั๊กจี้หูพิลึก...

“อะไรกัน นี่ลุง เอ๊ย! พี่ นี่เห็นฉันเป็นอะไร ถึงมาเสนองานอย่างนี้ให้ ฉันทำไม่ได้หรอกนะ” หวานตาส่ายหน้าดิก เก็บกระเป๋าทำท่าจะกลับขึ้นมาทันที แต่นายเกรียงไกรไม่รอช้า รีบคว้าข้อมือสาวน้อยหมับในทันที

“มาถึงนี่แล้วจะปฏิเสธกันง่ายๆอย่างนี้หรือไงน้องสาว พี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครนอกจากเธอ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ไม่” หวานตาสะบัดข้อมือ

“พี่เห็นแววบางอย่างในตัวเธอ และพี่ก็ชอบมันเสียด้วย อย่าปฏิเสธเลยน่า เรามาดองกันดีกว่า”

“ไม่....ปล่อยฉันนะ” หวานตาสะบัดมือขัดขืน แต่ดูเหมือนจะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว

เปรมแวะไปเยี่ยมนางฟองจันทร์ที่บ้าน เพราะเห็นว่าล่วงเลยพ้นมาจนสองสัปดาห์แล้ว แต่หวานตาก็ยังไม่ติดต่อเขากลับไป ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ท้ายที่สุดเขาก็ทนไม่ได้ จำต้องแบกหน้ามาหานางฟองจันทร์เพื่อถามข่าวคราวความคืบหน้า เลยได้รู้ว่าหวานตาอาสาจะไปเคลียร์หนี้ให้ป้าที่บ้านเจ้าหนี้ เขาจึงรีบเร่งติดตามมาที่บ้านของนายเกรียงไกรทันที นึกถึงใบหน้าเสี้ยมๆดวงตาหลุกหลิกไม่น่าไว้วางใจ สลับกับใบหน้าสวยๆของหญิงสาว เขายิ่งร้อนรนใจ ในหัวนั่นคิดเตลิดไปไกลแล้ว

“คุณพระคุณเจ้าได้โปรดช่วยคุ้มครองคุณหวานด้วย ขอให้ผมไปทันทีเถอะ...รอผมก่อนนะคุณหวาน” เขาเฝ้าภาวนามาตลอดทางที่เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วจนเกินพิกัดอัตราที่กฏหมายกำหนด

เมื่อมาถึง บริเวณบ้านไม้สักหลังใหญ่เงียบสงบเหมือนไม่มีเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้น มีก็แต่คนของนายเกรียงไกรยืนเฝ้าตามแต่ละมุมเสาบ้าน เหมือนเทพารักษ์ยังไงอย่างงั้น

“คุณจะไปไหน?” ชายร่างยักษ์รีบกางมือกั้นขวางทางเปรมไว้เมื่อเขาพรวดพราดจะขึ้นไปบนบ้าน

“ฉันมาพบนายเกรียงไกร”

“พ่อกำลังรับแขกอยู่ ไม่ว่างพบใคร?”

“แขกที่ไหน ใช่คุณหวานตารึเปล่า?”

“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิง สาวๆสวยๆ เห็นร้องเอะอะอยู่เมื่อกี้ แต่ตอนนี้เงียบไปแล้ว”

“อะไรนะ?” เปรมตาแหกขึ้นมาทันทีที่ได้ฟังอย่างนั้น ในหัวเขานึกภาพไปไกลสุดกู่ ไม่รอช้า รีบผลักร่างยักษ์นั่นให้พ้นทาง แล้วพรวดพราดขึ้นไปบนสำนักทรงของนายเกรียงไกร

“คุณหวานผมขอโทษ ผมไม่น่านิ่งนอนใจปล่อยให้คุณมาเลย ผมขอโทษคุณหวาน ผมมาช่วยคุณแล้ว” เปรมเอ็ดตะโรโหวกเหวกโวยวายดังลั่นบ้าน แล้วทุบบานประตูไม้สักหนาหนักตรงหน้าโครมๆ

“คุณหวาน ผมมาช่วยคุณแล้ว” เขาร้องตะโกนบอก

“เฮ้ย! อย่าให้มันรบกวนเจ้าพ่อ” เสียงเอะอะของลูกสมุน พร้อมกับชายฉกรรจ์สี่ห้าคนรีบกรูกันขึ้นมาบนบ้าน

