คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ใช้สิทธิ์เจ้าบ่าว
บทที่ 10
ใ้สิทธิ์เ้าบ่าว
ลิ่นหอมเพาะัวอแพรวพิา อวลละลุ้เ้ามาในมู ปลุเร้าให้เายิ่ึเหมือนม้าหนุ่มในฤูผสมพันธุ์ ปลายมูไลู่บไ้ไล้ระบายไปามรอบใบหน้าเล็
“อือ...อย่า...” หิสาวราประท้วอยู่ในลำอ
เมื่อลีบปาเล็เผยอ ลิ่นอแอลอฮอล์บาเบา ็โยายออมา ให้วามรู้สึเย้ายวนเิวนนเินะห้ามใไหว
ิริ์ทาบเรียวปาลไปประบูบ พร้อมับยับอุ้มือเลื่อนไปอบุมทรวอนาระับพอีมือ ยุ้มเบาๆ แล้วลน้ำหนันวเฟ้นามแรอารม์
“หื้อ...ไม่....” เสียระเส่าร้อประท้วแผ่วเบา พร้อมับพยายามเผยอเปลือาหนาหนัึ้นมามอ
ภาพทุอย่าพร่าเลือนรา เหมือนเาสลัวที่ไปมานน่าเวียนหัว ทำให้เธอ้อหลับาลอีรั้ รู้เพียร่าายำลัถูับ้วยุบยับ แม้ะพยายามปัป้อ แ่มือน้อย็อ่อนำลัเ็มที
“โอว์...นิ่มมา...” เสียพึมพำว่า ับร่าบาพลิะแถอะอเสื้อั้นใน เปิเปลือยทรวามให้เป็นอิสระ
“โอว์...แพรว...” เาะปบอุ้มือลไปนวเน้นอย่าเร้ารัวน ไม่สนใเสียร้อประท้ว และมือที่พยายามยึ้นมาปัป้อ
“อือ...ไม่....อย่า...อย่าสิ...”
“ืนนี้เธอเป็นอัน...สาวน้อย...” เาประาศวามเป็นเ้า้าวเ้าอเรือนายาม พร้อมมอบสัมผัสหยาบร้าน หยอเอินลไปบนสัส่วนสีมพูสวยส
“โอ๊ะ...” หิสาวนิ่วหน้า หลับาปี๋้วยวามาบ่าน และในนาที่อมา สัมผัสนุ่มื้นเปียแะ ็วาเลียไล้ระบายลมาแทนที่
“โอว์...อื้อ....” เธอราอย่าละเมอ
หัวใหิสาวสั่นหวิว สิเพียรึ่ๆ ลาๆ รับรู้วามรู้สึเหมือนำลัลอยล่ออยู่ในอาาศ
่อนที่อาภร์ิ้นสุท้ายที่ปปิวามลับบนเรือนายสาวะถูอุ้มือผ่าวร้อนถอออาโ้สะโพผ่านลไปามท่อนาเรียว แล้ววาร่าเธอลับลไปสัมผัสับผ้าปูที่นอนเย็นเียบอีรั้
“หนาว...หนาว...”
หิสาวยสอมือึ้นมาห่มายที่สะท้านเยือ
“โอว์...แพรว...สวยเหลือเิน...”
นัยน์าสีนิลลุวาบวาวอย่าะลึพรึเพริ หัวใอายหนุ่มเ้นระรัว แทบระโออมานอหน้าอ เมื่อวามสวยสะราผุผาเหมือนอไม้ามที่ำลับานสะพรั่ปราัเน่อสายา
แพรวพิาามเปล่ปลั่น่าื่นมสัมผัสและน่าินยิ่นั ายามที่บิรวเร่าๆ ำลัเย้ายวน เรียร้อเิวนสายา และท้าทายให้เ้าไปลอลิ้มิมรส
เธอเหมือนอไม้แรแย้มที่ำลัลี่ลีบ้อนรับภู่ภมรให้เ้ามาอมมื่มินน้ำหวานที่ผลิพราย่ำวาวเลือบลออยู่ ใลาลีบอไม้
และผึ้านอย่าเา็ไม่อาอทนรอไ้อี่อไป เมื่ออวัยวะทุส่วนในร่าายพร้อมพรั่สำหรับิรรมรัๆ ใร่ๆ ใน่ำืนนี้
ร่าให่ทอายลนอนแนบ้าร่าาม มูโ่อมมแะ้อลไป้วยวามรู้สึวนเียนลั่ ริมฝีปาร้อนๆ เ้ารอบรอูลืนุ่มิม
ั่อไม้ามำลัูันสั่นส่ายไหวระริอย่าื่ม่ำำ่านในรสาิหวานหอมยั่วยวนวนหลใหลบนเนื้อายอิสรี
“โอว์...แพรว...”
“อือ....” หิสาวราแผ่วพร่า เมื่อวามอบอุ่นที่เธอไว่ว้าหา ถูแทนที่ลมา้วยเนื้อายผ่าวร้อนหนาหนัที่รุรานหนัหน่วึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าามระสับระส่ายเมื่อายถูห่มลุม เธอเบี่ยใบหน้าหนีริมฝีปาร้อนทีุ่มพิพร่าพรมลมา เปลือาทั้สอเผยอเปิไ้เพียนิ เห็นเลือนลาว่าเป็นใบหน้าน ็รีบระถายหนี พร้อมปัป้อัืน แ่แล้ว็ไร้ึ่เรี่ยวแระมา่อรับเาไ้
ยามอุ้มือและปลายนิ้วหยาบร้าน แะ้อปัป้ายลมาบนร่าาย แล้วยับไหวปลุเร้า เธอ็ราระเส่าห้ามปรามเสียหล
“ยะ...อย่า...” เสียแหบพร่าสั่นเรือัไม่พ้นาลำอ ่อนะเปลี่ยนแปรเป็นเสียราฮือราวับพึพอใ
ร่าให่ที่ยับอยู่เหนือาย ทิ้น้ำหนัทับทาบลมา รึร่าน้อยเอาไว้นไม่อาิ้นหนีไปไหนไ้
เธอยสอมือึ้นมาผลัไส แ่้อมือน้อย็ถูรวบแล้วรึลไปับที่นอน
“อ๊ะ...” วามอึอัรัเร่ที่มาพร้อมวามเ็บที่่อยๆ เพิ่มทวีึ้น
ความคิดเห็น