คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตำราของจอมปราชญ์ 2 100% + ลงรูปตัวละครให้แล้วค่ะ
"นั่งสิ ไมอาริน ฟาเรส"
"ท่านกษัตริย์"ไมอารินฟาเรสร้องลั่นด้วยความตกใจ เพราะบุรุษเบื้องหน้าเธอ มียศเป็นถึงกษัตริย์แห่งเซนเลยทีเดียว
"ใช่ แต่ชายผู้นั้นคือใคร"กษัตริย์แห่งเซนเอ่ยเรียบๆพร้อมเหลือบนัยน์ตาสีแดงสดมองไปยังชายหนุ่มที่เดินทางมาพร้อมกับนักดาบสาว
"เขาคือสหายของข้า"ไมอารินตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"งั้น ขอเชิยท่านชายผู้นั้นออกไปรอที่ห้องข้างๆจะได้ไหม"กษัตริย์นัยน์ตาสีแดงเอ่ย พลางผายมือไปทางประตูไม้สลัก ฟาลอร์ทำหน้างงๆ ก่อนออกไปอย่างว่าง่าย
"แล้วท่านจะพูดอะไรกับข้า" ไมอารินเอ่ยถาม
"เจ้าต้องการตำรานั่น ใช่หรือไม่"
"ถ้าใช่ แล้วท่านกษัตริย์จะมอบให้ข้ารึ"
"ไมอาริน เจ้าเคยเดินทางมาเซนนับครั้งไม่ถ้วน เจ้าเคยบอกข้าว่ามาตามหาของ แต่แท้จริงแล้ว ของที่เจ้าต้องการ กลับเป็นสิ่งที่สหายข้าทิ้งไว้ แล้วเจ้ากลับต้องการเอามันไปจากข้า"กษัตริย์บ่นพึมพำ สมองเขาระลึกถึงจอมปราชญ์หนุ่มที่ยอมรับเขาเป็นเพื่อน
"ท่านก็รู้จักข้า ว่าข้าไม่ชอบทำอะไรเล่นๆ แล้วทำไม เพราะอะไร ท่านถึงได้ไม่ยอมมอบให้ข้าซักที"
"เพราะมันเป็นสมบัติชิ้นสำคัญของข้า ไม่สิ ของแผ่นดินเซนต่างหาก"
"แต่ข้ามีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าของมัน"
"เจ้ามีอะไรมายืนยันรึ นักดาบสาวน้อย"
นักดาบสาวน้อยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่คล้ายกับเวทย์มนต์ "ขอให้อาทิตย์เป็นแรงผลักดัน ดวงจันทร์ส่องแสงสู่นครา ดวงดาราจงช่วยยืนยัน ข้า ไมอารินฟาเรส มีสิทธิ์ในการครอบครองตำรานี้จริง"
พลัน ก็ปรากฎม้วนตำรา สีหม่นๆ ที่ส่องแสงเรืองรองอยู่กลางห้อง มันลอยขึ้นไปกลางห้อง
"กุญแจแห่งความลับคือ กลอนแห่งการพันธนาการ ข้าขอกล่าวในนามของนายเหนือเจ้า กุญแจที่เจ้าต้องการคือ นี่ใช่ไหม"ไมอารินประกาศกร้าว ก่อนเอ่ยถ้อยคำด้วยน้เสียงหวานใส ฟังราวกับเพลงของนางไม้ หรือ พรายน้ำ"
" หมื่นทิวาพันราตรีที่ผันผ่าน
อีกกี่ล้านกาฬปักษ์แห่งความหลง
อีกไม่นานคงจะมีใครสักคน
ผู้อุทิศตนแก่แผ่นดินสิ้นชีวา
นางผู้นั้นผู้คู่ควรกับสีไฟ
หญิงผู้ไร้ซึ่งทุกกาละตัณหา
นางจะมาย้อมสีโลกด้วยสองมือ
ถ้าเลือดนางชโลมล้างทั่วแผ่นดิน
จะสูญสิ้นซึ่งความทุกข์ต่างๆนา
ฟื้นชีวาให้คนสิ้นกลับหายดี
มอบชีวีให้แผ่นดินได้ร่มเย็น
นางนั้นเป็นดั่งธิดาเทพอาทร
ผู้ครอบครองอัญมณีเทพยดา"
เมื่อสิ้นคำสุดดท้าย ม้วนตำราก็เริ่มบิดไปมา ออร่าสีฟ้าปรากฎขึ้น แล้วล้อมรอบมัน เกิดแรงระเบิดขึ้นหนึ่งครั้ง ก่อนที่ม้วนตำราจะลอยมาอยู่ในมือองเจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์
