อสูรปล้นสวาท

เพราะถูกหักหลัง ผู้ชายแสนดีอย่างเขา จึงเปลี่ยนกลายเป็นอสูรร้าย ที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างให้พังภิณท์ โดยเฉพาะเธอ ผู้หญิงที่สร้างรอยแผลแสนเจ็บปวดเอาไว้

ฌอน ชนกันต์  ศิรยุทธ์ เขาคืออสูรร้ายในชีวิตเธอ

เขาพรากความเคารพและนับถือตัวเองไปจากเธอ

เขาพรากโอกาสที่จะได้ลืมตาอ้าปากกลับมาเชิดหน้าชูตาในวงสังคมอีกครั้ง

เขาพรากความสาวไป แล้วยัดเยียดความเจ็บปวดอย่างที่สุดทิ้งไว้ให้

เขา...คือผู้ชายคนเดียวที่คล้ายเดือนเคยมีสัมพันธ์สวาทด้วย

และเรื่องราวในครั้งนั้นก็กัดกร่อนกินใจเธอมากระทั่งถึงวันนี้

...ผู้ชายที่ให้บทเรียนยิ่งใหญ่ และมอบของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิตให้ได้ครอบครอง

********

“ขายตัวน่ะ คุณก็เคยแล้วไม่ใช่เหรอ? ความซิงราคายี่สิบล้านบาทเมื่อห้าปีก่อน”

เสียงหัวเราะเยาะหยันอย่างหยามเหยียด บาดลึกเข้ามาในโสตประสาท สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นทุกอณูความรู้สึกให้เจ็บจี๊ดจนแทบกระอัก

“แต่ตอนนี้ไม่ซิงแล้ว ครั้งละสองหมื่นก็ยังแพงเกินไปด้วยซ้ำ สำหรับค่าตัวผู้หญิงอย่างคุณ”

“ฉันขายให้ใครก็ได้ แต่ไม่ขายให้คุณก็แล้วกัน”

“งั้นก็ทำให้ผมพอใจ ไม่อย่างนั้น ผมก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของยัยเด็กน่าเกลียดนี่”

คล้ายเดือนมองไปยังเฌอลีนน์ที่อยู่บนเตียงข้างเขา ลูกคงจะเหนื่อยล้าสลบสไลด้วยฤทธิ์ยาและฤทธิ์ไข้ จึงทำให้แกไม่รู้เนื้อรู้ตัว แม้กระทั่งเสียงดังขนาดนี้ ก็ยังไม่ตกใจสะดุ้งตื่น

“ว่าไงล่ะ?”

“ฉันกลัวลูกตื่น ถ้าเราเสียงดัง แกจะตกใจ และแกก็ไม่ควรมาเห็นอะไร ที่เด็กในวัยนี้ไม่ควรมารู้มาเห็น”

“เรื่องมากจริง” ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนประจันหน้า 

มือใหญ่คว้าหมับจับข้อมือเล็กไว้แน่น ก่อนจะกระชากลากเข้าไปยังห้องทำงานของเขา ปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา แล้วจึงปล่อยมือ

“ส่วนตัวพอหรือยัง?” 

คล้ายเดือนเม้มปากแน่น เมื่อชายหนุ่มยืนยันจะเอาให้ได้

ร่างสูงหันหลังให้ แล้วเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา สีหน้าของเขาดูเครียดขึ้งไม่น้อย

“ถ้าเฌอลีนน์ไม่ใช่ลูกคุณอาเศก แล้วใครเป็นพ่อแก?” 

คนถูกถามสะดุ้งจนไหล่ไหว ตัวสั่นขึ้นมาแต่ก็พยายามข่มความกลัว เรียกสติคืนกลับมา หากก็ซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ จึงเบือนหน้าหนีสายตาคาดคั้นต้องการคำตอบนั่น

ท่าทีปฏิเสธของเธอ มันทำให้ชนกันต์ยิ่งโมโหโทโส โกรธเกรี้ยวจนกัดกรามกรอด

“อย่ามาทำตัวเป็นนางเอกหน้าบาง พอใครพูดอะไรผิดหู ก็มารยาน้ำตาคลอหน่อยเลย มาใช้หนี้สี่แสนของคุณได้แล้ว” 

เธอต้องกล้ำกลืนความรู้สึกอดสูลงไป ก่อนจะเดินไปหาเขา ทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าคนที่กำลังจะมาเป็นเจ้าชีวิตอีกครั้ง

โสเภณี...คำนี้ช่างบาดหัวจิตหัวใจ กรีดกริ้วศักดิ์ศรีที่เหลือเพียงน้อยนิดให้ขาดวิ่นลงจนแทบไม่เหลือหรอ

สันขาแข็งแรงภายใต้กางเกงสแล็กเนื้อดี ขยับแยกกางกว้าง เปิดทางให้อย่างรอท่าที่จะได้เสพสุขจากผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบคลั่ง

“ที่ผ่านมา คงมั่วไม่เลือกสินะ พ่อเด็กนั่นเป็นใครถึงบอกไม่ได้”

“บอกไป แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ”

“อ่อ...ไอ้ผู้ชายเลวนั่นมันคงไม่รับผิดชอบสินะ”

มือเล็กสั่นเทา ยื่นไปแตะที่หัวเข็มขัด แกะมันด้วยสองมือที่สั่นระริก น้ำตาผุดคลอด้วยความรู้สึก อดสูใจอย่างเหลือเกิน

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ผู้ชายเลวๆ มีเกลื่อนกลาด ขนาดตรงหน้าฉัน ต่อหน้าคนอื่นทำตัวดีเลิศวิเศษวิโสปานลอยลงมาจากฟ้า เวลานี้ก็ยังเลวได้”

สายตาที่ตวัดขึ้นมอง ผ่านดวงตาแดงก่ำคลอหยาดวับวาวใส กระตุกหัวใจเขาให้สั่นสะท้านแรง