ทนายเปรมเห็นท่าไม่ดี ถึงเขาจะสูงใหญ่ มีกล้ามพองาม แต่ก็ตัวคนเดียว ตลอดชีวิตที่ผ่านมาก็ใช้บุ๋นนำบู๊มาตลอด ถึงเวลาคับขันเข้าตาจนจะทำยังไง? รู้อย่างงี้ไปเข้าฟิตเนสซะบ้างอย่างที่นายหมอคณินแนะนำก็ดี

“ไม่มีทางเลือกแล้ว...คุณหวานรอผมด้วย ผมมาแล้ว ฮึ๊บ....” แล้วเขาก็วิ่งตั้งหลัก กระโดดพุ่งสุดตัว ถีบเท้าสองข้างลอยไปยังเป้าหมายคือประตูไม้สักบานเขื่องสลักลวดลายวิจิตรบรรจง ที่จู่ๆก็เปิดผางออกมา

สองบาทาคู่ที่ลอยมากลางอากาศ ประทับลงตรงยอดอกของนายเกรียงไกรที่มาเปิดประตูรับพอดี เล่นเอาหงายหลังผึ่งล้มลงไม่เป็นท่า

สองร่างที่ล้มลุกคลุกพื้นทำเอาหวานตาเบิกตาโต ไม่ทันมองว่าเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ นายเกรียงไกรกำลังเจ็บจุกจนร้องไม่ออกทีเดียว

“ลุง..เอ๊ย! พี่เกรียง....” อุทานอย่างตกใจ รีบเข้าไปประคองคนถูกถีบที่หน้าตาเหยเกให้ลุกขึ้น

“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?” ถามอย่างห่วงใย

“เจ็บ...เจ็บจะตายแล้ว...อู๊ย....”

ดวงตาหวานๆของคนชื่อหวานตาในทุกครา หันมาจ้องเขาวาววับอย่างกะแม่เสือ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“นี่ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ” เอ็ดตะโรเข้าใส่เสียงดัง ทำเอาฮีโร่หน้าเหลือสองนิ้ว

“เอ่อ...ป้าฟองบอกว่า คุณจะมาเจรจากับเขา”

“ใช่” หวานตาพยักหน้ายืนยัน ดวงตาหวานๆไม่ลดความดุดันลง หรือว่าเขามาขัดจังหวะสำคัญ ทนายเปรมยักแย่ยักยันลุกขึ้นยืน ใช้มือเท้าบั้นเอวที่ตอนนี้ร้าวไปทั้งก้นกบแล้ว

“ผมบอกแล้วไงว่าถ้าจะมาพบเขาให้ชวนผมมาด้วย” เสียงเขาฉุนพอกัน

“แล้วมันธุระอะไรของคุณล่ะ” น้ำเสียงกระด้างถาม นึกงอนที่เขาหายหน้าไปหลายวัน

ทำเอาคนที่พกความปรารถนาดีมาเปี่ยมล้น เหือดความตั้งใจดีไปเสียสนิท หน่วยตาเรียวสีดำฉายความผิดหวังเสียใจขึ้นมา จึงรีบกลั้นสะกดมันไว้ให้ลงไปลึกสุดใจดังเดิม

“ผมไม่รู้ว่ามันธุระอะไรของผมเหมือนกัน ที่ต้องคอยเป็นห่วงคุณ ทั้งๆที่เจอหน้ากันครั้งใดคุณก็ออกปากไล่ ผลักไสผมทุกที เอาเป็นว่าผมมันแส่ไม่เข้าเรื่องเอง” พูดอย่างหมดความอดทน จนหวานตาสะอึกขึ้นมาเมื่อได้ยินชัดเต็มสองหู ไม่ต้องคิดตรองดูให้มากความ คำพูดนั้นบอกความหมายทั้งหมดทั้งมวลในตัวเอง...ใบหน้านวลแดงฉานขึ้นมา ท่าทีประดักประเดิด มือไม้มันเกินไม่รู้วางไว้ตรงไหน หัวใจเต้นแรงรี่ยินดี

“เอ็งสองคนเป็นแฟนกันรึไง?” คนหน้าตาเหยเกที่ลุกได้หันไปมองหนุ่มทีสาวทีที่เจรจากันชวนเวียนหัวเหลือเกิน

