สายลม ของชีวิต

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่มีความสุข

            หลังจากฉันลงจากรถกระบะคันผุๆ คันนี้แล้ว ฉันก็สวัสดีพ่อกับแม่ แล้วพ่อของฉันก็ไม่ลืม ที่จะให้พรฉันกับปันทุกวัน ว่าขอให้ตั้งใจๆเรียนหนังสือ อย่าเล่นซน กลับบ้านตรงเวลา ซึ่งฉันก็ปฏิบัติตามทุกอย่าง ถึงแม้อาจจะกลับบ้าน เลทๆนิดหน่อยก็เหอะ 
ฉันเดินจากใต้สะพานลอยที่พ่อส่งฉัน เดินจนไปถึงโรงเรียน ฉันเคยลองกะกะดูแล้ว รู้สึกน่าจะได้ครึ่งโล พอดี ซึ่งฉันเองก็เดิน แบบนี้มาเป็นเวลา 3 ปีแล้ว ซึ่งทุกๆวันฉันก็เจอแต่คนหน้าตาเดิมๆ เดินสวนทางกันทุกวัน แต่ฉันไม่ยักจะรู้จักชื่อพวกเขาเลย ระหว่างทางเดินไปโรงเรียน ฉันมักจะชอบทอดสายตาออกไปดูรถราที่สัญจรไปมา วุ่นวายเล็กน้อยถ้าเทียบกับ ตัวเมืองกรุงเทพ ฉันมักจะมีความรู้สึกกลัวๆ เมื่อฉันรู้ว่ารถที่แล่นสวนทางกับเรามานี้ เกลือบทุกๆคัน จะมีคนเพ่งมองมาที่ตัวฉันแน่นอน บางทีฉันก็รู้นะว่าคิดไปเอง แต่ฉันก็กลัวนี่นาทำไงได้ ฉันจึงมักเดินสูดหายใจ เข้าๆออกๆ อยู่เสมอ มันเลยทำให้ฉันเป็นคนที่มีบุคลิกซุ่มซ่าม เวลาเดินมักจะสะดุดนู่นสะดุดนี่อยู่บ่อยๆ ซึ่งตัวฉันและเพื่อนๆก็ชินกันแล้ว = =
             อีก 3 เมตรจะถึงประตูโรงเรียน!!! มันเป็นเรื่องที่ไม่แปลกเท่าไรหรอก สำหรับทุกๆคน แต่สำหรับฉันนี่สิ รู้ไหมคับว่าทุกๆครั้งที่ ฉันจะเดินเข้า-ออกสถานที่ต่าง แล้วมันจะทำให้หัวใจมันเต้นรัว ตึกตักๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันคิดว่า ในโรงเรียนมันมีคนที่รู้จักเราเยอะ ถ้าฉันเผลอทำอะไรซุ่มซ่ามๆไปล่ะก็ น่าอายแน่เลย ซึ่งฉันก็เดินเข้าโรงเรียน มาทั้งเอ๋อๆ อย่างนั้น น่ะแหล่ะ  หลังจาที่ฉันเดินผ่านหน้าห้องปกครองของโรงเรียนไปแล้ว ซึ่งมันก็อยู่ตรงหน้าโรงเรียนนั่นแหล่ะ ฉันค่อยๆเอียงหน้าไปทางขวา แล้วแสงอาทิตย์ก็ส่องแสง แห่งความอบอุ่นมาที่ตัวฉัน มันเป็นแสงที่อ่อนละมุน มันคงจะมีฉันคนเดียวล่ะมั้งที่คิดแบบนี้ แสงสีทองยามเช้าสาดส่องมาทั่วหน้า และ ลำตัวของฉันฉันยกมือขึ้นมาป้องแสงนั้นเอาไว้และเดินตรงไปยังห้องเรียนของฉัน ฉันเดินขึ้นอาคารไปยังชั้นที่2 เพื่อที่จะไปวางสัมภาระ ที่สุดแสนจะหนักอึ้ง
ในที่สุดฉันก็เดินเข้าห้องมาแล้ว โอว.. ฉันแอบรักคนอยู่คนหนึ่งแต่เพราะเขา ดันเป็นเพื่อนสนิธที่สุดแสนจะสนิธมาก คนนึงของฉัน "เจมส์"
ไม่ต้องตกใจคับ ว่าทำไมถึงชื่อเจมส์ ก็เพราะว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงนะคับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมชอบผู้ชาย ตอนนั้นผมแค่รู้สึกมากกว่าคำว่าเพื่อน สำหรับเพื่อนคนนี้เท่านั้นไม่ได้คิดอะไรกับใครอีกเลย "ไงมาแล้วเหรอ" เข้ายิ้มด้วยใบหน้าตี๋ๆ นี่แหล่ะมั้งที่ทำให้ผมชอบเค้า 
"อ่าๆ ปั่นงานอะไรอยู่อ่ะเพื่อน เฮ้ย!! คณิตเหรอ ตายแล้ว เอามาให้ปั่นบ้างดิ๊ ยังไม่ได้ทำเลยอ่ะ " ผมเนียนๆแกล้งทำว่าเป็นยังทำงานไม่เสด แต่ที่จิงแล้วผมอยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆกับเขาให้ได้