ใต้อาณัติ คนใจร้าย

ความชิงชังอย่างไร้เหตุผล ทำให้ รุ้งไพลิน รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา คุณธิป อธิปัตย์ ที่ไม่เคยยอมรับเธอเป็นน้องสาว ทั้งที่เธออยู่ในฐานะลูกสาวบุญธรรมของบิดาชายหนุ่ม

กระทั่งวันที่เธอปีกกล้าขาแข็ง มีเรี่ยวแรงพอที่จะโผผินบินจากไป ชายหนุ่มกลับรั้งรัดและผูกมัดเธอไว้ ด้วยพันธนาการหวามไหว แสนใจร้ายของเขา 

********

“คุณธิป ปล่อยรุ้งเถอะค่ะ” 

สองมือที่จับต้นแขน ยิ่งออกแรงบีบหนักและแน่นเข้าไปอีก

“เธอมาอยู่ในบ้านฉัน กินอยู่ใช้จ่าย ในเงินที่ควรเป็นของฉัน ไม่คิดจะตอบแทนพระคุณเจ้าของบ้าน เจ้าของเงินบ้างหรือไง?” 

น้ำเสียงเข่นเขี้ยวถาม จากใบหน้าแดงก่ำที่ชะโงกลงมาหา ลมหายผะผ่าวอวลเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง ทำเอาหัวใจสาวสั่นพร่าด้วยความกลัว 

แล้วปากจมูกอุ่นร้อนก็ฉกลงมาหา เธอผงะหนี แต่สองมือแข็งแรงที่รัดแน่นปานคีมเหล็กก็กระชากตัวจนปลิวเข้าไปหา ทาบปากร้อนฉ่าลงมาบนกลีบปากเล็ก

รุ้งไพลินสะดุ้งโหยงเหมือนโดนไฟนับหมื่นโวลต์ช็อตเข้าร่าง เกิดมาไม่เคยถูกจูบ จึงกดริมฝีปากเม้มแน่นไม่ให้ชายหนุ่มรุกรานได้ตามอำเภอใจ มือใหญ่ก็รวบเข้าที่แก้มและคาง บีบบังคับให้แหงนเงยรับการบดคลึงเบียดเคล้าอย่างเร่าร้อนเอาแต่ใจนั่น 

ตัวของเธอสั่นเทาไปกับรสสัมผัส หมุบหมับจับจ้วงลงมาบนเนื้อกายสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง มอบความสยิวซาบซ่านอย่างไม่เคยพานพบ จนในหัวหมุนติ้ว ทั้งยังถูกเขาสูบกลืนลมหายใจไปแทบหมด

ร่างเล็กดิ้นเร่าๆ ขัดขืนสุดแรงกำลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ และก็ถูกลดทอนตัดตอนลงไปเรื่อยๆ เปลี่ยนการต่อต้าน เป็นความปรารถนาร้อนแรงขึ้นมาแทนที่ 

หัวใจหวามไหว ถูกกระตุกวาบๆ ในร่างกายราวกับมีผีเสื้อนับร้อยนับพันกำลังขยับปีกโบกกระพือบิน จนกระแสสยิวแล่นพล่านวูบวาบไปทั้งตัว 

กว่าจะได้สติอีกครั้ง เนื้อกายก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ทอดนอนอยู่ต่อหน้าคนที่กำลังเร่งปลดเปลื้องอาภรณ์บนเนื้อกายออกพัลวัน 

“อย่านะคะ” เธอกระถดกายหนี ร่างใหญ่ที่ก้าวลงเตียงมาหาด้วยท่าทางคุกคาม

แต่แรงเท่ามดตะนอยตัวน้อยตัวนิดอย่างเธอ จะต้านทานเจ้าป่า ที่กำลังคลั่งอย่างเขาได้อย่างไรกัน 

ตัวเธอสั่นพร่า หูอื้อตาลาย ในช่องท้องหดเกร็ง หัวใจกระตุกเต้นแรง หลายครั้งก็ดิ้นเร่าอย่างแสนทรมาน ไปกับการชุ่มชิมอย่างหนักหน่วง แนบเน้น ลึกซึ้ง ด้วยความหื่นใคร่กระหาย

“คุณธิป...ได้โปรด...”

คำขอร้องถูกปฏิเสธอย่างไร้ความเมตตาปราณี

และจากนาทีนั้น...ทุกอย่างก็เข้มข้น ล้ำลึก ดำมืด จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ

“โอ๊ะ...โอ้ย...คุณธิป...ร่ะ...รุ้ง...รุ้ง...เจ็บค่ะ...พ่ะ...พอ...พอแล้ว...” เสียงเว้าวอนขาดๆ หายๆ ปากคอสั่น เฝ้าวิงวอนอยู่ซ้ำๆ 

รอยจำแสนเจ็บร้าว วาบหวิว สยิวซ่าน ทรมานปานดวงใจจะขาดห้วงลงเช่นนี้...คงไม่มีวันลืมเลือนไปได้ เธอแพ้พ่าย อยู่ใต้อาณัติของเขา อย่างอับจนหนทางสู้แล้วจริงๆ  

พร้อมให้อ่านเต็มอิ่มจุใจ ในราคาเบาๆ 7 วันแรก จิ้มเลยค่ะ