“ไม่ใช่” เสียงทนายเปรมดังฟังชัด ทั้งๆที่หวานตายังไม่ทันจะอ้าปากซะด้วยซ้ำ

“เหอะ ทำปากแข็งไปไอ้หนุ่ม ที่เอ็งถีบข้าซะเจ็บปางตายนี่ ไม่เพราะเข้าใจผิดหึงหวงนังหนูนี่หรือไง ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ใช่อีก รำคาญจริงโว้ยหนุ่มสาวคุยกัน มาเล่นแง่ทำแสนงอนใส่กัน ขี้คร้านปีสองปีลูกจะดกยิ่งกว่ากล้วยหอมทอง” ว่าพร้อมมองสลับทั้งหญิงและชาย ก็เห็นทีท่าไว้เชิงกันเล่นแง่กันอยู่ได้

“รำคาญลูกตาจริงวุ้ย...ไป...ไป๊..กลับไปได้ทั้งสองคนนั่นแหละ” นายเกรียงไกรโบกไม้โบกมือไล่อย่างรำคาญจริงๆ

“แล้วเรื่องหนี้ป้าฟองที่หนูขอล่ะจ๊ะ”

นายเกรียงไกรมองหน้าหวานตาอย่างรำคาญใจ

“เออๆ ข้าจะเอาไปลองคิดดูอีกทีนะนังหนู ว่าแต่เอ็งจะยอมตกลงตามข้อเสนอรึเปล่า?”

หวานตาย่นคิ้วคิดหนัก “หนูจะลองกลับไปคิดดูเหมือนกันจะ” เธอแบ่งรับแบ่งสู้

ทนายเปรมกะพริบตาปริบๆฟังอยู่นาน พอได้ยินอย่างนั้นก็เลือดขึ้นหน้า เข้าใจไปตามที่คิด

“ข้อเสนออะไร อย่าบอกนะว่าอีตาลุงบ้ากามนี่จะให้คุณเอาตัวชดใช้ค่าดอกเบี้ยดอกหอยอะไรที่ป้าคุณยืมมา บ้านะสิ ผมไม่ยอมเด็ดขาด ต้นรวมดอกเท่าไหร่ผมจ่ายให้เอง ส่วนคุณก็ไปช่วยงานที่สำนักงานทนายความของผมแล้วกัน กำลังหางานอยู่ไม่ใช่เหรอ?” เขาเอะอะโวยวายคัดค้านขึ้นมา

“เฮ้ย! พูดบ้าอะไร?” ทั้งหวานตาและนายเกรียงไกร เอ็ดตะโรเข้าใส่คนเปิดประเด็นพร้อมๆกัน

“ก็เรื่องข้อตกลงชดใช้อะไร?” เปรมถามหน้าฉงน

หวานตาส่ายหน้า  “เบื่อพวกฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดเสียจริง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเสียหน่อย” ดวงตาคู่สวยขว้างค้อนวงโตใส่เขา

“ใช่ๆ  ไอ้หมอนี่ ความรู้ก็ดี หน้าตาก็ดี ทำไมคิดอะไรอัปมงคลอย่างนั้น ข้าคนถือศีลครองเพศพรหมจรรย์โว้ย พูดจาอย่างนี้ข้าเสียหาย เดี๋ยวลูกศิษย์ลูกหาไม่เคารพนับถือกันพอดี พาแฟนเอ็งกลับบ้านไปได้แล้วนังหนู ส่วนเรื่องนั้นก็ไปคิดดูดีๆแล้วกัน”

ออกปากไล่ แล้วนายเกรียงไกรก็ผลักทั้งหวานตาและเปรมให้พ้นประตู ก่อนจะปิดปังใส่หน้าทั้งคู่โครมใหญ่จนสะดุ้งโหยง พร้อมตะโกนสั่งการ

“เด็กๆ ส่งแขกโว้ย แล้วใครอยู่ข้างล่าง หายาหม่องมานวดหน้าอกให้พ่อด้วย”

หวานตาจ้องหน้าเขาอย่างเคืองขุ่นด้วยสายตาวับๆ ทำเอาเปรมหน้าจืดเจื่อนจ๋อยสนิท เธอสะบัดหน้าพรืดใส่แล้วเดินกระทืบเท้าปึงปังนำหน้าเขาลงจากบ้านของนายเกรียงไกรไป ทนายเปรมเหลียวหน้าเลิ่กลั่ก กับบรรยากาศวังเวง และกลิ่นธูปเทียนควันที่ลอยคลุ้ง จึงรีบก้าวยาวๆจ้ำอ้าวตามหวานตาไป ตำหนักของนายเกรียงไกร จึงได้กลับมาสุขสงบดังเดิม