"ตำราม้วนนี้ ยอมรับข้าเป็นนายแล้ว"ไมอารินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนก้าวออกจากห้อง
"ขอบคุณ มิคาเอล ท่านเปรียบดั่งพี่ชายแท้ๆของเรา" ไมอารินเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจากไป
บุรุษหนุ่มสูงศักดิ์นั่งบนเก้นอี้ตัวเดิมแต่นัยน์ตาของเขากลับเหม่อลอย ไร้จุดหมาย
มิคาเอล รีนีเกจ ( ตัวละคร ไอเดีย ท่านBaRog ค่ะ) คือชื่อของเขาตั้งแต่เขาเกิดมา เขาเคยพานพบกับ คำว่า "มิตรแท้"
มีฝูงชนมากมาย ผ่านเข้ามาในชีวิตเขา แค่เพียงผ่านมา แล้วก็จากไป ความจำสมัยเด็กของเขา ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย นอกจากคำว่าเปลี่ยวเหงา และ วังเวง
ในวันหนึ่ง ที่เขาเข้าทดสอบพลังเวทย์ ซึ่งคำตอบจากการวัดผลครั้งนี่คือ เขาเป็นคนที่มีพลังเวทย์มืด สูงมาก จนน่ากลัว
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างพากันรังเกียจ ดูถูก เหยียดหยาม ไม่เว้นแม่แต่ พระบิดา และ พระมารดา
จนกระทั่ง วันครบรอบ 28 ปี ของเขา เขาก็ได้รู้จักปราชญ์หนุ่มผู้หนึ่ง เขามีนามว่า "แฟเรียส บลัดไนท์" และจอมปราชย์ผู้นี้ ก็คือมิตรแท้คนแรกของเขา
แต่เขาไม่ได้เกิดมาคู่กับคำว่าโชค เพราะหลังจากที่พวกเขารู้จักกันไม่นาน จอมปราชย์หนุ่กลับต้องเสียชีวิต ไปในสนามรบ
ไร้ซึ่งศพ ของเขา
หน้าแปลกปะหลาด แต่ก็ระคนด้วยความยินดี นั่นอาจจะหมายถึง การอยู่รอด ของจอมปราชญ์หนุ่ม
ภาพความทรงจำหนึ่ง เข้าสู่ห้วงประสาทของเขา
"แฟเรียสแปลว่าอะไรรึ" เขาเอ่ยถาม
"แฟเรียสแปลว่าอากาศ เพราะถ้าฉันตายไป ฉันจะเป็นอากาศ คอยอยู่เคียงข้างคนที่ฉันรักทุกคน จะเป็นอากาศที่เป็นทุกลมหายใจ จะเป็นอากาศที่โอบกอดชีวิตของคนที่รักเอาไว้ จะเป็นอากาศ คอยอยู่เคียงข้าง และปลอบใจไม่ให้เหงา ตลอดกาล...."จอมปราชญ์หนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ แต่เหมือนกับบอกอะไรซักอย่างแก่เขา
ความทรงจำของเขาสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เมื่อแฟเรียส กลับสู่คำว่าอากาศ เขากลายเป็นอากาศ ตามคำเอ่ยของเขา ใช่ และเขาจะคงอยูข้างเรานิรันกาล
แล้ว ไมอารินคือใคร
หล่อนเดินทางมาในเซนครั้งแรกเมื่อเจ้าหล่อนยงเป็นเพียงเด็กน้อย แต่แววตาตอนนั้น กลับดูแข็งกร้าวอย่างแปลกประหลาด
เขารู้จักหล่อนในฐานะ ญาติผู้ใหญ่ เขารู้สึกเอ็นดูหล่อนตั้งแต่แรกเห็น
เจ้าหล่อนช่างคล้าคลึงกับ จอมปราชญ์ผู้นั้น ตรงนิสัยดื้อดึง มุทะลุ และนัยน์ตาที่มีประกายมุ่งมั่น แข็งกร้าวอยู่ตลอดเวลา
วันนี้ ก็ผ่านไป 9 ปีกว่าแล้ว หลังจากที่เขาตายไป จอมปราชย์ผู้มีนามว่า อากาศ จอมปราชญ์ แฟเรียส บลัดไนท์
"ไมน์ ทำอะไรตั้งนาน" เสียงหวานใสของโจรสลัดสาวน้อยดังขึ้นกระทบโสตประสาท
"ฟาร์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่"ไมอารินถาม
"หา เอ่อ......."
"ฟาร์กะฉันสะกด อุ้บ"ราสตอบ ก่อนโดนมือขาวๆของฟาร์เรย์อุดปากเอา
"สะกดเอ่อ.... สะกดคำศัพท์อยู่น่ะ แหะๆ"โจรสลัดนัยน์ตาสีฟ้าอมม่วงตอบ พลาง หัวเราะแห้งๆ
ไมอารินหัวเราะในลำคอ ก่อนก้าวนำออกไป ในมือของเธอยังกำตำราไว้แน่น
ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน เสียงเพลงก็บรรเลงขึ้นมาพร้อมกัน ราวกับนัดแนะกันมา
"นี่มันอะไร" ไมอารินเอ่ยอย่างรำคาญ
"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ฟูลมูน พาร์ตี้ แห่ง เคเมเนร่า โฮเทลค่ะ" หยิงสาวผมสีเขียวจี้ด และร่างแบบบางที่อยู่ภายใต้อาภรณ์ยาว สีแดง ใบหน้าคล้ายคลึงกับหญิงสาวที่พวกเขาเพิ่งเจอ
"มีเน่ ไม่สิ มีน่า"ฟาลอร์อุทาน
หญิงสาวนัยน์ตาสีมรกตเบื้องหน้าทำหน้างง ก่อนตอบไปว่า "ฉันชื่อมิชซาค่ะ เป็นพี่คนรอง"
ทั้งหมดพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไมอารินเหลือบมองพวหพ้องเพียงชั่วครู่ ก่อนสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว
"มิชซา เปิดประตูให้ฉันเดี๋วนี้"ไมอารนออกคำสั่ง
"ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะ มันจะฝ่าฝืนต่อประเพณี ฟูลมูน ซึ่ง 10 ปี จะมีครั้ง"เจ้าของเรือนผมสีเขียวตอบ
"แล้วต้องทำไง"ไมอารินถาม ก่อนใช้มือเชิดคางหญิงสาวเบื้องหน้าขึ้น
มิชซาสะบัดดวงหน้าที่เริ่มขึ้นสีหนีจากมือของนักดาบสาว แล้วตอบ"เพียงแค่ร่วมงานฟูลมูนพาร์ตี้ที่ไหนซักแห่งหนึ่ง และรอจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น"
ไมอารินส่งสายตาเป็นเชิงถามไปยังพักพวก
"น่าสนุกดีนะ"ฟาเรย์กล่าวอย่างนึกสนุก
"อือ ฉันไม่มีปัญหา"ราสตอบพางหัวเราะ
"ฉัน ยังไงก็ได้" ฟาลอร์พูด
"สรุป อยู่ก็ได้"ไมอารินเอ่ยอย่างเหลืออด นี่สรุปว่าเธอต้องอยู่ร่วมงานบ้าๆนี่เหรอเนี่ย
เจ้าของนัยน์ตาสีม่วง ยกแก้วแชมเปญสีอำพันขึ้นซด เป็นแก้วที่ 10 ก่อนจะสะอึกออกมาเบาๆ
"ขอโทพาสแก้วนึงครับ"เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอควาดินเข้ามาสั่งแชมเปิญที่บาร์เยวกับที่นักดาบสาวฟุบอยู่
"ฟา.... อึ้ก! ลอร์ เอ้ย...... ปายเต้นนนนนนน ราม กาน หน่อย..... อึ้ก ม้าย"ไมอารินเอ่ยด้วยท่าทาง เมามาย
"ฉันว่าเธอใจเย็นๆก่อนมั้ง"ฟาลอร์เอ่ย
"ม่ายเปนรัย"ไมอารินเอ่ย ก่อนผลุงตัวขึ้นจากเก้าอี้ ลากฟาลอร์ไปยังฟลอร์เต้นรำ
แต่ก่อนที่จะถึงฟลอร์เต้นรำ ไมอารินก็ฟุบลงคาอ้อมแขนของเขา
ทันใดนั้น กลางฝูงชน ก็ปรากฏแสงทองเรืองรอง
"ฟาร์"ฟาร์ลอร์ร้องลั่น ทันทีที่เห็นต้นกำเนิดของแสง
รอบร่างของฟาลอร์ปรากฏแสงเรืองรองขึ้น เส้นผมของเธอกลายเป็นสีดำสนิท และนัยน์ตาของเธอกลายเป็นสีทองอร่าม
"อา.... เทวีแห่งจันทรา"มิซซาครางเบาๆ
"ถอยไป"ราสตระโกนลั่น ก่อนกระโดดเข้าคว้าร่างของสายเลือดเดะมาสเตอร์สาวน้อย
"เกิดอะไรขึ้น ฟาร์"ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีทองถาม พลางเขย่าตัวของเพื่อนสาวไปด้วย
เธอกระพริบตาพรือ ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าอมม่วง แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสีทอง มองเขาอย่างอ่อนโยน
"ทุกท่าน ณ ที่นี้ จงทราบ ขณะนี้ เทวีลาริน่า เทวีแห่งจันทราได้เลือกตัวแทนพระองค์แล้ว หญิงผู้นั้นจักได้รับพลังกึ่งนึงของพระองค์ และจะช่วยชี้นำทางแก่เหล่ามวลมนุษย์" เมื่อสิ้นคำปราศรัยของมิซซา บุคคลที่อยู่บริ้วณงานฟูลมูนพาร์ตี้ก็โห่ร้องอย่างดีใจ
"ไม่ ฟาเรย์ ก็เป็นฟาเรย์เหมือนเดิม"ไมอารินกล่าว ก่อนลุกขึ้นมารับร่างของฟาเรย์ต่อจากราส
"ไมน์"ฟาลอร์ตระโกนอย่างตกใจ ว่าสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนเขา กับพรวดพราดลุกขึ้นอย่างหน้าใจหาย
"ท่านฝ่าฝืนราชองค์การของเทวี ท่านมีโทษถึงตาย"มิซซากล่าวตอบ
"ถึงตาย ข้าก็จะต้องช่วยเพื่อนของข้า"ไมอารินกล่าว ก่อนก้าวจากไป โดยไม่ทันสังเกตุมิซซาที่กำลังโกรธจัด
"ข้าขอสั่งในนาม ผู้คุมกฏ หญิงสาวผู้ขัดขืนต่อคำสั่งของเทวีริน่า มันจงพินาศ"มิซซากรีดร้อง ชาวบ้านก็พากันลุกฮือ เข้าสู้กับพวกเขา
"อยางนี้เราไม่ไหวแน่"ฟาเรย์กรีดร้อง พลางพยุงตัวขึ้น
"ฮึ่ม"ไมอารินกัดฟัน ก่อนวิ่งไปที่เกวียน ปรากฏว่า ม้าที่ลากเกวียน ได้หายไป
"ไมน์ พี่ค้า ราส ช่วยด้วย"ฟาเรย์ร้องลั่น พลางดิ้นไปมา
ไมอารินตัดสินใจร่ายมนต์พึมพำ ในมือเธอก้ปรากฎดาบเรียวยาว สีเงินยวง พร้อมกับ ข้างกายเธอก็ปรากฏหมาป่าที่มีร่างเป็นน้ำแข็ง
เธอกระโจนเข้าสู่สนามรบกลางเมือง พร้อมเข่นฆ่าผู้คนอย่างไม่ปราณี
"ไมน์ ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าใคร"ฟาเรย์ร้องลั่น ทำให้เพื่อนสาวชะงัก
"ทำไม"
"เพราะชาวบ้านพวกนี้ไม่มีความผิด อย่าฆ่าพวกเขาเลย"
"ฮึ่ม..... การ์ม"นักดาบสาวเจ้าของเรือนผมสีชาออกคำสั่งให้หมาป่าของเธอ มันวิ่งตรงเข้าไปลากเกวียนเข้ามา
"พวกเรา หนีเถอะ"ไมอารินตะโกนเรียกพักพวกขึ้นเกวียน แต่ชาวบ้านกลับล้อมกรอบไว้ พวกเขา ไปไหนไม่ได้
"นีโอ สไลด์"ไมอารินร่ายเวทย์ ทำให้ปรากฏทางแห่งแสงทอดยาวออกไปนอกตัวเมือง
"หึ แล้วข้สจะติดตามพวกของท่านไป ไมอาริน"
----------------------------------------------------------------------------------------
หายหมดเลยน้อ
หายไปเลย
ToT
หายไปไหน
เราเอาภาพมาลงแล้วจร้า
ภาพเจ้ไมน์นั่นเอง ฝีมือ เลอจังเจ้าค่ะ
แน่นอน ภาพฟาเรย์ฝีมือนังเลอเช่นเคย
ส่วนภาพฟาลอร์ ตอนนี้กำลังแก้ภาพอยู่คร้าบ ภาพมืดมาก ต้องรอก่อน
ส่วนข้าพเจ้า โซฮี มีผลงานแล้ว แต่ยังไม่ตัดเส้น ภาพก็มืด ดังนั้นรอก่อน ระหว่างนั้น โซมีผลงาน(ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเลย) มาอวดคร่า
ภาพเอล์ฟนั่นเองครับ ฝีมือยังห่วยเช่นเคย
นี่เป็นภาพแรกที่ลงสีครับ บอกได้ว่า โคตะระชุ่ย
ความคิดเห็น